Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Προς Μεϊντάν και η Αρμενία;

Ηλεκτρικό Γιερεβάν: Χρωματιστή επανάσταση ή κοινωνική διαμαρτυρία;

Τα γεγονότα που εξελίσσονται στην Αρμενία καλούνται ήδη Μεϊντάν, σε αναλογία με το πραξικόπημα στο Κίεβο. Φυσικά, είναι πολύ νωρίς να αποφανθούμε για αυτό.

Η Μεϊντάν αποτελεί μια από τις εκδοχές χρωματιστής επανάστασης, με άλλα λόγια απόπειρα κατάληψης και κατακράτησης της πολιτικής εξουσίας μέσα από μια δοκιμασμένη τεχνολογία νεανικής διαμαρτυρίας. Το να κρίνουμε αν κάτι είναι ή δεν είναι χρωματιστή επανάσταση είναι εφικτό μόνο εφόσον επέλθουν ξεκάθαρα αποκαλυπτικές συνθήκες, αναγκαίες και ικανές.


Η αναγκαία συνθήκη για να υπάρχει χρωματιστή επανάσταση είναι να υπάρχει πολιτική αστάθεια σε μια χώρα, καθώς και κρίση των υφιστάμενων αρχών. Μια θεμελιώδης συνθήκη είναι μια συνθήκη χωρίς την οποία ένα φαινόμενο είναι αδύνατο. Κρίνοντας από όσα συμβαίνουν στην Αρμενία, αυτή η συνθήκη είναι παρούσα.

Η ικανή συνθήκη για την εξαπόλυση χρωματιστής επανάστασης είναι η ύπαρξη οργανωμένου και δικτυωμένου νεανικού κινήματος διαμαρτυρίας, το οποίο δημιουργείται ειδικά για το εγχείρημα. Στην Ουκρανία, το κίνημα που χρησίμευσε για τον σκοπό αυτό (και σχεδιάστηκε ειδικά για τη Μεϊντάν) ήταν ο Δεξιός Τομέας. Σε άλλες χώρες όπου έλαβαν χώρα χρωματιστές επαναστάσεις, δημιουργήθηκαν επίσης τέτοια κινήματα, τα οποία είτε εξαφανίστηκαν μετά την επανάσταση, είτε μετεξελίχθηκαν ραγδαία. Μια ικανή συνθήκη είναι μια συνθήκη που καθιστά ένα φαινόμενο εφικτό.

Ακριβώς εδώ υπάρχει έλλειψη βεβαιότητας. Έχουν περάσει πολλές μέρες από την αρχή των διαμαρτυριών αλλά ακόμα δεν έχει εμφανιστεί τέτοια δύναμη κρούσης. Αν ήταν οργανωμένη, τότε οπωσδήποτε θα είχε εμφανιστεί και θα είχε διεκδικήσει το ρόλο του ηγέτη και της καθοδηγήτριας δύναμης των διαμαρτυριών. Αλλιώς, οι διαμαρτυρίες θα παραμείνουν ανοργάνωτες, χωρίς δομή και θα καταλήξουν αναπόφευκτα στο τίποτε αν οι αρχές μπορούν να προβούν στο ελάχιστο των έλλογων δράσεων. Αν δεν μπορούν, τότε, βέβαια, οι διαμαρτυρίες θα συνεχίσουν να διογκώνονται· αλλά θα ήταν αδύνατο να τις αποκαλέσουμε χρωματιστή επανάσταση διότι ο βασικός λόγος για τον οποίο διενεργείται αυτή θα παρέμενε ανεκπλήρωτος.

Συνεπώς, δεν θα βιαστούμε να δώσουμε ετικέτα για αυτό που συμβαίνει. Προς το παρόν, μιλάμε για κοινωνική διαμαρτυρία, και η εμφάνιση πολιτικών συνθημάτων εξηγείται εύκολα από τις προσπάθειες της αντιπολίτευσης να εκμεταλλευτεί αυτό που συμβαίνει. Αλλά αυτή είναι μια εντελώς φυσιολογική διαδικασία. Θα ήταν παράλογο η αντιπολίτευση να κοιμάται σε μια τέτοια ευκαιρία.

