tag:blogger.com,1999:blog-76759784409577902302024-03-05T18:57:16.309+02:00Αντι-ιμπεριαλιστικές ΠροοπτικέςΕνημέρωση και έρευνα για την παγκόσμια αντι-ιμπεριαλιστική πάληAnti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-90586700705083033412016-02-20T16:18:00.002+02:002016-02-20T17:07:08.474+02:00 D. Losurdo, Εθνικό ζήτημα και πάλη των τάξεων (1)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://ilrasoiodioccam-micromega.blogautore.espresso.repubblica.it/files/2013/08/losurdo11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://ilrasoiodioccam-micromega.blogautore.espresso.repubblica.it/files/2013/08/losurdo11.jpg" height="320" width="212" /></a></div><div style="text-align: justify;">Από το βιβλίο του Domenico Losurdo <i>Η πάλη των τάξεων</i>, εκδ. Α/συνέχεια. Η μετάφραση έχει αναπροσαρμοστεί σε ορισμένα σημεία.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><b>1. Η κριτική του Λένιν στους ακρωτηριασμούς της πάλης των τάξεων</b></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Ένγκελς, γράφοντας στο <i>Socialistische Monatshefte</i>, ο Μπερνστάιν παρατηρεί με ικανοποίηση:</div><blockquote class="tr_bq"><div style="text-align: justify;">Αν στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στη Νότια Αμερική, σε μερικές περιοχές της Αυστραλίας κλπ σήμερα πολλά εκατομμύρια άνθρωποι εξασφαλίζουν τα προς το ζην, σε σύγκριση με τις εκατοντάδες χιλιάδες παλαιότερων περιόδων, αυτό οφείλεται στην αποικιοκρατική επέλαση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Κι αν σήμερα, στην Αγγλία και αλλού, πολλά τροπικά προϊόντα, θρεπτικά και εύγευστα, αποτελούν πια συστατικό στοιχείο της λαϊκής κατανάλωσης, αν τα βοσκοτόπια και οι μεγάλες αμερικανικές και αυστραλιανές πεδιάδες προμηθεύουν τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων εργαζομένων με κρέας και ψωμί σε χαμηλές τιμές, πρέπει να ευχαριστήσουμε γι' αυτό τις αποικιακές επιχειρήσεις. Χωρίς την αποικιακή επέκταση της οικονομίας μας, η μιζέρια, που επικρατεί και σήμερα στην Ευρώπη και που πασχίζουμε να εξαλείψουμε, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη και θα ήταν πολύ λιγότερο πιθανό να αντιμετωπιστεί. Ακόμη και σε σύγκρουση με τα δεινά της αποικιοκρατίας, τα πλεονεκτήματα που απολαμβάνουμε από τις αποικίες είναι πολύ περισσότερα.<br />
<a name='more'></a></div></blockquote><div style="text-align: justify;">Ας επικεντρωθούμε σε αυτή την τελευταία παρατήρηση. Αυτή συμπίπτει με την ολοκλήρωση της πλήρους εξολόθρευσης των ερυθρόδερμων Ινδιάνων στις ΗΠΑ και των Αβοριγίνων στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Είναι τα χρόνια όπου οι "χριστιανοί Μπόερς" στη Νότια Αφρική, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Λούντβιχ Γκούμπλοβιτς, θεωρητικού και υποστηρικτή του "φυλετικού πολέμου", θεωρούν και αντιμετωπίζουν "τους ανθρώπους της ζούγκλας και τους οτεντότους" όχι ως "ανθρώπους" αλλά σαν είναι <i>Geschöpfe </i>(πλάσματα) που έχει κανείς δικαίωμα να εξοντώσει σαν "θηράματα του δάσους."</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Παραμένει το ότι για τον Μπερνστάιν τα "δεινά" της αποικιοκρατίας μετράνε λιγότερο από τα "πλεονεκτήματα" που απολαμβάνουμε χάρη σ' αυτήν. Αν ο Λασάλ επιλύει την πάλη των τάξεων με την επιδίωξη ενός υποτυπώδους κοινωνικού Κράτους χωρίς καν πολιτική δημοκρατία, οι Άγγλοι οπαδοί του Εργατικού Κόμματος και αργότερα ο Μπερνστάιν αντιμετωπίζουν την πάλη των τάξεων με μια πολιτική δημοκρατία που πασχίζει να πετύχει κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές, όχι μόνο νομιμοποιώντας τον αποικιοκρατικό επεκτατισμό αλλά και επωφελούμενη από αυτόν. Ο "αυτοκρατορικός σοσιαλισμός" ξεκάθαρα προωθείται και μέσα σε εκείνο το σοσιαλιστικό κόμμα [SPD] που έχει το μεγαλύτερο κύρος, καθώς και μια διαχρονική βαρύτητα. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο που πρέπει να έχουμε κατά νου, αν θέλουμε να κατανοήσουμε το <i>Τι να κάνουμε;</i>, το κείμενο του Λένιν, που όχι τυχαία εκδίδεται δύο χρόνια αργότερα από το άρθρο του Μπερνστάιν, που προαναφέραμε. Δύο χρόνια είχαν περάσει επίσης από τη διεθνή αποστολή που είχαν οργανώσει οι Μεγάλες Δυνάμεις για να καταπνίξουν την εξέγερση των Μπόξερ στην Κίνα: η αποικιοκρατική βία --σημειώνει ο Λένιν το Δεκέμβριο του 1900-- στρεφόταν και "ενάντια στους άοπλους Κινέζους, που εξολόθρευσαν, χωρίς να λυπηθούν ούτε τις γυναίκες ή τα παιδιά τους, για να μην αναφέρουμε τη λεηλασία δημόσιων κτιρίων, καταστημάτων και σπιτιών." Οι Ρώσοι στρατιώτες και γενικά όλοι οι εισβολείς συμπεριφέρθηκαν "σαν άγρια θηρία, καίγοντας ολόκληρα χωριά, πνίγοντας στον ποταμό Αμούρ, πυροβολώντας και ξεκοιλιάζοντας με τις μπαγιονέτες των όπλων τους τους άοπλους κατοίκους, τις γυναίκες και τα παιδιά τους." Κι όμως αυτά τα αίσχη χαρακτηρίστηκαν "εκπολιτιστική αποστολή" των κυρίαρχων τάξεων από ορισμένες "μισθοφορικές φυλλάδες" και σε τελευταία ανάλυση, από όλη, ή σχεδόν όλη, την κοινή γνώμη της εποχής. Ήταν μια επιχείρηση που στόχευε επίσης να "διαφθείρει την πολιτική συνείδηση των λαϊκών μαζών." Για να "εξαλείψουν τη δυσφορία του λαού", προσπαθούσαν να την στρέψουν "ενάντια σε κάποιον άλλο αντί για την κυβέρνηση." Δεν ήταν καθόλου δύσκολο:</div><blockquote class="tr_bq"><div style="text-align: justify;">Υποθάλπτεται, για παράδειγμα, η εχθρότητα απέναντι στους Εβραίους: ο σκανδαλοθηρικός Τύπος επιτίθεται στους Εβραίους, σαν ο Εβραίος εργάτης να μην υποφέρει από το ζυγό του κεφαλαίου και του αστυνομικού κράτους παρόμοια με το Ρώσο εργάτη. Σήμερα στον Τύπο έχει εξαπολυθεί μια εκστρατεία ενάντια στους Κινέζους, όπου όλοι διαμαρτύρονται για τη βαρβαρότητα της κίτρινης φυλής, κατηγορώντας την ότι εχθρεύεται τον πολιτισμό, γίνεται αναφορά στην εκπολιτιστική αποστολή της Ρωσίας, στο ενθουσιασμό που διαπνέει τους Ρώσους στρατιώτες που πηγαίνουν στον πόλεμο, κ.λπ κ.λπ. Με κολακείες προς την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, οι δημοσιογράφοι συσπειρώνονται για να αναζωπυρώσουν στις καρδιές του λαού το μίσος ενάντια στην Κίνα.</div></blockquote><div style="text-align: justify;">Τα αποτελέσματα αυτής της μεγάλης εκστρατείας είναι ορατά: "Μέσα σε όλες αυτές τις υπερβολές, χάνεται η φωνή των συνειδητών εργατών, που εκπροσωπούν πρωτοπόρα τα εκατομμύρια αυτών που αποτελούν τον εργαζόμενο λαό." Ακόμη κι αν στρέψουμε την προσοχή μας στο προλεταριάτο, μόνο μια μειοψηφία αντιστέκεται στη βλαβερή διάδοση του σοβινισμού.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ο Λένιν δεν μπορεί πια να συμφωνεί με την ψευδαίσθηση που καλλιεργούσαν οι Μαρξ και Ένγκελς στα χρόνια της νιότης τους: για εκείνους, ήταν ακαταμάχητο το προτσές που ωθούσε το προλεταριάτο να εκφράζει την επαναστατική του συνείδηση και να διεξάγει μια επανάσταση που είχε ως στόχο τη χειραφέτηση όχι μόνο μιας δοσμένης κοινωνικής τάξης, αλλά συνολικά της ανθρωπότητας. Η αστική επανάσταση είχε τελειώσει με την ενσωμάτωση και τη συγχώνευση της παλιάς και της νέας κυρίαρχης τάξης, έτσι ώστε να παραμένουν ουσιαστικά αναλλοίωτες οι σχέσεις εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Το κοινωνικό μπλοκ εξουσίας, κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα αντίθετα, δεν ήταν δυνατόν να ενσωματώσει το προλεταριάτο, που ήταν σε ασυμφιλίωτη αντιπαράθεση με την αστική τάξη. Η χειραφέτηση του προλεταριάτου, σε αυτή την περίπτωση, θα ισοδυναμούσε με τη χειραφέτηση όλης της ανθρωπότητας και η εμφάνιση στο προσκήνιο του προλεταριάτου σαν συνειδητού επαναστατικού υποκειμένου, θα σηματοδοτούσε μια καθοριστική στροφή στην παγκόσμια ιστορία (που ήδη διαγραφόταν στον ορίζοντα). Τώρα, αντίθετα, η τάση προσεταιρισμού σημαντικών τμημάτων του προλεταριάτου της Αγγλίας ή άλλων ωρών, στις περιπέτειες και στην αποικιορατική εκμετάλλευση, είχε γίνει πια προφανής.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Καταρρίπτεται έτσι μια τελευταία προϋπόθεση της πλατφόρμας που είχαν επεξεργαστεί ο Μαρξ και ο Ένγκελς στα νεανικά τους, βέβαια, γραπτά, αλλά που δεν εγκατέλειψαν και συνέχιζε να τους απασχολεί και τα μετέπειτα χρόνια της εξέλιξής τους: στο βιοτικό επίπεδο του προλεταριάτου "ήταν τόσο έκδηλη η αφαίρεση κάθε στοιχείου ανθρωπιάς, ακόμα και η επίφαση τέτοιων στοιχείων", που, "βλέποντας την κατάσταση της τάξης αυτής", ακόμη και άτομα που δεν ανήκαν κοινωνικά σε αυτήν, μπορούσαν να γίνονται συμμέτοχοι στην αγανάκτησή του και να μοιράζονται τον αγώνα του." Η επιτυχία του "αυτοκρατορικού σοσιαλισμού", κατά μία έννοια, καταλήγει, ακούσια, να εφιστά την προσοχή στο επαναστατικό υποκείμενο που αποτελείται από τους καταπιεζόμενους λαούς των αποικιών, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν και το τίμημα της πολιτικής της ενσωμάτωσης που προωθεί η αστική τάξη απέναντι στην εργατική τάξη της καπιταλιστικής μητρόπολης. Ενώ, κατά μια άλλη έννοια, η επιτυχία αυτή θέτει σε αμφισβήτηση την αφελή επιστημολογική προσέγγιση που βασίζεται στα αισθητηριακά βιώματα και θεωρεί έγκυρη πηγή γνώσης την άμεση εμπειρική αντίληψη. Η νέα κατάσταση που είχε δημιουργηθεί επέβαλε το πέρασμα σε μια ορθολογική ανάλυση του συνόλου των πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, σαν αναγκαία προϋπόθεση για τη δημιουργία επαναστατικής συνείδησης και την συμμετοχή στους ταξικούς αγώνες. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Πέρα από το αποικιοκρατικό ζήτημα, στα ίδια συμπεράσματα οδηγούσαν και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Ήδη ο Ένγκελς, σε επιστολή του στον Αύγουστο Μπέμπελ, στις 15 Φεβρουαρίου 1886, παρατηρούσε πως στην Αγγλία "η μάζα των καθεαυτού εργατών" τείνει να συμπαρατάσσεται με τους <i>Kampzollern</i>, δηλαδή με αυτούς που, στο όνομα του "fair trade" (δίκαιου εμπορίου) και του αγώνα ενάντια στον άνισο ανταγωνισμό, κατηγορούσαν τις άλλες χώρες (και κυρίως τη Γερμανία) ότι ήθελαν να θίξουν την αγγλική βιομηχανία με τον τελεωνειακό προστατευτισμό.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ο ολοένα και πιο σκληρός ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις έτεινε να συμπαρασύρει και την ίδια την εργατική τάξη. Το φαινόμενο επρόκειτο να επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια. Στις προκαταρκτικές του σημειώσεις της μελέτης για τον ιμπεριαλισμό, ο Λένιν αντέγραφε από το βιβλίο ενός Γερμανού ιστορικού μιας είδηση που τον στενοχωρούσε και τον αναστάτωνε: "τον Αύγουστο του 1893 στο Εγκί Μορτ, Ιταλοί εργάτες χτυπήθηκαν και κινδύνεψε η ζωή τους από τους Γάλλους ανταγωνιστές τους." Έβγαιναν στην επιφάνεια έτσι οι μεγάλες δυσκολίες του προτσές της ταξικής συνειδητοποίησης.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στη πολιτική στροφή, όπου αναδεικνυόταν η μεγάλη σημασία που έπρεπε να δοθεί στις καταστροφικές συνέπειες του ιμπεριαλισμού, αντιστοιχούσε μια επιστημολογική στροφή, με την εγκατάλειψη της αισθητηρικής προσέγγισης, που ίσως, στα νεανικά έργα του Μαρξ και του Ένγκελς, ήταν αποτέλεσμα επιρροής από τον Φόιερμπαχ. Μπορούμε τώρα να κατανοήσουμε καλύτερα το <i>Τι να κάνουμε;</i>: </div><blockquote class="tr_bq"><div style="text-align: justify;">Η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν μπορεί να γίνει ολοκληρωμένη πολιτική συνείδηση, αν οι εργάτες δεν μάθουν να αντιδρούν ενάντια σε κάθε κατάχρηση, ενάντια <i>σε κάθε</i> εκδήλωση αυθαιρεσίας και καταπίεσης, βίας και αυταρχισμού, ενάντια <i>σε όποια τάξη</i> κι αν στρέφεται αυτή, και να αντιδρούν από σοσιαλδημοκρατική σκοπιά και όχι από οποιαδήποτε σκοπιά. Η συνείδηση των εργατικών μαζών δεν μπορεί να είναι αληθινή συνείδηη, αν οι εργάτες δεν μάθουν να παρατηρούν, στη βάση των συγκεκριμένων και σύγχρονων πολιτικών γεγονότων, <i>καθεμία</i> από τις άλλες κοινωνικές τάξεις σε όλες τις εκδηλώσεις της πνευματικής, ηθικής και πολιτικής ζωής. Αν δεν μάθουν να εφαρμόζουν στην πράξη την ανάλυση και τα κριτήρια του υλισμού σε <i>όλες</i> τις μορφές δράσης και ζωής <i>όλων</i> των τάξεων, στρωμάτων και ομάδων του πληθυσμού. Όποιος στρέφει την προσοχή και την παρατηρικότητα της εργατικής τάξης αποκλειστικά ή κυρίως στον ίδιο της τον εαυτό δεν είναι σοσιαλδημοκράτης, επειδή για την εργατική τάξη η αυτοσυνείδηση είναι αδιάλυτα δεμένη με την ακριβή γνώση των αμοιβαίων σχέσεων ανάμεσα σε <i>όλες</i> τις τάξεις της σύγχρονης κοινωνίας και γνώση όχι μόνο θεωρητική, για την ακρίβεια όχι τόσο θεωρητική όσο κατακτημένη από την εμπειρία της πολιτικής ζωής. [...] Το μόνο πεδίο όπου είναι εφικτή η απόκτηση αυτής της [ταξικής πολιτικής] συνείδησης είναι το πεδίο των σχέσεων με <i>όλες</i> τις τάξεις και όλα τα στρώματα του πληθυσμού με το κράτος και την κυβέρνηση, είναι το πεδίο των αμοιβαίων σχέσεων ανάμεσα σε όλες τις τάξεις.</div></blockquote><div style="text-align: justify;">Η κατάκτηση της <i>ταξικής συνείδησης</i> και η συμμετοχή στον <i>ταξικό επαναστατικό αγώνα </i>προϋποθέτουν την κατανόηση της κοινωνικής ολότητας σε <i>κάθε</i> έκφανση: όσα σημειώνω με πλάγιους χαρακτήρες θεωρώ πως είναι οι έννοιες-κλειδιά. Χρειάζεται "μια οργάνωση επαναστατών, ικανών να καθοδηγούν όλο τον αγώνα για τη χειραφέτηση του προλεταριάτου". Όσο για τη Ρωσία, το επαναστατικό κόμμα χαρακτηρίζεται από την ικανότητα της "πολιτικής καταγγελίας του αυταρχισμού, με όλες τις μορφές που αυτός εκδηλώνεται."</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Στις πολιτικο-κοινωνικές μορφές εκμετάλλευσης που οφείλουμε να καταργήσουμε, δεν περιλαμβάνεται μόνο η εκμετάλλευση του εργάτη στο εργοστάσιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την καταπίεση των εθνικών μειονοτήτων (και ιδιαίτερα την καταπίεση των εβραίων, όσον αφορά τη Ρωσία), αλλά ούτε και τον ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό που προσπαθεί να καθυποτάξει όλο και περισσότερους λαούς.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το επαναστατικό κόμμα οφείλει να εξετάζει και να ευαισθητοποιείται "για την εξωτερική και εσωτερική πολιτική της κυβέρνησής μας, για την οικονομική ανάπτυξη της Ρωσίας και της Ευρώπης." Πρέπει να αξιοποιεί κάθε ευκαιρία "για να εξηγεί σε όλους την παγκόσμια ιστορική σημασία του χειραφετητικού αγώνα του προλεταριάτου." Αυτού του χειραφετητικού αγώνα, του οποίου κομμάτι αναπόσπαστο είναι ο αγώνας των γυναικών, και των σκλάβων των αποικιών για τη χειραφέτησή τους από τη φιλελεύθερη αστική τάξη που τους αντιμετωπίζει ρατσιστικά σαν βάρβαρους αποσυνάγωγους του πολιτισμού και προορισμένους να υφίστανται την καταπίεση των δυτικών λευκών υπερανθρώπων. Με την έννοια αυτή, ο επαναστάτης "λαϊκός ηγέτης" διαφοροποιείται από τον ρεφορμιστή "γραμματέα του κάθε συνδικάτου" που συχνά--αναφέρεται στο κείμενο για τον ιμπεριαλισμό, παραθέτοντας τη γνωστή παρατήρηση του Ένγκελς--συμπεριφέρεται σαν στυλοβάτης της κυρίαρχης τάξης και σαν άκριτος υποστηρικτής ενός "έθνους που εκμεταλλεύεται τον κόσμο ολόκληρο."</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-302532762598297732015-06-24T18:26:00.000+03:002015-06-26T20:08:58.647+03:00Στον καθρέφτη της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://pbs.twimg.com/media/CIJGMxRUEAATV-u.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="243" src="https://pbs.twimg.com/media/CIJGMxRUEAATV-u.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Στον καθρέφτη της ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας όπου κοιτάζει η συντριπτική πλειοψηφία των "μαρξιστών" στη Δύση...</div>
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://cdn.rt.com/files/news/41/c0/20/00/textbookimg-2.si.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://cdn.rt.com/files/news/41/c0/20/00/textbookimg-2.si.jpg" height="223" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
...η πραγματικότητα παρουσιάζεται αντεστραμμένη, όπως στην camera obscura. Όπως συμβαίνει σ' αυτό το<a href="http://rt.com/news/269314-anti-russian-propaganda-netherlands/"> σχολικό εγχειρίδιο της Ολλανδίας για δεκαεξάχρονους</a> (κεφάλαιο "Χώρες χωρίς δημοκρατία"), όπου, όπως τον παλιό καλό φασιστικό καιρό, η ...δυνητική (!!!) "απειλή εξ ανατολών" αθωώνει --με τον παραστατικότερο των τρόπων-- τα ευρω-αμερικανικά εγκλήματα κατά άμαχων πληθυσμών, εδώ και τώρα. Αλλά παρουσιάζεται με πολύ λιγότερη ευθύτητα από ό,τι εδώ· με μπόλικο προσχηματικό κι επιδερμικό οικονομισμό, και στο όνομα...του "ορθόδοξου Λενινισμού". Για τέτοια κατάντια μιλάμε.</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-15952437350807897412015-06-24T13:43:00.000+03:002015-06-24T18:39:29.057+03:00Προς Μεϊντάν και η Αρμενία;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://slavyangrad.files.wordpress.com/2015/06/yerevan1.jpg?w=880&h=332" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="120" src="https://slavyangrad.files.wordpress.com/2015/06/yerevan1.jpg?w=880&h=332" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Ηλεκτρικό Γιερεβάν: Χρωματιστή επανάσταση ή κοινωνική διαμαρτυρία;</b></div>
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τα γεγονότα που εξελίσσονται στην Αρμενία καλούνται ήδη Μεϊντάν, σε αναλογία με το πραξικόπημα στο Κίεβο. Φυσικά, είναι πολύ νωρίς να αποφανθούμε για αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Μεϊντάν αποτελεί μια από τις εκδοχές χρωματιστής επανάστασης, με άλλα λόγια απόπειρα κατάληψης και κατακράτησης της πολιτικής εξουσίας μέσα από μια δοκιμασμένη τεχνολογία νεανικής διαμαρτυρίας. Το να κρίνουμε αν κάτι είναι ή δεν είναι χρωματιστή επανάσταση είναι εφικτό μόνο εφόσον επέλθουν ξεκάθαρα αποκαλυπτικές συνθήκες, αναγκαίες και ικανές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<a name='more'></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://seeker401.files.wordpress.com/2015/06/7800360232_71d9306f02_z.jpg?w=497&h=328" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://seeker401.files.wordpress.com/2015/06/7800360232_71d9306f02_z.jpg?w=497&h=328" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Η αναγκαία συνθήκη για να υπάρχει χρωματιστή επανάσταση είναι να υπάρχει πολιτική αστάθεια σε μια χώρα, καθώς και κρίση των υφιστάμενων αρχών. Μια θεμελιώδης συνθήκη είναι μια συνθήκη χωρίς την οποία ένα φαινόμενο είναι αδύνατο. Κρίνοντας από όσα συμβαίνουν στην Αρμενία, αυτή η συνθήκη είναι παρούσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ικανή συνθήκη για την εξαπόλυση χρωματιστής επανάστασης είναι η ύπαρξη οργανωμένου και δικτυωμένου νεανικού κινήματος διαμαρτυρίας, το οποίο δημιουργείται ειδικά για το εγχείρημα. Στην Ουκρανία, το κίνημα που χρησίμευσε για τον σκοπό αυτό (και σχεδιάστηκε ειδικά για τη Μεϊντάν) ήταν ο Δεξιός Τομέας. Σε άλλες χώρες όπου έλαβαν χώρα χρωματιστές επαναστάσεις, δημιουργήθηκαν επίσης τέτοια κινήματα, τα οποία είτε εξαφανίστηκαν μετά την επανάσταση, είτε μετεξελίχθηκαν ραγδαία. Μια ικανή συνθήκη είναι μια συνθήκη που καθιστά ένα φαινόμενο εφικτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ακριβώς εδώ υπάρχει έλλειψη βεβαιότητας. Έχουν περάσει πολλές μέρες από την αρχή των διαμαρτυριών αλλά ακόμα δεν έχει εμφανιστεί τέτοια δύναμη κρούσης. Αν ήταν οργανωμένη, τότε οπωσδήποτε θα είχε εμφανιστεί και θα είχε διεκδικήσει το ρόλο του ηγέτη και της καθοδηγήτριας δύναμης των διαμαρτυριών. Αλλιώς, οι διαμαρτυρίες θα παραμείνουν ανοργάνωτες, χωρίς δομή και θα καταλήξουν αναπόφευκτα στο τίποτε αν οι αρχές μπορούν να προβούν στο ελάχιστο των έλλογων δράσεων. Αν δεν μπορούν, τότε, βέβαια, οι διαμαρτυρίες θα συνεχίσουν να διογκώνονται· αλλά θα ήταν αδύνατο να τις αποκαλέσουμε χρωματιστή επανάσταση διότι ο βασικός λόγος για τον οποίο διενεργείται αυτή θα παρέμενε ανεκπλήρωτος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συνεπώς, δεν θα βιαστούμε να δώσουμε ετικέτα για αυτό που συμβαίνει. Προς το παρόν, μιλάμε για κοινωνική διαμαρτυρία, και η εμφάνιση πολιτικών συνθημάτων εξηγείται εύκολα από τις προσπάθειες της αντιπολίτευσης να εκμεταλλευτεί αυτό που συμβαίνει. Αλλά αυτή είναι μια εντελώς φυσιολογική διαδικασία. Θα ήταν παράλογο η αντιπολίτευση να κοιμάται σε μια τέτοια ευκαιρία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η εμφάνιση ενός ειδικά οργανωμένου κινήματος θα σηματοδοτούσε στροφή, κομβικό σημείο· αλλά μέχρι να έρθει, είναι πρόωρο να πούμε ότι κάτι προσχεδιασμένο λαμβάνει χώρα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φυσικά, η εξωτερική εμφάνιση των διαμαρτυριών δεν μπορεί να εξηγήσει τι πραγματικά συμβαίνει. Τα μπισκότα, οι σκηνές και τα οδοφράγματα από σκουπιδοτενεκέδες είναι ενδιαφέροντα, αλλά δεν μας λένε και πολλά. Αν υπάρξει αστάθεια και οργανωμένη δύναμη κρούσης, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να μιλάμε για Μεϊντάν στην Αρμενία. Αν όχι, θα σημαίνει ότι δεν υπάρχει Μεϊντάν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://slavyangrad.org/2015/06/24/a-colour-revolution-or-a-social-protest/#more-5988">Slavyangrad </a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δείτε ακόμα: </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.eurasianet.org/node/71921">- Οι Αρμενο-Ιρανικές σχέσεις από Ρωσική οπτική</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.jpost.com/Christian-News/Armenia-growing-relationship-with-Iran-394435">- Οι αυξανόμενες σχέσεις της Αρμενίας με το Ιράν μπορεί να επηρεάσουν τις μακροχρόνιες σχέσεις της με το Ισραήλ</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- <a href="http://theanalyticon.com/?p=433&lang=en">Ο παράγοντας Τουρκίας-Αζερμπαϊτζάν στις σχέσεις Αρμενίας-Ιράν</a></div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-89278977901400713542015-06-24T12:58:00.001+03:002015-06-24T13:05:08.506+03:00Η ανάδυση της μη αριστερής αριστεράς (J. Petras): Δεύτερο μέρος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.koolnews.gr/wp-content/uploads/2013/09/1175320_10202165689928161_1804030267_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.koolnews.gr/wp-content/uploads/2013/09/1175320_10202165689928161_1804030267_n.jpg" height="200" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Η μετάβαση της Μη Αριστερής Αριστεράς: Απ' το δρόμο στα δημόσια αξιώματα</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Απ' το δρόμο, η ΜΑΑ μετακινήθηκε πολύ γρήγορα στις εκλογές και από τις εκλογές προχώρησε σε συμμαχίες με παραδοσιακά κόμματα. Πάρθηκαν στρατηγικές αποφάσεις από μια μικρή κλίκα προσωποπαγών ηγετών: η "συμμετοχική δημοκρατία" επανακαθορίστηκε ώστε να αναφέρεται μόνο στον τοπικό ακτιβισμό και τα ζητήματα της γειτονιάς -- και όχι εθνικά θέματα, που ήταν η σφαίρα "ειδικών."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο κόμμα ΜΑΑ το οποίο πήρε την εξουσία, αντανακλά το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη ριζοσπαστική πόζα των ηγετών του και την δουλοπρεπή τους συμμόρφωση προς την καθεστηκυία εξουσία (την Τρόικα: ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κομισσιόν, Κεντρική Τράπεζα), από τη στιγμή που εκλέχθηκαν στην κυβέρνηση.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνει τα απωθημένα της μεσαίας τάξης απέναντι στην ευρωτεχνοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, την οποία εγκαλεί για την απώλεια της προηγούμενης ευμάρειας και εργασιακής ασφάλειας και για την διαρκή επιδείνωση της καθημερινής ζωής. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκήρυξε την Τρόικα ενώ έμεινε κάτω απ' την καθοδήγησή της. Πέταξε μύδρους κατά της ελίτ της ΕΕ με ηθικολογικό στόμφο για το γεγονός ότι έκανε αυτό που της υπαγόρευαν τα ταξικά της συμφέροντα, δηλαδή ότι υπεράσπισε τους τραπεζίτες της ΕΕ, εκβίασε δανειακές δόσεις και απείλησε τους υποτελείς της. Στην πράξη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε ποτέ ταξική ανάλυση στην πολιτική της Τρόικα, καθώς συνέχισε να αναφέρεται στους "εταίρους μας στην ΕΕ", ακόμα και καθόσον επέβαλλαν τις ωμές τους απαιτήσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απ' τη στιγμή που πήραν την εξουσία, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ δεν κινητοποίησαν ποτέ ούτε μια μαζική διαμαρτυρία και δεν απείλησαν ποτέ με γενική απεργία απέναντι στις αποικιακές απαιτήσεις της ΕΕ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο προσωποπαγής ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας διόρισε δεξιά στελέχη προηγούμενων καθεστώτων σε θέσεις-κλειδιά. Διαπραγματεύτηκε με την Τρόικα και υποχώρησε σε όλα τα στρατηγικά θέματα που αφορούν τις πληρωμές χρέους, τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε ποτέ την πιθανότητα να "απευθυνθεί στο λαό." Η "ηθική του σταυροφορία" ενάντια στον καπιταλισμό ολοκληρώθηκε με την παράδοση στον καπιταλισμό και το αποικιακό σύστημα της ευρωζώνης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η έλλειψη ταξικής ανάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η έλλειψη ταξικής πάλης και ταξικής κινητοποίησης, αλλά και ολική του αφοσίωση στη συνεργασία με έναν ηθικοποιημένο καπιταλισμό και την ευρωζώνη ώστε να αποκατασταθεί το στάτους και η ασφάλεια της μεσαίας τάξης, έχουν φέρει τον πιο φρικτό κομφμορμισμό και παράδοση, πασπαλισμένο με την ξεδιάντροπη γελοιότητα ορισμένων ηγετικών του στελεχών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ παραδόθηκε στις απαιτήσεις των υψηλών δυνάμεων της Τρόικα και των υποστηρικτών της ευρωζώνης, αλλά όχι πριν αδειάσει τα ταμεία. Οι ηγέτες του συνδύασαν ό,τι χειρότερο για τη χώρα: μια χρεοκοπημένη εθνική οικονομία, ένα "διαμαρτυρόμενο" αλλά ουσιαστικά αποικιακό καθεστώς και μια απογοητευμένη εκλογική βάση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκεί που πέτυχε εντυπωσιακά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν να περιθωριοποιήσει την παραδοσιακή αριστερά (το ΚΚΕ). Επιβεβαίωσε την ιστορική τάση: αιωρούμενα κινήματα της στιγμής καταλήγουν να διευθύνονται από προσωποπαγείς ηγέτες που αναλαμβάνουν να μιλούν για "το λαό" ενώ κλίνουν το γόνυ στους διεθνείς τους αφέντες.</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-17844633020459786332015-06-23T09:50:00.000+03:002015-06-25T19:10:04.895+03:00Η ανάδυση της μη αριστερής αριστεράς (J. Petras): Πρώτο μέρος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: center;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20110615/low/assets_LARGE_t_420_53581779.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20110615/low/assets_LARGE_t_420_53581779.JPG" height="205" width="320" /></a></div>
<b>Η ανάδυση της μη αριστερής αριστεράς: Η δραστική αναδιάταξη της νοτιοευρωπαϊκής πολιτικής</b><br />
του James Petras<br />
<a href="http://www.informationclearinghouse.info/article42212.htm">Information Clearing House </a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας έχουν λάβει χώρα ουσιώδεις αλλαγές στη Νότια Ευρώπη. Οι αλλαγές αυτές έφεραν τη ρήξη με προηγούμενους πολιτικούς προσανατολισμούς, φέρνοντας ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση, σχεδόν, των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων, την παρακμή των συνδικάτων και την ανάδυση του "μεσοαστικού ριζοσπαστισμού."</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τα νέα πολιτικά κινήματα, που υποτίθεται ότι βρίσκονται στην αριστερά, δεν βασίζονται πια στους ταξικά συνειδητούς εργάτες, ούτε και αποτελούν κομμάτι της ταξικής πάλης. Παρομοίως, στα δεξιά, δίνεται μεγαλύτερη σημασία στην κλιμάκωση της οπισθοδρομικής δυνατότητας του κράτους παρά στην αναζήτηση οικονομικών αγορών.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Η ριζοσπαστικοποίηση της δεξιάς, περιλαμβανομένων των μαζικών περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες, κατεδάφισε τα κοινωνικά προγράμματα. Η απαλλοτρίωση των νοικοκυριών έχει καταστρέψει τη συνοχή των κοινωνικών οργανώσεων που βασίζεται στη γειτονιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη θέση της παραδοσιακής, ταξικής αριστεράς, αναδύθηκαν "μη αριστερά αριστερά" κινήματα. Οι ηγέτες τους χαιρετίζουν τη "συμμετοχική δημοκρατία" αλλά η πολιτική τους πρακτική είναι καθετοποιημένη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα δεξιά, η πολιτική δεν περιστρέφεται πλέον γύρω απ' την συντήρηση των εθνικών οικονομικών προνομίων. Οι ηγέτες της δεξιάς υποτάσσουν αυτοβούλως την οικονομία και την κοινωνία σε ιμπεριαλιστικές σταυροφορίες, οι οποίες αδειάζουν κάθε νόημα απ' την εθνική κυριαρχία, ενώ λεηλατούν τα εθνικά ταμεία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το δοκίμιο αυτό θα συζητήσει αυτές τις πολύπλοκες αλλαγές και το νόημά τους.</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Η "μη αριστερή αριστερά" στη Νότια Ευρώπη</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η οικονομική κρίση, και κυρίως η επιβολή αυστηρών περικοπών στους μισθούς, τις συντάξεις και άλλα κοινωνικά προγράμματα από δεξιές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, οδήγησε σε εξαπλωμένη δυσαρέσκεια, την οποία τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα, που βασίζονται στο χώρο εργασίας, απέτυχαν να εκμεταλλευτούν, κινητοποιώντας έτσι και το λαό. Η παρατεταμένη και διαρκώς αυξανόμενη ανεργία, καθώς και η αύξηση της προσωρινής εργασίας, έχουν επιδράσει σε πάνω από το 50% των δυνάμεων της εργασίας.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η εκπροσώπηση στα συνδικάτα έχει μειωθεί ραγδαία, αδυνατίζοντας περαιτέρω την παρουσία των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων στα εργοστάσια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι μεγάλης κλίμακας εξώσεις, τα "κόκκινα" στεγαστικά δάνεια και η απώλεια εργασίας που τα συνοδεύει έχουν οδηγήσει σε κινήματα και πάλη κατά των εξώσεων, που έχουν ως έδρα τις γειτονιές. Εκατομμύρια νέων εργαζομένων βασίζονται πια στις συντάξεις των παππούδων και γιαγιάδων τους και μένουν στο σπίτι των γονιών τους με άλλες δυο γενιές. Για τους νέους εργαζόμενους, η επιδείνωση της ποιότητας της καθημερινής ζωής, η απώλεια προσωπικής αυτονομίας και η ανικανότητα να ζήσουν αυτόνομα, οδήγησαν σε εξεγέρσεις στο όνομα της "αξιοπρέπειας."</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Παραδόξως, και παρά το γεγονός ότι η κρίση βαθαίνει ανάμεσα στους περισσότερους εργάτες, η παραδοσιακή αριστερά παρήκμασε. Ο προσανατολισμός της στο χώρο εργασίας και η γλώσσα της ταξικής πάλης δεν βρίσκουν απήχηση σε όσους δεν έχουν ούτε δουλειά ούτε προοπτικές. Για τη ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη η παραδοσιακή αριστερά παραείναι ριζοσπαστική, εφόσον επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλισμού, και είναι υπερβολικά μακριά απ' την εξουσία για να πραγματοποιήσει αλλαγές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη περιλαμβάνει τους δημόσιους υπαλλήλους, επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους οι οποίοι έχουν τη φιλοδοξία, και ως πρόσφατα και την εμπειρία, της ταξικής ανόδου, βρήκαν όμως τώρα το δρόμο τους κλειστό από τα προγράμματα λιτότητας τα οποία επέβαλλαν τα δεξιά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απογοητευμένη από την σοσιαλδημοκρατική προδοσία και αντιμέτωπη με την ταξική ολίσθιση προς τα κάτω, η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη είναι συγχυσμένη και κατακερματισμένη. Πολλοί μπήκαν σε άμορφες διαμαρτυρίες στο δρόμο· κάποιοι προσχώρησαν, τις περισσότερες φορές προσωρινά, στα εναλλακτικά δεξιά κόμματα, για να αντιμετωπίσουν όμως ακόμα πιο ωμές περικοπές στις θέσεις εργασίας, ανασφάλεια, και καθοδική ταξική πορεία.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η μεσαία τάξη νιώθει μεγάλο θυμό για το γεγονός ότι στερείται, αυτή και τα παιδιά της, τη δυνατότητα να ανέβει στην κοινωνική κλίμακα. Νιώθει μεγάλο θυμό για την προδοσία των συμφερόντων της από τους πρώην "μετριοπαθώς προοδευτικούς" σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της. Η βαθιά της εχθρότητα προς τις αρχές έχει τις ρίζες της στην απώλεια του προηγούμενου στάτους της, ως συνέπεια της κρίσης. </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ο μεσοσαστικός ριζοσπαστισμός περιορίζεται από την νοσταλγία για το παρελθόν. Ο ριζοσπαστισμός αυτός έχει τις ρίζες του στην προσπάθεια να αποκατασταθούν τα κοινωνικά επιδόματα και η αναπτυξιακή πολιτική της ΕΕ. Τα μεσαία στρώματα θυμούνται ένα πρόσφατο παρελθόν, με επίπεδο διαβίωσης και "κοινωνική πολιτική" που τώρα τα παιδιά τους δεν μπορούν να βρουν. Το όραμα αυτό καθοδηγεί τη ρητορική ότι τα προοδευτικά μεσαία στρώματα είχαν κερδίσει και απολάμβαναν τα αυξανόμενα εισοδήματά τους "με την αξία τους."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα, η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη αναζητά πρακτικές, συγκεκριμένες, και κυβερνητικά χρηματοδοτημένες πολιτικές, ικανές να αποκαταστήσουν την προηγούμενή της ευμάρεια. Ο στόχος της δεν είναι να "ισιώσει το γήπεδο" για όλους, αλλά να αποφευχθεί η δική της προλεταριοποίηση. Απορρίπτει την πολιτική της παραδοσιακής αριστεράς γιατί η ταξική πάλη και η εργατοκεντρική ιδεολογία δεν προωθούν τις δικές της κοινωνικές φιλοδοξίες.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Για το μεγαλύτερο μέρος των ακτιβιστών της ριζοσπαστικοποιημένης μεσαίας τάξης οι ένοχοι είναι η "λιτότητα", οι απατεώνες των μεγάλων τραπεζών και οι πολιτικοί-κλεπτοκράτες. Αναζητούν κόμματα που να αναμορφώνουν ή να αποκαθιστούν ηθική στον καπιταλισμό και να αποκαθιστούν την "ατομική αξιοπρέπεια." Θέλουν να εκδιώξουν τους διεφθαρμένους αξιωματούχους. Απαιτούν "συμμετοχική δημοκρατία" αντί για τον παραδοσιακό αριστερό στόχο της δημόσιας ιδιοκτησίας [των μέσων παραγωγής] υπό εργατικό έλεγχο.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η μη αριστερή αριστερά (ΜΑΑ) αναδύθηκε σε όλη την Ευρώπη κάτω απ' τις συγκεκριμένες συνθήκες που έφερε η σημερινή κοινωνική κρίση. Αυθόρμητη, "αναρχική", εξωθεσμική και προσανατολισμένη "στο δρόμο", η ΜΑΑ υιοθέτησε το ασεβές στυλ. Στις απαρχές της, η ΜΑΑ απέρριψε τα πολιτικά κόμματα, τα ξεκάθαρα προγράμματα και τα πειθαρχημένα στελέχη για χάρη του αυθόρμητου και της ασέβειας προς το "κατεστημένο".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς μεγάλωνε η ελκυστικότητα της ΜΑΑ, οι άνεργοι, οι προσωρινά απασχολούμενοι, οι επισφαλείς και απροστάτευτοι, μη συνδικαλιστικά οργανωμένοι εργαζόμενοι και η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη πήγαν σε διαδηλώσεις και βρήκαν ασφάλεια στα πλήθη. Τους προσέλκυσαν τα καλέσματα απ' "το δρόμο" να διώξουν τους υφιστάμενους κλεπτοκράτες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αναδυόμενα από αυτό το κίνημα που απευθύνθηκε στο θυμό της καθοδικά εξελισσόμενης μεσαίας τάξης, οι Ποδέμος στην Ισπανία, ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία απευθύνθηκαν σε όλους όσους είχαν αποσυνδεθεί από την εξουσία, υποσχόμενα αποκατάσταση "αξιοπρέπειας και σεβασμού." Προέβησαν σε άμορφες εκκλήσεις για "τέλος στη λιτότητα" με μια θολή υπόσχεση μόνο ότι αυτό θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ηγεσία όμως της ΜΑΑ επηρεάζεται πολύ ξεκάθαρα από τα μη ριζοσπαστικού χαρακτήρα απωθημένα της μεσαίας τάξης με καθοδική πορεία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν είχε ποτέ εμπειρία της ταξικής πάλης και έχει απορρίψει την ταξική ιδεολογία. Για τους ηγέτες της ΜΑΑ, η κοινωνική πόλωση είναι κατά κύριο λόγο μέσο για να χτιστεί μια εκλογική βάση. Η συμμετοχή τους σε μικρής κλίμακας τοπικά κινήματα παρουσιάστηκε ως "απόδειξη" ότι οι ηγέτες της ΜΑΑ απευθυνόντουσαν σε πραγματικές λαϊκές ελπίδες.</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-17943943511642558822015-06-22T21:24:00.003+03:002015-06-23T15:03:36.617+03:00Palabras de Hugo Chávez: Σοσιαλισμός, Αϊτή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/CkmETcsNuas" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ακούστε να σας πω κάτι. Έγινα πρόεδρος πριν 11 χρόνια. Και ήμουν πολύ εύπιστος. Πίστευα μέχρι και στον "τρίτο δρόμο." Αλλά ήταν όλα μια φάρσα. Νόμιζα πως ήταν εφικτό να συγκροτηθεί ένας καπιταλισμός του Ρήνου, να δοθεί ανθρώπινο πρόσωπο στον καπιταλισμό, αλλά κατάλαβα ότι είναι ανέφικτο, ότι είχα λάθος. Δεν είναι εφικτή η δημοκρατία στο καπιταλιστικό σύστημα. Ο καπιταλισμός είναι η σφαίρα της αδικίας, η τυραννία των πλουσιότερων σε βάρος των φτωχότερων. Ο Ρουσώ είπε, "ανάμεσα στους ισχυρούς και τους αδύναμους, όλη η ελευθερία καταπιέζεται. Μόνο ο κανόνας του δικαίου σε ελευθερώνει." Γι αυτό, ο μόνος δρόμος για να σωθεί ο κόσμος είναι ο σοσιαλισμός. Ένας δημοκρατικός σοσιαλισμός. Δεν έχουμε δικτατορία εδώ. Εξελέγην τρεις φορές. [...] Είμαι δημοκράτης. Έχω τη νομιμοποίηση που μου δίνει ο λαός. Αυτός είναι ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, ο σοσιαλισμός εντός της δημοκρατίας. Αυτή είναι η λέξη-κλειδί: δημοκρατία, η ισχύς του λαού.</div>
Ούγκο Τσάβεζ, συνέντευξη στο BBC, 2010.<br />
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/O8FD0hVp0WM" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ζήτω η Αϊτή! Αϊτή, αυτή των μαύρων Ιακωβίνων, του Τουσαίν Λ' Ουβερτούρ. Αϊτή, αυτή του Πετιόν. Αϊτή, από όπου ήρθε ο Μιράντα με τη σημαία μας, κι ένα όνειρο πολλών χρόνων, κι ένα στόχο: τη Νοτιοαμερικανική επανάσταση. Αϊτή, αυτή του Μπολιβάρ. Αϊτή, αυτή των εκστρατειών του Λος Κάγιος, αδελφή Αϊτή, Αϊτή, οδυνηρή πραγματικότητα.<br />
<br />
Όπως πάντα, ο Φιντέλ Κάστρο εξακολουθεί να προσφέρει τις σκέψεις του, τις ιδέες του, τη συνεισφορά του στον κόσμο όπου ζούμε. Και απόψε, ή μάλλον σήμερα το πρωί, έλαβα τους πιο πρόσφατους στοχασμούς του Φιντέλ.<br />
<br />
Ο Φιντέλ είπε --επιτρέψτε μου να διαβάσω κάποιες απ' τις βαθιές αυτές σκέψεις του συντρόφου μας, του καπετάνιου-- διαβάζω:<br />
<br />
"<i>Η τραγωδία</i> [του καταστροφικού σεισμού της Αϊτής] <i>συγκινεί πολλούς καλοπροαίρετους ανθρώπους, ειδικά λόγω του γεγονότος ότι πρόκειται για φυσική καταστροφή. Πολύ λίγοι όμως κάνουν μια παύση για να θέσουν το ερώτημα: γιατί είναι φτωχή η Αϊτή;</i><br />
<br />
<i>Γιατί εξαρτάται κατά 50% ο πληθυσμός από συνεισφορές που στέλνουν πίσω οι μετανάστες στις οικογένειές τους;</i><br />
<br />
<i>Γιατί δεν αναλύουμε επίσης την πραγματικότητα που οδήγησε στην σύγχρονη κατάσταση της Αϊτής και το τρομακτικό της μαρτύριο;</i>"<br />
<br />
Θα πρόσθετα πως αυτή η οδυνηρή στιγμή μου φαίνεται κατάλληλη για σκέψη, ώστε να πάμε στη ρίζα των πραγμάτων: Γιατί είναι τόσο φτωχή η Αϊτή; Γιατί υπάρχει τέτοια εξαθλίωση στην Αϊτή;<br />
<br />
Συνεχίζω την ανάγνωση του Φιντέλ:<br />
<br />
"<i>Το πιο παράξενο σ' αυτή την ιστορία είναι πως κανείς δεν είπε μια λέξη εις μνήμη του γεγονότος ότι η Αϊτή είναι η πρώτη χώρα όπου οι δούλοι της Αφρικής --400.000 τέτοιοι δούλοι, που τους εμπορεύτηκαν οι Ευρωπαίοι-- ξεσηκώθηκαν ενάντια στους 30.000 γαιοκτήμονες φυτειών ζάχαρης και καφέ, πραγματοποιώνταας την πρώτη μεγάλη κοινωνική επανάσταση του ημισφαιρίου μας. Θα μπορούσαν να γραφτούν σ' όλο τον κόσμο σελίδες αξεπέραστης δόξας.</i><br />
<br />
<i>Εδώ νικήθηκε ο μεγαλύτερος των στρατηγών, ο Ναπολέων. Η Αϊτή είναι καθαρό προϊόν της αποικιοκρατίας. Η Αϊτή είναι καθαρό προϊόν της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, περισσότερου από ένα αιώνα χρήσης των ανθρώπινων πόρων της στη σκληρότερη δουλειά, στρατιωτικών επεμβάσεων και απομύζησης του πλούτου της.</i><br />
<br />
<i>Αυτή η ιστορική λήθη συνοδεύει την πραγματικότητα του ότι η Αϊτή είναι η ντροπή των καιρών μας, ενός κόσμου όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση και η λεηλασία των κατοίκων του κόσμου</i>."<br />
<br />
Και συνεχίζει ο Φιντέλ, ακτινοβολώντας ακτίνες ήλιου με τους στοχασμούς του για τη σημερινή ανθρωπότητα:<br />
<br />
"<i>Η Αϊτή είναι το παράγωγο της αποικιοκρατίας. Η Αϊτή είναι το παράγωγο του ιμπεριαλισμού. Μέχρι να τελειώσει η αποικιοκρατία, μέχρι να τελειώσει ο ιμπεριαλισμός, και πάω πιο μακριά, μέχρι να τελειώσει ο καπιταλισμός, θα έχουμε καταστάσεις και ανθρώπους που θα ζουν την οδυνηρή κατάσταση της Αϊτής.</i>"<br />
<br />
Ομολογώ την προσωπική μου εμπειρία, όταν πριν πολλά χρόνια πρωτοεπισκεφθήκαμε την Αϊτή. Ομολογώ πως ήθελα να κλάψω. Με έναν σύντροφό μου, πήγα να δω το λαό στους δρόμους, το λαό που ζει με ενθουσιασμό, ελπίδα, μαγεία και εξαθλίωση και θυμήθηκα μια φράση που βγαίνει απ' την ψυχή, και είπα στο σύντροφό μου: κοίτα, φίλε, οι πύλες της κολάσεως, και οι κάτοικοι, μαύροι άγγελοι.<br />
<br />
Γιατί είναι γεμάτη τέτοιους ανθρώπους· είναι ένας λαός αγγέλων.<br />
<br />
Επικυρώνω αυτό που δήλωσε ο πρόεδρος Sylia: η αφοσίωση του λαού μας, όλου του λαού, ο Βενεζολάνικος λαός είναι με την Αϊτή, η Μπολιβαριανή επανάσταση είναι με την Αϊτή. Με τον πόνο της, με την τραγωδία της, με την ελπίδα της.<br />
<div style="text-align: center;">
***</div>
Φιντέλ Κάστρο, μετά το θάνατο του Ούγκο Τσάβεζ. Παρουσίαση του τραγουδιού "Η επιστροφή του φίλου." </div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/MWyIY4KWX7k" width="560"></iframe><br /></div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-70290922600417634922015-06-22T14:31:00.001+03:002016-02-20T13:44:55.139+02:00Η "συνεισφορά" του International Socialist Organization<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.pugetsoundsocialists.org/wp-content/uploads/2016/01/ISOlogo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.pugetsoundsocialists.org/wp-content/uploads/2016/01/ISOlogo.jpg" height="320" width="201" /></a></div>
Η <a href="http://www.internationalsocialist.org/index.html">International Socialist Organization</a> (ISO) είναι τροτσκιστική οργάνωση με <a href="http://www.internationalsocialist.org/branches.html">έδρα τις ΗΠΑ</a>. <a href="http://www.internationalsocialist.org/publications.html">Εκδίδει</a> την εφημερίδα <i>Socialist Worker</i>, το περιοδικό <i>International Socialist Review,</i> και έχει τον εκδοτικό οίκο Haymarket Books.</div>
<br />
Η συνεισφορά της στην πάλη για τον σοσιαλισμό περιλαμβάνει τα εξής.<br />
<br />
Υποστήριξε, τουλάχιστο σε αρχικό στάδιο:<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
- Τους Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν ενάντια στην ΕΣΣΔ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Τη "Βελούδινη Επανάσταση" στην Τσεχοσλοβακία</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Την "πορτοκαλί επανάσταση" των Αμερικανών στην Ουκρανία</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Την "τριανταφυλλί επανάσταση" που οδήγησε στην εξαθλίωση το λαό της Γεωργίας</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Τον Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσόβου (μια φασιστική δύναμη)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Το φιλονατοϊκό και αστικό "πράσινο κίνημα" στο Ιράν</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Τους Λίβυους "επαναστάτες" που δολοφόνησαν τον Καντάφι και διέλυσαν τη χώρα</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Τους Σύρους "επαναστάτες" που αιματοκυλούν και σήμερα τον ηρωϊκό λαό της Συρίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αντιθέτως, η οργάνωση επιτέθηκε εξ αρχής στα ακόλουθα:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Στην κινεζική επανάσταση και το ΚΚ Κίνας, από την εποχή του Μάο ως σήμερα</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Στη Βόρεια Κορέα, ακόμα και κατά τον πόλεμο της Κορέα</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Στην Κουβανική επανάσταση και το ΚΚ Κούβας</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Στο MPLA στην Ανγκόλα</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Στην εθνική δημοκρατική επανάσταση στις Φιλιππίνες και το ΚΚ Φιλιππίνων</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
- Στο Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλα, τον Ούγκο Τσάβεζ και τη Βολιβαριανή Επανάσταση.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε επίθεσή της σε άλλη οργάνωση, η ISO σημείωνε, μέσω του εκπροσώπου της, Ashley Smith:<br />
<br />
<i>Το PSL (Party for Socialism and Liberation) θεωρεί τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ, όπως είναι η Κίνα και η Ρωσία, και διάφορες τριτοκοσμικές δικτατορίες σαν τη Βόρεια Κορέα, "αντι-ιμπεριαλιστικές". Παίρνοντας το μέρος αυτών των καταπιεστικών κρατών, δείχνει ανίκανο να πάρει το μέρος των καταπιεσμένων λαών που ζουν υπό την εξουσία τους...ο πραγματικός αντι-ιμπεριαλισμός δεν επιλέγει ανάμεσα σε ανταγωνιστικά κράτη του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά υποστηρίζει τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα ενάντια σε κάθε ιμπεριαλισμό, ως μέρος του διεθνούς εργατικού κινήματος και της προσπάθειάς του να απαλλαγεί από τον καπιταλισμό και το σύστημα κρατών του. Αυτό σημαίνει πως στηρίζει τις μαζικές δημοκρατικές εξεγέρσεις, ασχέτως απ' το αν το καθεστώς είναι σύμμαχος ή αντίπαλος των ΗΠΑ.</i><br />
<br />
Νομίζω ότι η ρητορική αυτή είναι γνωστή και στην Ελλάδα και ταυτοποιείται από πολλούς ως "αντι-ιμπεριαλιστική."<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Περισσότερες πληροφορίες για τη δραστηριότητα της "σοσιαλιστικής οργάνωσης" στο "<a href="http://www.liberationnews.org/faux-marxism-international-socialist-organization/">Ο ψευτομαρξισμός του ISO</a>."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας σημειωθεί, στα πλαίσια μιας αρχικής γνωριμίας με την ευρύτερη δράση του αγλλο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού υπό την προβιά του τροτσκιστικού "υπερεπαναστατισμού", ότι ανάμεσα στους βασικούς αρθρογράφους που φιλοξενείται στην εφημερίδα της οργάνωσης, τη <i>Socialist Worker,</i> είναι ο <a href="http://socialistworker.org/search/node/davanellos">Αντώνης Νταβανέλλος</a> (ΔΕΑ-ΣΥΡΙΖΑ).</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-16745177654265275022015-06-22T13:46:00.001+03:002015-06-22T13:48:23.356+03:00Τόμας Σανκάρα – Μπουρκίνα Φάσο: παράδειγμα της παλιάς “καλής Ευρώπης των αρχών και αξιών”<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://agkarra.com/wp-content/uploads/2014/10/tumblr_mbyc0qavlr1qap9gno1_1280_414x290.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://agkarra.com/wp-content/uploads/2014/10/tumblr_mbyc0qavlr1qap9gno1_1280_414x290.jpg" height="224" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Για τους αριστερούς λιβανιστές του Ιμπεριαλισμού, η παλιά Ευρώπη, η Ευρώπη της δεκαετίας του 70 και του 80 είχε ένα προοδευτικό δρόμο, σε αντίθεση με τώρα που τον έχασε και έπεσε στην λακκούβα του νεοφιλελευθερισμού. Διότι για δαύτους, πρόκειται περί λάθους όχι περί μιας ενιαίας συγκεκριμένης πολιτκής γραμμής η οποία αναπτύχθηκε στην μορφή που έχει σήμερα.</div>
<br />
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Μας λείπει ένας Μιτεράν ρε παιδί μου σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ακούσετε πολλούς τέτοιους να λένε. Αυτός ο μεγάλος ηγέτης λιβανίζεται από σοσιαλδημοκράτες πάσας κοπής (και όχι μόνον). Στο πρόσωπό του η αριστερά της Ευρώπης έβλεπε μια Ευρώπη των αξιών και των αρχών, της Ευρώπης που βλέπει η δεξιά για παράδειγμα με ηγέτιδα την Μέρκελ σήμερα. Για τους αριστερούς δημοκράτες, ο Μιτεράν αντιπροσωπεύει μια νοσταλγική, χαμένη αίγλη ενός δυνητικού μέλλοντος που χάθηκε στην μπόρα (διότι ήρθε και η κρίση από το πουθενά βρε αδερφέ).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ποιές ήταν όμως αυτές οι πολιτικές του μεγάλου σοσιαλιστή ηγέτη που στηρίζονταν μάλιστα σε αρχές και αξίες; Ας πάρουμε ένα παράδειγμα μιας πρώην αποικίας (το ξέρω, δύσκολο να χωρέσει η αποικιακή πολιτική στη συζήτηση όταν μιλάμε για προοδευτικούς “σοσιαλιστές ηγέτες”). Το παράδειγμα της Μπουρκίνα Φάσο δύναται να δείξει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το γεγονός ότι η πολιτική των χωρών της Ευρωπαικής Ένωσης και των “χαμένων σοσιαλδημοκρατών ηγετών” δεν είναι απόρροια λανθασμένων επιλογών, αλλά αντιθέτως ανάπτυξης των παραδειγμάτων που τους ανέβασαν στην εξουσία. Ζούμε δηλαδή τα αποτελέσματα των πολιτικών αυτών των “ηγετών της αριστεράς και της προόδου”.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 1983 ο Τόμας Σανκάρα, Μαρξιστής επαναστάτης, ανέλαβε τα ηνία της χώρας μετά από ένοπλη αντίσταση υποστηριζόμενη από τον λαό και κυρίως τα φτωχότερα λαικά στρώματα. Το κύριο αίτημα ήταν η ανεξαρτησία της χώρας από τους Γάλλους αποικιοκράτες και ριζικές αλλαγές στο κοινωνικο-οικονιμικό σύστημα, εμφανώς επηρεασμένος από τις νίκες της εργατικής τάξης τόσο κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση του Σοβιετικού λαού, αλλά και της Κούβας, της οποίας ήταν στενός φίλος και συνεργάτης. Αυτό περιλάμβανε την εθνικοποίηση όλης της γης και του ορυκτού πλούτου της χώρας. Η πολιτική του ρητορεία αλλά και πρακτικά οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν συμπυκνώνονταν σε έναν ατρόμητο αντι-ιμπεριαλισμό: συγκρούεται με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα για το χρέος της χώρας και συγκεντρώνει δυνάμεις για να διώξει όλες τις δυνάμεις που καταστούσαν τους συμπατριώτες του ζητιάνους της “ξένης βοήθειας”.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μια από τις άμεσα ριζοσπαστικές του κινήσεις μάλιστα ήταν η αλλαγή του ονόματος της περιοχής από Upper Volta σε Μπουρκίνα Φάσο (η γη των άφθαρτων), που σκοπό είχε τον συμβολισμό αυτής της καινούργιας προσπάθειας του λαού για αυτονομία και λαοκρατία. Ξεκίνησε τις διαδικασίες για παροχή δωρεάν παιδείας και υγείας στο λαό, δίνοντας φάρμακα και εμβόλια σε πάνω από 2.5 εκατομμύρια πληθυσμό. Η αφοσίωσή του στο γυναικείο ζήτημα τον ώθησε να προωθήσει την ποινικοποίηση της κλειτοριδεκτομής στις γυναίκες, των αναγκαστικών γάμων και της πολυγαμίας των αρρένων. Μάλιστα οι γυναίκες είχαν περίοπτη θέση σε κυβερνητικά πόστα, χωρίς αυτό να συνεπάγεται επικοινωνιακή τακτική για χειροκρότημα. Παράλληλα, προσπάθησε να αυξήσει την αγροτική παραγωγή με έμφαση στην εσωτερική αυτάρκεια και εξυπηρέτηση λαϊκών αναγκών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λογάριαζε όμως χωρίς τους προοδευτικούς αριστερούς της Γαλλίας, που δεν ήθελαν να αφήσουν την περιοχή στα χέρια ενός Μαρξιστή, πολύ περισσότερο να μεταλαμπαδευτούν οι ιδέες αυτές σε ολόκληρη την Αφρική. Με βοήθεια από την Γαλλία (εννοείται και με σοβαρές ενδείξεις και υποψίες εμπλοκής των ΗΠΑ), οργανώνεται πραξικόπημα με επικεφαλής τον παλιό σύντροφο του Μπλες Κομπαορέ στις 15 Οκτωβρίου 1987, δολοφονώντας τον Σανκάρα. Ο Κομπαορέ αναλαμβάνει την εξουσία και κυβερνά μέχρι σήμερα την χώρα (μέλος του κόμματος για την δημοκρατία και την πρόοδο [περιέχοντας στοιχεία κυρίως σοσιαλδημοκρατίας, φιλελεύθερους και κεντρώους]). Η Γαλλία τον θεωρεί φίλο και σύμμαχο, ενώ ο ίδιος έχει αναιρέσει όλες τις πολιτικές του Σάνκαρα από την περίοδο της ανάληψης της εξουσίας. Μέχρι σήμερα η Γαλλία δεν έχει ανοίξει τα ντοκουμέντα σχετικά με την δολοφονία του για να δει η αλήθεια το φως της δημοσιότητας. Παρά τα μεγάλα άλματα που έγιναν κατά την σύντομη θητεία του Σανκάρα στην εξουσία, η Μπουρκίνα Φάσο είναι σήμερα μετά από την ανατροπή μια ανοικτή οικονομία και μια απ' τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Πολλές γυναίκες παλεύουν ενάντια στην κλειτοριδεκτομή απέναντι σε αντίξοες συνθήκες, με ιατρικά έξοδα και γραφειοκρατία αλλά και ανάμεσα σε θρησκευτικές ιδεολογίες για το ζήτημα. Σύμφωνα με μελέτη του 2011, 77% των γυναικών που ερωτήθηκαν (από δείγμα πέραν των 12.000), είχαν υποστεί αυτή την διαδικασία.</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/rNT6dXSjVYg" width="560"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ως αποτέλεσμα της επαναστατικής αλλά και κυβερνητικής του δραστηριότητας, ο λαός της Μπουρκίνα Φάσο ονόμασε τον Σανκάρα “Τσε της Αφρικής”. Το παράδειγμα του Σανκάρα, αποτελεί σημαντικό μάθημα ταξικής πολιτικής, απο-αποικιοποίησης και αγώνα αντίστασης στον Ιμπεριαλισμό, έναντι της φιλελεύθερης πολιτικής των καλών σχέσεων, αλλά και αστείρευτη πηγή γνώσης για πολιτικό αγώνα απέναντι στο χρέος των πρώην αποικιών και των χωρών που πλήττονται από την καπιταλιστική ανισόμετρη ανάπτυξη. Η ιστορία του Τόμας Σανκάρα συμπυκνώνει τόνους ιστορικής και θεωρητικής ανάλυσης της ταξικής πολιτικής σε αντίθεση με την σοσιαλδημοκρατία και τον ιστορικό της ρόλο σε περιόδους επαναστατικές, καθώς και της εχθρικής της στάσης σε επαναστατικά κινήματα προς όφελος του Ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων. Εκτός και αν κάποιοι θεωρούν ότι με τα σημερινά δεδομένα, αυτή η πολιτική δεν θα ήταν εφικτή…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"<i>Η επανάστασή μας στην Μπουρκίνα Φάσο αντλεί από το σύνολο των εμπειριών του ανθρώπου από την στιγμή της πρώτης ανάσας της ανθρωπότητας. Θέλουμε να είμαστε οι κληρονόμοι όλων των επαναστάσεων του κόσμου, όλων των απελευθερωτικών αγώνων των λαών του Τρίτου Κόσμου. Αντλήσαμε διδάγματα από την αμερικανική επανάσταση. Η Γαλλική Επανάσταση μας δίδαξε τα δικαιώματα του ανθρώπου. Η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση έφερε τη νίκη στο προλεταριάτο και έκανε δυνατή την πραγματοποίηση των ονείρων της Παρισινής Κομμούνας και της δικαιοσύνης</i>." Τόμας Σανκάρα, 1984</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/oTvp41jZeqY" width="560"></iframe></div>
<a href="http://agkarra.com/%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CE%AC%CF%83%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CE%B9/">Agkarra</a></div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-20614782368325302482015-06-21T14:27:00.002+03:002015-06-21T18:54:26.866+03:00Από το "Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού" (Β.Ι. Λένιν)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://a3.files.biography.com/image/upload/c_fill,cs_srgb,dpr_1.0,g_face,h_300,q_80,w_300/MTIwNjA4NjMzODgyNTEwODYw.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://a3.files.biography.com/image/upload/c_fill,cs_srgb,dpr_1.0,g_face,h_300,q_80,w_300/MTIwNjA4NjMzODgyNTEwODYw.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Για "Το Μονισμό και το Δυϊσμό"</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Β.Ι. Λένιν</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κατηγορώντας μας για "δυιστική ερμηνεία του αιτήματος [της εθνικής αυτοδιάθεσης], ο Π. Κίεβσκι γράφει:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"Η μονιστική <i>δράση</i> της Διεθνούς αντικαθίσταται με τη δυιστική <i>προπαγάνδα</i>." </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό ηχεί εντελώς μαρξιστικά, υλιστικά: η δράση που είναι ενιαία αντιπαρατίθεται στην προπαγάνδα που είναι "δυιστική". Δυστυχώς, εξετάζοντας το πράγμα από πιο κοντά, οφείλουμε να πούμε ότι πρόκειται για "μονισμό" <i>στα λόγια</i>, ίδιο με τον "μονισμό" του Ντύρινγκ. "Με το να κατατάξουμε σε μια <i>ενιαία κατηγορία</i> τη βούρτσα των παπουτσιών μας και τα θηλαστικά--έγραφε ο Ένγκελς ενάντια στο "μονισμό" του Ντύρινγκ--η βούρτσα δεν θα βγάλει μαστούς."</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό σημαίνει ότι "ενιαία" μπορούμε να <i>αποκαλούμε</i> μόνο πράγματα, ιδιότητες, φαινόμενα και ενέργειες που είναι ενιαία στην αντικειμενική πραγματικότητα. Αυτήν ακριβώς τη "<i>λεπτομέρεια</i>" ξέχασε ο αρθρογράφος μας!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βλέπει το "δυισμό" μας, πρώτο, στο ότι από τους εργάτες των καταπιεζόμενων εθνών εμείς πρώτ' απόλα <i>δεν</i> ζητάμε--πρόκειται για το εθνικό ζήτημα--αυτό που ζητάμε από τους εργάτες των καπιταλιστικών εθνών. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για να εξακριβώσουμε, αν ο "μονισμός" του Π. Κίεβσκι είναι εδώ "μονισμός" του Ντύρινγκ, πρέπει να δούμε πώς έχει το ζήτημα στην <i>αντικειμενική πραγματικότητα</i>. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι ίδια η <i>πραγματική</i> κατάσταση των εργατών στα καταπιεστικά και τα καταπιεζόμενα έθνη οσοναφορά το εθνικό ζήτημα;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όχι, δεν είναι ίδια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(1) <i>Οικονομικά</i> η διαφορά είναι ότι ορισμένες μερίδες της εργατικής τάξης των καταπιεστικών χωρών παίρνουν ψίχουλα από το <i>υπερκέρδος</i> που βγάζουν οι αστοί των καταπιεστικών εθνών, διπλογέρνοντας πάντα τους εργάτες των καταπιεζόμενων εθνών. Τα οικονομικά στοιχεία λένε, επιπλέον, ότι είναι <i>μεγαλύτερο</i> το ποσοστό των καταπιεστικών εθνών που γίνονται "μαστόροι", παρά των εργατών των καταπιεζόμενων εθνών--ότι είναι μεγαλύτερο το ποσοστό που υψώνεται στην <i>αριστοκρατία</i> της εργατικής τάξης.* Αυτό είναι γεγονός. Οι εργάτες του καταπιεστικού έθνους είναι ως <i>ένα ορισμένο βαθμό</i> συμμέτοχοι της αστικής τους τάξης στο έργο της καταλήστευσης απ' αυτή των εργατών (και των μαζών του πληθυσμού) του καταπιεζόμενου έθνους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(2) <i>Πολιτικά</i> η διαφορά είναι ότι οι εργάτες των καταπιεστικών εθνών κατέχουν <i>προνομιακή</i> θέση σε μια ολόκληρη σειρά τομείς της πολιτικής ζωής σε σύγκριση με τους εργάτες του καταπιεζόμενου έθνους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(3) <i>Ιδεολογικά</i> ή πνευματικά η διαφορά είναι ότι οι εργάτες των καταπιεστικών εθνών διαπαιδαγωγούνται πάντοτε και από το σχολείο και από τη ζωή με το πνεύμα της καταφρόνησης προς τους εργάτες των καταπιεζομένων εθνών. Λογουχάρη, κάθε μεγαλορώσος, που έχει ανατραφεί ή ζήσει ανάμεσα σε μεγαλορώσους, αυτό το έχει <i>δοκιμάσει.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι λοιπόν στην αντικειμενική πραγματικότητα υπάρχει διαφορά <i>σ' όλη τη γραμμή,</i> δηλ. "δυισμός" στον αντικειμενικό κόσμο, που δεν εξαρτάται από τη θέληση και τη συνείδηση των διαφόρων προσώπων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πώς λοιπόν να χαρακτηρίσουμε ύστερα απ' αυτά, τα λόγια του Π. Κίεβσκι για "μονιστική δράση της Διεθνούς";</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κούφια ηχηρή φράση και τίποτε περισσότερο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για <i>να είναι ενιαία</i> η δράση της Διεθνούς που στη ζωή αποτελείται από εργάτες, <i>χωρισμένους </i>σε εργάτες που ανήκουν σε καταπιεστικά έθνη και εργάτες που ανήκουν σε καταπιεζόμενα έθνη, για το σκοπό αυτό είναι απαραίτητο να <i>μη </i>διεξάγεται η προπαγάνδα <i>με τον ίδιο τρόπο</i> και στη μια και στην άλλη περίπτωση: να πώς πρέπει να σκεπτόμαστε από τη σκοπιά του πραγματικού (κι όχι του ντυρινγκικού) "μονισμού", από τη σκοπιά του υλισμού του Μαρξ!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
* Βλ. π.χ. το αγγλικό βιβλίο του Γκούρβιτς για τη μετανάστευση και την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αμερική ("Immigration and Labor"), ("Μετανάστευση και εργασία". Η Συντ.).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από το <i>Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού και τον "ιμπεριαλιστικό οικονομισμό".</i></div>
<div style="text-align: justify;">