Η εμφάνιση ενός ειδικά οργανωμένου κινήματος θα σηματοδοτούσε στροφή, κομβικό σημείο· αλλά μέχρι να έρθει, είναι πρόωρο να πούμε ότι κάτι προσχεδιασμένο λαμβάνει χώρα. 

Φυσικά, η εξωτερική εμφάνιση των διαμαρτυριών δεν μπορεί να εξηγήσει τι πραγματικά συμβαίνει. Τα μπισκότα, οι σκηνές και τα οδοφράγματα από σκουπιδοτενεκέδες είναι ενδιαφέροντα, αλλά δεν μας λένε και πολλά.  Αν υπάρξει αστάθεια και οργανωμένη δύναμη κρούσης, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να μιλάμε για Μεϊντάν στην Αρμενία. Αν όχι, θα σημαίνει ότι δεν υπάρχει Μεϊντάν.


Δείτε ακόμα: 



6 σχόλια:

  1. Η Αρμενία έχει όλα τα στοιχεία για να γίνει στόχος του Ιμπεριαλισμού, τόσο λόγω γεωγραφικής θέσης όσο και στρατηγικής συμμαχιών.Όλα τα κράτη πλέον που δεν ανήκουν στο στρατόπεδο του
    Ιμπεριαλισμού, δεν έχουν νομίζω, κανένα περιθώριο άσκησης μη φιλολαικής πολιτικής, καθώς αυτόματα γίνεται δούρειος ίππος για την εμπλοκή των "δημοκρατικών" μηχανισμών του Ιμπεριαλισμού, που είτε εξελίσσεται σε άμεση κατάκτηση μέσω κλιμάκωσης, είτε διατηρείται μια συνεχής φθορά που τελικά οδηγεί στην ανατροπή.
    π.χ http://www.opensocietyfoundations.org/voices/can-armenia-s-ties-eu-be-saved

    Ο Ιμπεριαλισμός βρίσκει αντικειμενικά πατήματα, είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες για ένα Κράτος που βρίσκεται απέναντι του,Ενδιφέρουσα πολύ η συζήτηση για τις αντιφάσεις αυτές.
    Η λύση φυσικά του Σοσιαλισμού έτσι απλά γενικόλογα ως απάντηση, είναι υπεραπλούστευση,μιας κι εκεί κατά την οικοδόμηση γεννιούνται νέες αντιφάσεις αν και όλοι αποδεχόμαστε νομίζω οτι είναι η ιδανική αφετηρία.
    Μελετώντας φυσικά ξεχωριστά κάθε περίπτωση κι όχι τσουβαλιάζοντας παντού το εύκολο "Κάντε Επανάσταση".

    Αποστόλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαίνονται να πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι έχουμε προετοιμασία Μεϊντάν ή μήνυμα προς την κυβέρνηση της Αρμενίας να αναστρέψει την απόφασή της για ένταξη στην ευρασιατική ένωση. Ακόμα βέβαια, τα πράγματα δεν είναι εντελώς ξεκάθαρα.

      Ένα ζήτημα που ανακύπτει είναι η συζήτηση για το ποιοι είναι σήμερα οι στόχοι του ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Η παραδοσιακή ερμηνεία είναι, βέβαια, η αρπαγή πλουτοπαραγωγικών πόρων και η χρήση της φτηνής εργασίας. Ωστόσο, το ιμπεριαλιστικό κύμα που απλώνεται καθώς ο παγκόσμιος καπιταλισμός εξακολουθεί να βρίσκεται σε "κρίση δίχως τέλος" έχει δύο πολύ κεντρικά χαρακτηριστικά:

      α. Είναι "προληπτικό" σε χαρακτήρα περισσότερο από ότι "ενεργητικό". Με άλλα λόγια, κύρια μέριμνα φαίνεται να είναι "να μην βρει έδαφος ανάπτυξης ο άλλος", που εν προκειμένω είναι η Ρωσία και το Ιράν, κατά κύριο λόγο.