Γράφτηκε τον Αύγουστο-Οκτώβρη του 1916. <i>Άπαντα</i>, 5η εκδ. τομ. 30ος, σελ. 77-130.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εκδόσεις Προγκρές, Μόσχα.</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-86040922728090609722015-06-21T00:29:00.003+03:002015-06-21T00:29:42.637+03:00Η πάλη του ΚΚ Βενεζουέλας ενάντια στον οπορτουνισμό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.radiosandino.icrt.cu/english/images/stories/politica/pcv-logo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.radiosandino.icrt.cu/english/images/stories/politica/pcv-logo.jpg" height="200" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Η πάλη του ΚΚ Βενεζουέλας ενάντια στον οπορτουνισμό</b></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.iccr.gr/el/news/--00046/"><i>Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση</i></a>, 26 Ιουν. 2014</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>I</b></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα ογδόντα και πλέον χρόνια ύπαρξής του, το ΚΚ Βενεζουέλας (ΚΚΒ), όπως και πολλά άλλα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα στον κόσμο, χρειάστηκε σε αρκετές περιπτώσεις να αντιμετωπίσει τόσο το δεξιό οπορτουνισμό όσο και τον ομογάλακτό του, τον αριστερό οπορτουνισμό. Ήδη η Πρώτη Διεθνής Συνδιάσκεψή μας, τον Αύγουστο του 1937, σημαδεύτηκε από αυτή την πάλη που εκδηλώθηκε τότε ως σύγκρουση μεταξύ αυτών που υπερασπίζονταν την ανάγκη να δώσουν στο Κόμμα τη δικιά του οργανωτική δομή και να σταθεί στη χώρα ως προλεταριακή οργάνωση με ανεξάρτητο πρόγραμμα και δράση και εκείνων που πρότειναν, χωρίς επιτυχία, από δεξιά οπορτουνιστική θέση, να εγκαταλειφθεί η δημιουργία του Κόμματος και να διαλυθεί στους κόλπους φιλελεύθερων αστικών και μικροαστικών πολιτικών οργανώσεων της εποχής.[1]<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από το 1941 έως το 1945 οι κομμουνιστές της Βενεζουέλας υπέστησαν μια νέα δεξιά οπορτουνιστική παρέκκλιση που προωθούσε την ταξική συνεργασία και η οποία ενισχύθηκε το 1943 με την υιοθέτηση του λικβινταριστικού δόγματος, παγκοσμίως γνωστού ως «μπραουντερισμού». Η επιρροή και η εξάπλωση αυτού του δόγματος, με πολύ σοβαρές επιπτώσεις σε διάφορες χώρες της Λατινική Αμερικής, ευνοήθηκε στη Βενεζουέλα από την προσέγγιση της τότε κυβέρνησης (προεδρία του Ησαΐας Μεδίνα) διάφορων προοδευτικών και επαναστατικών τμημάτων από το 1942 και από τη διαλυτική κατάσταση που υπήρχε εκείνη την εποχή στις γραμμές των κομμουνιστών. Αυτή η κατάσταση ουσιαστικά επιλύθηκε το Δεκέμβρη του 1946 με την πραγματοποίηση του Πρώτου Συνεδρίου μας, του λεγόμενου Συνεδρίου της «Ενότητας», που κατάφερε να ενοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τις κομμουνιστικές ομάδες της εποχής υπό την ονομασία που έχει διατηρήσει το Κόμμα μας από τότε, δημοσιεύοντας μια δριμεία κριτική στον «μπραουντερισμό» και την ταξική συνεργασία.[2]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο οπορτουνισμός, με τη γενική έννοια του όρου, μπορεί να οριστεί ως μια οποιαδήποτε αλλαγή στην πολιτική, το πρόγραμμα ή τις θεωρητικές αντιλήψεις των επαναστατικών κομμάτων και των εργατικών κινημάτων, που προκύπτει από την επίδραση των γεγονότων ή περιστάσεων, που τα απομακρύνει αντικειμενικά από τα ιστορικά συμφέροντα και τις στρατηγικές ανάγκες της ίδιας της εργατικής τάξης και τα οδηγεί σε ταύτιση με τα συμφέροντα και τις ανάγκες μη προλεταριακών στρωμάτων και τάξεων της κοινωνίας (ιδιαίτερα των αστών και των μικροαστών). Όπως έχει επισημανθεί ήδη αρκετές φορές, οι παραλλαγές του οπορτουνισμού διαφέρουν μεταξύ τους, κυρίως λόγω των στρωμάτων και των τμημάτων της αστικής τάξης και των μικροαστών από τα οποία προέρχονται και πίσω από τα οποία επιδιώκουν να σύρουν το εργατικό και επαναστατικό κίνημα.[3]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην περίπτωση της Βενεζουέλας αυτός ο κανόνας ίσχυσε κανονικά σε αξιοσημείωτο βαθμό και καθώς όλα αυτά τα χρόνια διάφορα μικροαστικά τμήματα, διανοούμενοι και επαγγελματίες είχαν πολύ ισχυρή παρουσία στη σύνθεση των γραμμών του Κόμματός μας, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι είχαμε επανειλημμένα εκδηλώσεις του οπορτουνισμού, τόσο του δεξιού όσο και του αριστερού. Η πιο σοβαρή και καταστροφική εκδήλωση αριστερού οπορτουνισμού, τη δεκαετία του 1960, οδήγησε τελικά στη διάσπαση του Κόμματός μας και στην εμφάνιση του λεγόμενου Κινήματος για το Σοσιαλισμό (MAS), στο οποίο θα αφιερώσουμε ορισμένες παραγράφους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ωστόσο και ο δεξιός οπορτουνισμός εμφανίστηκε στην οργάνωσή μας και στον περίγυρό της, όχι μόνο -όπως αναφέραμε- κατά τη Συνδιάσκεψη του 1937 και στη δεκαετία του 1940, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, με πιο πρόσφατη το 2006-2007, όταν αντιμετωπίσαμε και νικήσαμε μια νέα εκδήλωση λικβινταρισμού που επεδίωξε για ακόμα μια φορά, όπως σε εκείνη την ιστορική Συνδιάσκεψη, να διαλύσει το Κόμμα και να το ενσωματώσει σε άλλη οργάνωση με πολυταξικά χαρακτηριστικά και μικροαστικό προσανατολισμό. Το μόνο που κατάφερε ήταν μια σχετικά μικρή αποχώρηση. Θα δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή και σε αυτό το πρόσφατο γεγονός, όχι τόσο για το ποσοτικό του βάρος όσο για τη σημασία του στην ερμηνεία και την ανάλυση της εθνικής πολιτικής επικαιρότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης, θα συζητήσουμε εν συντομία ορισμένες άλλες εκδηλώσεις οπορτουνισμού που έχουμε αντιπαλέψει και θα συνεχίσουμε να αντιπαλεύουμε σε άλλες οργανώσεις δήθεν «επαναστατικές» ή «προοδευτικές», τις οποίες χρειάζεται να καταγγέλλουμε και να αποκαλύπτουμε για να αποφευχθεί η ιδεολογική σύγχυση και ο πολιτικός αποπροσανατολισμός της εργατικής τάξης και του λαού γενικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>II</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η δεκαετία του 1960 ξεκίνησε για τη χώρα μας μέσα σε ένα κλίμα γεμάτο δυνατότητες και απειλές. Μετά την ανατροπή της στρατιωτικής δικτατορίας το Γενάρη του 1958 ως αποτέλεσμα της πετυχημένης και τολμηρής πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΒ που οδήγησε σε μια γνήσια λαϊκή εξέγερση, η πολιτική κατάσταση οδηγήθηκε ραγδαία σε αποσύνθεση. Οι ελπίδες που δημιούργησε η λαϊκή νίκη επί της δικτατορίας προδόθηκαν σχεδόν αμέσως από τη λεγόμενη «Συμφωνία του Πούντο Φίχο», μέσω της οποίας τα κόμματα της δεξιάς (το σοσιαλδημοκρατικό AD και το χριστιανοδημοκρατικό COPEI, σε συνεργασία με το URD ως μικρότερο εταίρο), συμφώνησαν στον αποκλεισμό των κομμουνιστών και άλλων προοδευτικών και λαϊκών δυνάμεων από τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, συμφωνία που αργότερα οδήγησε στο σχηματισμό ενός δικομματικού συστήματος για την προστασία των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής τάξης με την οποία συνδέονται.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το διάστημα 1962-1967 το ΚΚΒ ανέπτυξε την τακτική του ένοπλου αγώνα ως απάντηση στις αντιπατριωτικές και αντιλαϊκές κυβερνήσεις που προέκυψαν από αυτή τη Συμφωνία. Παραλείποντας να αναφερθούμε αυτή τη στιγμή στα λάθη που έκανε το Κόμμα σχετικά με τις πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν στην ένοπλη πάλη ή σε όσα διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στη στρατιωτική καθοδήγηση της δράσης αλλά και ιδιαίτερα στην πολιτική καθοδήγηση, το 1965 ήταν πλέον απολύτως σαφές ότι στη χώρα δεν υπήρχαν οι συνθήκες για την επιτυχή ανάπτυξη μιας τέτοιας τακτικής και αυτό το γνώριζε μεγάλο μέρος της Κεντρικής μας Επιτροπής. Συζητιόνταν τότε οι πιθανότητες για μια ομαλή στρατιωτική υποχώρηση και για την επανένταξη του Κόμματός μας στην εθνική πολιτική ζωή.[4]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως αυτή η συζήτηση εμποδίστηκε από την εκδήλωση του φραξιονισμού στις γραμμές μας που επεδίωκε την αυτονομία του στρατού και την υπεροχή του σε σχέση με τη συλλογική πολιτική ηγεσία. Οι προσωπικές φιλοδοξίες για εξουσία ορισμένων στρατιωτικών διοικητών (ιδιαίτερα του Ντάγκλας Μπράβο), οι οποίες τροφοδοτούνταν από τις τυχοδιωκτικές αριστερές θέσεις ορισμένων που επέμεναν στη δυνατότητα μιας στρατιωτικής νίκης (Τεόδορο Πέτκοφ, Φρέντι Μουνιός), διαμόρφωσαν μια πολύ περίπλοκη κατάσταση στο Κόμμα μας που καθυστέρησε για πάνω από δύο χρόνια την τελική απόφαση για τη στρατιωτική υποχώρηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνη την εποχή οι οπορτουνιστές από αριστερές μικροαστικές θέσεις, χαρακτηριστικές της ριζοσπαστικής διανόησης, προωθούσαν στις γραμμές μας την εμπειρία του κουβανέζικου αντάρτικου ως παράδειγμα προς μίμηση, αλλά αφηρημένα, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις ειδικές συνθήκες που υπάρχουν στη Βενεζουέλα και -το πιο σημαντικό- χωρίς οργανική σύνδεση με το λαό και ιδιαίτερα με την εργατική τάξη. Είναι ενδεικτικό ότι ταυτόχρονα με τη στρατιωτική εκτροπή διαμορφώθηκε μια κατάσταση σχεδόν πλήρους εγκατάλειψης της δουλειάς του Κόμματος στο συνδικαλιστικό μέτωπο και υποτίμησης της δουλειάς της οργάνωσης των αγροτών που δεν είχε άμεση σχέση με τη στρατιωτική δραστηριότητα:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«…<i>στην Ηγεσία του Κόμματος επικράτησε μια υποτίμηση της συνδικαλιστικής δουλειάς και στην πράξη βγήκε το συμπέρασμα ότι δεν άξιζε τον κόπο να αφιερώνονται ούτε υλικοί ούτε ανθρώπινοι πόροι στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και γενικά σε οποιαδήποτε δουλειά με τις μάζες που δεν ήταν ένοπλη.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Για κάποια χρόνια τη δεκαετία του 1960 συνδικαλιστικά στελέχη του ΚΚΒ ήταν στο περιθώριο και θεωρούνταν περιττοί για την επαναστατική νίκη που αναμενόταν να κατακτηθεί αποκλειστικά μέσα από το δρόμο της ένοπλης πάλης</i>»[5].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα χειρότερα από τη στρατιωτική εκτροπή αντιμετωπίστηκαν με την αποπομπή του Μπράβο και άλλων, οι οποίοι ίδρυσαν τότε το λεγόμενο Βενεζολάνικο Επαναστατικό Κόμμα (PRV), που πλέον δεν υπάρχει. Άλλα στοιχεία ωστόσο συνέχισαν να τροφοδοτούν στις γραμμές μας τον αριστερό τυχοδιωκτισμό και να βάλλουν κατά της ενότητας της οργάνωσής μας. Η παράταση αυτής της κατάστασης δημιούργησε τις συνθήκες, το πρόσφορο έδαφος, ώστε να αναπτυχθεί ένας νέος φραξιονισμός που εκδηλώθηκε στα τέλη της δεκαετίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η απόφαση της στρατιωτικής υποχώρησης πάρθηκε τελικά από την 8η Έκτακτη Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής, τον Απρίλη του 1967, όπου προσδιορίστηκαν οι γενικές κατευθύνσεις του ΚΚΒ σχετικά με την ένοπλη πάλη που επικυρώθηκαν από τότε ξανά και ξανά, το 1980 ενσωματώθηκαν στο Πρόγραμμα του Κόμματος και ισχύουν μέχρι σήμερα. Υπερασπιζόμαστε και τιμάμε την ηρωική θυσία εκατοντάδων αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους εκείνα τα χρόνια, των χιλιάδων που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκδιώχθηκαν και αναγνωρίζουμε ως θεμιτή την ένοπλη τακτική του λαού όταν το απαιτούν οι συνθήκες, αλλά προσπαθούμε πάντα να προωθούμε την ανάπτυξη των στρατηγικών μας στόχων με όσο γίνεται λιγότερο τραυματικούς τρόπους και για το λόγο αυτό κερδίζουμε ολοένα κι ευρύτερη λαϊκή στήριξη:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«<i>Το ΚΚΒ θα προσπαθήσει οι αντιιμπεριαλιστικοί, αντιμονοπωλιακοί, αντιολιγαρχικοί, δημοκρατικοί και λαϊκοί μετασχηματισμοί, καθώς και η μετάβαση της Βενεζουέλας στο σοσιαλισμό να γίνουν με τις λιγότερες θυσίες. Γι’ αυτό θα βασιστούμε στην οργάνωση των εργαζόμενων, συσπειρώνοντας όσες δυνάμεις είναι εφικτό, ώστε να εκφράζεται η βούληση του λαού μας, καθιστώντας αδύναμο τον εχθρό και αποφεύγοντας τις προκλήσεις. Δε θα διστάσουμε όμως να χρησιμοποιήσουμε τις πιο ανεβασμένες μορφές πάλης στην προσπάθεια να νικήσουμε για τους εργαζόμενους και το λαό, για να υπερασπιστούμε τις κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις, αν η άρχουσα τάξη χρησιμοποιήσει την απάτη και την αντεπαναστατική και φασιστική βία για τα ιδιοτελή συμφέροντά της, παραβιάζοντας τη λαϊκή βούληση</i>»[6].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 1969, όταν ξεκινούσε η διαδικασία προετοιμασίας και συζήτησης του 4ου Εθνικού Συνεδρίου του Κόμματος, αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια είχαν προβάλει πιο έντονα τις οπορτουνιστικές θέσεις τελικά ανακοίνωσαν τη ρήξη τους με το ΚΚΒ. Οι «διαφωνούντες», αντί να εξηγήσουν και να υπερασπιστούν τις απόψεις τους στις οργανώσεις τους κατά τη διάρκεια των συζητήσεων που μόλις είχαν αρχίσει, ξεκίνησαν μια δημόσια εκστρατεία επίθεσης ενάντια στο Κόμμα, ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, ενάντια στο λενινισμό.[7]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν ξεκίνησε το 4ο Εθνικό Συνέδριο, το Γενάρη του 1971, ήδη αρκετές βδομάδες ο Πομπέγιο Μάρκες, ο Πέτκοφ, ο Ελόι Τόρρες, ο Μουνιός και ο Αλφρέντο Μανέιρο, μεταξύ άλλων, είχαν εγκαταλείψει τις γραμμές μας και είχαν ξεκινήσει να οργανώνουν ένα νέο Κόμμα, το Κίνημα για το Σοσιαλισμό (MAS), που παρουσιάστηκε αρχικά ως υπερασπιστής των γνήσιων κομμουνιστικών θέσεων και μάλιστα διεκδικούσε την ονομασία «Βενεζολάνικη Κομμουνιστική Δύναμη». Λόγω του κύρους που είχαν αυτοί οι ηγέτες, ιδιαίτερα μεταξύ των νεότερων ή των λιγότερο έμπειρων μελών, η αποσκίρτηση αυτή μας προκάλεσε πολύ μεγάλη ζημιά, κυρίως στις γραμμές της Κομμουνιστικής Νεολαίας Βενεζουέλας (JCV) που μειώθηκε σημαντικά, αλλά και στους διανοούμενους και στους επαγγελματίες.[8]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το 4ο Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ και η Κεντρική Επιτροπή που εξελέγη εξαπέλυσαν αμέσως αντεπίθεση με σκοπό να δείξουν τον πραγματικό χαρακτήρα της νέας οργάνωσης, που ήταν αδυσώπητα καταδικασμένη λόγω των ιδεολογικών της ταλαντεύσεων, της σύνθεσης, της δομής και της εσωτερικής δυναμικής της, να παρεκκλίνει και να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τις δήθεν αριστερές θέσεις της:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«<i>Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο ή πρωτότυπο στις προτάσεις τους (των διαφωνούντων). Και όλα αυτά τα κηρύγματα, αυτός ο υποτιθέμενος “νέος τρόπος να είναι κανείς σοσιαλιστής” δεν είναι παρά προπέτασμα καπνού για να κρύψει αυτό που στην πραγματικότητα είναι μια διάχυση προς τη δεξιά. Η πρακτική τους από το 1970 μέχρι σήμερα δείχνει ότι αυτός είναι ο δρόμος που έχουν πάρει. Και από εκεί κατευθύνονται αναπόφευκτα προς το γκρεμό</i>»[9].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι μετέπειτα εξελίξεις δικαίωσαν το Κόμμα μας: όλα αυτά τα χρόνια οι λεγόμενοι «νέοι κομμουνιστές» επέκριναν αρχικά τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», σχεδόν αμέσως απαρνήθηκαν το λενινισμό (και την ονομασία «Κομμουνιστική Δύναμη»), έπειτα αυτό που ονόμαζαν «ορθόδοξο μαρξισμό», αργότερα συνολικά το μαρξισμό και τέλος οποιαδήποτε μορφή πραγματικού σοσιαλισμού. Σήμερα, από εκείνο το MAS έχει απομείνει μόνο το όνομα, με το οποίο δε συνάδει η συγκεκριμένη πολιτική πρακτική του που μάλιστα το έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια να συμμαχήσει με τη φασιστική δεξιά στην προσπάθειά του να εκτροχιάσει τη διαδικασία της εθνικής απελευθέρωσης της χώρας μας που βρίσκεται σε εξέλιξη από το 1999.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά το υπόλοιπο της δεκαετίας του 1970 και το πρώτο εξάμηνο της δεκαετίας του 1980 το Κόμμα μας χρειάστηκε να αντιμετωπίσει πολλές εκδηλώσεις οπορτουνισμού, παρότι καμία δεν ήταν τόσο σοβαρή και επιζήμια όσο αυτές που προαναφέρθηκαν. Το διάστημα 1971-1974 τα απομεινάρια των φραξιονιστικών ομάδων που είχαν μείνει στις γραμμές μας, καθώς και άλλα στοιχεία που συμφωνούσαν μαζί τους στην πράξη, αντιμετωπίστηκαν με ένα εσωτερικό περιβάλλον μεγαλύτερης πειθαρχίας, με ενισχυμένη οργανωτική ζωή και ένα Κόμμα ειλικρινά αποφασισμένο να διορθωθεί και να προλεταριοποιηθεί εκ νέου, σύμφωνα με τις αποφάσεις του 4ου Συνεδρίου:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«…<i>η τελευταία κρίση καταδεικνύει την ανάγκη να προλεταριοποιείται όλο και περισσότερο η Ηγεσία μας, για αυτό και είναι απαραίτητο να αυξηθεί ο αριθμός των εργατών και των αγροτών στη θέση του καθοδηγητή […] ως η καλύτερη εγγύηση ότι το Κόμμα θα παραμείνει σε εγρήγορση για να απορρίψει τις ιδεολογικές και οργανωτικές λαθροχειρίες όσων προέρχονται από άλλες κοινωνικές τάξεις και συχνά έρχονται στην ηγεσία του ΚΚΒ όχι για να βοηθήσουν την εργατική τάξη αλλά για να αλλάξουν την πορεία της εξέλιξής του</i>…»[10].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπό αυτές τις εσωτερικές συνθήκες που δυσκόλευαν το ενδεχόμενο να διαταραχθεί ξανά η ζωή της οργάνωσης, οι καθυστερημένες περιπτώσεις άρχισαν να παραμερίζονται είτε μεμονωμένα είτε σε μικρές ομάδες, με σχετικά μικρές συνέπειες. Άλλες μικρότερες ομάδες εγκατέλειψαν το Κόμμα μας και τη Νεολαία στα μέσα της δεκαετίας του 1980 (λίγο πριν και λίγο μετά το 7ο Εθνικό Συνέδριό μας το 1985) με συνέπειες που είχαν ακόμα μικρότερη σημασία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>III</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι αιτίες που προκάλεσαν την αποδυνάμωση και τη μακροχρόνια φθορά του ΚΚΒ από το 1988 ως το 1998 ήταν κυρίως εκτός του Κόμματος και της χώρας μας. Ήταν τα χρόνια της κρίσης και της επακόλουθης ανατροπής του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στην Κεντρική Ευρώπη και την Ευρασία και ιδιαίτερα στη Σοβιετική Ένωση, το βασικό σημείο αναφοράς για το Κόμμα μας από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, το 1931.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ωστόσο, το ΚΚΒ συνέχισε τη δράση του και ύψωσε τη σημαία του μαρξισμού-λενινισμού ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές της κρίσης, όταν υπήρχε μεγάλη πίεση από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο για να μετατρέψουν το Κόμμα μας σε «μετακομμουνιστική» οργάνωση στο στυλ αυτών που εμφανίστηκαν εκείνα τα χρόνια και σε άλλες χώρες. Παρά το γεγονός ότι μειωνόμασταν και συρρικνωνόμασταν συνεχώς, προβάλαμε με μεγάλο θάρρος και πεποίθηση το σύνθημα «Ο σοσιαλισμός εξακολουθεί να είναι η ελπίδα των λαών!», τη στιγμή που οι θεωρητικοί του παγκόσμιου καπιταλισμού γιόρταζαν το «τέλος της ιστορίας» και τη δήθεν τελική νίκη του εκμεταλλευτικού συστήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από αυτό τον κατήφορο μας έβγαλε η πτώχευση του δικομματικού συστήματος και του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου της χώρας μας. Η εξέλιξη της εθνικής ιστορίας έδειξε εν τέλει ότι οι προειδοποιήσεις μας ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και η έντονη αντίθεσή μας στο δικομματισμό για τέσσερις δεκαετίες ήταν σωστές. Ξεκινάει λοιπόν το 1999 η διαδικασία της εθνικής απελευθέρωσης με επικεφαλής τον Ούγκο Τσάβες, παράλληλα με τη σταδιακή ανάκαμψη του Κόμματός μας. Τότε όμως ξεκίνησε κι ένας νέος γύρος καταπολέμησης των αριστερών και δεξιών παρεκκλίσεων, τόσο μέσα όσο και έξω από τις γραμμές μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με απόφαση της 10ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του 1998 το ΚΚΒ ήταν το πρώτο κόμμα που στήριξε επίσημα την προεδρική υποψηφιότητα του Τσάβες και σήμερα είναι το μοναδικό μέλος της αρχικής συμμαχίας (όπου συμμετείχε το MAS και άλλες προσωπικότητες και πρώην κομμουνιστικές οργανώσεις που είχαν αποχωρήσει από το Κόμμα μας κατά τη διάρκεια των γεγονότων που περιγράψαμε παραπάνω) που συνεχίζει να τον στηρίζει. Αυτή η στήριξη όμως δε δίνεται ούτε άκριτα ούτε μηχανικά. Από την αρχή της διακυβέρνησης του Προέδρου Τσάβες, το Κόμμα μας έθιξε με σύνεση, ευγένεια αλλά και σταθερότητα, τις πολιτικές και ιδεολογικές παρεκκλίσεις του Προέδρου και του περίγυρού του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Πρόεδρος, αρχικά υπέρμαχος ενός γενικού και αόριστου εθνικοπατριωτισμού, ταλαντευόταν τα τελευταία χρόνια μεταξύ του λεγόμενου «τρίτου δρόμου», ενός λαθεμένου μπολιβαριανισμού, ορισμένων στοιχείων σοσιαλχριστιανισμού, της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας και διάφορων άλλων ειδών του ρεφορμισμού, ώσπου το 2005 (και έκτοτε) ταυτίστηκε με την άποψη του Κόμματος, ότι ο σοσιαλισμός είναι ο μόνος δρόμος για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ωστόσο υπάρχουν και σήμερα ακόμα εννοιολογικές και πολιτικές συγχύσεις που δυσχεραίνουν την ουσιαστική πρόοδο με αυτό τον τρόπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με αυτή την έννοια το 14ο Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ, τον Αύγουστο του 2011, επιβεβαίωσε την άποψη που είχε εκφράσει η Κεντρική Επιτροπή σε διάφορες περιστάσεις, τουλάχιστον από το 2007, σχετικά με το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της διαδικασίας με επικεφαλής τον Πρόεδρο Τσάβες:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«…<i>ανάμεσα στους παράγοντες και τις προσωπικότητες της κυβέρνησης που φαίνεται να ενδιαφέρονται για τη μετάβαση στο σοσιαλισμό, κυριαρχεί ένα ετερογενές μείγμα ιδεαλιστικών και μικροαστικών αντιλήψεων σχετικά με τη νέα κοινωνία και τους τρόπους με τους οποίους θα προχωρήσουμε στην οικοδόμησή της. Καθώς στα υψηλά επίπεδα της πολιτικής ηγεσίας δεν υπάρχει επιστημονική αντίληψη του σοσιαλισμού, συνεκτική και στερεή με βάση τις αρχές του ιστορικού υλισμού, η διαδικασία αλλαγών στερείται σαφήνειας σε βασικές θέσεις για να υπάρξει πρόοδος στη σωστή κατεύθυνση</i>»[11].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με την ευκαιρία αυτή το Κόμμα μας προσδιόρισε τη συγκεκριμένη ιστορική αιτία τέτοιων παρεκκλίσεων:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«…<i>από τη μια πλευρά, το κοινωνικό υποκείμενο που έχει ηγηθεί μέχρι στιγμής της διαδικασίας αντιστοιχεί σε ένα ταξικό προφίλ μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων, όχι στην εργατική τάξη, που είναι το πραγματικό κοινωνικό υποκείμενο που καλείται ιστορικά να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Από την άλλη πλευρά, η ίδια η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός στην πόλη και στην ύπαιθρο γενικά, δεν έχουν καταφέρει ακόμα στη χώρα μας να φτάσουν στο απαραίτητο επίπεδο συνείδησης, οργάνωσης, προγραμματικής σαφήνειας και κινητοποίησης που θα τους επέτρεπε να επιβάλουν την ηγεμονία της τάξης τους και να οδηγήσουν την πορεία των γεγονότων στη σωστή κατεύθυνση</i>»[12].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>IV</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η φιλική αλλά σταθερή ιδεολογική αντιπαράθεση που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια με τον Πρόεδρο Τσάβες και το περιβάλλον του, κορυφώθηκε το 2006-2007, όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος, μονομερώς και χωρίς διαβούλευση, έδωσε κατεύθυνση σε όσα κόμματα και οργανώσεις τον στήριζαν να διαλυθούν και να ενταχθούν στη νέα πολιτική οργάνωση που δημιούργησε, το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (PSUV).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κατάσταση αυτή όξυνε ορισμένες εντάσεις που είχαν αναπτυχθεί στους κόλπους του Κόμματός μας μεταξύ της πλειοψηφίας που πρότεινε την εμβάθυνση και ενίσχυση του ανεξάρτητου χαρακτήρα του ΚΚΒ ως ταξικής οργάνωσης που έχει συμμαχήσει με τον Πρόεδρο αλλά δεν υπόκειται σε αυτόν, και μιας μειοψηφίας που παρουσίαζε παρεκκλίσεις που δε συνάδουν με τα προλεταριακά κόμματα τόσο στη γλώσσα και τις ιδέες όσο και στην πολιτική πρακτική και τις μεθόδους δουλειάς. Η Κεντρική Επιτροπή πήρε τη σοφή απόφαση να συγκαλέσει έκτακτο Εθνικό Συνέδριο, μόλις οχτώ μήνες αφότου ολοκληρώθηκε το προηγούμενο Συνέδριό μας, με σκοπό το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο της οργάνωσής μας να συζητήσει και να αποφασίσει για την κατάσταση που δημιουργούσε η προεδρική κατεύθυνση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι πραγματοποιήθηκε το 13ο (έκτακτο) Εθνικό Συνέδριο μεταξύ Γενάρη και Μάρτη του 2007, το οποίο ενέκρινε τις Θέσεις για το Κόμμα της Επανάστασης, ένα κείμενο που παρουσιάζει με ακρίβεια την αντίληψη του Κόμματος που έχουμε οι επαναστάτες στον κόσμο: ένα Κόμμα με σαφή ταξικό προσδιορισμό, με την ιδεολογία και το πρόγραμμα της εργατικής τάξης, διεθνιστικό, με συλλογική ηγεσία και εσωτερική ζωή που απορρέουν από τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και με απόλυτη ανεξαρτησία απέναντι στην αστική τάξη και το όργανό της, το αστικό κράτος.[13]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ορισμός αυτός του Επαναστατικού Κόμματος ήταν και είναι ασυμβίβαστος με τις προτάσεις που είχαν γίνει για την οικοδόμηση του PSUV, το οποίο εξαγγέλθηκε εξ αρχής ως πολυταξική οργάνωση, με ισχυρή επιρροή από τους μικροαστούς και τους κρατικούς υπαλλήλους και χωρίς σαφές ιδεολογικό προφίλ, γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία του ΚΚΒ απέρριψε τις κατευθύνσεις που είχε δώσει ο Πρόεδρος Τσάβες. Το 13ο Συνέδριο υιοθέτησε λοιπόν την Πολιτική Απόφαση που διέκρινε την ανάγκη να προχωρήσουμε με τον Πρόεδρο Τσάβες και το νέο του Κόμμα και άλλες δυνάμεις για να οικοδομήσουμε ένα πλατύ μέτωπο για την ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης που σήμερα είναι σε εξέλιξη στη χώρα μας και παράλληλα την ανάγκη να ενισχυθεί και να αναπτυχθεί ένα ισχυρό και γνήσια ταξικό Κόμμα ως μέσο για τα μελλοντικά καθήκοντα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«<i>Για τη νίκη στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό απαιτείται η ευρύτερη δυνατή ενότητα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε εθνικό, ηπειρωτικό και διεθνές επίπεδο. Η πρόοδος προς το σοσιαλισμό απαιτεί ταυτόχρονα την οικοδόμηση ενός επαναστατικού κόμματος που να συγκεντρώνει τα στελέχη που εκφράζουν τις πιο συνεπείς θέσεις των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που δεσμεύονται ιστορικά για την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Ένα κόμμα που να είναι η ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική πρωτοπορία, που να καθοδηγεί οργανωμένα, συλλογικά και συνεκτικά τη δημιουργική προσπάθεια των μαζών για να καταστρέψει το καπιταλιστικό κράτος και να αναλάβει τα καθήκοντα της οικοδόμησης της Λαϊκής Εξουσίας. Ένα Κόμμα που να υποστηρίζει αξίες, αρχές και δράσεις που αποσκοπούν στο να ξεπεραστεί η αστική πολιτιστική ηγεμονία που παραμένει κυρίαρχη. Αυτή η πολιτική οργάνωση πρέπει να εκφράζει στη θεωρία και στην κοινωνική της πρακτική τις ιστορικές και αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας που έχουν βαθιές μπολιβαριανές ρίζες, καθώς και το μαρξισμό-λενινισμό, όπως εφαρμόζεται στις συγκεκριμένες συνθήκες στην πατρίδα μας</i>»[14].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι, γρήγορα και αποφασιστικά ηττήθηκε αυτή η εκδήλωση του λικβινταρισμού. Ωστόσο, λίγο περισσότεροι από το ένα τρίτο των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, καθώς και σημαντικές αλλά μεμονωμένες ομάδες περιφερειακών και τοπικών στελεχών αλλά και μέλη από τη βάση του Κόμματος στο Καράκας και σε διάφορες άλλες περιοχές της χώρας απειθάρχησαν στις αποφάσεις του 13ου Συνεδρίου και «μετανάστευσαν» στο νέο κόμμα του Προέδρου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή η «μετανάστευση» ήταν αποτέλεσμα, σε ορισμένες περιπτώσεις, αθέμιτων πιέσεων που ασκήθηκαν από την κυβέρνηση ενάντια στους κομμουνιστές κρατικούς υπαλλήλους οι οποίοι ουσιαστικά αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις γραμμές μας ή τις θέσεις εργασίας τους. Σε άλλες περιπτώσεις, μέλη της νεολαίας ή αγωνιστές με μικρή πείρα υπέκυψαν από τη σύγχυση που δημιούργησε η αδιαμφισβήτητη ηγετική θέση του Προέδρου και η συμπάθεια που αποπνέει η μορφή του στο Κόμμα μας και σε πλατιά λαϊκά στρώματα στη Βενεζουέλα. Σε άλλους ήταν αποτέλεσμα προσωπικής φιλοδοξίας να παίξουν ηγετικό και πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία δεν ικανοποιήθηκε στην οργάνωσή μας και έψαχναν άλλους χώρους να την πραγματοποιήσουν. Τέλος, σε ορισμένες περιπτώσεις ιδιαίτερης σημασίας, ήταν ανοιχτά συνέπεια δεξιών οπορτουνιστικών επιρροών λόγω της εγγύτητας που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στις θέσεις ορισμένων στελεχών του Κόμματός μας και σε μικροαστικά τμήματα που κυριαρχούν στη διαδικασία των αλλαγών που είναι σε εξέλιξη σήμερα στη Βενεζουέλα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με αυτή την έννοια είναι ενδεικτικό ότι εδώ και πολλά χρόνια πριν από το γεγονός που προαναφέρθηκε, κάποια στελέχη είχαν αρχίσει να υιοθετούν στις αναλύσεις και στις ομιλίες τους τη χρήση ορισμένων κατηγοριών και μεθόδων ξένων προς το μαρξισμό-λενινισμό και που χαρακτήριζαν ιδιαίτερα το αμάλγαμα συγκεχυμένων ιδεών των μικροαστικών τμημάτων της κυβέρνησης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα μεταξύ άλλων είναι η λαθεμένη και αντιεπιστημονική χρήση της κατηγορίας «αυτοκρατορία» στη θέση του «ιμπεριαλισμού», το οποίο προκαλεί σύγχυση όσον αφορά την ίδια τη φύση του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού και εμποδίζει τη σωστή κατανόηση και ανάλυσή του. Η υιοθέτηση φράσεων όπως «Τέταρτη Δημοκρατία» και «Πέμπτη Δημοκρατία» αναφορικά με τις κυβερνήσεις πριν και μετά το 1999, αγνοώντας το γεγονός ότι ο ταξικός (αστικός) χαρακτήρας του κρατικού μηχανισμού της Βενεζουέλας δεν έχει αλλάξει και ως εκ τούτου από την άποψη του ιστορικού υλισμού υπήρχε συνέχεια ως προς την ουσία ή η υπερβολικά αισιόδοξη χρήση των όρων «επανάσταση» και «επαναστατική κυβέρνηση» αναφορικά με τη διαδικασία αλλαγών με επικεφαλής τον Πρόεδρο Τσάβες, της οποίας ο πραγματικά επαναστατικός χαρακτήρας εξακολουθεί να είναι υπό παρακολούθηση. Πρέπει να ομολογήσουμε αυτοκριτικά ότι εκδηλώσεις αυτού του είδους ανάλυσης και γλώσσας κατάφεραν να διεισδύσουν ακόμα και σε ορισμένα από τα ντοκουμέντα που ψηφίσαμε στο 12ο Εθνικό Συνέδριο το 2006, γεγονός αποκαλύπτει το βάθος και τη σοβαρότητα αυτής της παρέκκλισης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μόλις έξι μήνες μετά την ολοκλήρωση του 13ου (Έκτακτου) Συνεδρίου πραγματοποιήθηκε η 11η Εθνική Συνδιάσκεψη με σκοπό να ολοκληρωθεί η αποκατάσταση των καθοδηγητικών οργάνων και να ξεπεραστούν οριστικά τις συνέπειες της κρίσης που ξεκίνησε την περασμένη χρονιά. Αυτή η Συνδιάσκεψη καθόρισε τις αρχές που έπρεπε να διέπουν (και συνεχίζουν να διέπουν) τις σχέσεις ανάμεσα στο Κόμμα μας και το PSUV ως συμμάχους στην οικοδόμηση του πλατιού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, σε ένα πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού και μη επέμβασης σε ζητήματα της εσωτερικής ζωής της κάθε οργάνωσης. Επίσης καθορίστηκαν ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές για τις σχέσεις του ΚΚΒ με πρώην μέλη του που είχαν «μεταναστεύσει» (αυτός ήταν ο όρος που χρησιμοποιήθηκε τότε) στο σύμμαχο κόμμα:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«<i>Παρότι με τη συμπεριφορά τους διαχωρίστηκαν από τους εσωτερικούς κανόνες του ΚΚΒ, δεν πρέπει να τους θεωρούμε (αυτούς που “μετανάστευσαν”) λιποτάκτες ή προδότες καθώς αποφάσισαν να πάνε σε μια οργάνωση που δεν είναι αντεπαναστατική. Αντίθετα […] αυτό το νέο κόμμα είναι αντικειμενικά σύμμαχός μας στα καθήκοντα προς την εθνικο-απελευθερωτική επανάσταση</i>»[15].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παρότι έχει αποδυναμωθεί κάπως αριθμητικά λόγω αυτών των «μεταναστεύσεων», το Κόμμα μας βγήκε από αυτό το συμβάν καθαρό και αναζωογονημένο στο ιδεολογικό επίπεδο. Έχουμε προσπαθήσει από τότε να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή και επιστημονική ακρίβεια στις αναλύσεις μας και στη σωστή και ακριβή χρήση των κατηγοριών του μαρξισμού-λενινισμού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ταυτόχρονα, έχουμε δει πώς πρώην κομμουνιστές που είχαν αρχίσει να εκφυλίζονται ιδεολογικά την περίοδο 2005-2007 συνέχισαν και εκτός Κόμματος να ολισθαίνουν προς τον οπορτουνισμό σε θέσεις που ήταν όλο και πιο μακριά από την επαναστατική επιστήμη, ώσπου έφτασαν το τελευταίο διάστημα να διαστρεβλώνουν θεμελιώδη αξιώματα της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας και να αμφισβητούν το χαρακτήρα της εργατικής τάξης ως βασικής κινητήριας δύναμης της μελλοντικής σοσιαλιστικής επανάστασης. Με αυτό τον τρόπο επαναλαμβάνουμε αυτό που είπαμε τη δεκαετία του ’70 για τους ιδρυτές του MAS, ότι «κατευθύνονται αναπόφευκτα προς το γκρεμό».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>V</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί σε περιπτώσεις κομμάτων και οργανώσεων που, παρότι αντικειμενικά σήμερα συνεργάζονται με τη δεξιά σε εθνικό και διεθνές επίπεδο στην προσπάθειά τους να αποκαταστήσουν το statusquo που υπήρχε πριν το 1999, επιμένουν να αυτοαποκαλούνται «προοδευτικές» ή «αριστερές». Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στα εκφυλισμένα απομεινάρια παλιών οργανώσεων που κατάφεραν σε προηγούμενες δεκαετίες να φτάσουν στο αποκορύφωμά τους με προοδευτικό ή ακόμα και επαναστατικό λόγο και ύφος, ωστόσο η ιστορία αποκάλυψε ότι ήταν εκδηλώσεις του οπορτουνισμού χωρίς πραγματικά επαναστατικό χαρακτήρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η πιο τραγική περίπτωση, αλλά κατά πάσα πιθανότητα όχι η σημαντικότερη από άποψη αριθμού ή επιρροής, είναι η λεγόμενη «Κόκκινη Σημαία» (BR). Πρόκειται για μια ομάδα με καταβολές στα κινήματα που επέμειναν στην τακτική του ένοπλου αγώνα μετά τη στρατιωτική υποχώρηση του ΚΚΒ το 1967 και είναι προϊόν διαδοχικών διασπάσεων και ανασυστάσεων του Κινήματος Επαναστατικής Αριστεράς (MIR, το οποίο επίσης προήλθε από μια διάσπαση του σοσιαλδημοκρατικού AD) που έχει διαλυθεί, καθώς και διάφορων τυχοδιωκτικών ομάδων ετερογενούς προέλευσης που ενώθηκαν μαζί του όλα αυτά τα χρόνια. Στην ιδεολογική του σύνθεση θα μπορούσε να εντοπίσει κανείς στοιχεία μαοϊσμού και γκεβαρισμού (τη λεγόμενη θεωρία της εστίας, «foco»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, απομονωμένο από την εργατική τάξη και σχεδόν χωρίς καμία σύνδεση με οποιοδήποτε σημαντικό μαζικό κίνημα, το βασικό πεδίο πολιτικής δράσης της BR ήταν το φοιτητικό κίνημα στα πανεπιστήμια, όπου είχε αρκετή επιρροή και από όπου στρατολογούσε τη μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών του. Το Κόμμα και η Νεολαία μας επικρίνανε επανειλημμένα τη δράση της BR για οπορτουνισμό και τυχοδιωκτισμό και προσπαθούσαν στο μέτρο του δυνατού να κάνουν πολιτικό διάλογο με την ηγεσία της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τη δεκαετία του 1980, όλο και πιο απομονωμένη, στριμωγμένη, με κρατικές δυνάμεις να έχουν παρεισφρήσει, η BR και ο περίγυρός της υπέστησαν σοβαρά πλήγματα από τις στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις καταστολής που της προκάλεσαν βαριές απώλειες, κυρίως στις λεγόμενες «σφαγές στην Καντάουρα και στη Γιουμάρε», τις οποίες τότε το Κόμμα μας κατήγγειλε ως εγκλήματα του κράτους κατά της ανθρωπότητας. Από τότε, με διαλυμένο το στρατιωτικό μηχανισμό, η BR αποτραβήχτηκε αποκλειστικά στο πεδίο των φοιτητών όπου πρωταγωνίστησε σε προκλητικές ενέργειες με μεγάλη τόλμη αλλά χωρίς εποικοδομητικό πολιτικό περιεχόμενο, οι οποίες απορρίφθηκαν σχεδόν ομόφωνα από το λαό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, εν όψει της επικείμενης εκλογικής νίκης του Προέδρου Τσάβες η BR πέρασε από τον οπορτουνισμό της άκρας αριστεράς στον οπορτουνισμό της άκρας δεξιάς. Ορισμένα στελέχη της έφυγαν από την οργάνωση και εντάχθηκαν στο πολιτικό εγχείρημα του Προέδρου (και σήμερα έχουν καταλάβει σημαντικές θέσεις στο PSUV και στην κυβέρνηση), ενώ οι υπόλοιποι δήλωσαν την αντίθεσή τους στη νέα κυβέρνηση και έγιναν στην πράξη ομάδα κρούσης στην υπηρεσία εκείνων που τους είχαν καταδιώξει και δολοφονήσει τις προηγούμενες δεκαετίες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πρέπει επίσης να εξετάσουμε την περίπτωση της οργάνωσης «Ριζοσπαστικός Σκοπός» (La Causa-R ή LCR). Ο LCR δημιουργήθηκε γύρω στα 1972 ως αποτέλεσμα διαφωνιών και συγκρούσεων για την ηγεσία ανάμεσα στους αποστάτες που είχαν εκδιωχθεί από τις γραμμές μας το 1971 (ιδιαίτερα μεταξύ του Μανέιρο από τη μια πλευρά και των Πέτκοφ, Μάρκες και Μουνιός από την άλλη). Τα πρώτα χρόνια ήταν μια οργάνωση στη σκιά του MAS, το οποίο ήταν πολύ μεγαλύτερο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο LCR εκμεταλλεύτηκε το κενό που είχαμε αφήσει οι κομμουνιστές στο εργατικό κίνημα κατά τη διάρκεια του ένοπλου αγώνα (ένα λάθος από το οποίο ακόμα δεν έχουμε ανακάμψει πλήρως), δυνάμωσε γρήγορα στις συνδικαλιστικές ενώσεις στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 και κατόρθωσε να έχει σημαντική επιρροή, ιδιαίτερα στους εργάτες των μεγάλων μεταλλουργικών βιομηχανιών της περιοχής της Γουιάνας. Εκεί διαπιστώθηκε και πάλι ο οπορτουνιστικός χαρακτήρας του LCR και αποκαλύφθηκε το πολιτικό του πεπρωμένο: η συγκεκριμένη πρακτική στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος παρουσιαζόταν όλο και πιο φιλεργατική και διεκδικητική, ενώ απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από τον πραγματικά ταξικό συνδικαλισμό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο εκφυλισμός των συνδικάτων που ελέγχονταν από τον LCR τα οδήγησε σε ανοιχτά διεφθαρμένες πρακτικές και στη σταδιακή μείωση της επιρροής τους. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο LCR είχε μια σύντομη ακμή ως εθνικό πολιτικό κόμμα, είτε μόνο του είτε στηρίζοντας μεμονωμένες προσωπικότητες της δεξιάς. Ωστόσο, η έλλειψη ιδεολογικής και πολιτικής συνοχής εμπόδισε την περαιτέρω ανάπτυξή του και το οδήγησε σχεδόν αμέσως σε πτώση. Πήρε μέρος στη συμμαχία που στήριξε την υποψηφιότητα του Ούγκο Τσάβες στις προεδρικές εκλογές του 1998, αλλά στα πρώτα χρόνια της νέας κυβέρνησης ήρθε σε ρήξη με τον Πρόεδρο και προσχώρησε στην αντιπολίτευση όπου παραμένει μέχρι σήμερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μια σημαντική ομάδα της ηγεσίας του επέλεξε να μείνει με τον Πρόεδρο Τσάβες και δημιούργησε μια νέα οργάνωση, το κόμμα «Πατρίδα για Όλους» (PPT), το οποίο αφού διασπάστηκε τουλάχιστον δύο φορές, κατέληξε να βρεθεί με τον LCR στις γραμμές της αντιπολίτευσης. Ορισμένοι από αυτούς που συμμετείχαν στο PPT το 2007 αποφάσισαν να ενταχθούν στο PSUV και σήμερα παραμένουν στο πλευρό του Προέδρου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το MASκαι όσα προέρχονται από αυτό, μαζί με την BR, τον LCR και τους απογόνους τους, επιδιώκουν τώρα να εκμεταλλευτούν το μακρινό αριστερό παρελθόν τους για να υψώσουν δήθεν «προοδευτικά» λάβαρα και να παρουσιάζονται ως «αριστερή πτέρυγα» της αντιπολίτευσης στον Πρόεδρο Τσάβες. Αυτός ο ελιγμός, άλλη μια ένδειξη του οπορτουνιστικού χαρακτήρα και της αταξικής φύσης αυτών των στοιχείων, επιδιώκει να δημιουργήσει σύγχυση σε τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού ευρύτερα και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να καταγγελθεί και να αποκαλυφθεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>VI</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήρθε η ώρα να ολοκληρώσουμε με ορισμένα συμπεράσματα και διδάγματα που αντλούνται από την ιστορία των αγώνων του Κόμματός μας ενάντια στον οπορτουνισμό. Το πρώτο και κύριο από την εμπειρία μας είναι η επιβεβαίωση του Λένιν ως προς την προέλευση και τη φύση του οπορτουνισμού, ως έκφρασης της αναπόφευκτης παρουσίας μικροαστικών στρωμάτων με τις ιδιαίτερες αντιλήψεις και τάσεις τους στις γραμμές των επαναστατικών κομμάτων:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«…<i>σε κάθε καπιταλιστική χώρα υπάρχουν πάντα, δίπλα στο προλεταριάτο, εκτενή στρώματα μικροαστών, μικροϊδιοκτητών […] Επομένως, είναι πολύ φυσιολογικό οι αντιλήψεις του μικροαστικού κόσμου να εμφανίζονται ξανά και ξανά στις γραμμές των μεγάλων εργατικών κομμάτων</i>»[16].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθε μικροαστικό στρώμα που εμφανίζεται στο Κόμμα μας με επαρκή δύναμη, θα τείνει αυτόματα -εκτός αν το σταματήσουν έγκαιρα- να αναπτύσσει τη δικιά του παραλλαγή του οπορτουνισμού ανάλογα με τα χαρακτηριστικά, τα συμφέροντα και το προφίλ του. Η ριζοσπαστική πανεπιστημιακή διανόηση θα τείνει προς τον αριστερό οπορτουνισμό, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι επαγγελματίες και άλλοι με σχετική σταθερότητα και ευμάρεια θα τείνουν προς το δεξιό οπορτουνισμό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ως εκ τούτου, από αυτή τη διάγνωση συνάγεται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια το φάρμακο και η προφύλαξη από αυτή τη ασθένεια: ολοκληρωτική προλεταριοποίηση του Κόμματός μας. Δε μιλάμε μόνο για βαθιά αφομοίωση των απόψεων και της ιδεολογίας του προλεταριάτου από τα μέλη του Κόμματος που δεν κατάγονται από την εργατική τάξη, αλλά κυρίως στην αποτελεσματική και κυρίαρχη παρουσία εργατικών στελεχών στα καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος σε όσο πιο υψηλή αναλογία επιτρέπουν οι συνθήκες. Αυτό είναι που ο σύντροφος Άλβαρο Κουνιάλ αποκαλεί «χρυσό κανόνα»:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«<i>Σημαντική εγγύηση για την ταξική πολιτική του Κόμματος είναι η καθοριστική συμμετοχή μαχητικών εργατών στην ηγεσία. Με άλλα λόγια, η ηγεσία του Κόμματος στην πλειοψηφία της να αποτελείται από εργάτες.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
[…] <i>Συνήθως (και κατά γενικό κανόνα) η αστική ιδεολογία επηρεάζει περισσότερο και πιο εύκολα τους διανοούμενος απ’ ό,τι τους εργάτες κι επομένως η καθοριστική συμμετοχή των εργατών στην ηγεσία διασφαλίζει μεγαλύτερη σταθερότητα στις αρχές απ’ ό,τι η αποφασιστική συμμετοχή συντρόφων από άλλα κοινωνικά στρώματα</i>»[17].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και αυτός ο κανόνας, όπως είδαμε, ήταν ακριβώς το φάρμακο που έδωσε το ΚΚΒ στον εαυτό του στο 4ο Εθνικό Συνέδριο του 1971. Με αυτή την έννοια, το 13ο και 14ο Συνέδριο, όπως και η 11η Συνδιάσκεψη, επιμένουν τα τελευταία χρόνια στην ανάγκη να αυξηθεί η προλεταριακή παρουσία στις γραμμές του Κόμματός μας και έχουν θέσει ως προτεραιότητα τη δουλειά στην εργατική και με την εργατική τάξη ως πρώτιστο καθήκον του ΚΚΒ. Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε ότι, αν και πρόσφατα είχαμε κάποιες σημαντικές επιτυχίες σε αυτό τον τομέα, το Κόμμα μας σήμερα δεν είναι ακόμα σε θέση να συμμορφωθεί πλήρως με αυτό το χρυσό κανόνα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το δεύτερο μεγάλο δίδαγμα από την εμπειρία μας είναι ότι η αδυσώπητη διαλεκτική της Ιστορίας, αργά ή γρήγορα, επιβάλλεται σε όλους τους οπορτουνιστές, ακόμα και παρά τη θέλησή τους και τελικά τους ωθεί στο στρατόπεδο της αστικής τάξης. Δηλαδή όλοι οι οπορτουνιστές πάντα καταλήγουν στη δεξιά, ανεξάρτητα από τη μορφή και τα συνθήματα που έχουν υιοθετήσει αρχικά. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό κεντρικό στοιχείο: την απόρριψη ή άγνοια την ταξικής σκοπιάς του προλεταριάτου, που τους εμποδίζει να εκτιμήσουν την ιστορική προοπτική της συνολικής ανάπτυξης των κοινωνιών[18].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πράγματι, όπως λέει και ο Λένιν, ο οπορτουνισμός, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με μεγαλύτερη ή μικρότερη θεωρητική έμφαση, με μεγαλύτερη ή μικρότερη λεπτότητα, πάντα «παραποιεί το μαρξισμό ακρωτηριάζοντας ότι δε μπορεί να δεχτεί η αστική τάξη»[19]. Και φυσικά, το πρώτο που πρέπει να ακρωτηριαστεί από τη διδασκαλία μας για να κερδίσουμε την αποδοχή της αστικής τάξης είναι ακριβώς η ταξική ανάλυση, κεντρικό στοιχείο και ακρογωνιαίος λίθος του μαρξισμού συνολικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι συνεπώς επιτακτική ανάγκη να επιδείξουμε τη μέγιστη επαγρύπνηση όσον αφορά τη θεωρητική και πρακτική ακρίβεια στις αναλύσεις μας, αλλά και την ακριβή χρήση των επιστημονικών κατηγοριών του μαρξισμού-λενινισμού. Η εμπειρία μάς δείχνει ότι ο οπορτουνισμός συνήθως προαναγγέλλεται με παρεκκλίσεις ή «καινοτομίες» στο επίπεδο του λόγου και των αναλύσεων, προτού καν γίνουν ορατές στο επίπεδο της πρακτικής δράσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι πρέπει να αντισταθούμε δογματικά στη θεμιτή και αναγκαία ανάπτυξη της επαναστατικής επιστήμης ή ότι πρέπει να περιοριστούμε στον υγιή διάλογο και στη φυσική αντιπαράθεση ιδεών εντός και εκτός των γραμμών μας. Αντίθετα σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάθε συζήτηση και κάθε ενδεχόμενη ανάπτυξης της διδασκαλίας μας με τη μέγιστη σοβαρότητα και αυστηρότητα. Η επιστήμη μπορεί και πρέπει να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται, αλλά υποχρέωσή μας είναι να έχουμε κριτική επαγρύπνηση, έτσι ώστε ανάμεσα στις θεμιτές καινοτομίες να μη διεισδύουν ιδεολογικές λαθροχειρίες που αλλοιώνουν τις δοκιμασμένες βάσεις του μαρξισμού-λενινισμού, ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με την ταξική ανάλυση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος, να σημειώσουμε ότι ο αγώνας μας ενάντια στο λικβινταρισμό επιβεβαίωσε τη σημασία που έχει η διατήρηση της ανεξαρτησίας και της οργανωτικής και προγραμματικής αυτονομίας του πολιτικού κόμματος της εργατικής τάξης. Όπως αποδείχτηκε από τις μετέπειτα εξελίξεις, η υποχώρηση στις λικβινταριστικές πιέσεις, όσο ισχυρές ή ελκυστικές κι αν ήταν εκείνη την ώρα, θα ήταν ένα λάθος με καταστροφικές συνέπειες που θα άφηνε την εργατική τάξη πολιτικά αφοπλισμένη και σε ακόμα μεγαλύτερη εγκατάλειψη και αποδιοργάνωση απέναντι στις μικροαστικές και αστικές θέσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με αυτή την έννοια ενστερνιζόμαστε τα λόγια του συντρόφου Χοσέ Κάρλος Μαριάτεγκι:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«...η πρωτοπορία του προλεταριάτου και οι συνειδητοποιημένοι εργαζόμενοι, πιστοί στη δράση τους στο έδαφος της πάλης των τάξεων, αντιπαλεύουν οποιαδήποτε τάση συνεπάγεται συγχώνευση με τις δυνάμεις ή τις πολιτικές οργανώσεις άλλων τάξεων. Καταδικάζουμε ως οπορτουνιστική κάθε πολιτική που θέτει την προσωρινή παραίτηση του προλεταριάτου από το ανεξάρτητο πρόγραμμα και δράση του, τα οποία πρέπει να διατηρεί στο ακέραιο ανά πάσα στιγμή»[20].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα, που έχουν ηττηθεί οι θέσεις που επεδίωκαν να διαλύσουν το Κόμμα μας και έχουν κατασταλεί οι επιρροές που ήλπιζαν να εξασθενίσουν ή να νοθεύσουν τον ταξικό του χαρακτήρα και να το αποξενώσουν από τη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, το ΚΚΒ μεγαλώνει και ενισχύεται με νέα καθήκοντα και με την πυξίδα να δείχνει σταθερά προς την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης και το κομμουνιστικό μέλλον.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[1]Φερνάντο Κέι Σάντσες. Ί<i>δρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας</i>. Καράκας: Λίστα Τίτλων Κάρλος Απόντε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[2]Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, <i>Το Συνέδριο της Ενότητας των Κομμουνιστών</i>, Καράκας, Εθνική Επιτροπή για την Εκπαίδευση και την Προπαγάνδα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[3]Γκιόργκι Λούκακς, <i>Λένιν: Μελέτη στη συνοχή της σκέψης του</i>, Μπουένος Άιρες: Λα Ρόσα Μπλιντάδα, 1968.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[4]4o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ, «Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής (υπό την ευθύνη του Χεσούς Φέρια)», σελ. 88. Στο: <i>4o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ. Ντοκουμέντα και Αποφάσεις</i>, Καράκας, Γκράφικα Αμερικάνα: 77-112.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[5]4o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ, «Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής (υπό την ευθύνη του Χεσούς Φέρια)», σελ. 97-98. «Απόφαση διαγραφής από το Κόμμα της φραξιονιστικής ομάδας αποστατών (Ανακοίνωση του 4ου Συνεδρίου σχετικά με την πρόσφατη αποσκίρτηση)». Στο: En: <i>4o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ. Ντοκουμέντα και Αποφάσεις</i>, Καράκας, Γκράφικα Αμερικάνα: 211-223.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[6]6o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ. <i>Πρόγραμμα του ΚΚΒ</i>. Καράκας: Κότραγκραφ, , σελ. 74-75</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[7]Πέδρο Ορτέγκα Ντίας και Αντόνιο Γκαρσία Πόνσε, <i>Οι αντισοσιαλιστικές ιδέες του Τεοδόρο Πέτκοφ</i>, Καράκας, εκδ, Καντακλάρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ραφαέλ Χοσέ Κορτές, «Διαδικασία προς την αριστερά ή άτακτη φυγή προς τη δεξιά;» Στο: <i>Το MAS, άτακτη φυγή προς τη δεξιά.</i> Καράκας: Εκδ. Σεντάουρο, 1979: 75-106.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Υπερασπίζοντας τον σοσιαλισμό</i> (Απάντηση στις «Συζητήσεις»). Καράκας: Γκράφικας Ρίο Ορινόκο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[8]4o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ, «Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής (υπό την ευθύνη του Χεσούς Φέρια)», σελ. 97-98. «Απόφαση διαγραφής από το Κόμμα της φραξιονιστικής ομάδας αποστατών (Ανακοίνωση του 4ου Συνεδρίου σχετικά με την πρόσφατη αποσκίρτηση)». Στο: En: 4o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ. Ντοκουμέντα και Αποφάσεις, Καράκας, Γκράφικα Αμερικάνα: 211-223.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[9]Ραφαέλ Χοσέ Κορτές, «Διαδικασία προς την αριστερά ή άτακτη φυγή προς τη δεξιά;» Στο: <i>Το MAS, άτακτη φυγή προς τη δεξιά.</i> Καράκας: Εκδ. Σεντάουρο, 1979: 75-106.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[10]4o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ, «Έκθεση της Κεντρικής Επιτροπής (υπό την ευθύνη του Χεσούς Φέρια)». Στο: <i>4o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ. Ντοκουμέντα και Αποφάσεις</i>, Καράκας, Γκράφικα Αμερικάνα: 77-112.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[11]14o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ. «Πολιτική Γραμμή». [Υπό έκδοση].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[12]14o Εθνικό Συνέδριο του ΚΚΒ. «Πολιτική Γραμμή». [Υπό έκδοση].</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[13]13o Εθνικό Συνέδριο (Έκτακτο) του ΚΚΒ. «Θέσεις για το Κόμμα της Επανάστασης». Στα: <i>Βασικά Ντοκουμέντα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας</i>. Καράκας: Εθνικό Τμήμα Παιδείας και Ιδεολογίας του ΚΚΒ, 2009: 99-112.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[14]13o Εθνικό Συνέδριο (Έκτακτο) του ΚΚΒ. «Πολιτική Απόφαση». Στα: <i>Βασικά Ντοκουμέντα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας</i>. Καράκας: Εθνικό Τμήμα Παιδείας και Ιδεολογίας του ΚΚΒ, 2009: 97-98.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[15]11η Εθνική Συνδιάσκεψη του ΚΚΒ. «Κεντρική Έκθεση». Στα <i>Βασικά Ντοκουμέντα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας</i>. Καράκας: Εθνικό Τμήμα Παιδείας και Ιδεολογίας του ΚΚΒ, 2009: 117-130.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[16]Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, «Μαρξισμός και ρεβιζιονισμός», <i>Διαλεχτά Έργα</i>, Μόσχα, εκδ. Προγκρέσο, 1974: 20-27.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[17]Άλβαρο Κουνιάλ. <i>Το Κόμμα με γυάλινους τοίχους</i>. Λισσαβόνα: Εκδ. Αβάντε, 2006.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[18]Γκιόργκι Λούκακς, <i>Λένιν: Μελέτη στη συνοχή της σκέψης του</i>, Μπουένος Άιρες: Λα Ρόσα Μπλιντάδα, 1968.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[19]Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι», <i>Διαλεχτά Έργα</i>, Μόσχα, εκδ. Προγκρέσο, 1974: 400-494.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[20]Χοσέ Κάρλος Μαριάτεγκι, «Σχετικά με ένα ξεπερασμένο θέμα», <i>Ιδεολογία και Πολιτική</i>, Καράκας, εκδ. Υπουργείου Επικοινωνιών και Πληροφοριών, 2006: 199-201.</div>
<br /></div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-14089491596376004332015-06-20T18:29:00.000+03:002015-06-20T18:29:14.059+03:00 CIA: Κατάλογος εγκλημάτων όπου Γης!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.imerodromos.gr/wp-content/uploads/2015/06/cia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.imerodromos.gr/wp-content/uploads/2015/06/cia.jpg" height="180" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b>CIA: Κατάλογος εγκλημάτων όπου Γης!</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Σαν σήμερα, στις 20 Ιουνίου 1944, ιδρύθηκε η CIA</b> </div>
<div style="text-align: center;">
ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πρώτη «οργάνωση – τρομοκράτης» του πλανήτη δεν είναι άλλη από την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ, τη διαβόητη CIA. Δεδομένου ότι μετά τις 11 Σεπτέμβρη άνοιξε η αυλαία μιας περιόδου που ο τρόμος αποτελεί το «όχημα» και η τρομοκρατία συνιστά το πρόσχημα των ΗΠΑ, για την επιβολή ενός στρατιωτικού νόμου σ” όλα τα καπιταλιστικά κράτη του πλανήτη, έχει ιδιαίτερη σημασία να προβούμε σε μια ιστορική αποτίμηση της δράσης αυτού του πολυδαίδαλου μηχανισμού. Αλλωστε, η CIA αποτελεί το μακρύ, προβοκατόρικο και πρακτόρικο χέρι των Αμερικανών, στην προσπάθεια να επιβάλουν την «παγκόσμια χούντα» τους.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατ” αρχάς, πρέπει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τον ορισμό της CIA, ως μυστική δράση νοείται «κάθε κρυφή ή μυστική δραστηριότητα, η οποία έχει ως στόχο να επηρεάσει ξένες κυβερνήσεις, γεγονότα, οργανώσεις ή άτομα, για να στηρίξει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, και η οποία θα διεξάγεται με τέτοιο τρόπο, ώστε η ανάμειξη της αμερικανικής κυβέρνησης να μην είναι εμφανής»…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οσο για το «όραμα» και την «αποστολή» της CIA, όπως διαβάζει κανείς στην ιστοσελίδα της στο Ιντερνετ συνοψίζεται στης εξής φράση: «Στηρίζουμε τον Πρόεδρο, το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας και όλους όσοι καταρτίζουν και εφαρμόζουν την εθνική πολιτική για την ασφάλεια των ΗΠΑ… Στηρίζουμε τη συλλογή πληροφοριών που συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαχείριση των κρίσεων, τη διεξαγωγή πολέμου και την ανάπτυξη πολιτικής…, δουλεύουμε… με πλήρη συμμετοχή ενός εξέχοντος και ποικίλου εργατικού δυναμικού»…</div>
<div style="text-align: justify;">
Κατόπιν αυτών ας περάσουμε χωρίς περισσότερα λόγια σε μια λίστα (μη ολοκληρωμένη, αφού κάτι τέτοιο θεωρείται αδύνατο, λόγω της «πολυσχιδούς» δράσης της CIA εδώ και 54 χρόνια) των μυστικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό, προκειμένου να επιβάλουν ή να δημιουργήσουν ευνοϊκές πολιτικές συνθήκες για τα συμφέροντά τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τη λίστα αυτή ετοίμασε ο <b>Tom Gervasi</b> του <b>Κέντρου Στρατιωτικής Ερευνας και Ανάλυσης</b> το 1984, και για το λόγο αυτό η περίοδος που εξετάζει είναι μεταξύ 1947 – 1983. Μάλιστα, ο συγγραφέας είχε την «έμπνευση» δίπλα στη μελέτη του να σημειώνει σε αρκετές περιπτώσεις ποιες από αυτές τις «επιχειρήσεις» της CIA στέφθηκαν από «επιτυχία» και ποιες όχι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας δούμε:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1946 – 1949, Ελλάδα</b>: Επανέφερε τη μοναρχία, στρατιωτική βοήθεια στις αντικομμουνιστικές δυνάμεις στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Επιχείρηση «επιτυχής».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1946 – 1955, Δυτ. Γερμανία</b>: Χορήγηση περίπου 6 εκατ. δολαρίων ετησίως για τη στήριξη του δικτύου πληροφοριών του πρώην ναζί στρατηγού Reinhard Gehien. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1948 – 1968, Ιταλία</b>: Χορήγηση περίπου 30 εκατ. δολ. ετησίως σε πολιτικούς και συνδικαλιστικούς ηγέτες για τη στήριξη των αντί-κομμουνιστών υποψηφίων στις εκλογές. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1949 – 1953, Ουκρανία</b>: Οργάνωσε και στήριξε αντιστασιακό ουκρανικό κίνημα. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1949 – 1961, Κίνα</b>: Στήριξε την εισβολή 12.000 εθνικιστών στρατιωτών υπό την ηγεσία του στρατηγού Lima στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1950 – 1952, Πολωνία</b>: Οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη του «Κινήματος για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία της Πολωνίας». («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1950, Αλβανία</b>: Ανατροπή της κυβέρνησης Χότζα. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1951 – 1954, Κίνα</b>: Εισβολή αεροπορικών δυνάμεων στη ΛΔΚ. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1953, Ιράν</b>: Ανατροπή της κυβέρνησης του Μοσαντέγκ και εγκατάσταση του Ζαχεντί. Κόστος 10 εκατ. δολ. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1953, Φιλιππίνες</b>: Δολοφονία και εκστρατεία προπαγάνδας για την αντιμετώπιση της αντίστασης Huk και εγκαθίδρυση της κυβέρνησης του Ραμόν Μαγκσαγιά. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1953, Κόστα Ρίκα</b>: Ανατροπή της κυβέρνησης του Χοσέ Φιγκέρες. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1954, Νότιο Βιετνάμ:</b> Εγκαθίδρυση της κυβέρνησης του Νγκο Ντιν Ντιεμ. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1954, Δυτική Γερμανία</b>: Οργάνωσε την απαγωγή και δυσφήμιση του Δυτικογερμανού αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών Otto John και τον αντικατέστησε με τον Reinhard Gehlen. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1954, Γουατεμάλα</b>: Ανατροπή της κυβέρνησης του Τζιάκομπο Αρμπενς Γκούζμαν και αντικατάσταση από τον Κάρλος Καστίγιο Αρμας. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1955, Κίνα</b>: Δολοφονία του Τσου Εν Λάι καθ” οδόν προς τη Διάσκεψη στο Μπαντούγκ. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1956, Ουγγαρία</b>: Οικονομική και στρατιωτική βοήθεια για την οργάνωση και υποστήριξη «αντιστασιακού» κινήματος στη χώρα και ευρεία εκστρατεία προπαγάνδας για την ενθάρρυνσή του. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1956, Κούβα</b>: Συγκρότηση αντικομμουνιστικής αστυνομικής δύναμης υπό το καθεστώς Μπατίστα. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1956, Αίγυπτος</b>: Ανατροπή κυβέρνησης Νάσερ («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1956, Συρία</b>: Ανατροπή κυβέρνησης Γκάζι. Απέτυχε λόγω της εισβολής των Ισραηλινών στην Αίγυπτο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1956 – 1957, Ιορδανία</b>: Παροχή 750.000 δολ. ετησίως προσωπικά προς τον βασιλιά Χουσεΐν. Σύμφωνα με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η χρηματοδότηση σταμάτησε όταν αποκαλύφθηκε το 1976.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1957, Λίβανος</b>: Οικονομική βοήθεια για την εκλογή των φιλο-αμερικανών υποψηφίων στη Βουλή της χώρας. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1958, Ινδονησία</b>: Στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένων βομβαρδιστικών Β-26 για τις δυνάμεις των ανταρτών προκειμένου να ανατραπεί η κυβέρνηση Σουκάρνο. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1958 – 1961, Θιβέτ</b>: Διείσδυση θιβετιανών «ανταρτών», οι οποίοι είχαν εκπαιδευτεί από τις ΗΠΑ για να πολεμήσουν τους Κινέζους κομμουνιστές. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1959, Καμπότζη</b>: Δολοφονία του πρίγκιπα Νοροντόμ Σιχανούκ. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1960, Γουατεμάλα</b>: Στρατιωτική υποστήριξη, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης βομβαρδιστικών, στην κυβέρνηση του Μ.Φουέντες, για να καταστείλει τις ομάδες των ανταρτών. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1960, Αγγόλα</b>: Οικονομική και στρατιωτική βοήθεια προς τους αντάρτες του Χ. Ρομπέρτο.</div>