      β. Αφορά τη διαιώνιση της υπανάπτυξης, τη διαβεβαίωση ότι η κοινωνία που στοχεύεται θα παραμείνει "εκτός" των διακρατικών συμμαχιών που μπαίνουν πίσω απ' το αναπτυξιακό όχημα της Κίνας και από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, που είναι δύο:

      ι. Βιομηχανική ανάπτυξη αντί για χρηματιστικό παρασιτισμό, που είναι το σταθερό χαρακτηριστικό της Δύσης από την εποχή του Χόμπσον και του Λένιν

      ii. Έμφαση στη δημιουργία αναπτυξιακών υποδομών.

      Έτσι, το ιμπεριαλιστικό μπλοκ ΗΠΑ-ΕΕ στρέφεται κατά κύριο λόγο σε ένα "καταστροφικό" και όχι ένα "δημιουργικό" έργο, καθώς το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο παραμένει αδιάφορο στις παραγωγικές επενδύσεις και προτιμά σταθερά, όπως κάνει απ' την αρχή του 20ου αιώνα, τις "ιμπεριαλιστικές προσόδους", την τοκογλυφία και παρασιτεία, και την παρεμπόδιση της βιομηχανικής ανάπτυξης (βλ. Λένιν για σαμποτάρισμα καινοτομιών στην παραγωγή από τα Τραστ).

      Το ζήτημα της λαϊκής πάλης, το οποίο θέτεις, περνά απαραίτητα μέσα από την διάγνωση των στόχων του ίδιου του ιμπεριαλισμού, τόσο με την έννοια των επιδιώξεών του όσο και με αυτη του τι φοβάται και προσπαθεί να παρεμποδίσει. Ο ιμπεριαλισμός δεν φοβάται κοινωνίες με παραλυμένες παραγωγικές δυνάμεις και παρακμάζοντα κοινωνικά στρώματα, κοινωνίες "της απελπισίας". Τέτοιες κοινωνίες δεν μπορούν να γεννήσουν τίποτε άλλο από "αγανακτισμένους", που ο ιμπεριαλισμός και χρηματοδοτεί και ελέγχει για να πετύχει τους δικούς του σκοπούς.

      Το σύνολο των ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι κοινωνίες σε παρακμή, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο ιμπεριαλισμός "έχει τα νότα του καλυμμένα" και μπορεί να επικεντρωθεί, σχεδόν εντελώς ανενόχλητος απ' το εργ. κίνημα και την ευρωπαϊκή αριστερά, στο χτύπημα των στόχων του.

      Διαγραφή
    2. ι. Βιομηχανική ανάπτυξη αντί για χρηματιστικό παρασιτισμό, που είναι το σταθερό χαρακτηριστικό της Δύσης από την εποχή του Χόμπσον και του Λένιν

      ii. Έμφαση στη δημιουργία αναπτυξιακών υποδομών.

      Νομίζω η συγκεκριμένη παράμετρος όπως και τι σημαίνει αυτή για τις υπανάπτυκτες χώρες, δεν έχει αναλυθεί επαρκώς και μάλλον τσουβαλιάζεται στη λογική" Όλοι Ιμπεριαλιστές"
      Εκτός φυσικά κι αν κάποιοι συμφωνούν με τις αναλύσειε Μηλιού.

      Αποστόλης

      Διαγραφή
    3. Μηλιός. Ο άνθρωπος για τις ΗΠΑ και το Σίτι του Λονδίνου, και νυν "αντάρτης" και εμπλεκόμενος με "αντι-ΕΕ" κλπ.

      Ως γνωστό, στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι.

      Συστήνω ανάγνωση στην κριτική του στον Σ. Αμίν απ' το 1983:

      http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=59&Itemid=29

      http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=68&Itemid=29

      Και το άρθρο του για τον ιμπεριαλισμό και την "ιδεολογία της ανάπτυξης" το 2005: http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=914&Itemid=29

      Από το τελευταίο, σταχυολογώ τα εξής:

      "Η «ανάπτυξη» θεωρείται ως το βασικό ζητούμενο της κοινωνικής εξέλιξης που συναρτάται με την «κοινωνική πρόοδο», με αποτέλεσμα να συσκοτίζονται οι κοινωνικές (οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές) σχέσεις ταξικής εκμετάλλευσης και εξουσίας."

      "Οι οικονομικο-κοινωνικές δομές και σχέσεις στο εσωτερικό κάθε κοινωνικού σχηματισμού καθορίζουν, δηλαδή, τον τρόπο με τον οποίο το εθνικό εντάσσεται στο διεθνές"

      "είναι εσφαλμένο να θεωρήσουμε την υπανάπτυξη των χωρών του λεγόμενου τρίτου κόσμου (ή την κοινωνικο-οικονομική ετερογένεια που τις χαρακτηρίζει) ως ένα αποτέλεσμα που προήλθε από την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ευρώπη, τη Β. Αμερική, την Ωκεανία, τη Ν. Α. Ασία κ.ο.κ. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού βασίστηκε στην εκμετάλλευση της εργασίας και όχι στη λεηλασία του τρίτου κόσμου."

      (Μόνο κεφάλαιο-εργασία είναι η αντίφαση παγκόσμια, πουθενά καταπιεστικές και καταπιεζόμενες χώρες, δεν υπάρχει λεηλασία του μη αναπτυγμένου κόσμου -- όσα γίνονται απ' το 2010 και μετά και όσα προηγήθηκαν σε μια σειρά χωρών ήταν για πλάκα, για να περνάει η ώρα)

      Διαγραφή
    4. "Ο όρος «παγκοσμιοποίηση» δεν θα πρέπει να υπονοεί τη διάχυση όλων των οικονομιών σε μια παγκόσμια κοινωνικο-οικονομική δομή, αλλά τη διεθνή ηγεμονία συγκεκριμένων (νεοφιλελεύθερων) πολιτικών."

      (θα μιλήσουμε στο μέλλον για αυτόν τον όρο και το ρόλο του)

      "είναι εντελώς άνευ νοήματος κάθε αναφορά σε κάποιον «περιφερειακό καπιταλισμό» με αρνητικά χαρακτηριστικά (π.χ., τον κατά Σαμίρ Αμίν «μεταπρατισμό»), σε αντιδιαστολή με κάποιον υποτιθέμενο καπιταλισμό της «αυτόκεντρης ανάπτυξης» με θετικά χαρακτηριστικά. Ο καπιταλισμός αποτελεί κοινωνικό σύστημα οικονομικής εκμετάλλευσης, πολιτικής εξουσίασης και ιδεολογικής χειραγώγησης της εργασίας (δηλαδή της πλειοψηφίας του πληθυσμού) από το κεφάλαιο."

      (Ένας είναι ο εχθρός, ο καπιταλισμός -- όχι ο ιμπεριαλισμός όμως).

      "Η «ιδεολογία της ανάπτυξης» και στις δύο εκδοχές της συνιστά απολογητική ιδεολογία, που εξωραΐζει την καπιταλιστική εκμετάλλευση και εξουσία."

      (Αυτό που δεν είναι απολογητική είναι η γραμμή Μηλιού. Προς Θεού, δεν απολογείται για το δίκαιο της δυτικής καπιταλιστικής εξουσίας σε όλο τον κόσμο).

      "Το να θεωρείται η «αυτόκεντρη ανάπτυξη» στις χώρες της λεγόμενης περιφέρειας ως ο σκοπός της δράσης των εργαζομένων, των κινημάτων, της Αριστεράς, σημαίνει για μια ακόμα φορά ότι το κοινωνικό ζήτημα (η ταξική εξουσία και εκμετάλλευση) υποβιβάζεται σε δεύτερη μοίρα: Η «κοινωνική πρόοδος» εκλαμβάνεται ως το λίγο-πολύ αυτόματο αποτέλεσμα της «αυτόκεντρης» (καπιταλιστικής) ανάπτυξης. "

      (Είπαμε, μόνο κεφάλαιο-εργασία, αναμένουμε την επανάσταση στις ΗΠΑ., φυσικά στην βάση της άμεσης αντίθεσης στην ταξική εκμετάλλευση...και στην Αγγλία, γιγαντώνεται αυτό διαρκώς).