<div style="text-align: justify;">
1961 – 1965, Λάος: Οικονομική ενίσχυση για τη συγκρότηση στρατού κατά του Πάτετ Λέο. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1961 – 1966, Κούβα</b>: Εξι απόπειρες δολοφονίας του Φ. Κάστρο. Εκπαίδευση και στήριξη Κουβανών εξορίστων για την ανατροπή της σοσιαλιστικής κυβέρνησης και στήριξη της εισβολής τους στον Κόλπο των Χοίρων. Κόστος 62 εκατ. δολ. μέχρι το 1963 («Ανεπιτυχείς»). Ευρύ σχέδιο σαμποτάζ, συμπεριλαμβανομένων των τρομοκρατικών επιθέσεων σε παράκτιους στόχους και βιολογικός πόλεμος, σε μία προσπάθεια να πλήξουν την κυβέρνηση του Κάστρο. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1961, Εκουαδόρ</b>: Ανατροπή της κυβέρνησης του Βελάσκο Ιμπάρα. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1961 – 1964, Κονγκό</b>: Επίσπευση των συνθηκών που οδήγησαν στη δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα. Στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, συμπεριλαμβανομένων και αεροσκαφών Β-26 και Τ-28 και Αμερικανών και Κουβανών εξόριστων πιλότων υπό τον Ζόζεφ Μομπούτου και τον Σύριλ Αντουλά και αργότερα υπό τον Μοϊζ Τσόμπε για να συντρίψουν τους αντάρτες που πρόσκεινται στον Λουμούμπα. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1961, Δομινικανή Δημοκρατία</b>: Επίσπευση των συνθηκών που οδήγησαν στη δολοφονία του Ραφαέλ Τρουγίλο. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1962 – 1964, Βρετανική Γουινέα</b>: Διοργάνωση απεργιών και εξεγέρσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης του Τσέντι Γιάγκαν. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1962 – 1964, Βραζιλία</b>: Διοργάνωση εκστρατείας απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων και προπαγάνδας για την ανατροπή της κυβέρνησης του Ζοάο Γκούλαρντ. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1963 – 1984, Ελ Σαλβαδόρ</b>: Σύσταση των δικτύων ORDEN και ANSESAL των μυστικών υπηρεσιών υπό τη διεύθυνση του στρατηγού Χοσέ Αλμπέρτο Μεντράνο και του συνταγματάρχη Νίκολας Καράνσα και παροχή υποστήριξης των μυστικών υπηρεσιών και εκπαίδευσης στις τεχνικές παρακολούθησης, ανάκρισης και δολοφονίας. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1964, Χιλή</b>: Βοήθεια 20 εκατ.δολ. προς τον Ε. Φρέι για να νικήσει τον Αλιέντε στις εκλογές. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1964, Βραζιλία, Γουατεμάλα, Ουρουγουάη, Δομινικανή Δημοκρατία</b>: Εκπαίδευση σε τεχνικές δολοφονίας και ανάκρισης προς την αστυνομία και τους υπαλλήλους των υπηρεσιών πληροφοριών. («Δεν ολοκληρώθηκε»)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1964 – 1967, Νότιο Βιετνάμ</b>: Πρόγραμμα «Phoenix» για την εξόντωση της πολιτικής υποδομής των Βιετ-Κονγκ με πάνω από 20.000 δολοφονίες. («Μερική επιτυχία»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1970 – 1973, Χιλή</b>: Εκστρατεία δολοφονιών, προπαγάνδας, εργατικών απεργιών και διαδηλώσεων για την ανατροπή της κυβέρνησης Αλιέντε. Κόστος: 8.400.000 δολ. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1975, Αυστραλία</b>: Προπαγάνδα και πολιτικές πιέσεις για τη διάλυση της κυβέρνησης των εργατικών του Ουίτλαμ. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1976, Τζαμάικα</b>: Στρατιωτικό πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης του Μάικλ Μάνλεϊ. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1973 – 1978, Αφγανιστάν</b>: Στρατιωτική και οικονομική βοήθεια προς την κυβέρνηση του Μοχάμεντ Ντουάντ κατά του κομμουνιστή ηγέτη Μοχάμεντ Ταρακί. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
1979, Ιράν: Εγκαθίδρυση στρατιωτικής κυβέρνησης για την αντικατάσταση του Σάχη. («Ανεπιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1979, Αφγανιστάν:</b> Στρατιωτική βοήθεια προς τους Ζία Νεζρί, Καν Νασρί, Γκουλμπουντίν Εκματιάρ, Σαγιέντ Αχμετ Γκαϊλανί και τους συντηρητικούς μουλάδες για την ανατροπή της κυβέρνησης. («Ανεπιτυχής», λόγω εγκαθίδρυσης νέας λαϊκής κυβέρνησης και της αντίδρασης της ΕΣΣΔ).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1980, Γρανάδα</b>: Πραξικόπημα από μισθοφόρους για την ανατροπή της κυβέρνησης του Μορίς Μπίσοπ. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1980 – 1984, Αφγανιστάν</b>: Συνεχής στρατιωτική βοήθεια προς τις ίδιες δυνάμεις των «μουτζαχεντίν» για την ανατροπή της κυβέρνησης του Μπαμπράκ Καρμάλ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1980 – 1984, Νικαράγουα</b>: Στρατιωτική βοήθεια προς τους πρώην αξιωματούχους της Εθνικής Φρουράς του Σομόζα για να στρατολογήσουν, να εκπαιδεύσουν και να εξοπλίσουν δυνάμεις κατά των «Σαντινίστας», ώστε να διεξάγουν τρομοκρατικές επιθέσεις και δολιοφθορές στη Νικαράγουα από καταφύγια στην Ονδούρα και την Κόστα Ρίκα, σε μία προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης του Ντανιέλ Ορτέγκα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1981 – 1984, Λιβύη</b>: Εκστρατεία άσκησης οικονομικών πιέσεων, προπαγάνδας, στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Αίγυπτο, το Σουδάν και τον Κόλπο Σίντρα, καθώς και διοργάνωση με εξόριστους του Μετώπου Απελευθέρωσης της Λιβύης για την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης του Καντάφι. («Δεν ολοκληρώθηκε»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1982, Ιορδανία:</b> Στρατιωτική βοήθεια για τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση δύο ιορδανικών ταγμάτων ως αραβική δύναμη επίθεσης για την υλοποίηση των πολιτικών στόχων των ΗΠΑ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1982, Βολιβία</b>: Στρατιωτικό πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης του Σέλσο Τορέλιο. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1984, Ελ Σαλβαδόρ</b>: Χρηματική βοήθεια 1,4 εκατ. δολ. για την εκλογική εκστρατεία του προέδρου Χοσέ Ναπολεόν Ντουάρτε. («Επιτυχής»).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επαναλαμβάνουμε ότι ο κατάλογος δεν είναι ολοκληρωμένος. Είναι απλώς… ενδεικτικός της δράσης της CIA, αλλά ωστόσο είναι και αποκαλυπτικός σε ό,τι αφορά την «ποιότητα» αυτού του ρόλου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κλείνοντας, δεν πρέπει να παραλείψουμε μια αναφορά στις χώρες που δέχτηκαν την επίσκεψη των ΗΠΑ (και συνεπώς και της CIA) κατά τη μετέπειτα περίοδο από αυτή που πραγματεύεται στη μελέτη του ο Tom Gervasi. Ετσι οι δεκαετίες του 1980 και 1990 «σφραγίστηκαν» από τις επεμβάσεις των Αμερικανών σε Παναμά, Ιράκ, Σομαλία, Βοσνία, Σουδάν, Κένυα, Γιουγκοσλαβία, Αλβανία, Σκόπια. Και, φυσικά, ουδείς πλέον μπορεί να αμφιβάλλει για το ρόλο της CIA στην ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, το 1989…</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πηγή: <a href="http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1002914">Ριζοσπάστης 28-10-2001</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.imerodromos.gr/cia/">Ημεροδρόμος </a></div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-13889465636445428512015-06-20T15:45:00.002+03:002015-06-20T15:47:03.863+03:00Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://levantineheritage.com/i/poul13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://levantineheritage.com/i/poul13.jpg" height="320" width="248" /></a></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<b>50 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΑΡΜΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ</b></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Η ιστορική πορεία της συμμετοχής στην ιμπεριαλιστική συμμαχία</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Η συμπλήρωση, το 2002, μισού αιώνα συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, είναι μια αφορμή για έναν απολογισμό της πορείας αυτής και ταυτόχρονα μια ευκαιρία για ανάδειξη των καταστροφικών συνεπειών της συμμετοχής της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό αυτό οργανισμό. Ταυτόχρονα είναι και μια αφορμή να επισημάνουμε για μια ακόμα φορά το σύγχρονο ρόλο του ΝΑΤΟ, ως στρατιωτικού βραχίονα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε στις 4 Απρίλη 1949, όταν οι υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, του Καναδά, της Δανίας, της Ισλανδίας, του Λουξεμβούργου, της Νορβηγίας, της Ολλανδίας και της Πορτογαλίας υπέγραψαν, στην Ουάσιγκτον, το Σύμφωνο του Βορείου Ατλαντικού και ίδρυσαν τον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, το γνωστό μας ΝΑΤΟ (North Atlantic Treaty Organization). Να σημειωθεί ότι το ΝΑΤΟ προηγήθηκε της ίδρυσης του Συμφώνου της Βαρσοβίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Ελλάδα, αν και αποτελούσε χώρο στρατηγικής σημασίας για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, δεν κλήθηκε να είναι ιδρυτικό μέλος. Η Ελλάδα μπήκε τελικά στο ΝΑΤΟ, ταυτόχρονα με την Τουρκία, τρία χρόνια μετά την ίδρυσή του. Η ταυτόχρονη ένταξη των δύο χωρών - πέραν των άλλων, φανερώνει τη γεωστρατηγική αντίληψη των ΗΠΑ για την περιοχή - ακολούθησε, τυπικά, τρία στάδια. Αρχικά το συμβούλιο της Ατλαντικής Συμμαχίας, στη συνοδό του στην Οτάβα του Καναδά, στις 20 Σεπτέμβρη του 1951, αποφάσισε να κάνει δεχτή την είσοδο των δύο χωρών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, στο διάστημα 17-22 Οκτώβρη του ιδίου έτους, υπογράφηκε στο Λονδίνο το πρωτόκολλο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου για την προσχώρηση των δύο χωρών στη Συμμαχία. Η διαδικασία της προσχώρησης ολοκληρώθηκε με την έγκριση των σχετικών αποφάσεών της, τόσο από τα κοινοβούλια των χωρών - μελών της, όσο και από τα Κοινοβούλια των δύο ενδιαφερόμενων χωρών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ελληνική Βουλή συζήτησε το θέμα και ενέκρινε το σχετικό νομοσχέδιο, της κυβέρνησης Πλαστήρα - Βενιζέλου, για την προσχώρηση της χώρας στο ΝΑΤΟ, στις 18 Φλεβάρη 1952. Το νομοσχέδιο ψήφισαν όλα τα, εντός Βουλής, κόμματα - πλην της ΕΔΑ και του βουλευτή Μιχ. Κύρκου, που εκπροσωπούσε το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ομιλία στη Βουλή του τότε πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα είναι ένα μνημείο υποτέλειας και ραγιαδισμού, που δίνει το μέτρο της διαχρονικότητας της υποτέλειας:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«<i>Η κυβέρνησις - είπε - είναι ευτυχής σήμερον, διότι με την ψήφισιν, σχεδόν ομοφώνως, από τη Βουλήν του νομοσχεδίου περί εισόδου της Ελλάδος εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον, επικυρώνεται γεγονός χαρμόσυνον και πολύ σοβαρόν... Δεν πρέπει να γίνεται λόγος, ότι η Ελλάς ημπορεί να ακολουθήση άλλην πολιτικήν... Είναι μία μεγάλη επιτυχία το ότι εισήλθεν η Ελλάς εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον, διότι τιμάται ούτως από τους ομόφρονας και δημοκρατικούς λαούς του Ατλαντικού Συνασπισμού... Δεν ημπορεί κανείς να μην παραδεχτεί, ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των Μεγάλων Δυνάμεων αι οποίαι κατοικούνται από ελεύθερους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται εαυτήν ασφαλεστέρα... Αι άλλαι θεωρίαι περί ουδετερότητος και ειρηνεύσεων είναι θεωρίαι αι οποίαι δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό. Θα επεθύμουν εν προκειμένω να περιορισθή η συζήτησις της Βουλής, διότι έχομεν και άλλα έργα με τα οποία πρέπει να ασχοληθούμε</i>».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την ομιλία αυτή είναι σαν να την κάνει ο Κ. Σημίτης σήμερα. Είναι στην ίδια συχνότητα με το «ευχαριστώ» τους Αμερικάνους, που είπε την επομένη της κορύφωσης της κρίσης των Ιμίων, στις 31 Γενάρη 1996.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο ίδιο μήκος κύματος είχε κινηθεί και ο αρχηγός του δεξιού κόμματος Ελληνικός Συναγερμός, στρατάρχης Αλ. Παπάγος, ο οποίος, στην ομιλία του είχε τονίσει: «<i>Αίσθημα πλήρους ικανοποιήσεως με κατέχει διά την αποδοχήν της Ελλάδος ως ισοτίμου μέλους εις τον Οργανισμόν του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Η συμμετοχή μας εις την Βορειοατλαντικήν οργάνωσιν αποτελεί την καλυτέραν πιστοποίησιν ότι αι Ηνωμέναι Πολιτείαι και τα άλλα κράτη - μέλη του Συμφώνου πανηγυρικώς ανεγνώρισαν τη μεγάλην συνδρομήν την οποίαν προσέφερεν η Πατρίς μας εις τους κοινούς αγώνας διά την ελευθερίαν και την δημοκρατίαν</i>».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη σημασία για τα αμερικανικά συμφέροντα της ένταξης της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, είχε αναφερθεί την περίοδο εκείνη ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Ντιν Ατσεσον, μιλώντας στην αμερικανική Γερουσία: «<i>Η εισδοχή των δύο χώρων δε θα συντελέσει μόνον εις την ενίσχυσιν της ιδικής των ασφαλείας, αλλά και των άλλων χωρών του Συμφώνου, περιλαμβανομένης και της ιδικής μας. Αρκεί να ρίξωμεν ένα βλέμμα - συνέχισε ο Ατσεσον - εις τον χάρτην, διά να είδωμεν ποία είναι η στρατηγική σημασία των δύο χωρών διά τη δυτικήν άμυναν: φρουρούν τας ανατολικάς προσβάσεις προς την Μεσόγειον, περιλαμβανομένων και των στενών της Ιταλίας, από τη Μαύρην Θάλασσαν προς την Κεντρικήν Μεσόγειον. Επιπλέον, η Τουρκία πλευροκοπεί τας χερσαίας οδούς, αι οποίαι άγουν από τη Ρωσίαν προς τας πλούσιας πετρελαιοπηγάς της Μέσης Ανατολής. Είναι δε γνωστή η απόφασις της Ελλάδος και της Τουρκίας να διατηρήσουν την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν των και να αναπτύξουν περαιτέρω τη δύναμίν των εις αποφασιστικόν φράγμα εναντίον του επιθετικού κομμουνισμού, ιδιαιτέρως εις την Μέσην Ανατολήν</i>».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στον αντίποδα στάθηκε ο πρόεδρος της ΕΔΑ, Γ. Πασαλίδης, που με την ομιλία του στη Βουλή την ίδια ημέρα υπογράμμισε την ανάγκη να παίξει η Ελλάδα φιλειρηνικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή, αντί να μεταβάλλεται σε ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εναντίον της ΕΣΣΔ και των υπόλοιπων Λαϊκών Δημοκρατιών. «<i>Πρέπει, είπε, να έχωμεν υπ' όψιν μας ότι η χώρα μας από γεωγραφικής απόψεως δε δύναται να αποκοπή από τον κορμόν της. Δι' αυτόν τον λόγον η Ελλάς έπρεπε να συμβάλει εις το διεθνές γεφύρωμα... Είμεθα υπέρ ελληνικής πολιτικής και δεν πρέπει να ακούωμεν ουδεμίαν ξένην δύναμιν</i>...».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τους κινδύνους για τη χώρα και το μέλλον της, από την ένταξη στο ΝΑΤΟ, υπογράμμισε κατ' επανάληψη τότε, όπως και σήμερα εξάλλου, το ΚΚΕ που, ας σημειωθεί, βρισκόταν σε συνθήκες βαριάς παρανομίας. Είναι η ίδια περίοδος που ο Ν. Μπελογιάννης συρόταν στο έκτακτο στρατοδικείο, για να καταδικαστεί σε θάνατο και να εκτελεστεί 40 ημέρες ακριβώς μετά την επικύρωση από τη Βουλή της ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι αγώνες των μελών και των οπαδών του ΚΚΕ ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ήταν συνεχείς και ανυποχώρητοι, παρά το γεγονός ότι ο κίνδυνος του εκτελεστικού αποσπάσματος κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια τους. «<i>Θανάσιμη απειλή καταστροφής για το λαό μας</i>» χαρακτήριζε το δέσιμο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ το ΠΓ το Κόμματος, σχολιάζοντας την απόφαση της Οτάβας, το Σεπτέμβρη του 1951.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ΚΕ του κόμματος, στη 2η ολομέλειά της, τον Οκτώβρη του ιδίου χρόνου, ανάμεσα στ' άλλα υπογράμμιζε: «<i>Για την πατρίδα είναι σήμερα ζήτημα ζωής ή θανάτου να ενωθούν όλες οι δημοκρατικές, πατριωτικές, εθνικές δυνάμεις της χώρας σε μια δύναμη, για να σωθεί από τον κίνδυνο της πολεμικής καταστροφής... και το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, για να διατηρηθεί η ειρήνη και να εξασφαλιστεί η ζωή του λαού. Αυτή η Ενωση θα είναι το ΕΑΜ του νέου λαϊκού αγώνα για τη ζωή, την ειρήνη, τη λευτεριά και την εθνική ανεξαρτησία</i>».</div>
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ από το 1952 μέχρι το 1974</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ρόλος του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν ρόλος αντιδημοκρατικών παρεμβάσεων, ανοιχτής επέμβασης στην πολιτική ζωή της χώρας, ρόλος επικίνδυνου προβοκάτορα κατά των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας. Το αυταρχικό μετεμφυλιακό κράτος, των ξερονησιών, των άγριων διώξεων και των δολοφονιών, υπηρετούσε την αμερικανοΝΑΤΟική κυριαρχία και στηριζόταν σε αυτήν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι υποτελείς ελληνικές κυβερνήσεις έφτασαν στο σημείο να δέχονται ανοιχτές εντολές μέχρι και για το εκλογικό σύστημα με το οποίο θα γίνονταν οι εκλογές στη χώρα, όπως συνέβη το 1952 με τον διαβόητο Αμερικανό πρεσβευτή Πιουριφόι, ο οποίος όρισε οι εκλογές να γίνουν με το πλειοψηφικό. Είναι η εποχή του «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας»! προς τον Βαν Φλιτ όταν επιθεωρούσε τον ελληνικό στρατό, του Π. Κανελλόπουλου, που μεταγενέστερα ο ίδιος δεν παραδεχόταν ότι το είχε πει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την ίδια περίοδο οργανώθηκε η παραστρατιωτική-παρακρατική-παραΝΑΤΟική τρομοκρατική οργάνωση «ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΟΒΙΑ», η οποία λειτουργούσε τουλάχιστον μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '80 και είχε πλοκάμια σε πολλές ΝΑΤΟικές χώρες και κυρίως σ' αυτές που δρούσαν ισχυρά κομμουνιστικά κινήματα. Μια οργάνωση που χρεώνεται με ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967 αλλά και σε ανεξιχνίαστες τρομοκρατικές πράξεις. Σε αυτές συγκαταλέγονται: Η έκρηξη βόμβας στο Γοργοπόταμο το 1965, που σκότωσε πέντε και τραυμάτισε περίπου 100 ανθρώπους, οι οποίοι είχαν πάει για το γιορτασμό της επετείου της ανατίναξης της Γέφυρας από τις δυνάμεις της Εθνικής Αντίστασης. Η έκρηξη βόμβας στο ξενοδοχείο «Πλωτίνι» του Διδυμότειχου, τον Ιούνη του 1985. Η έκρηξη βόμβας στο Δημοτικό Θέατρο Λέσβου την Οκτώβρη του 1989 με θύμα τον βομβιστή - υπαξιωματικό της Πολεμικής Αεροπορίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τον μισό αυτό αιώνα της θεσμοθετημένης αμερικανοκρατίας, η χώρα σημαδεύτηκε από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σε δυο κορυφαία τραγικά γεγονότα, την εφτάχρονη στρατιωτική δικτατορία 1967-1974 και την εισβολή και κατοχή της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα από το 1974 μέχρι σήμερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν δημιούργημα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Εξυπηρετούσε τα δικά τους συμφέροντα, τόσο για την προώθηση των σχεδίων τους στην περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, όσο και για την καθυπόταξη του λαϊκού κινήματος στο εσωτερικό της χώρας. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ήταν αυτοί που σχεδίασαν και οργάνωσαν το πραξικόπημα. Το πλήθος των παραστρατιωτικών οργανώσεων που είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα, όπως ο περιβόητος ΙΔΕΑ, που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ήταν δικά τους δημιουργήματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σχετικά με το ρόλο του ΝΑΤΟ στην υπόθεση της Κύπρου, τα όσα ομολογήθηκαν κατά τη διάρκεια της ανάκρισης της Βουλής, το 1987, για το περιβόητο «φάκελο της Κύπρου», επιβεβαιώνουν ότι το ΝΑΤΟ ήταν αυτό που σχεδίασε το πραξικόπημα κατά του Μακάριου στις 15 του Ιούλη 1974 και οι συνταγματάρχες αυτοί που το εκτέλεσαν, ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική εισβολή στο νησί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις που έγιναν: Το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί ήταν αυτοί που ασκούσαν «φορτική πίεση», όπως εξάλλου ομολογούσε ο «πρωθυπουργός» της χούντας Κόλλιας, για την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων από την Κύπρο, ώστε το έδαφος να είναι ελεύθερο για τα τουρκικά στρατεύματα. Το ΝΑΤΟ ήταν αυτό, που, μέσω του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της βρετανικής αεροπορίας και των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων, έπαιξε ρόλο προγεφυρώματος, όπως ομολογεί ο τότε αρχηγός ΓΕΑ, Παπανικολάου, για την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στο νησί και την αναχαίτιση των ελληνικών δυνάμεων, σε περίπτωση που αυτές επέμβαιναν. Το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί είναι αυτοί που συντηρούν και νομιμοποιούν επί 28 χρόνια το καθεστώς της κατοχής της Κύπρου και επιδιώκουν να επιβάλουν την οριστική διχοτόμηση του νησιού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ολα αυτά, πριν από 50 χρόνια. Σήμερα οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ μπορεί να μην καθορίζουν ανοιχτά τα εκλογικά συστήματα, ενημερώνουν όμως τον ελληνικό λαό για το αν και πότε θα γίνουν πρόωρες εκλογές στη χώρα, όπως, για παράδειγμα, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κρίστοφερ, που το 1993 «προέβλεψε» - από ελληνικού μάλιστα εδάφους - ότι οι εκλογές που επρόκειτο να γίνουν το 1994 θα γίνονταν έναν χρόνο νωρίτερα. Είχε προηγηθεί ο Κίσινγκερ, ο οποίος το 1974 «προέβλεψε», δυο μέρες πριν την πτώση της χούντας, ότι έρχεται μεταπολίτευση. Ωστόσο και σήμερα οι Αμερικανοί παραγγέλνουν «αντιτρομοκρατικούς» νόμους, προαναγγέλλουν συλλήψεις τρομοκρατών και προΐστανται των ερευνών της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από το 1974, μετά την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, εξαιτίας της στάσης της Συμμαχίας απέναντι στην τουρκική εισβολή, και μέχρι το 1980, που η Ελλάδα επανήλθε στη λυκοσυμμαχία, οι ελληνοΝΑΤΟικές σχέσεις πέρασαν σε μια φάση αναθεώρησης του καθεστώτος συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και «νομιμοποίησης» στα πλαίσια του ΝΑΤΟ των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο. Ακολούθησε η νέα δομή του ΝΑΤΟ και η λειτουργία της Ελλάδας στα πλαίσια αυτής με ό,τι συνεπάγεται αυτό στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.</div>
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Η εθνική περιπέτεια που λέγεται ΝΑΤΟ: Από την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ στη Νέα Δομή</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε νέες περιπέτειες μπαίνουν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε θάλασσα και αέρα στο Αιγαίο, η ίδια η εθνική ανεξαρτησία, εξαιτίας του ΝΑΤΟ. Την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος το 1974, διαδέχθηκε μια περίοδος διαρκούς εκκρεμότητας που άρχισε με τη Συμφωνία Ρότζερς του 1980 και πριν συμπληρωθούν δύο δεκαετίες συνεχίστηκε με την εφαρμογή, από το 1999, της Ελλάδας στα πλαίσια της νέας δομής του ΝΑΤΟ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η συμφωνία επανένταξης του 1980 άφηνε σε εκκρεμότητα το θέμα της επαναλειτουργίας του στρατηγείου της Λάρισας, λόγω των τουρκικών αντιρρήσεων σε σχέση με τα όρια ευθύνης του. Μέχρι το 1974 το στρατηγείο της Λάρισας κάλυπτε επιχειρησιακά όλον τον ελληνικό εθνικό χώρο στο Αιγαίο και τις προσβάσεις σε αυτό. Αντίστοιχα το στρατηγείο της Σμύρνης κάλυπτε την τουρκική επικράτεια. Δηλαδή, τα εθνικά όρια ταυτίζονταν με τα όρια επιχειρησιακής ευθύνης των στρατηγείων. Ομως μετά το 1980 η Τουρκία δε δέχτηκε την επαναφορά στο προηγούμενο καθεστώς, αυτό εξάλλου θα ήταν σαν να παραιτείται από τις επεκτατικές της βλέψεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κυβέρνηση Καραμανλή, μετά το δεύτερο τουρκικό «Αττίλα» εναντίον της Κύπρου, τον Αύγουστο του 1974, αναγκάζεται να προχωρήσει σε αποχώρηση της Ελλάδας, «οριστικά και αμετάκλητα» είχε δηλώσει τότε ο Κ. Καραμανλής, από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Επρόκειτο για κίνηση - ελιγμό, με στόχο την εκτόνωση του λαϊκού ξεσηκωμού κατά των Αμερικανών. Το ομολογεί και επίσημα, 6 χρόνια αργότερα, ο πρωθυπουργός της συμφωνίας Ρότζερς, Γ. Ράλλης, που εγκαλούσε όσους κατηγορούσαν τη ΝΔ για την απόφαση αποχώρησης, λέγοντάς τους ότι «δεν αναπολούν την κατάσταση, την ψυχολογία και του ελληνικού στρατού και του ελληνικού λαού και δεν αναπολούν την ψυχολογία της Κύπρου».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά τον Οκτώβρη του 1980 στην απόφαση επανένταξης της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με την αποδοχή της Συμφωνίας Ρότζερς. Τότε ακριβώς έχουμε ένα από τα καταπληκτικότερα κοινοβουλευτικά τερατουργήματα. Η Συμφωνία Ρότζερς εγκρίνεται από τη Βουλή, χωρίς ο ελληνικός λαός, αλλά ούτε καν οι βουλευτές να τη γνωρίζουν!!! Το ΝΑΤΟ έχει απαγορεύσει στην κυβέρνηση να δημοσιοποιήσει το κείμενο της συμφωνίας και εκείνη το αποδέχεται. Να τι λέει από το βήμα της Βουλής ο τότε υπουργός Εθνικής Αμυνας, Ε. Αβέρωφ: «Η οποία (συμφωνία) έχει ένα μόνο μειονέκτημα: ότι δεν μπόρεσε να έρθει εις την δημοσιότητα. Δεν έρχεται εις την δημοσιότητα διότι, δυστυχώς, έτυχε υψηλού βαθμού διαβαθμίσεως εις το ΝΑΤΟ και με το βαθμό αυτό της διαβαθμίσεως δεν είναι δυνατόν εμείς να τη φέρουμε στη δημοσιότητα»!!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τώρα, 22 χρόνια μετά την επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, έχει αξία να δούμε πώς την εξηγούσαν οι θιασώτες του ΝΑΤΟ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«<i>Επανερχόμεθα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, γιατί δε θέλομεν η Τουρκία να είναι ο μόνος αποδέκτης των πιστώσεων για την υποδομή, για την εκπαίδευση και για τον εξοπλισμό</i>». Αυτά υποστήριζε ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης. Από τότε η Ελλάδα έπαιξε ρόλο προκεχωρημένου φυλακίου για τις "αμυντικές" επιδρομές του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στο Λίβανο, τη Λιβύη, το Ιράκ και τη Βοσνία. Από τότε η Ελλάδα βρέθηκε δυο φορές στο χείλος "θερμού" επεισοδίου με την Αγκυρα, το 1987 και το 1996. Από τότε η Ελλάδα έχει εισέλθει σε εξοπλιστικό αγώνα δρόμου με την Τουρκία, που την προσδένει ακόμα πιο βαθιά στο άρμα της οικονομικής και στρατιωτικής εξάρτησης από τους «συμμάχους».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οσο για το Κυπριακό τα τετελεσμένα και η ντεφάκτο διχοτόμηση αποτελούν πλέον βάση για συζήτηση και στο μεταξύ η πλήρης ΝΑΤΟποίηση και της Κύπρου έχει δρομολογηθεί. «<i>Είναι γεγονός ότι με την επάνοδό μας... η θέση της Ελλάδος διεθνώς ενισχύεται και η αμυντική της δυνατότητα αυξάνεται. Εφόσον, λοιπόν, η διεθνής θέση της Ελλάδος γίνεται καλύτερη, σε ευθεία αντανάκλαση βοηθάει και την Κύπρο</i>», έλεγε ο Κ. Μητσοτάκης. Από κοντά και ο Κ. Στεφανόπουλος, που διατυμπάνιζε: «<i>Πιστεύουμε ότι ευρισκόμενοι εντός της συμμαχίας μπορούμε περισσότερο να επηρεάσουμε ευνοϊκά εκείνους, οι οποίοι μπορούν με τη σειρά τους να επηρεάσουν υπέρ μιας ευνοϊκής λύσεως του (κυπριακού) προβλήματος</i>».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η επανένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σήμαινε, ουσιαστικά, αποδοχή του ΝΑΤΟικού ελέγχου επί των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Σήμαινε τη χρήση τους, πρώτα και κύρια, ως εξαρτήματος για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστών και όχι ως εργαλείου υπεράσπισης της ακεραιότητας της χώρας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ταυτόχρονα, μια σειρά θέματα, όπως η κυριαρχία στο Αιγαίο, έπαιρνε με ΝΑΤΟική έγκριση, και διά της επικύρωσης της Συμφωνίας Ρότζερς, χαρακτήρα μακραίωνης διένεξης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας. Δηλαδή, επισφραγιζόταν ο επιδιαιτητικός ρόλος των ΗΠΑ στην περιοχή, μέσω της παροχής «συμμαχικού» δικαιώματος στην Τουρκία να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ώστε να μπορούν οι μεγάλες δυνάμεις να θέτουν σε εφαρμογή την τακτική του «διαίρει και βασίλευε».</div>
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Η ΝΑΤΟική περιπέτεια του Αιγαίου</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε νέα φάση πέρασε η εξάρτηση της χώρας, με την πλήρη και ασφυκτική υποταγή της στα ΝΑΤΟικά σχέδια, που οδηγούν στην κατάργηση κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας. Η βήμα προς βήμα προσαρμογή, στη διάρκεια της δεκαετίας του '90, στο νέο δόγμα για το ρόλο και την αποστολή του ΝΑΤΟ και η αναδιάρθρωση όλου του πλέγματος εξάρτησης, με βάση τα δεδομένα της «νέας τάξης πραγμάτων», οδηγεί σε μια άνευ όρων παράδοση της χώρας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η εκκρεμότητα σε σχέση με την πλήρη και ενεργό συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, που υπήρχε πριν από την εφαρμογή, το 1999, της νέας δομής του, δεν αποτέλεσε εμπόδιο στη λειτουργία του αφού, ούτως ή άλλως, η Ελλάδα παρέμεινε πάντα ενταγμένη στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και το Αιγαίο αποτελούσε και αποτελεί ΝΑΤΟική λίμνη. Με την εφαρμογή όμως της νέας δομής, η υποτέλεια της χώρας στο ΝΑΤΟ και τον ιμπεριαλισμό αναβαθμίζεται ποιοτικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Το νέο δόγμα</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Το κλειδί της όλης αναδιάρθρωσης της εξάρτησης είναι το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία δημιούργησαν νέες «απειλές» και αναζήτησαν νέους ρόλους, που επιβάλλουν ταυτόχρονα νέα δομή και νέο δόγμα επιχειρησιακής λειτουργίας. Η «αναπροσαρμογή» αυτή σήμερα εκφράζεται με την κήρυξη εκ μέρους του ΝΑΤΟ του πολέμου κατά της διεθνούς τρομοκρατίας κατά παραγγελία βέβαια των Αμερικανών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο «εκσυγχρονισμός» του ΝΑΤΟ άρχισε το Δεκέμβρη 1992, όταν η επιτροπή αμυντικού σχεδιασμού, αποφάσισε την κατάργηση της παλιάς δομής. Με βάση τη νέα δομή που προωθήθηκε τα επόμενα χρόνια, συγκροτούνται πολυεθνικές, ευέλικτες δυνάμεις ταχείας επέμβασης στις τρεις πτέρυγες της «συμμαχίας» και καταργούνται οι επιμέρους εθνικές περιοχές επιχειρησιακής ευθύνης, με τη δημιουργία ενός «εύκαμπτου» οργανωτικού σχήματος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την κύρια ευθύνη την έχει ο Ανώτατος ΝΑΤΟικός Διοικητής της περιοχής -στην περίπτωση της νότιας πτέρυγας ο Αμερικανός ή Ιταλός διοικητής της Νάπολης της Ιταλίας- ενώ στους διοικητές των υποστρατηγείων, όπως της Λάρισας, μένουν περιορισμένες αρμοδιότητες, στα πλαίσια πάντα της ενιαίας περιοχής του διοικητή της Νάπολης. Ο διοικητής αυτός μπορεί να μεταβιβάζει τον επιχειρησιακό έλεγχο σε αέρα και θάλασσα, κατά περίπτωση σε Ιταλό, Ελληνα και Τούρκο αξιωματικό. Αυτό σημαίνει ενιαίο αμυντικό χώρο Ελλάδας - Τουρκίας!<br />
</div>
<div style="text-align: center;">
<b>Το στρατηγείο της Λάρισας</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Η λειτουργία του στρατηγείου της Λάρισας έχει προϊστορία. Ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 1980, όταν η Ελλάδα, με τη συμφωνία Ρότζερς, επανεντάχθηκε στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, απ' όπου είχε αποχωρήσει το 1974, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το στρατηγείο της Λάρισας από τότε έμεινε ανενεργό, επειδή δεν καθορίστηκαν τα όρια ευθύνης του στο Αιγαίο, εξαιτίας των τουρκικών διεκδικήσεων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πάγια ελληνική θέση, στα πλαίσια, βέβαια, της εξάρτησης και της υποταγής στα ξένα κέντρα, ήταν η κάλυψη όλου του ελληνικού εθνικού χώρου από το ΝΑΤΟικό στρατηγείο της Λάρισας. Είναι σαφές πως το πρόβλημα αυτό υπάρχει και υπάρχει μόνο στα πλαίσια της «συμμαχίας». Γιατί, θα ήταν αδιανόητο εκτός ΝΑΤΟ μια χώρα, να διεκδικεί, να έχει την ευθύνη του εναέριου χώρου πάνω από τα νησιά και τη θάλασσα μιας άλλης χώρας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Διαμάχη χωρίς αντικείμενο</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αντί, λοιπόν, οι κυβερνήσεις, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να ακολουθήσουν μια πολιτική απεμπλοκής από το φαύλο κύκλο αυτής της καταστροφικής λογικής, παγιδεύτηκαν στη δρομολόγηση διαδικασιών, με στόχο τη λειτουργία των στρατηγείων. Οι διαδικασίες αυτές, τα τελευταία χρόνια, πέρασαν διάφορες φάσεις. Εξάλλου, με την τελική υλοποίηση της νέας δομής του ΝΑΤΟ και την υποβάθμιση των υποστρατηγείων -συζητήθηκε επίσημα στην τελευταία σύνοδο των υπουργών Αμυνας- υπέρ του στρατηγείου της Νάπολης η διαμάχη θα είναι πλέον χωρίς αντικείμενο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο μεταξύ η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί έχει ήδη φέρει τα αποτελέσματά της. Δεν έχουν συμπληρωθεί τρία χρόνια από την έναρξη της επίσημης λειτουργίας του ΝΑΤΟικού στρατηγείου της Λάρισας, ιδιαίτερα του αεροπορικού του σκέλους, και επιβεβαιώνονται πανηγυρικά όλες οι εκτιμήσεις για το ρόλο του και τι σηματοδοτεί η λειτουργία του για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο αποχρωματισμός του Αιγαίου και η συνεχής έκπτωση, στο βωμό του ΝΑΤΟ, των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι μια πραγματικότητα. Είναι πλέον κοινός τόπος η διαπίστωση ότι, μέσω της συμμετοχής της Ελλάδας στη νέα δομή του ΝΑΤΟ και στην όποια λειτουργία των ΝΑΤΟικών στρατηγείων στη χώρα μας, έχει δρομολογηθεί η διχοτόμηση του Αιγαίου και ο περιορισμός των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η λειτουργία της νέας δομής αποτελεί την πύλη μέσα από την οποία περνάνε και γίνονται, ακόμα και από την Ελλάδα, αποδεκτές οι τουρκικές διεκδικήσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η όλη συζήτηση, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, για τις «λεπτομέρειες» των ρυθμίσεων που αφορούν στη νέα δομή του ΝΑΤΟ και στην εφαρμογή της στο Αιγαίο, αποτέλεσε και αποτελεί έναν άτυπο ελληνοτουρκικό διάλογο, με τη διαμεσολάβηση των Αμερικανών, επί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το σημαντικότερο είναι πως οι ρυθμίσεις αυτές, που υποτίθεται ότι αφορούν μόνο στην εσωτερική λειτουργία του ΝΑΤΟ, είναι ο πρόδρομος του νέου καθεστώτος στο Αιγαίο. Ενός καθεστώτος ελληνοτουρκικής συγκυριαρχίας υπό την επικυριαρχία των Αμερικανών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Οι τουρκικές διεκδικήσεις βρήκαν έδαφος</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Βρήκαν τρόπο έκφρασης αλλά και εφαρμογής, ως ένα βαθμό, οι σημαντικότερες τουρκικές απαιτήσεις, ενάντια στο δικαίωμα επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια από τα 6 που είναι σήμερα, για περιορισμό του ελληνικού εθνικού εναέριου χώρου στα 6 από τα 10 μίλια που είναι σήμερα, η μη αναγνώριση από την Τουρκία της αρμοδιότητας ελέγχου των πτήσεων πάνω από το μισό Αιγαίο (FIR Αθηνών), εκ μέρους της Ελλάδας, η απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και της Λήμνου. Ολα αυτά δρομολογήθηκαν με την εφαρμογή της νέας δομής του ΝΑΤΟ και εν γένει στα πλαίσια της ελληνικής συμμετοχής στο ΝΑΤΟ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αρκεί να αναφέρουμε μόνο τις ΝΑΤΟικές ασκήσεις που έγιναν από το 1999 και μετά εκατέρωθεν του Αιγαίου και οι οποίες πήραν χαρακτήρα γενικής εφαρμογής του νέου καθεστώτος στο Αιγαίο. Στα πλαίσια της άσκησης «Dynamic Mix», που διεξήχθη στην Ελλάδα υπό τη διοίκηση του ΝΑΤΟικού στρατηγείου της Λάρισας, εξαιρέθηκε το Αιγαίο, ενώ στη διάρκεια της άσκησης «Destined Glory», που έγινε στην Τουρκία υπό τη διοίκηση του στρατηγείου της Σμύρνης, οι Τούρκοι απαγόρευσαν στα ελληνικά μαχητικά, που κατευθύνονταν στο χώρο της άσκησης επί τουρκικού εδάφους, να πετάξουν πάνω από τα ελληνικά νησιά, γιατί δήθεν είναι αποστρατιωτικοποιημένα και μάλιστα έφτασαν στο σημείο να επιχειρήσουν την αναχαίτισή τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
H κατάργηση των ορίων επιχειρησιακής ευθύνης στο Αιγαίο σηματοδοτεί τη μεγαλύτερη ανατροπή στο «στάτους κβο», που έφεραν η Συνθήκη της Λωζάνης και άλλες συμφωνίες, οι οποίες διαμόρφωσαν το υπάρχον καθεστώς των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η κυβέρνηση Σημίτη έκανε πράξη ό,τι δεν είχε τολμήσει καμία άλλη, τουλάχιστον από το 1974 και μετά. Εγκαταλείπει το δικαίωμα άμυνας του Αιγαίου και το υποκαθιστά με ένα δυνητικό «βέτο» που, υποτίθεται, όπως υποστηρίζει, ότι θα ασκήσει στα όργανα του ΝΑΤΟ αν και όποτε κρίνει ότι θίγονται κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή. Η λειτουργία του στρατηγείου της Λάρισας, χωρίς προκαθορισμένα όρια επιχειρησιακής ευθύνης σημαίνει ότι το Αιγαίο, θαλάσσιος και εναέριος χώρος, μετατρέπεται σε μια «γκρίζα περιοχή» και τίθεται εκτός ελληνικής αρμοδιότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Το παλιό και το νέο καθεστώς</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Για να είναι σαφές τι ακριβώς συμβαίνει στο Αιγαίο, πρέπει να αναφέρουμε ποιο είναι το νόμιμο, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, καθεστώς του Αιγαίου και πάνω σε ποιο αντικείμενο εκφράζονται οι τουρκικές απαιτήσεις και γίνονται οι αμερικανοΝΑΤΟικές «διευθετήσεις».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με δεδομένη τη διαμόρφωση του γεωγραφικού χάρτη της περιοχής, περισσότερο από τα 4/5 του συνολικού θαλάσσιου και εναέριου χώρου του Αιγαίου είναι περιοχή είτε ελληνικής εθνικής κυριαρχίας (χωρικά ύδατα και εναέριος χώρος) είτε περιοχή που ανήκει στην αρμοδιότητα των οργάνων του ελληνικού κράτους, όσον αφορά στον έλεγχο των πτήσεων (FIR). Ο έλεγχος του FIR αφορά και στο διεθνή εναέριο χώρο του Αιγαίου, πέρα από τον εθνικό των 10 μιλίων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λόγω, λοιπόν, της διασποράς των ελληνικών νησιών στο σύνολο του αιγαιακού χώρου, ο διεθνής θαλάσσιος και εναέριος χώρος του Αιγαίου, που είναι περίπου το 50% του συνόλου του, ως αρμοδιότητα ελέγχου FIR, έχει δοθεί από τους διεθνείς οργανισμούς στην Ελλάδα. Το υπόλοιπο 50% του Αιγαίου, αυτό που δεν είναι διεθνής χώρος, κατά τα 4/5 ανήκει στην Ελλάδα ως χωρικά ύδατα και εναέριος χώρος και ένα μικρό ποσοστό ανήκει στην Τουρκία, η οποία από την άλλη δεν έχει αρμοδιότητα για τον έλεγχο του FIR στο διεθνή εναέριο χώρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ ακριβώς είναι και το κρίσιμο σημείο. Το ζήτημα του FIR συνδέεται με τον επιχειρησιακό έλεγχο της περιοχής και τα όριά του αποτελούν και όρια της εθνικής ασφάλειας. Πολύ περισσότερο όταν όλοι οι δρόμοι επικοινωνίας των ελληνικών νησιών, θαλάσσιοι και αεροπορικοί, κυρίως αυτών του Ανατολικού Αιγαίου, διέρχονται από το διεθνή χώρο του Αιγαίου, που η αρμοδιότητα ελέγχου του FIR ανήκει, με βάση τα ισχύοντα διεθνώς, στην Ελλάδα. Πάνω, λοιπόν, σε αυτό το θέμα εκδηλώνεται η τουρκική αμφισβήτηση, που χρησιμοποιεί το θέμα του ελέγχου του FIR και γενικότερα της ανάθεσης από τα ΝΑΤΟικά όργανα της επιχειρησιακής ευθύνης στο Αιγαίο, ως όχημα της γενικότερης επεκτατικής πολιτικής της Αγκυρας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με βάση το νέο καθεστώς λειτουργίας του ΝΑΤΟ, την περιβόητη νέα δομή του, το Αιγαίο είναι χωρίς ταυτότητα εθνικής κυριαρχίας. Η ασάφεια αυτή εδραιώνεται και μάλιστα νομιμοποιείται και από ελληνικής πλευράς, με τη λειτουργία των ΝΑΤΟικών στρατηγείων και ειδικότερα αυτών της Λάρισας και της Σμύρνης, στα οποία υπάγονται αντίστοιχα τα δύο ΝΑΤΟικά Κέντρα Αεροπορικών Επιχειρήσεων, το 7ο CAOC στη Λάρισα και το 6ο CAOC στο Εσκί Σεχίρ της Τουρκίας.</div>
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Η αποεθνικοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και η νέα δομή δυνάμεων που το συνοδεύει, στην οποία η Ελλάδα συμμετέχει επίσημα από το Σεπτέμβρη του 1999, με την ενεργοποίηση του στρατηγείου της Λάρισας, σηματοδότησε μια σειρά αλλαγών στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, τόσο σε επίπεδο αμυντικού δόγματος όσο και σε επίπεδο οργάνωσης και λειτουργίας. Σε όλα αυτά προστέθηκε και η ανάγκη άμεσης ανταπόκρισης στις υποχρεώσεις που προέκυψαν από το νέο διεθνές σκηνικό, το οποίο δημιουργήθηκε μετά τις 11 του Σεπτέμβρη 2001 και τον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που κήρυξαν οι Αμερικανοί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αναθεώρηση του ελληνικού αμυντικού δόγματος ξεκίνησε σταδιακά, στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, ως μια παράλληλη διαδικασία με αυτή της καθιέρωσης του νέου επιθετικού δόγματος του ΝΑΤΟ, το οποίο επικυρώθηκε πανηγυρικά από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον τον Απρίλη του 1999, εν μέσω ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, οπότε μπήκε και επίσημα σε λειτουργία η νέα δομή του ΝΑΤΟ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το βασικό χαρακτηριστικό στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης είναι η αποεθνικοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων, τόσο όσον αφορά στην αποστολή τους όσο και στη δομή διοίκησής τους. Ετσι, καταργούνται τα εθνικά όρια επιχειρησιακής ευθύνης και συγκροτούνται πολυεθνικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης. Το νέο ελληνικό αμυντικό δόγμα σηματοδοτεί την εγκατάλειψη της εθνικής άμυνας υπέρ του νεοταξικού δόγματος της διεθνούς ασφάλειας και σταθερότητας, της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας αλλά και της εσωτερικής ασφάλειας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λίγες μέρες, λοιπόν, μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στις ΗΠΑ, η ηγεσία του ελληνικού υπουργείου Αμυνας έσπευσε να ανακοινώσει ότι στα πλαίσια της αναθεώρησης του αμυντικού δόγματος θα ενταχθούν στις απειλές τις οποίες καλούνται να αντιμετωπίσουν οι Ενοπλες Δυνάμεις και οι λεγόμενες ασύμμετρες απειλές, που προέρχονται από την τρομοκρατία. Ολη αυτή η διαδικασία αλλάζει τον προσανατολισμό των Ενόπλων Δυνάμεων στρέφοντάς τες και προς το εσωτερικό, με λογικές που επαναφέρουν το δόγμα περί «εχθρού λαού». Μια ειδική εκδήλωση αυτού του εσωτερικού προσανατολισμού των Ενόπλων Δυνάμεων είναι η εμπλοκή τους στην ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Μάλιστα, για το σκοπό αυτό συγκροτείται και ειδικός κλάδος του ΓΕΕΘΑ, στον οποίο θα υπάγεται στρατιωτικός μηχανισμός με αποστολή την εσωτερική ασφάλεια, που θα διαθέτει δύναμη τουλάχιστον 7.000 ανδρών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χαρακτηριστικό της σπουδής με την οποία έσπευσε η ελληνική κυβέρνηση να εναρμονιστεί με τις νέες αμερικανικές κατευθύνσεις είναι ότι περίπου δέκα μέρες μετά τις 11 του Σεπτέμβρη 2001, συνήλθε το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Αμυνας (ΚΥΣΕΑ) υπό την προεδρία του πρωθυπουργού και έβαλε στον πυρήνα του νέου αμυντικού δόγματος - μέσω της λεγόμενης Αμυντικής Στρατηγικής Αναθεώρησης - την αντιμετώπιση από τις Ενοπλες Δυνάμεις των «στρατιωτικού χαρακτήρα τρομοκρατικών ενεργειών» και αναγόρευσε τις Ενοπλες Δυνάμεις σε εγγυητή της «ασφάλειας, της ειρήνης και της σταθερότητας», κηρύσσοντας τη λεγόμενη τρομοκρατία σε «εθνική απειλή», για την απόκρουση της οποίας θα προετοιμάζονται οι Ενοπλες Δυνάμεις. Για να χρησιμοποιηθούν, σε τελική ανάλυση, ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις που έγιναν τότε από το υπουργείο Αμυνας, «η Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τις διακηρύξεις της κυβέρνησης. Βασίζεται στις ανάγκες της εξωτερικής μας πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας στο νέο στρατηγικό περιβάλλον που βιώνουμε. Στηρίζεται στις δυνατότητες των Ενόπλων Δυνάμεων, διορθώνει τις αδυναμίες και θέτει ένα πλαίσιο για μια αναλυτική διαδικασία εκσυγχρονισμού, η οποία: Προσφέρει ισχυρή άμυνα και μακροπρόθεσμη ασφάλεια. Συμβαδίζει με τις εθνικές και τις απορρέουσες από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση υποχρεώσεις μας. Προβάλλει τα ευρύτερα διεθνή μας ενδιαφέροντα σε θέματα ασφάλειας».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ειδικότερα για το θέμα της τρομοκρατίας και την ένταξή της στις απειλές που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι Ενοπλες Δυνάμεις, αναφέρεται: «<i>Μέχρι τώρα, οι υποθέσεις τρομοκρατίας και όλες οι ασύμμετρες απειλές ουσιαστικά ήταν αντικείμενο αστυνομικής αντιμετώπισης. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, τη διαπιστωμένη νέα μορφή εμφάνισης, που πήρε ουσιαστικά χαρακτήρα στρατιωτικής επιχείρησης, πολεμικού χαρακτήρα, απαιτείται αντιμετώπιση ευρυτάτης εμβέλειας. Εκεί επάνω στηρίχτηκε και η απόφαση των κρατών-μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα εξέφρασε αυτή την αλληλεγγύη και συγχρόνως συμμετέχουμε σε ευρύτατη συμμαχία, η οποία έχει σκοπό να προωθήσει μια ολοκληρωμένη, αποτελεσματική πολιτική υπεράσπισης της ζωής, της ευημερίας, των δικαιωμάτων των ανθρώπων</i>».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο τότε υπουργός Αμυνας, Α. Τσοχατζόπουλος, στην παρουσίαση του νέου αμυντικού δόγματος στις 27 του Σεπτέμβρη 2001, είχε αναφέρει: «<i>Είναι συμφέρον του ελληνικού λαού, της Ελλάδας, να συμμετέχουμε στη διαμόρφωση μιας ευρύτατης εμβέλειας και σημασίας νέας πολιτικής άμυνας και ασφάλειας απέναντι και σε αυτού του είδους νέες απειλές. Επομένως και η Αμυντική Στρατηγική Αναθεώρηση προσδιορίζει, με κατευθύνσεις φυσικά ακόμα, τον τρόπο που και οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας μας θα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση αυτής της νέας τρομοκρατίας</i>».</div>
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Ολη η Ελλάδα μια βάση - ΝΑΤΟικό ορμητήριο</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις που είναι εγκαταστημένες στην Ελλάδα αποτελούν ένα σημαδιακό σταυροδρόμι, το οποίο χαράζει ανεξίτηλα την ιστορία του τόπου και απειλεί το μέλλον του ελληνικού λαού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι το μόνιμο ορμητήριο του ιμπεριαλισμού, αλλά και ένα «μνημείο» εναγκαλισμού της άρχουσας τάξης της Ελλάδας με τα γεράκια των ΗΠΑ. Εδώ και μισό αιώνα λειτουργούν και συνεχίζουν να λειτουργούν, να επεκτείνονται και να εκσυγχρονίζονται. Η εγκατάσταση και η παρουσία των βάσεων συνδέεται άμεσα με όλες τις μεταπολεμικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας και τη γύρω περιοχή, αλλά και με το ρόλο που έχει ανατεθεί σήμερα στην Ελλάδα, στα πλαίσια της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην υπόθεση των βάσεων συναντώνται η εξάρτηση της άρχουσας τάξης της Ελλάδας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και η μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο, με την πολιτική των επεμβάσεων σε διάφορες χώρες του πλανήτη και τα τυχοδιωκτικά σχέδια της «νέας τάξης». Πρόκειται για μια παλιά ιστορία, που παραμένει πάντα επίκαιρη και τα τελευταία χρόνια απέκτησε νέα επικαιρότητα. Ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, που οι βάσεις, στη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων κατά του Αφγανιστάν, τέθηκαν σε πολεμική ετοιμότητα, αλλά και προηγουμένως κατά τη διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας. Και είναι σε διαρκή επιφυλακή ενόψει του καινούργου πολέμου που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν οι Αμερικάνοι κατά του Ιράκ.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Σε πολεμική ετοιμότητα</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Ειδικά μετά τις 11 Σεπτέμβρη, οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στη χώρα μας, τέθηκαν σε ύψιστο βαθμό πολεμικής ετοιμότητας, καθώς η κινητοποίηση αποσκοπούσε τόσο στην υποστήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων όσο και στην προστασία των ίδιων των εγκαταστάσεων, αφού χαρακτηρίστηκαν πιθανοί στόχοι τρομοκρατικών χτυπημάτων, στα οποία προσδόθηκαν χαρακτηριστικά πολεμικών πληγμάτων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εξάλλου, η Ελλάδα με την ενεργοποίηση του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ τέθηκε κατ' ουσία σε εμπόλεμη κατάσταση. Να σημειωθεί ακόμα πως για πρώτη φορά τόσο απροκάλυπτα ελληνική κυβέρνηση προσφέρει τις βάσεις και το ελληνικό έδαφος στη διάθεση των Αμερικανών. Σε τέτοια έκταση δεν είχε γίνει ούτε στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι ΗΠΑ με την έναρξη των βομβαρδισμών κατά του Αφγανιστάν απαίτησαν και τους διατέθηκε ο ελληνικός εναέριος χώρος για τη διέλευση των αεροσκαφών τους, μεταγωγικών και μαχητικών. Αλλωστε η ελληνική κυβέρνηση προσφέρθηκε για κάθε είδους διευκόλυνση και συμμετοχή. Σε πολεμική κινητοποίηση τέθηκαν η αεροναυτική βάση της Σούδας και η βάση του Ακτιου, που αποτελεί προκεχωρημένη βάση εξόρμησης των ιπταμένων ραντάρ (ΑΒΑΚΣ). Στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών τέθηκαν άμεσα και τα ραντάρ της Πολεμικής Αεροπορίας, από τα οποία παρέχεται κατευθείαν εικόνα στα ΝΑΤΟικά επιτελεία μέσω του αεροπορικού στρατηγείου της Νάπολης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την ίδια ώρα το ΝΑΤΟικό περιφερειακό στρατηγείο της Λάρισας συμμετείχε ενεργά στην πολεμική κινητοποίηση. Και αυτό ένα είδος ΝΑΤΟικής βάσης είναι. Αλλά και μέρος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων τέθηκε στη διάθεση του ΝΑΤΟ. Συγκεκριμένα, το Β' Σώμα Στρατού, που εδρεύει στη Βέροια (υπάγονται όλες οι μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων και η 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών), το οποίο έχει μετεξελιχθεί σε Δύναμη Ταχείας Επέμβασης, ήταν και παραμένει στη διάθεση του ΝΑΤΟ. Το ίδιο και το Γ' Σώμα Στρατού, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, το επιτελείο του οποίου μετεξελίχθηκε και αυτό σε ΝΑΤΟικό στρατηγείο. Από το Πολεμικό Ναυτικό τα πλοία που συμμετέχουν στη Μόνιμη Δύναμη Μεσογείου του ΝΑΤΟ εντάχθηκαν αυτόματα στον πολεμικό μηχανισμό, ενώ συνολικά 10 πολεμικά πλοία τέθηκαν στη διάθεση του ΝΑΤΟ. Από την Πολεμική Αεροπορία, εκτός από τα αεροδρόμια και τα ραντάρ, τέθηκε στη διάθεση του ΝΑΤΟ και μια μοίρα 20 μαχητικών αεροσκαφών τύπου «F-16».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Περισσότερες βάσεις μετά την... απομάκρυνση</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Επειδή για κάποιους οι βάσεις έχουν... φύγει από την Ελλάδα, είναι χρήσιμο να περιγράψουμε ποιες είναι αυτές. Χαρακτηριστικό είναι ότι σήμερα, μετά την... απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων, η Ελλάδα έχει περισσότερες βάσεις από ποτέ άλλοτε, αφού όλη η χώρα είναι ένα μεγάλο ορμητήριο των Αμερικανών και των άλλων ΝΑΤΟικών συμμάχων. Χρησιμοποιούν, κατά βούληση και σύμφωνα με τις επιχειρησιακές τους ανάγκες, οποιαδήποτε εγκατάσταση υπάρχει επί του ελληνικού εδάφους. Η εμπειρία των ΝΑΤΟικών επιδρομών κατά της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και η τελευταία, του πολέμου κατά του Αφγανιστάν, το επιβεβαιώνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα υπάρχει επίσημα επί του ελληνικού εδάφους μόνο μία αμερικανική βάση, η υπέρ-βάση της Σούδας, όπου έχουν συγκεντρωθεί οι δραστηριότητες και των άλλων αμερικανικών βάσεων που έκλεισαν (Ν. Μάκρη, Ελληνικό, Γούρνες). Η βάση αυτή είναι η μόνη που διέπεται από το καθεστώς το οποίο καθορίζει η οκταετούς ισχύος ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις, που μπήκε σε ισχύ το 1990 και συνεχίζει να είναι σε ισχύ και σήμερα με ετήσιες ανανεώσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κόμβος η Σούδα</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η βάση της Σούδας, εξάλλου, εντάσσεται, σύμφωνα με τις πρόσφατες κυβερνητικές δηλώσεις, στις «επιχειρησιακές διευκολύνσεις» που παρέχει η Ελλάδα στα αμερικανικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη τα οποία πήραν μέρος στον πόλεμο του Αφγανιστάν. Η προσφορά της βάσης της Σούδας στην εξυπηρέτηση των αμερικανικών σχεδίων είναι ιδιαίτερα σημαντική και αναντικατάστατη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Κρήτη, στην καρδιά της Μεσογείου, προσφέρεται ως το βασικότερο στήριγμα του 6ου Στόλου και άλλων μονάδων για επιχειρήσεις σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Επίσης, η Σούδα συνδέεται επιχειρησιακά με τις αγγλικές βάσεις της Κύπρου και κατέχει στρατηγική θέση στους σχεδιασμούς των Αμερικανών για την ευρύτερη περιοχή. Μαζί δε με τις εγκαταστάσεις ραντάρ στη Ζήρο της Κρήτης αποτελεί έναν ενιαίο ιστό με τη βάση στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας και τις αμερικανικές βάσεις στη Γερμανία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Σούδα αποτελεί ναυτική και αεροπορική βάση για τις αμερικανικές δυνάμεις, που βρίσκονται στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Δεν είναι απλά μια ξένη βάση σε ελληνικό έδαφος, αλλά έχει χαρακτήρα αμερικανικού εδάφους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο παράρτημα της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας υπάρχει συγκεκριμένη διατύπωση, η οποία παρέχει τη δυνατότητα στους Αμερικανούς να αποβιβάζουν στο νησί τμήματα πεζοναυτών, που προορίζονται για επιχειρήσεις στην ευρύτερη περιοχή. Ηδη στη Σούδα και μετά τις 11 του Σεπτέμβρη μεταφέρθηκαν Αμερικανοί πεζοναύτες για τη φύλαξη των εγκαταστάσεων.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Οι... «διευκολύνσεις»</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι υπόλοιπες βάσεις έχουν βαφτιστεί «ΝΑΤΟικές διευκολύνσεις» και η λειτουργία τους δε διέπεται από κάποιο ιδιαίτερο καθεστώς, καθώς οι διευκολύνσεις αυτές αποτελούν υποχρέωση της Ελλάδας έναντι της συμμαχίας στην οποία ανήκει. Δηλαδή, οι βάσεις δεν περιορίζονται σε μια συγκεκριμένη περιοχή, αλλά όλη η χώρα και οι Ενοπλες Δυνάμεις της είναι στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, βάσεις του ΝΑΤΟ αποτελούν κατά περίπτωση και όλα τα λιμάνια και αεροδρόμια της χώρας. Ολη η Ελλάδα είναι μια βάση εξόρμησης για την επιβολή των τυχοδιωκτικών σχεδίων της «νέας τάξης πραγμάτων» στην περιοχή.</div>
<div style="text-align: justify;">
Συνεχής προσφορά</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι αμερικανο-ΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα και ειδικότερα η βάση της Σούδας, έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν ρόλο υποστήριξης των πολεμικών επιδρομών κατά λαών της περιοχής. Κατά τον πρόσφατο πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, η βάση ήταν σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας και εξυπηρετούσε τις επιχειρησιακές ανάγκες του ΝΑΤΟ, λειτουργώντας είτε ως κατασκοπευτικό είτε ως επιχειρησιακό κέντρο για την εκτέλεση των ΝΑΤΟικών αεροπορικών επιδρομών. Τέτοιο ρόλο έπαιξε και στη διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά των Σέρβων της Βοσνίας, πριν από την επιβολή της συνθήκης του Ντέιτον. Επίσης, και κατά την επιδρομή των ΗΠΑ ενάντια στη Λιβύη το 1986, κατά την περίοδο της επίθεσης στον Περσικό Κόλπο το 1991.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάλογη πολεμική ετοιμότητα επέδειξε η βάση της Σούδας και οι άλλες αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα την περίοδο του Πολέμου των 6 ημερών στη διώρυγα του Σουέζ, κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο, το 1973, στην επιδρομή των Ισραηλινών στο Λίβανο. Να θυμίσουμε ακόμα το ρόλο των αμερικανικών βάσεων κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, οι ΗΠΑ από τις βάσεις τους συνέβαλαν στην εξουδετέρωση κάθε ελληνικής αντίδρασης και επομένως στην επιτυχία της εισβολής. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση ο αποπροσανατολισμός ελληνικών βομβαρδιστικών που απογειώθηκαν από την Κρήτη και τελικά αναγκάστηκαν να αδειάσουν τις βόμβες τους στη θάλασσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αφιέρωμα του "Ριζοσπάστη" με τίτλο "50 χρόνια στο άρμα του Βορειοατλαντικού Συμφώνου", <a href="http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1380278">11</a> ως <a href="http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1382181">18 Αυγούστου</a> 2002. </div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-91970576519439767602015-06-19T16:12:00.001+03:002015-06-19T19:59:26.512+03:00Σχετικά με το Πόρτο Ρίκο και τη σημασία του<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.sathyasai.org/imagecountries/Rico/map-carribbean2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.sathyasai.org/imagecountries/Rico/map-carribbean2.jpg" height="233" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Το Πόρτο Ρίκο είναι νησί της Καραϊβικής που απέχει πολύ περισσότερο από τις ακτές των ΗΠΑ από ό,τι η Κούβα (3533 χλμ). Ωστόσο, από το 1898 η μοίρα του συνδέθηκε με τον αμερικανικό επεκτατισμό. Στις <a href="http://www.history.com/this-day-in-history/puerto-rico-invaded">25 Ιούλη εκείνης της χρονιάς</a>, και στα πλαίσια του <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Spanish%E2%80%93American_War">πολέμου τους με την αποικιακή Ισπανία</a>, οι ΗΠΑ εισέβαλλαν στο Πόρτο Ρίκο και επικράτησαν της ισπανικής αποικιακής φρουράς. Τον Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς υπογράφηκε Σύμφωνο που έδινε στις ΗΠΑ την κατοχή του νησιού. Το νησί, ωστόσο, μαζί με τις ιμπεριαλιστικές κτήσεις των ΗΠΑ Γκουάμ και Φιλιππίνες, και σε αντίθεση με τη Χαβάη και την Αλάσκα, δεν εντάχθηκε ως πολιτεία στις ΗΠΑ αλλά ανακηρύχθηκε, στην λεγόμενη απόφαση του αμερικανικού Ανώτατου Δικαστηρίου για τις "νησιωτικές περιπτώσεις", "μη ενσωματωμένο έδαφος [<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Unincorporated_territories_of_the_United_States">unincorporated territory</a>] των ΗΠΑ." Τα "μη ενσωματωμένα εδάφη" δημιουργήθηκαν λόγω α) των διοικητικών δυσκολιών που επέβαλλε η γεωγραφική απόσταση β) της έλλειψης σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πόρων ή γεωστρατηγικής σημασίας (που είχαν αντίστοιχα η Αλάσκα και η Χαβάη) και γ) της εκτεταμένης ύπαρξης σε αυτά έγχρωμων πληθυσμών, στους οποίους οι ΗΠΑ δεν επιθυμούσαν να δώσουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Έτσι, σύμφωνα με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, τα μη ενσωματωμένα εδάφη των ΗΠΑ ορίστηκαν ως εδάφη "όπου ισχύουν τα βασικά δικαιώματα, αλλά όχι άλλα συνταγματικά δικαιώματα."<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως το 2015, <a href="http://www.telesurtv.net/english/news/Puerto-Rico-Launches-Campaign-for-Independence-20150204-0032.html">το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Πόρτο Ρίκο (PIP) ξεκίνησε εκστρατεία για την ανεξαρτητοποίηση από τις ΗΠΑ</a> της γειτονικής στην Αϊτή και κοντινής στην Κούβα νήσου, μετά τη συμμετοχή του σε συνάντηση της <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Community_of_Latin_American_and_Caribbean_States">CELAC</a> (Κοινότητας των Λατινο-Αμερικανικών και Καραϊβικών Κρατών), όπου έλαβε την υποστήριξη των άλλων κρατών. Στην συνάντηση αυτή μάλιστα, <a href="http://www.ticotimes.net/2015/01/29/puerto-rican-independence-front-and-center-at-celac">εντύπωση προκάλεσε η στάση του ηγέτη της Νικαράγουα, Ντανιέλ Ορτέγκα</a>, ο οποίος έδωσε το χρόνο της δικής του ομιλίας στον ηγέτη του κινήματος για την πορτορικανή ανεξαρτησία, Rubén Berríos.<br />
<br />