      "Οι «αντιμπεριαλιστικές» κεντροαριστερές κυβερνήσεις μπορούν να συνεχίζουν να εκπροσωπούν το υπάρχον πλέγμα σχέσεων ταξικής εξουσίας και συσχετισμών δύναμης, στο όνομα του αγώνα κατά της εξάρτησης, στο όνομα δηλαδή μιας υποτιθέμενης σύγκρουσης του έθνους ως συνόλου με το εξωτερικό."

      (Υπερεπαναστισμός ούμπερ άλλες, από ποιον; Απ' τον υπεύθυνο Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Τον άνθρωπο που κλεινε συμφωνίες με τα London funds).

      Διαγραφή
    5. "Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που μια τέτοια στρατηγική για τις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου εκφυλίζεται ακόμα κι ως προς το αντιμπεριαλιστικό της περιεχόμενο: Υποβιβάζεται σε «αντιαμερικανισμό» (δηλαδή αναγνωρίζει μόνο τον εύκολο στόχο, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό), όχι απλώς αφήνοντας στο απυρόβλητο τους δυτικοευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς"

      (H γραμμή 'μην πυροβολείτε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό', ή 'ιμπεριαλισμός δεν είναι [μόνο] οι ΗΠΑ'. Εδώ, ο κύριος Μηλιός μας λέει ότι είναι επίσης...και η ΕΕ στης οποίας το όνομα έπινε νερό όλα αυτά τα χρόνια. Απορία ψάλτου βηξ. Προκειμένου να αθωωθεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ας πάει και η ΕΕ για ένα άρθρο -- που καλώς να πάει, αλλά ιμπεριαλισμός ΕΕ συνολικά ανεξάρτητος από ιμπεριαλισμό ΗΠΑ δεν υφίσταται...)

      Παρομοίως, ο γνωστός τροτσκιστής αγωνιστής κύριος Καλλίνικος...

      "Πιο γενικά, πολλοί στην αριστερά κοιτούν προς τη Ρωσία και την Κίνα σαν αντίβαρο προς τις ΗΠΑ. [...] οι ΗΠΑ συχνά εκπόνησαν επεκτατικά σχέδια. [...] Αλλά η Μέση Ανατολή σήμερα είναι διαμορφωμένη μέσα από την αποτυχία αυτού του ματαιόδοξου εγχειρήματος και από τις Αραβικές επαναστάσεις και τις αντιδραστικές προσπάθειες συντριβής τους. Η διοίκηση του Όμπαμα έχει βαθειά επίγνωση αυτής της αποτυχίας. [...] Το πρόβλημα είναι και θεωρητικό. Για πολλούς της αριστεράς ο ιμπεριαλισμός ισοδυναμεί με την κυριαρχία των ΗΠΑ. Αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος που γινόταν αντιληπτός από τους κλασικούς θεωρητικούς του ιμπεριαλισμού[...] Άρα από Μαρξιστική σκοπιά, ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός είναι ένα σύστημα διακαπιταλιστικής διαμάχης και ανταγωνισμού. Η βασική συνεισφορά του Λένιν στη θεωρία ήταν η έννοια της ανισομερούς ανάπτυξης."

      http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=453320

      Αυτός είναι σήμερα ο "ορθόδοξος Μ-Λ" στις ευρωπαϊκές χώρες, όπου υπάρχει άμεσο σοσιαλσωβινιστικό συμφέρον για έναν τέτοιον "ορθόδοξο Μ-Λ"...στο όνομα του "αυθεντικού λενινισμού", βέβαια.

      Α, ναι, και "κανείς δεν πρόβλεψε τη Μεϊντάν και την ΙΣΙΣ" (εκτός απ' τις ΗΠΑ, αλλά δεν το λέμε, δεν κάνει) και οι Αραβική Άνοιξη ήταν...αποτυχία των μυστικών υπηρεσιών των Αμερικανών.

      Όπως και το Κίεβο, και τώρα το Γιερεβάν, φαντάζομαι.

      Διαγραφή