Προχθεσινό δημοσίευμα του ιστότοπου <a href="http://en.granma.cu/mundo/2015-06-17/cuba-raises-its-voice-once-again-for-puerto-rico">Granma</a> (Κούβα), στο μεταξύ, μας ενημερώνει ότι η Κούβα πρόκειται να θέσει εκ νέου το ζήτημα της ανεξαρτητοποίησης του Πόρτο Ρίκο στην Ειδική Επιτροπή για την Απο-Αποικιοποίηση των Ηνωμένων Εθνών, όπως έχει κάνει επί 16 συναπτά έτη. Τώρα όμως, το αίτημα της Κούβας υποστηρίζεται συνολικά από τις 33 χώρες της CELAC, η οποία έχει επίσημα αναγνωρίσει την λατινοαμερικανική και καραϊβική υπόσταση του Πόρτο Ρίκο. Στις 22 λοιπόν αυτού του μήνα, οι ΗΠΑ θα βρεθούν απέναντι στην απαίτηση να αναλάβουν τις ευθύνες τους ώστε να επιταχυνθεί η αυτοδιάθεση των Πορτορικάνων από μια χώρα η οποία βαρύνεται με συντήρηση αποικιακού τύπου σχέσεων με το νησί και με την καταστολή του κινήματος ανεξαρτησίας. Φυσικά, μέρος των συνεπειών της ανεξαρτησίας θα είναι η απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων Vieques και Ceiba από το Πόρτο Ρίκο, καθώς και η ουσιαστική του ένταξη στις διακρατικές συμμαχίες όπου πρωταγωνιστούν οργανωτικά και ιδεολογικά η Κούβα και η Βενεζουέλα.<br />
<br />
Τέλος, η επιτροπή της CELAC, η οποία θα συνεδριάσει ως τις 27 Ιουνίου, θα συζητήσει την κατάσταση σε 16 ακόμα μη αυτόνομες περιοχές (κυρίως νησιά), μεταξύ των οποίων και τα Φώκλαντς, τα οποία εξακολουθούν να βρίσκονται υπό βρετανική κατοχή.<br />
<br />
Η κατάσταση στο Πόρτο Ρίκο αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό τμήμα μιας κρίσιμης διαδικασίας απο-αποικιοποίησης και διεκδίκησης της εθνικής κυριαρχίας και του δικαιώματος στην αυτόνομη χάραξη αναπτυξιακής και κοινωνικής πολιτικής που ξεκίνησε με την συμμαχία Κούβας και Βενεζουέλας μετά την άνοδο στην εξουσία του Ούγκο Τσάβεζ, και που διευρύνεται διαρκώς. Σημειώνεται ενδεικτικά ότι πολύ πρόσφατα, <a href="http://colombiareports.com/is-nicaragua-giving-farc-leaders-citizenship-as-shield-against-us-and-icc-charges/">ο ηγέτης της Νικαράγουα και γνωστός απ' την ηγεσία των Σαντινίστας Ντανιέλ Ορτέγκα πρόσφερε άσυλο στους μαχητές του FARC</a>, εφόσον αντιμετωπίσουν προσπάθειες των ΗΠΑ να τους διώξουν ποινικά. Παλαιότερα (1986-1990), και κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς του να ενταχθεί στην νόμιμη πολιτική δράση μέσα από την "Πατριωτική Ένωση", <a href="http://colombiareports.com/patriotic-union-union-patriotica/">το FARC είχε δεχθεί μαζική σφαγή των στελεχών του</a> από παραστρατιωτικούς και εμπόρους ναρκωτικών, προφανώς με την ενθάρρυνση και στήριξη των ΗΠΑ. Η Κούβα έχει πάρει την πρωτοβουλία των ειρηνευτικών συνομιλιών που θα επέτρεπαν μια δεύτερη ευκαιρία στο FARC να συμμετάσχει στον πολιτικό στίβο της χώρας και να διεκδικήσει μια ειρηνική ανατροπή του μακρόχρονου αντιδραστικού και φιλο-αμερικανικού καθεστώτος, προοπτική που φαίνεται <a href="http://www.wsj.com/articles/mary-ogrady-obama-elbows-into-the-colombia-peace-talks-1425250038">να ανησυχεί ιδιαίτερα τμήμα της πολιτικής ελίτ των ΗΠΑ</a> και της αντιδραστικής Κολομβιανής κυβέρνησης.<br />
<br />
Το σύνολο αυτών των εξελίξεων είναι σημαντικό να λαμβάνεται υπόψη όταν εξετάζεται η τωρινή φάση αποκλιμάκωσης της αμερικανο-κουβανικής έντασης και "φυσιολογικοποίησης" των σχέσεων των δύο χωρών, φάση εξ ορισμού μεταβατικού και απρόβλεπτου χαρακτήρα.</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-17811952683339966962015-06-19T15:11:00.000+03:002015-06-19T16:57:19.660+03:00Η δυσφήμιση της Κίνας (Σαμίρ Αμίν)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9xzjF-a2pXUN9L2p7dCICBWqr_UCxG_2zhOZyWDekUh-I34cgUqsNagP26H4hVmTo6y_7UneDepw8_q-OrEPPuPGoX8R41JJ0VIFcJN53Ws6DnxEBjTpmVttzCuN086KEpN5WeVPm3zap/s1600/China.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9xzjF-a2pXUN9L2p7dCICBWqr_UCxG_2zhOZyWDekUh-I34cgUqsNagP26H4hVmTo6y_7UneDepw8_q-OrEPPuPGoX8R41JJ0VIFcJN53Ws6DnxEBjTpmVttzCuN086KEpN5WeVPm3zap/s320/China.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i>Δυσφήμιση της Κίνας </i></b>[China bashing]: Η φράση αυτή αναφέρεται στο αγαπημένο άθλημα των δυτικών ΜΜΕ όλων των τάσεων, περιλαμβανομένων, δυστυχώς, της αριστεράς. Συνίσταται στην συστηματική απαξίωση, ακόμα και την παράσταση ως εγκληματικών, όλων όσων γίνονται στην Κίνα. Η Κίνα εξάγει φτηνά σκουπίδια στις φτωχές αγορές του Τρίτου Κόσμου (αλήθεια είναι) -- τρομερό έγκλημα. Ωστόσο, παράγει επίσης τραίνα υψηλής ταχύτητας, αεροπλάνα, δορυφόρους, των οποίων η αξιοθαύμαστη τεχνολογική ποιότητα εξαίρεται στη Δύση. Οι δυσφημιστές της Κίνας φαίνεται να θεωρούν πως η μαζική κατασκευή κατοικιών για την εργατική τάξη είναι απλώς εγκατάλειψη των εργατών σε παραγκουπόλεις, και συγκρίνουν την "ανισότητα" στην Κίνα (οι εργατικές κατοικίες δεν είναι πολυτελείς βίλλες) με αυτή στην Ινδία (όπου υπάρχουν πολυτελείς βίλλες δίπλα σε παραγκουπόλεις), κλπ. Η δυσφήμιση της Κίνας ικανοποιεί την νηπιακού επιπέδου άποψη, που παρεπιδημεί σε ορισμένες τάσεις της ανήμπορης δυτικής "αριστεράς": αν δεν είναι κομμουνισμός του 21ου αιώνα, τότε είναι προδοσία! Η δυσφήμιση της Κίνας αποτελεί μέρος της συστηματικής εκστρατείας της διατήρησης εχθρότητας απέναντι στην Κίνα, εν όψει πιθανής στρατιωτικής επίθεσης. Αυτό που εμπλέκεται είναι η καταστροφή της δυνατότητας μιας αυθεντικής ανάδυσης ενός μεγάλου λαού του Νότου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σαμίρ Αμίν, <i>Η κατάρρευση του καπιταλισμού</i>, 2013.</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-46950621652904781962015-06-18T23:43:00.001+03:002015-06-21T00:34:57.815+03:00Από τη ζωή του Φιντέλ Κάστρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/a7/7d/fa/a77dfaf32450fc608023979038e3e01f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/a7/7d/fa/a77dfaf32450fc608023979038e3e01f.jpg" width="217" /></a></div>
<a name='more'></a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://40.media.tumblr.com/3aec55298cf4682fe9a8de87084a3c1b/tumblr_muhyd5bRIn1qesnz6o1_400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://40.media.tumblr.com/3aec55298cf4682fe9a8de87084a3c1b/tumblr_muhyd5bRIn1qesnz6o1_400.jpg" height="320" width="224" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.corbisimages.com/images/Corbis-U1267191.jpg?size=67&uid=c1b6ac80-22a0-4288-bea3-71ba7705f5db" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.corbisimages.com/images/Corbis-U1267191.jpg?size=67&uid=c1b6ac80-22a0-4288-bea3-71ba7705f5db" height="320" width="224" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB7X0bulwI1D3UgFY6iGXwkWOgt1J6BQaEgavdTWl4Af8hlz5Q7KG0WcDrUAARv0nD6jZZURlHlor-a9aR7p5QFPudGjmpZIFnRAhOvKZ13joGnky6e19GLEq-tauJaMyYl-s2C0vhMzQ/s400/Fidel_Castro_9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="247" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB7X0bulwI1D3UgFY6iGXwkWOgt1J6BQaEgavdTWl4Af8hlz5Q7KG0WcDrUAARv0nD6jZZURlHlor-a9aR7p5QFPudGjmpZIFnRAhOvKZ13joGnky6e19GLEq-tauJaMyYl-s2C0vhMzQ/s400/Fidel_Castro_9.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://vulpeslibris.files.wordpress.com/2009/01/castrosierramaestra.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://vulpeslibris.files.wordpress.com/2009/01/castrosierramaestra.jpg" width="239" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://radicalnotesblog.files.wordpress.com/2011/07/cubanrevolution.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="https://radicalnotesblog.files.wordpress.com/2011/07/cubanrevolution.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-8t9I4VcQ2pA/UEXcNEchaCI/AAAAAAABYYE/93FWFqFudNI/s1600/fidelyuniverso.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-8t9I4VcQ2pA/UEXcNEchaCI/AAAAAAABYYE/93FWFqFudNI/s1600/fidelyuniverso.jpeg" width="258" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://icons21.com/galerien/kuenstler/5116/img023.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://icons21.com/galerien/kuenstler/5116/img023.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://listenrecovery.files.wordpress.com/2010/03/ernesto-fernandez-fidel-castro-cutting-sugar-cane-edition-7.jpg?w=450&h=440" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://listenrecovery.files.wordpress.com/2010/03/ernesto-fernandez-fidel-castro-cutting-sugar-cane-edition-7.jpg?w=450&h=440" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://cache1.asset-cache.net/gc/56202090-fidel-castro-cutting-the-sugar-cane-cuba-1970-gettyimages.jpg?v=1&c=IWSAsset&k=2&d=IsxYrES%2FI5VGhnT5T17d80eDhlB57RT2vu60EhaLnMKdgTi6wacP1soNgzmNTzc%2F" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://cache1.asset-cache.net/gc/56202090-fidel-castro-cutting-the-sugar-cane-cuba-1970-gettyimages.jpg?v=1&c=IWSAsset&k=2&d=IsxYrES%2FI5VGhnT5T17d80eDhlB57RT2vu60EhaLnMKdgTi6wacP1soNgzmNTzc%2F" height="211" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://107cowgate.files.wordpress.com/2013/04/castro-in-the-rain.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://107cowgate.files.wordpress.com/2013/04/castro-in-the-rain.jpg" width="228" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4Q_7_U4YJw4XDwLWTDA0dbG8JhkXUMmbt8XkXcd8f0xPPRiGIg4q-AGJ-Z5tS2Vup9xL3modpMVMhmRbn6VplMgzCb5qaeWY4nC7TwrobYMmNBJPIv79zom28qMQVWt_B59tLSXgvKEJ9/s400/castro-fidel-photo-fidel-castro-6226031.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4Q_7_U4YJw4XDwLWTDA0dbG8JhkXUMmbt8XkXcd8f0xPPRiGIg4q-AGJ-Z5tS2Vup9xL3modpMVMhmRbn6VplMgzCb5qaeWY4nC7TwrobYMmNBJPIv79zom28qMQVWt_B59tLSXgvKEJ9/s400/castro-fidel-photo-fidel-castro-6226031.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://news.auroraphotos.com/wp-content/uploads/castro_jungle_01.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://news.auroraphotos.com/wp-content/uploads/castro_jungle_01.png" height="211" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.desdelahabana.net/wp-content/uploads/2010/10/Cuban-guerrilla-leader-Fidel-Castro-read-at-his-rebel-base-in-Cubas-Sierra-Maestra-mountains-in-1957.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.desdelahabana.net/wp-content/uploads/2010/10/Cuban-guerrilla-leader-Fidel-Castro-read-at-his-rebel-base-in-Cubas-Sierra-Maestra-mountains-in-1957.jpg" height="236" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-L8TEcEtecbOeXf1IczqLKwfhawBIukbELr3AfRIpREroE5RnlDJmdRdcGVytnL2NsKaF-pjfG6miFjPy7bVEZpj3VIeSjl7S_3I_vtFZjYZlNkqilhrj4DRPQKCqll_Ntc5fxixS8Ck/s1600/Fidel+Castro%252C+Raul+Castro+and+Other+combatants+at+the+Bay+of+pigs.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-L8TEcEtecbOeXf1IczqLKwfhawBIukbELr3AfRIpREroE5RnlDJmdRdcGVytnL2NsKaF-pjfG6miFjPy7bVEZpj3VIeSjl7S_3I_vtFZjYZlNkqilhrj4DRPQKCqll_Ntc5fxixS8Ck/s1600/Fidel+Castro%252C+Raul+Castro+and+Other+combatants+at+the+Bay+of+pigs.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://newsinfo.inquirer.net/files/2012/10/Fidel-Castro.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://newsinfo.inquirer.net/files/2012/10/Fidel-Castro.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<br /></div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-39069971288075931642015-06-18T12:49:00.002+03:002015-06-18T12:49:46.150+03:00Κινητοποιήσεις ενάντια στη νέα νατοϊκή βάση στο Αιγαίο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.902.gr/sites/default/files/styles/902-normal/public/Media/20150616/samos-antiimperialistikh.jpg?itok=EiCrIFJE" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.902.gr/sites/default/files/styles/902-normal/public/Media/20150616/samos-antiimperialistikh.jpg?itok=EiCrIFJE" height="177" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Σήμερα οι κινητοποιήσεις στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου ενάντια στη νέα ΝΑΤΟική βάση</b></div>
<br /><div style="text-align: justify;">
Αλυσίδα κινητοποιήσεων θα ξεδιπλωθεί σήμερα στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, οπότε και οι νησιώτες σε Λήμνο, Λέσβο, Σάμο, Ικαρία, Κω, Κάλυμνο και Ρόδο ενώνουν τη φωνή τους ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια για δημιουργία ΝΑΤΟικής βάσης σε νησί του Αιγαίου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συγκεκριμένα:</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<a name='more'></a><br /><br />
<div style="text-align: justify;">
Στη Λέσβο, η συγκέντρωση θα γίνει στις 7.30 μ.μ., στην πλατεία Σαπφούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στη Λήμνο, στις 8.30 μ.μ., στο Λιμάνι της Μύρινας.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στη Σάμο, στις 7.30 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο στο Βαθύ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην Ικαρία, στις 8.30 μ.μ., στην πλατεία Αγίου Κηρύκου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην Κω, στις 7.30 μ.μ., στην πλατεία Καζούλη</div>
<div style="text-align: justify;">
Στη Ρόδο, οι αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν την Πέμπτη και θα ολοκληρωθούν την Παρασκευή 19 Ιούνη, με συγκέντρωση στις 8 μ.μ., στο Ακταίον.</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην Κάλυμνο στις 7.30 μ.μ. στην κεντρική πλατεία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Ανακοίνωση της ΕΕΔΥΕ</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε ανακοίνωσή της, η ΕΕΔΥΕ καταγγέλλει την κυβέρνηση, που στο όνομα της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» παραχωρεί τα πάντα: Ένοπλες Δυνάμεις, βάσεις και άλλες στρατιωτικές υποδομές, προσυπογράφει τις αποφάσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών κ.ά. Σε ό,τι αφορά τα σχέδια για νέα βάση σε νησί του Αιγαίου με το δέλεαρ της κατασκευής νοσοκομείου, η ΕΕΔΥΕ υπογραμμίζει ότι «οι λαϊκές ανάγκες σε Υγεία, Παιδεία κ.λπ. δεν ξεπουλιούνται και δεν υποτάσσονται στα σχέδια για νέες βάσεις στην Ελλάδα κι ενίσχυση των παλιών».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η ΕΕΔΥΕ καλεί το λαϊκό κίνημα να μην επιδείξει καμία ολιγωρία. Σημειώνει ότι απαιτείται η συστηματική αποκάλυψη των κυβερνητικών σχεδίων, ο συντονισμός και η δράση με τους άλλους αγωνιστικούς λαϊκούς φορείς, ώστε να ματαιωθεί η παγίδευση του λαού στο επίκεντρο των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων. (<a href="http://www.902.gr/node/69555">Διαβάστε αναλυτικά ΕΔΩ</a>)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάλεσμα συμμετοχής απευθύνουν το <a href="http://www.902.gr/node/69547">Παλλεσβιακό Εργατικό Κέντρο</a> και το <a href="http://www.902.gr/node/69476">Εργατικό Κέντρο Σάμου</a>. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε μαζική συμμετοχή στη κινητοποίηση στην Κω καλεί το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων Νήσου Κώ. </div>
<br />
<a href="http://www.902.gr/node/69640">902</a></div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-74005538963250012622015-06-16T15:12:00.002+03:002015-06-21T00:34:01.961+03:00Λεηλασία, πλιάτσικο και υποταγή (James Petras)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.avgi.gr/documents/10179/0/20150110-204705-455422.jpg/c38657a6-9f67-4a38-acbe-ad57e5de9296?t=1420915787279" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.avgi.gr/documents/10179/0/20150110-204705-455422.jpg/c38657a6-9f67-4a38-acbe-ad57e5de9296?t=1420915787279" height="181" width="320" /></a></div>
<b>Λεηλασία, πλιάτσικο και υποταγή</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>του James Petras</b></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.informationclearinghouse.info/article42145.htm#.VX-BwESTOuw.twitter">Information Clearing House</a><br />
15 Ιούνη 2015 </div>
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η Ελλάδα βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου οικονομικού τύπου τους τελευταίους πέντε μήνες καθώς ένα νέο αριστερό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο υποτίθεται πως αντιτίθεται στα λεγόμενα "μέτρα λιτότητας", αντιμετωπίζει την Τρόικα (το ΔΝΤ, την ευρωπαϊκή Κομισιόν και την ΕΚΤ).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από την αρχή, η ηγεσία οτυ ΣΥΡΙΖΑ, με κορυφή τον Αλέξη Τσίπρα, υιοθέτησε μια σειρά από στρατηγικές αποφάσεις με θανάσιμες συνέπειες σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των προεκλογικών του δεσμεύσεων να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο, να δώσει τέλος στην υποτέλεια στην Τρόικα και να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη διεθνή πολιτική. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα προχωρήσω δείχνοντας τις αρχικές συστημικές αποτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ και τις κατοπινές του εκχωρήσεις, οι οποίες διέβρωσαν περαιτέρω το ελληνικό βιοτικό επίπεδο και βάθυναν το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως ενεργού συνεργού του αμερικάνικου και ισραηλινού ιμπεριαλισμού.</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: center;">
<b>Κερδίζοντας τις εκλογές και παραδίδοντας την εξουσία</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η βορειοαμερικανική και η ευρωπαϊκή αριστερά χαιρέτισαν τη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ως ρήξη με τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα λιτότητας και ως απαρχή μιας ριζοσπαστικής εναλλακτικής, η οποία θα εφάρμοζε τις λαϊκές πρωτοβουλίες για βασικές κοινωνικές αλλαγές, περιλαμβανομένων μέτρων για την δημιουργία θέσεων εργασίας, αποκατάστασης των συντάξεων, ανατροπής των ιδιωτικοποιήσεων, αναδιάταξης των κυβερνητικών προτεραιοτήτων και προτίμησης στην πληρωμή των εργαζομένων αντί για την πληρωμή στις ξένες τράπεζες. Η "απόδειξη" της ύπαρξης μιας αντζέντας ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων βρισκόταν στο "Μανιφέστο τηε Θεσσαλονίκης", το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν πως ήταν το πρόγραμμα που καθοδηγούσε τους εκλεγμένους του αξιωματούχους.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πρώτα και κύρια, ο ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε ως νόμιμο το ξένο χρέος των 350 και πλέον δισεκατομμυρίων δολλαρίων, αν και το μεγαλύτερο μέρος του είχε συναφθεί από προηγούμενους κυβερνητικούς κλεπτοκράτες, διεφθαρμένες τράπεζες, επιχειρήσεις και κτηματικά και χρηματοπιστωτικά συμφέροντα. Σχεδόν κανένα κομμάτι αυτού του χρέους δεν χρησιμοποιήθηκε για να χρηματοδοτήσει την παραγωγική δραστηριότητα ή τις ζωτικές υπηρεσίες που θα ενίσχυαν την οικονομία και την μελλοντική ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει τα δάνεια.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κρύφτηκαν σε ξένους τραπεζικούς λογαριασμούς και ξένες κτηματικές αγορές, ή επενδύθηκαν σε ξένες μετοχές και ομόλογα. Μετά την αποδοχή της "νομιμότητας" του παράνομου χρέους, ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε την "προθυμία" του να πληρώσει το χρέος. Η Τρόικα κατάλαβε άμεσα ότι η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρόθυμος όμηρος για περαιτέρω εξαναγκασμό, εκβιασμό και πληρωμές του χρέους.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δεύτερο, και ως λογικά συνδεδεμένη συνέπεια, ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πως είναι αποφασισμένος να παραμείνει στην ΕΕ και την ευρωζώνη και έτσι αποδέχτηκε την παράδοση της κυριαρχίας του και της ικανότητάς του να χαράξει μια ανεξάρτητη πολιτική. Δήλωσε την προθυμία του να υποταχθεί στις απαιτήσεις της Τρόικα. Απ' τη στιγμή που βρέθηκε στα χέρια της Τρόικα, η μοναδική πολιτική λύση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να "διαπραγματευτεί", να "αναδιαπραγματευτεί" και να κάνει περαιτέρω εκχωρήσεις στις ξένες τράπεζες της ΕΕ, σε μια εντελώς μονόπλευρη διαδικασία. Η ραγδαία υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στην Τρόικα ήταν η δεύτερη, αλλά όχι και η τελευταία προδοσία του προεκλογικού του προγράμματος.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Απ' τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε στην Τρόικα την προθυμία του να προδώσει το λαϊκό του πρόγραμμα, η Τρόικα κλιμάκωσε τις απαιτήσεις της και σκλήρυνε την αδιαλλαξία της. Οι Βρυξέλλες παρέκαμψαν την αριστερή ρητορική και τις θεατρικές χειρονομίες ριζοσπαστισμού ως στάχτη στα μάτια της ελληνικής εκλογικής βάσης. Οι τραπεζίτες της ΕΕ ήξεραν ότι όταν έρθει η ώρα για διαπραγματεύσεις για νέες δανειακές συμφωνίες, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα υποχωρούσε. Εν τω μεταξύ, η ευρω-αμερικανική αριστερά κατάπιε αμάσητη την ριζοσπαστική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να κοιτάζει την πραγματική πρακτική.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τρίτο, αναλαμβάνοντας την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε συμμαχία με το ακροδεξιό, φιλονατοϊκό, ξενοφοβικό και αντιμεταναστευτικό κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, εγγυόμενος ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να στηρίζει τις στρατιωτικές πολιτικές του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή, την Ουκρανία και την απάνθρωπη εκστρατεία του Ισραήλ ενάντια στην Παλαιστίνη.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τέταρτο, το μεγαλύτερο τμήμα των υπουργικών συνεργατών του πρωθυπουργού Τσίπρα δεν έχει καμία εμπειρία της ταξικής πάλης. Ακόμα χειρότερα, οι περισσότεροι ήταν ακαδημαϊκοί και πρώην σύμβουλοι του ΠΑΣΟΚ χωρίς καμία ικανότητα ή προθυμία για ρήξη με τις εντολές της Τρόικα. Η ακαδημαϊκή τους "πρακτική" αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από θεωρητικές "μάχες", ακατάλληλες για την πραγματική σύγκρουση με επιθετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Απ' το γρατζούνισμα στη γάγγραινα</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Με την εξ αρχής υποχώρηση στην Τρόικα, περιλαμβανομένης της αποδοχής πληρωμής του παράνομου χρέους, της συνεργασίας με την άκρα δεξιά και της υποταγής στις απαιτήσεις της Τρόικα, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για να προδοθούν από το ΣΥΡΙΖΑ όλες οι υποσχέσεις του και να επιδεινωθούν τα οικονομικά βάρη για τους υποστηρικτές του. Οι χειρότερες προδοσίες περιλαμβάνουν: 1. τη μη αποκατάσταση των συντάξεων· 2. τη μη αποκατάσταση του κατώτατου μισθού· 3. τη μη ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων· 4. τη μη παύση του προγράμματος λιτότητας· και 5. τη μη αύξηση των κονδυλίων για την εκπαίδευση, την υγεία, την κατοικία και την τοπική ανάπτυξη.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η Τρόικα και οι προωθητές της στον οικονομικό τύπο απαιτούν να περικόψει ακόμα περισσότερο το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα, βυθίζοντας πάνω από 1.5 εκατομύριο συνταξιούχους στη φτώχεια. Σε αντίθεση με τα εμφυτευμένα "παραδείγματα" των ΜΜΕ για παχυλές συντάξεις, τις οποίες απολαμβάνει λιγότερο από το 5% των συνταξιούχων, οι Έλληνες έχουν υπάρξει τα θύματα των βαθύτερων περικοπών συντάξεων στην Ευρώπη κατά τον περασμένο αιώνα. Μόνο κατά τα τελευταία 4 χρόνια, η Τρόικα περιέκοψε τις συντάξεις στην Ελλάδα 8 φορές. Η τεράστια πλειοψηφία των συντάξεων έχουν πετσοκοπεί σχεδόν κατά 50% απ' το 2010. Η μέση σύνταξη είναι 700 ευρώ, αλλά το 45% των ελλήνων συνταξιούχων παίρνει λιγότερα από 665 ευρώ το μήνα -- κάτω απ' το όριο φτώχειας. Κι όμως, η Τρόικα απαιτεί ακόμα μεγαλύτερες περικοπές.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Οι περικοπές αυτές περιλαμβάνουν την παύση της επιδότησης σε συνταξιούχους που διαβιούν σε ακραία φτώχεια, την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67, την κατάργηση της πρόνοιας για συντάξεις για τα ανθυγιεινά επαγγέλματα και για τις εργαζόμενες μητέρες. Τα προγούμενα οπισθοδρομικά μέτρα τα οποία επέβαλλε η Τρόικα και εφάρμοσε το προηγούμενο καθεστώς δεξιάς συμμαχίας επέφεραν σοβαρά ελείμματα στα ελληνικά συνταξιοδοτικά ταμεία. Το 2012, το πρόγραμμα "αναδιάρθρωσης του χρέους" της Τρόικα οδήγηση στην απώλεια 25 δισεκατομμυρίων ευρώ στα αποθεματικά ταμεία, τα οποία η ελληνική κυβέρνηση κρατούσε με τη μορφή κρατικών ομολόγων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι πολιτικές λιτότητας της Τρόικα εξασφάλισαν τη μη αναπλήρωση των αποθεματικών για τις συντάξεις. Καθώς η ανεργία εξφενδονίστηκε στο 30%, οι συνεισφορές στα ταμεία βυθίστηκαν (<i>Financial Times</i> 6/5/15 , σελ. 4). Παρά τη μετωπική επίθεση της Τρόικα στο συνταξιοδοτικό σύστημα της Ελλάδας, η "ομάδα οικονομολόγων" του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε την προθυμία της να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης, να περικόψει τις συντάξεις κατά 5%, και να διαπραγματευτεί την περαιτέρω προδοσία των συνταξιούχων που αντιμετωπίζουν την εξαθλίωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέτυχε μόνο να υλοποιήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις να αναστρέψει τις προηγούμενες, οπισθοδρομικές πολιτικές, αλλά εμπλέκται στο δικό του, "πραγματιστικό" ξεπούλημα στην Τρόικα.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ακόμα χειρότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ εμβάθυνε και επέκτεινε την πολιτική των αντιδραστικών του προκατόχων. 1. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων· τώρα, δεσμεύεται να τις επεκτείνει κατά 3.2 δισεκατομμύρια ευρώ και να ιδιωτικοποιήσει νέους δημόσιους τομείς. 2. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε στην μετακύλιση δυσεύρετων δημόσιων πόρων στο στρατό, περιλαμβανομένης της επένδυσης 500 εκατομμυρίων ευρώ για αναβάθμιση της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας. 3. Ο ΣΥΡΙΖΑ λεηλάτησε το εθνικό συνταξιοδοτικό ταμείο και τα ταμεία των δήμων, αρπάζοντας πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ για να εξυπηρετήσει τις πληρωμές του χρέους στην Τρόικα. 4. Ο ΣΥΡΙΖΑ κόβει τις επενδύσεις στις υποδομές που μπορούν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίες για να συμμορφωθεί με τις καταληκτικές ημερομηνίες της Τρόικα. 5. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε σε πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 0.6% τη στιγμή που η Ελλάδα έχει φέτος έλειμμα 0.7% -- συμφώνησε δηλαδή σε νέες περικοπές αργότερα στη χρονιά. 6. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε τη μείωση του ΦΠΑ σε βασικά είδη, όπως αυτά της διατροφής· τώρα, συμφωνεί με τον φορολογικό δείκτη του 23%.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην εξωτερική του πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ μιμείται τους προκατόχους του. Ο ακροδεξιός Υπουργός Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Καμμένος είναι ένθερμος υποστηρικτής των αμερικανικών και ευρωενωσιακών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, παρά τη συνήθη αναμπουμπούλα της ψεύτικης "διαφωνίας" του ΣΥΡΙΖΑ με την νατοϊκή πολιτική, που ακολουθείται από την ολική παράδοση στο ΝΑΤΟ ώστε να μην διαταραχτούν οι σχέσεις με αυτό. Το καθεστώς του ΣΥΡΙΖΑ επέτρεψε σε όλους τους γνωστούς κλεπτοκράτες και φοροφυγάδες να κρατήσουν τον παράνομο πλούτο τους και να προσθέσουν στην περιουσία τους στο εξωτερικό τεράστιες μεταβιβάσεις των υφιστάμενων "αποταμιεύσεών" τους. Μέχρι το τέλος του Μάη του 2015, ο πρωθυπουργός Τσίπρας και ο Υπουργός Οικονομικών Βαρουφάκης είχαν αδειάσει τα ταμεία για να εξυπηρετήσουν τις δόσεις των δανείων, αυξάνοντας την προοπτική να μην πληρωθούν οι συνταξιούχοι και οι υπάλληλοι του Δημοσίου. Έχοντας αδειάσει τα ελληνικά ταμεία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβάλλει τώρα την "λύση της Τρόικα" στην πλάτη των φτωχοποιημένων μαζών της Ελλάδας. Είτε θα υπογράψει ένα νέο πλάνο "λιτότητας", που θα χαμηλώνει τις συντάξεις, θα αυξάνει το συνταξιοδοτικό όριο, θα εξαλείφει εργασιακούς νόμους που προστατεύουν την εργασιακή ασφάλεια και τα διαπραγματευτικά δικαιώματα των εργαζομένων είτε θα αντιμετωπίσει άδεια ταμεία, έλλειψη χρημάτων για συντάξεις, αυξανόμενη ανεργία, και όλο και βαθύτερη οικονομική ύφεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ άδειασε συνειδητά τα ταμεία, λεηλάτησε τα συνταξιοδοτικά αποθέματα και τα αποθεματικά των Δήμων ώστε να εκβιάσει τον πληθυσμό να αποδεχτεί τις αντιδραστικές πολιτικές των σκληροπυρηνικών τραπεζιτών της ΕΕ --τα λεγόμενα προγράμματα λιτότητας-- ως τετελεσμένο γεγονός.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραδόθηκε στις απαιτήσεις της Τρόικα εξ αρχής, ακόμα και καθώς έδινε την θεατρική παράσταση της "αντίστασης από θέση αρχών." Πρώτα είπε ψέματα στο ελληνικό κοινό, αποκαλώντας την Τρόικα "διεθνείς εταίρους." Μετά ξαναείπε ψέματα, βαφτίζοντας το Μνημόνιο μεγαλύτερης λιτότητας "έγγραφο διαπραγμάτευσης." Οι εξαπατήσεις του ΣΥΡΙΖΑ είχαν ως στόχο να αποκρύψουν το πολύ αντιδημοφιλές "πλαίσιο", που επέβαλλε το προηγούμενο, απαξιωμένο και σκληρά δεξιό καθεστώς.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ λεηλατούσε τους πόρους της χώρας για να πληρώσει τους τραπεζίτες, κλιμάκωνε τη διεθνή του γονυκλισία. Ο Υπουργός Άμυνάς του πρόσφερε νέες στρατιωτικές βάσεις για το ΝΑΤΟ, περιλαμβανομένης αερο-ναυτικής βάσης στο νησί της Καρπάθου. Ο ΣΥΡΙΖΑ κλιμάκωσε την πολιτική και στρατιωτική στήριξη για την ευρωενωσιακή και αμερικανική στρατιωτική επέμβαση και την στήριξη "μετριοπαθών" τρομοκρατών στη Μέση Ανατολή, με τη γελοία δικαιολογία της "προστασίας των Χριστιανών." Ο ΣΥΡΙΖΑ, πουλώντας εκδούλευση στους ευρωπαίους και αμερικανούς Σιωνιστές, ενίσχυσε τα δεσμά της χώρας με το Ισραήλ, επικαλούμενος "στρατηγική συμμαχία" με αυτό το τρομοκρατικό κράτος τύπου Απαρτχάιντ. Απ' τις πρώτες του μέρες στην κυβέρνηση, ο σκληρός δεξιός Υπουργός Άμυνας, Καμμένος, πρότεινε τη δημιουργία "ενιαίου αμυντικού χώρου" που περιλαμβάνει την Κύπρο και το Ισραήλ -- υποστηρίζοντας έτσι τον εναέριο και θαλάσσιο αποκλεισμό της Γάζα από το Ισραήλ. </div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Συμπέρασμα</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η πολιτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να "ενσωματωθεί" στην ΕΕ και την ευρωζώνη με κάθε κόστος δείχνει πως η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι υποτελές κράτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ προδίδει το πρόγραμμα του και υιοθετεί βαθιά αντιδραστικές πολιτικές, καθώς διατυμπανίζει την ψεύτικη αριστερή ρητορική του και καμώνεται πως "αντιστέκεται" στην Τρόικα. Παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λεηλάτησε τις συντάξεις και τα ταμεία των Δήμων, πολλοί παραπλανημένοι αριστεροί στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ συνεχίζουν να αποδέχονται και να εκλογικεύουν αυτό το οποίο επιλέγουν να ονομάσουν "ρεαλιστικούς και πραγματιστικούς συμβιβασμούς" του. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είχε απαλλοτριώσει και χρησιμοποιήσει τα 32 δισεκατομμύρια δολλάρια σε ακίνητα του Ελληνικού Στρατού για να εφαρμόσει ένα εναλλακτικό σχέδιο επενδύσεων και ανάπτυξης – ενοικιάζοντας αυτά τα ακίνητα για εμπορικά λιμάνια, αεροδρόμια και τουριστικές εγκαταστάσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ΣΥΡΙΖΑ έθαψε την Ελλάδα ακόμα βαθύτερα στην ιεραρχία που έχει ως κορυφή τους γερμανούς χρηματιστές, παραδίδοντας την κυρίαρχη δύναμή του να επιβάλλει μορατόριουμ στο χρέος, να εγκαταλείψει την ευρωζώνη, να φροντίσει τους οικονομικούς πόρους της χώρας, να ξαναφέρει εθνικό νόμισμα, να επιβάλλει ελέγχους στο κεφάλαιο, να απαλλοτριώσει δισεκατομμύρια ευρώ σε παράνομους λογαριασμούς στο εξωτερικό, να κινητοποιήσει τα ταμεία των Δήμων στη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάκαμψης και της αναβίωσης του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Η ψευτο "Αριστερή Πτέρυγα" του ΣΥΡΙΖΑ εξακολούθησε να ψελλίζει ανήμπορες "αντιρρήσεις", ενώ το θέατρο ξεπουλήματος των Τσίπρα και Βαρουφάκη έφτασε ως την τελική παράδοση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε τη φτώχεια και την ανεργία, αύξησε τον ξένο έλεγχο της οικονομίας, διέβρωσε περαιτέρω τον δημόσιο τομέα, διευκόλυνε τις απολύσεις και πετσόκοψε τις αποζημιώσεις, ενώ ενίσχυσε το ρόλο του ελληνικού στρατού ενισχύοντας τα δεσμά του με το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εξίσου σημαντικό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ολικά αδειάσει την αριστερή φρασεολογία από οποιοδήποτε γνωσιακό νόημα: για αυτούς, η εθνική κυριαρχία μεταφράζεται σε διεθνή υποτέλεια και η αντιλιτότητα γίνεται πραγματιστική υποχώρηση στη νέα λιτότητα. Όταν υπογραφεί τελικά η συμφωνία Τσίπρα-Τρόικας, και καθώς το τρομακτικό κόστος της λιτότητας για τις επόμενες δεκαετίες γίνει επιτέλους κάτι που συνειδητοποιεί ο ελληνικός λαός, ελπίζουμε η προδοσία να φέρει μαζική αποστροφή. Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να διασπαστεί και η "αριστερά" να εγκαταλείψει επιτέλους τα αναπαυτικά της μαξιλάρια στα υπουργεία και να ενωθεί με τη δυσαρέσκεια εκατομμυρίων στη δημιουργία ενός εναλλακτικού κόμματος. </div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-35231320150913128872015-06-16T04:13:00.000+03:002015-06-21T00:33:10.624+03:00Hasta la Victoria Siempre<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/D2iy4clI-WM" width="560"></iframe></div>
<a name='more'></a><div style="text-align: center;">
<div style="text-align: center;">
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/BQFPEytuPGs" width="560"></iframe></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/mnusN_x48Eo" width="560"></iframe></div>
</div>
</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/PwkGzm-K0RI" width="560"></iframe></div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-9085961239137281102015-06-14T15:06:00.000+03:002015-06-15T21:43:45.082+03:00Απόφαση της Λαϊκής Συνόδου, Βρυξέλλες, 2015<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://pbs.twimg.com/media/CHcjqC2W8AAJtxj.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="178" src="https://pbs.twimg.com/media/CHcjqC2W8AAJtxj.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Εμείς, οι λαοί της Αμερικής και της Ευρώπης, συγκεντρωθήκαμε στη Λαϊκή Σύνοδο στις Βρυξέλλες, στις 10 και 11 Ιουνίου 2015, με περισσότερους από 1500 εκπροσώπους από 346 οργανώσεις και κοινωνικά κινήματα 43 χωρών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι συμμετέχοντες στις εργασίες και τα επτά workshop της Λαϊκής Συνόδου δηλώνουμε, ως μέρος μιας ενωτικής και αλληλλέγυας συζήτησης:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ</div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
1. Χαιρετίζουμε και στηρίζουμε τις διαδικασίες διακρατικής ένωσης οι οποίες δίνουν προτεραιότητα και ενισχύουν την αυτοδιάθεση και την κυριαρχία των λαών μας, όπως είναι η ALBA, η UNASUR και η CELAC, που έχουν ενισχύσει τη Λατινο-Αμερικανική ενότητα και που μπορεί να γίνουν έμπνευση για ένα νέο είδος ευρωπαϊκής διακρατικής ένωσης, το οποίο θα δίνει έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη, τα κοινωνικά δικαιώματα και το καλό των λαών της Ευρώπης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
2. Εκφράζουμε τη σθεναρή μας στήριξη για την Διακήρυξη της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής ως Ζώνες Ειρήνης, ελεύθερες από την αποικιοκρατία. Από αυτή την άποψη, απορρίπτουμε τη στρατιωτική παρενόχληση και τις επιθέσεις και απειλές παντός είδους που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους χρησιμοποιούν ενάντια στην περιοχή μας μέσα από στρατιωτικές βάσεις, επιχειρησιακούς χώρους και παρόμοιες εγκαταστάσεις, οι οποίες δεν έχουν άλλη δικαιολογία παρά την στρατιωτική επέμβαση στις χώρες μας. Συνεπώς, απαιτούμε την απομάκρυνση όλων των στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ από την περιοχή μας και ζητούμε βιώσιμη ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη στην Κολομβία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div style="text-align: center;">
ΤΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ</div>
<br />
3. Η αλλαγή του κλίματος είναι η μεγαλύτερη απειλή απέναντι στην ανθρωπότητα κι επηρεάζει ήδη τους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Ο άγριος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει επιδεινώσει κατά πολύ τη μη βιωσιμότητα του πλανήτη κι έτσι έχει οξύνει όλα τα προβλήματα που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή. Καλούμε σε συμφωνία για το κλίμα ώστε να κρατηθεί η παγκόσμια θερμοκρασία κάτω από τους 1.5 βαθμούς Κελσίου υπερθέρμανσης· ώστε να ληφθεί υπόψη το δικαίωμα όλων στη βιώσιμη και αξιοπρεπή διαβίωση· ώστε να μην βλάπτεται η ικανότητα των μελλοντικών γενεών να ανταποκρίνονται στις δικές τους ανάγκες· και ώστε η βάση να είναι η αρχή της κοινής αλλά διαφορετικής ευθύνης για δράση σχετικά με την κλιματική αλλαγή. Καλούμε σε ένα μέλλον απαλλαγμένο από τα ορυκτά καύσιμα, όπου η ενέργεια να είναι καθαρή και ανανεώσιμη. Είμαστε αντίθετοι στις διαδικασίες fracking, tar-sands και στις γεωτρήσεις στην Αρκτική. Καλούμε σε ένα συνολικό πρόγραμμα για την μείωση των ρύπων, ώστε να δοθεί χρηματοδότηση στις αναπτυσσόμενες χώρες για να μείνουν τα καύσιμα στη γη και να γίνουν επενδύσεις σε βιώσιμες λύσεις.<br />
<br />
Στηρίζουμε επίσης την περιβαλλοντική δικαιοσύνη μέσω ενός παγκόσμιου οικο-φόρου στο εμπόριο στο πετρέλαιο και άλλα ορυκτά καύσιμα, για να χρηματοδοτηθεί το Ταμείο Πράσινου Κλίματος, καθώς κι ένα ισχυρό όργανο που θα μπορέσει να κάνει τις πολυεθνικές υπόλογες για τις καταστροφικές τους παραβιάσεις σε βάρος του περιβάλλοντος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, καθώς και να ρυθμίζει τις πρακτικές τους. Χρειαζόμαστε απομάκρυνση από την βλαβερή βιομηχανική γεωργία και αλιεία. Καλούμε σε σεβασμό στο δικαίωμα των εθνών και των λαών, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, να ζουν σε αρμονία με τη Μητέρα Φύση, σε σεβασμό στον τρόπο ζωής των προγόνων και την ανεξάρτητη ταυτότητα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καταδικάζουμε την περιβαλλοντική καταστροφή της Chevron σε βάρος των κοινοτήτων του Ισημερινού. Απορρίπτουμε επίσης την μηνυτήρια επίθεση σε βάρος της κυβέρνησης του Ισημερινού και στηρίζουμε τον αγώνα της ενάντια σε αυτή την αρπακτική εταιρεία πετρελαίου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
4. Στηρίζουμε τον κουβανικό λαό και την επανάστασή του και καλωσορίζουμε την επιστροφή στα σπίτια τους των πέντε κουβανών ηρώων -- αποτέλεσμα διεθνούς αλληλεγγύης και ακάματου αγώνα του λαού τους. Υποστηρίζουμε επίσης τα βήματα που έκαναν οι ΗΠΑ για να ξεκινήσει διάλογος με την Κούβα βασισμένος στον σεβασμό, καθώς και την διαγραφή της Κούβας από τη λίστα των κρατικών χορηγών τρομοκρατίας, στην οποία δεν θα έπρεπε να βρίσκεται ποτέ. Απαιτούμε όμως την ολική, άμεση και απροϋπόθετη άρση του καταστροφικού εμπάργκο ενάντια στην Κούβα, καθώς και το άμεσο κλείσιμο της βάσης του Γκουαντανάμο και την απροϋπόθετη επιστροφή του στην κουβανική κυριαρχία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
5. Εκφράζουμε την απροϋπόθετη και πλήρη στήριξή μας στην Βολιβαριανή Επανάσταση και την νόμιμη κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο και απορρίπτουμε τα διαρκή σχέδια αποσταθεροποίησης τα οποία εκπονούνται, χρηματοδοτούνται και οργανώνονται από υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ειδικότερα, απορρίπτουμε την άδικη και ανήθικη Εκτελεστική Πράξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ, η οποία στοχεύει στο να παραστήσει την Βολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλα ως απειλή για την εθνική ασφάλεια --κάτι που έχει ήδη απορριφθεί ομόφωνα από όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής-- και απαιτούμε την άμεση ακύρωσή της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
6. Απορρίπτουμε όλες τις μορφές παρεμβατικής δράσης των ΗΠΑ ενάντια σε προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, και απαιτούμε να γίνει σεβαστή η εθνική κυριαρχία και η αυτοδιάθεσή τους. Καλούμε όλους τους θεσμούς της ΕΕ και των μελών-κρατών τους να μην γίνουν συνένοχοι των παρεμβάσεων των ΗΠΑ ενάντια στη Λατινική Αμερική, αλλά να υιοθετήσουν μια στάση και πολιτική εποικοδομητικού διαλόγου με τα έθνη της περιοχής. Συνεπώς, απορρίπτουμε κάθε στήριξη που προσφέρουν οι θεσμοί της ΕΕ και των κρατών-μελών της στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ενάντια στις προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, όπως με την Κοινή Θέση της ΕΕ ενάντια στην Κούβα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
7. Υποστηρίζουμε όλα τα μέτρα για την ανάπτυξη εθνικά ανεξάρτητων οικονομιών, οι οποίες μπορούν να έχουν σχέσεις με τον κόσμο στη βάση της ισότητας, ώστε να αποφευχθούν τα άδικα χρέη στο εξωτερικό που παρεμποδίζουν την ανάπτυξή τους. Στηρίζουμε και ενθαρρύνουμε κάθε μέτρο που έχει ως στόχο την οικοδόμηση της συμμετοχικής δημοκρατίας ως θεμελιώδες για την πραγμάτωση των ατομικών και συλλογικών πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών της Λατινικής Αμερικής. Για να εξασφαλιστούν ανθρώπινα δικαιώματα για όλους, απαιτούμε σεβασμό απέναντι στους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Η εθνική κυριαρχία, με ανάλογο σεβασμό προς την αρχή της μη παρέμβασης, είναι ουσιώδης προϋπόθεση για τα ανθρώπινα και τα λαϊκά δικαιώματα. Στηρίζουμε πλήρως την απαίτηση της Βολιβίας να αποκτήσει πρόσβαση στη θάλασσα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στηρίζουμε επίσης την διεκδίκηση κυριαρχίας από την Αργεντινή για τις νήσους Μαλβίνας [Φώκλαντ] και καταδικάζουμε την επιθετική στάση του Ηνωμένου Βασιλείου και την παράνομη έρευνα για πετρέλαιο που διεξάγεται εκεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία της Νικαράγουα και της Βενεζουέλα να ενσωματώσουν το Πόρτο Ρίκο στη CELAC ως τεκμήριο του ότι η Λατινική Αμερική είναι έδαφος ελεύθερο από την αποικιοκρατία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΜΑΣ ΣΕ ΔΙΚΑΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
8. Εκφράζουμε την επείγουσα ανάγκη να οικοδομηθεί μια νέα κοινωνία με κοινωνική δικαιοσύνη και δικαιοσύνη για τα φύλα, με την ενεργό συμμετοχή των νέων και των διαφορετικών κοινωνικών δραστών, με την αλληλεγγύη ως θεμελιώδη αρχή για την διακρατική ένωση και την κυρίαρχη ανάπτυξη των λαών μας. Οι περισσότερες Λατινο-Αμερικανικές δημοκρατίες κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση. Η Λατινική Αμερική θεσπίζει προοδευτικές πολιτικές που έχουν μειώσει τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, κυρίως των γυναικών, των μαύρων και των ιθαγενών λαών, για την εκπλήρωση των πολιτιστικών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων σε όλη την ήπειρο. Εκφράζουμε ακόμα την αλληλεγγύη μας με τους λαούς της Αφρικής και τις μειονότητες των ΗΠΑ, που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Η διακρατική ένωση της Λατινικής Αμερικής δεν θα είναι πλήρης χωρίς τη διακρατική ένωση της Αφρικής.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
9. Απορρίπτουμε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ως λύση στα προβλήματα και ανάγκες των λαών μας, καθώς αποδείχτηκε πως είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο που γνωρίζουμε για να μεγαλώσει η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανισότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η άδικη κατανομή του πλούτου. Δυστυχώς, υπάρχει μια μειονότητα που επιμένει στο να προσπαθεί να επιβάλλει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Είμαστε αντίθετοι στην οικονομική λιτότητα που επιβάλλει η Τρόικα σε όλη την ΕΕ, και η οποία ωφελεί μόνο το πλουσιότερο 1% της κοινωνίας. Είμαστε ιδιαίτερα αντίθετοι στην λιτότητα της Τρόικα σε βάρος της κυβέρνησης και του λαού της Ελλάδας. Καταδικάζουμε την παρενόχληση και την πίεση στην οποία υποβάλλουν την Ελλάδα και το λαό της η Τρόικα και οι θεσμοί της ΕΕ. Ωστόσο, η ΕΕ στηρίζει και συνεργάζεται με την παράνομη στρατιωτική επιθετικότητα ενάντια σε κυρίαρχα έθνη, με πανάκριβους πολέμους που επιδεινώνουν και χειροτερεύουν τη λιτότητα σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών. Λέμε όχι στην ευρωπαϊκή εμπλοκή σε παράνομους πολέμους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
10. Επιβεβαιώνουμε εκ νέου τον αγώνα μας ενάντια στις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου όπως οι NAFTA, TTIP, TPC, TISA και η Συμμαχία του Ειρηνικού, διότι αποτελούν ωμή επίθεση κατά των κοινωνικών, δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων των εργατών και των λαών, οπουδήποτε εφαρμοστούν τέτοιες συμφωνίες. Συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι το ξένο χρέος των χωρών μας δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και να πληρωθεί γιατί είναι παράνομο και ανήθικο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
11. Καλούμε σε παγκόσμιο αγώνα για την υπεράσπιση των φυσικών μας πόρων --της εξόρυξης, ανάμεσα σε άλλα-- της βιοποικιλότητας, της διατροφικής αυτονομίας, των κοινών αγαθών, της Μητέρας Γης και όλων των κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Ο αγώνας για αξιοπρεπή εργασία και μισθούς, για κοινωνική πρόνοια, για συντάξεις, για συλλογική διαπραγμάτευση, για το δικαίωμα της οργάνωσης της εργασίας, το δικαίωμα στην απεργία, τη ελευθερία του συνδικαλίζεσθαι, την υγεία στο χώρο εργασίας, τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, το σεβασμό στους μετανάστες, την κατάργηση της παιδικής εργασίας και της δουλείας, της δικαιοσύνης και της ισότητας των φύλων -- όλα αυτά είναι και θα γίνουν εφικτά αν εργαστούμε ενωμένοι για να οικοδομήσουμε την πλατύτερη εφικτή συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που μπορούν να αντικαταστήσουν το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μπλοκ εξουσίας με ένα εναλλακτικό κοινωνικο-πολιτικό μπλοκ, που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των λαών μας και βάζει την κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική ταυτότητα των ανθρώπων στο κέντρο των ενασχολήσεών του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
12. Καταδικάζουμε τη διαρκή ισραηλινή επιθετικότητα ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό και καλούμε την ΕΕ και όλα τα κράτη-μέλη της να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Σουηδίας και να αναγνωρίσουν το Παλαιστινιακό κράτος. Απαιτούμε την άμεση και απροϋπόθετη άρση του αποκλεισμού της Γάζα και καλούμε στη στήριξη των ανθρώπινων, εθνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
13. Καταδικάζουμε σθεναρά την στρατιωτικοποίηση που επιφέρει το ΝΑΤΟ και την επιθετικότητά του στην Ανατολική Ευρώπη και σε τμήμα της Ουκρανίας, με στόχο να ενισχυθεί η σφαίρα επιρροής της ΕΕ και των ΗΠΑ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
14. Καταδικάζουμε με σθένος την σημερινή πολιτική μετανάστευσης της ΕΕ, της οποίας η απανθρωπιά και η πλήρης έλλειψη μέριμνας για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη ζωή προκαλεί χιλιάδες θανάτους στη Μεσόγειο και αλλού. Καταδικάζουμε επίσης τον όλο και αυξανόμενο ρατσισμό και κάθε έκφανση ξενοφοβίας, που συχνά χρησιμοποιούν τα κόμματα της ευρωπαϊκής δεξιάς. Επιδιώκουν να κεφαλοποιήσουν πολιτικά και εκλογικά την χρησιμοποίηση των κοινοτήτων μεταναστών ως εξιλαστήριων θυμάτων, παρουσιάζοντές τις στρεβλά ως αιτίες της ανεργίας, της αύξησης των αστέγων και των οικονομικών προβλημάτων της κοινωνίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΣΤΑ ΜΜΕ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
15. Οι γιγάντιες επιχειρήσεις των ΜΜΕ παραπέμπουν σε ένα απ' τα ψηλότερα επίπεδα συγκεντροποίησης και συμπύκνωσης του εταιρικού κεφαλαίου στον κόσμο. Είναι διαμετρικά αντίθετες με κάθε απόπειρα επικύρωσης της εθνικής κυριαρχίας και των αντι-νεοφιλελεύθερων εγχειρημάτων οποιασδήποτε κυβέρνησης στον κόσμο. Αυτά τα ΜΜΕ είναι ένα ισχυρό όπλο δαιμονοποίησης και αποσταθεροποίησης των προοδευτικών διαδικασιών στη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη. Για να αλλάξουν τα ΜΜΕ πρέπει να αλλάξει η κοινωνία. Στο μεταξύ, οργανώνουμε τα δικά μας ΜΜΕ, εθνικά κι διεθνώς, στη βάση του κοινού κοινωνικού συμφέροντος. Η βασική αρχή των δικών μας Μέσων, περιλαμβανομένων των κοινωνικών μέσων, είναι η αντικατάσταση της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας με μια προοδευτική ιδεολογία, που έχει ως οργανωτική αρχή την κοινωνική και δημοκρατική ανάπτυξη, τη συμμετοχή των πολιτών και τα κοινωνικά δικαιώματα των λαών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
16. Εμείς, οι λαοί της Αμερικής και της Ευρώπης, θα μάθουμε ο ένας από τον άλλο και θα οικοδομήσουμε ένα ισχυρό παγκόσμιο δίκτυο κοινωνικών κινημάτων για να αποφευχθεί η κρίση του κλίματος, για να βρουν εναντίωση όλες οι μορφές διακρίσεων, καταπίεσης, εκμετάλλευσης, ρατσισμού, αποκλεισμού και κοινωνικής αδικίας, νεοφιλελευθερισμού και ιμπεριαλιστικού πολέμου, αγωνιζόμενοι για την ειρήνη, την ισότητα, τη συμμετοχική δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τις βιώσιμες οικονομίες μέσα σε πλανητικά σύνορα -- θα συνεχίσουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε μαζί για έναν καλύτερο κόσμο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
11 Ιούνη 2015</div>
<div style="text-align: justify;">
Βρυξέλλες, Βέλγιο </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<a href="http://t.co/bUN3DcTvAe">ICAP</a></div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-78814321739644753402015-06-13T22:05:00.001+03:002015-06-14T20:34:45.897+03:00The Revolution Will Not Be Televised (Βενεζουέλα, πραξικόπημα του 2002)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/3ZajyVas4Jg" width="560"></iframe><br /></div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-5156185317095211002015-06-09T00:22:00.001+03:002015-06-09T00:37:25.747+03:00Έρευνα για τη χρήση βασανιστηρίων στην Ινδία (Καρλ Μαρξ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://www.branchcollective.org/wp-content/uploads/2012/02/Indian_Rebellion_Hangings.gif" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://www.branchcollective.org/wp-content/uploads/2012/02/Indian_Rebellion_Hangings.gif" height="246" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Απαγχονισμός ανταρτών της ινδικής εξέγερσης του 1857</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Ο ανταποκριτής μας στο Λονδίνο, του οποίου την επιστολή σχετικά με την εξέγερση στην Ινδία δημοσιεύσαμε χθες, αναφέρθηκε πολύ σωστά σε κάποια από τα προηγούμενα τα οποία προετοίμασαν το δρόμο για αυτό το βίαιο ξέσπασμα. Σήμερα, προτείνουμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στην συνέχιση αυτής της συλλογιστικής πορείας, και να δείξουμε ότι οι Βρετανοί ηγεμόνες της Ινδίας δεν είναι καθόλου ήπιοι και άμεμπτοι ευεργέτες των Ινδών, όπως θα ήθελαν να νομίζει ο κόσμος. Για τον σκοπό αυτό, θα προσφύγουμε στα επίσημα Μπλε Τετράδια σχετικά με το θέμα της χρήσης βασανιστηρίων στην Ανατολική Ινδία, τα οποία και τέθηκαν υπόψη της Βουλής των Αντιπροσώπων κατά τη διάρκεια συνεδριών του 1856 και του 1857. Τα τεκμήρια, θα δούμε, είναι τέτοιου είδους που δεν μπορούν να διαψευστούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πρώτα έχουμε την αναφορά της Επιτροπής Διερεύνησης Βασανιστηρίων στο Μαδράς, η οποία δηλώνει την "πίστη της στην γενική χρήση βασανιστηρίων για σκοπούς φορολόγησης εισοδήματος." Αμφιβάλλει </div>
<a name='more'></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
αν υπάρχει οποιοσδήποτε συγκρίσιμος αριθμός ατόμων που υποβάλλεται ετησίως στη βία για ποινικές πράξεις όσο για το αδίκημα της μη πληρωμής φόρων.</blockquote>
Δηλώνει ότι υπήρχε<br />
<blockquote class="tr_bq">
ένα πράγμα το οποίο εντυπωσίασε την Επιτροπή πιο οδυνηρά και από την πεποίθηση ότι υπάρχουν βασανιστήρια· η δυσκολία της εξασφάλισης αποζημίωσης, την οποία αντιμετωπίζουν τα μέρη εκείνα που έχουν δεχθεί αδικία.</blockquote>
Οι λόγοι για αυτή τη δυσκολία που παρουσιάζει η Επιτροπή είναι: 1. Οι αποστάσεις που θα πρέπει να ταξιδέψουν όσοι θέλουν να καταθέσουν προσωπικό παράπονο στον φοροεισπράκτορα, καθώς το ταξίδι προϋποθέτει έξοδα και σπατάλη χρόνου αναμονής· 2. Το φόβο ότι οι αιτήσεις δια επιστολής "θα επιστραφούν με τη συνηθισμένη πρόταση αναφοράς στον tahsildar", τον αστυνομικό και φοροεισπράκτορα της περιοχής--δηλαδή, τον ίδιο άνθρωπο που προξένησε ζημία, είτε ο ίδιος είτε μέσω των υφισταμένων του βοηθών αστυνομικών· 3. Τα ανεπαρκή μέσα δίκης και τιμωρίας τα οποία παρέχει ο νόμος σε ό,τι αφορά κυβερνητικούς αξιωματούχους, ακόμα και όταν κατηγορούνται επισήμως ή και καταδικάζονται για αυτές τις πρακτικές. Φαίνεται πως αν κατηγορία τέτοιου είδους αποδεικνυόταν ενώπιον δικαστή, θα μπορούσε να τιμωρήσει μόνο δια προστίμου πενήντα ρουπιών ή ενός μήνα φυλάκισης. Η εναλλακτική συνίστατο στην παράδοση του κατηγορούμενου στον "ποινικό δικαστή ώστε να τιμωρηθεί απ' τον ίδιο ή να υποβληθεί σε δίκη από το Δικαστήριο της περιοχής."<br />
<br />
Η αναφορά προσθέτει ότι<br />
<blockquote class="tr_bq">
αυτές μοιάζουν με κουραστικές διαδικασίες, οι οποίες είναι εφαρμόσιμες μόνο σε ένα είδος αδικημάτων, στην κατάχρηση εξουσίας--δηλαδή σε κατηγορίες κατά της αστυνομίας--και είναι εντελώς ανεπαρκείς για τις αναγκαιότητες της υπόθεσης.</blockquote>
Ο αστυνομικός ή φοροεισπράκτορας, που είναι το ίδιο άτομο, εφόσον ο φόρος εισπράττεται από την αστυνομία, εφόσον κατηγορηθεί ότι αποσπά χρήματα δια της βίας, δικάζεται αρχικά από τον βοηθό της φορολογικής αρχής· κατόπιν, μπορεί κατόπιν να απευθυνθεί στον ίδιο τον Έφορο· και κατόπιν στο Γραφείο Προσόδων. Αυτό το Γραφείο μπορεί να τον παραπέμψει στην κυβέρνηση ή στα αστικά δικαστήρια.<br />
<blockquote class="tr_bq">
Με τέτοια κατάσταση του δικαίου, κανένας φτωχός αγρότης δεν θα μπορούσε να τα βάλει με έναν πλούσιο φοροεισπράκτορα· και δεν γνωρίζουμε παράπονα τα οποία να κατατέθηκαν βάσει αυτών των δύο κανονισμών (του 1822 και του 1823) από το λαό.</blockquote>
Περαιτέρω, αυτός ο εκβιασμός χρημάτων εφαρμόζεται μόνο στην αρπαγή δημόσιων προσόδων ή στον εξαναγκασμό περαιτέρω συνεισφοράς απ' τον αγρότη στον αξιωματούχο, ώστε να τα βάλει αυτός στην τσέπη του. Συνεπώς, δεν υπάρχουν καθόλου νομικά μέσα τιμωρίας για τη χρήση βίας κατά τη συλλογή δημόσιων προσόδων.<br />
<br />
Η αναφορά από την οποία προέρχονται αυτά τα παραθέματα αφορά μόνο στην Προεδρία του Μαδράς. Αλλά ο ίδιος ο Λόρδος Νταλουζί, γράφοντας, τον Σεπτέμβρη του 1855 στους Διευθυντές [της Εταιρείας της Ανατολικής Ινδίας, East India Company], λέει πως<br />
<blockquote class="tr_bq">
έχει επί μακρόν σταματήσει να αμφιβάλει ότι τα βασανιστήρια, της μίας ή της άλλης μορφής, εφαρμόζονται από τους κατώτερους αξιωματούχους σε κάθε βρετανική επαρχία.</blockquote>
Η καθολική ύπαρξη βασανιστηρίων ως χρηματικών θεσμών στη Βρετανική Ινδία γίνεται λοιπόν επίσημα παραδεκτή, όμως η παραδοχή γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προστατεύει την ίδια τη Βρετανική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, το συμπέρασμα στο οποίο φτάνει η Επιτροπή του Μαδράς είναι πως η πρακτική των βασανιστηρίων είναι αποκλειστικά σφάλμα των κατώτερων Ινδουϊστών αξιωματούχων, ενώ οι ευρωπαίοι υπηρέτες της κυβέρνησης έκαναν πάντα τα πάντα για να την παρεμποδίσουν, ακόμα κι αν δεν το έκαναν επιτυχώς. Απαντώντας σε αυτή την θέση, η Ένωση Ιθαγενών του Μαδράς παρουσίασε το Γενάρη του 1856 μια προσφυγή προς το Κοινοβούλιο, παραπονούμενη για την έρευνα σχετικά με τα βασανιστήρια για τους ακόλουθους λόγους: 1. Ότι δεν υπήρχε καμία έρευνα στην ουσία, η Επιτροπή Διερεύνησης καθόταν μόνο στην πόλη του Μαδράς, και μόνο για τρεις μήνες, ενώ ήταν αδύνατο, εκτός από πολύ λίγες περιπτώσεις, για τους κατοίκους να φύγουν απ' το σπίτι τους για να την επισκεφθούν· 2. Ότι οι Επίτροποι δεν προσπάθησαν να αναζητήσουν τη ρίζα του κακού· ότι αν το έκαναν, θα ανακάλυπταν πως βρισκόταν στο ίδιο το σύστημα της φοροείσπραξης· 3. Ότι δεν έγινε καμία έρευνα στους κατηγορούμενους ιθαγενείς αξιωματούχους για το σε ποιον βαθμό γνώριζαν την πρακτική οι ανώτεροί τους.<br />
<blockquote class="tr_bq">
"Η πηγή αυτού του εξαναγκασμού", λένε οι προσφεύγοντες, "δεν είναι οι φυσικοί της αυτουργοί, αλλά προέρχεται από τους αμέσως ανώτερους αξιωματούχους, οι οποίοι είναι υπόλογοι για το υπολογισμένο ποσό φοροείσπραξης στους ευρωπαίους ανωτέρους τους, και αυτοί με τη σειρά τους είναι υπεύθυνοι στην ανώτερη αρχή της κυβέρνησης."</blockquote>
Πράγματι, αρκούν λίγα αποσπάσματα από τα τεκμήρια στα οποία υποτίθεται πως βασίζεται η Αναφορά του Μαδράς για να διαψευστεί ο ισχυρισμός της πως "δεν ευθύνονται οι Άγγλοι". Έτσι, ο κύριος W.D. Kohloff, έμπορος, λέει:<br />
<blockquote class="tr_bq">
Οι μέθοδοι βασανιστηρίων που εφαρμόζονται είναι διάφορες και ανταποκρίνονται στη φαντασία του tahsildar και των υφισταμένων του· όσο για το αν δίδεται οποιαδήποτε αποζημίωση από τις ανώτερες αρχές, δεν το γνωρίζω, καθώς <i>όλα τα παράπονα γενικώς απευθύνονται στους ίδιους τους tahsildar</i> για διερεύνηση και πληροφορίες.</blockquote>
Ανάμεσα στις περιπτώσεις παραπόνων από ιθαγενείς, βρίσκουμε τα ακόλουθα: <br />
<blockquote class="tr_bq">
Πέρυσι, καθώς χάλασε η σοδειά ρυζιού λόγω έλλειψης βροχοπτώσεων, δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε όπως συνήθως. Όταν έγινε το <i>jamabandi</i> ζητήσαμε απαλλαγή λόγω των απωλειών, σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας που συνάφθηκε το 1837, όταν Έφορος ήταν ο κύριος Eden. Καθώς δεν μας δόθηκε απαλλαγή, αρνηθήκαμε να παραδώσουμε τα <i>puttahs</i>. Ο tahsildar τότε άρχισε να μας εξαναγκάζει με μεγάλη αυστηρότητα, απ' τον μήνα Ιούνιο ως τον Αύγουστο. Εγώ και άλλοι παραδοθήκαμε σε άτομα που μας έβγαζαν έξω στο λιοπύρι. Εκεί μας έβαζαν να σκύψουμε και μας έβαζαν πέτρες στην πλάτη, και μας άφηναν στην καυτή άμμο. Μετά τις 8, μας άφηναν να πάμε στο ρύζι μας. Τέτοια κακομεταχείριση συνεχίστηκε για τρεις μήνες, στους οποίους ορισμένες φορές πήγαμε να δώσουμε τα αιτήματά μας στον Έφορο, ο οποίος όμως αρνήθηκε να τα παραλάβει. Πήραμε αυτά τα αιτήματα και προσφύγαμε στο Δικαστήριο, το οποίο τα έστειλε στον Έφορο. Και πάλι δεν μας απέδωσαν δικαιοσύνη. Τον Σεπτέμβριο, μας έδωσαν μια ειδοποίηση, και εικοσιπέντε μέρες αργότερα, μας κατάσχεσαν και πούλησαν το βιός μας. Εκτός απ' αυτά που αναφέρω, κακομεταχειρίστηκαν και τις γυναίκες μας. Έβαλαν στο στήθος τους το <i>kittee.</i></blockquote>
Ένας Χριστιανός Ινδός δηλώνει, απαντώντας στις ερωτήσεις των Επιτρόπων:<br />
<blockquote class="tr_bq">
Όταν περνά ένα ευρωπαϊκό ή ντόπιο στρατιωτικό άγημα, όλοι οι χωρικοί πιέζονται να φέρουν τρόφιμα, κλπ, δωρεάν, και αν κάποιος ζητήσει χρήματα για τα πράγματα, τον βασανίζουν άγρια.</blockquote>
Ακολουθεί η περίπτωση ενός Βραχμάνου, στην οποία ο ίδιος, μαζί με άλλους απ' το χωριό του κι από γειτονικά χωριά, κλήθηκε απ' τον <i>tahsildar</i> να φέρει σανίδες, κάρβουνο, ξύλο για το τζάκι, κλπ., δωρεάν, ώστε να συνεχίσει την εργασία στην γέφυρα του Coleroon. Όταν αρνήθηκε, αρπάχθηκε από δώδεκα άνδρες και έλαβε διάφορα είδη κακομεταχείρισης. Προσθέτει:<br />
<blockquote class="tr_bq">
Υπέβαλλα παράπονο στον βοηθό Έφορο, τον κύριο W. Cadell, αλλά δεν με ρώτησε τίποτε και έσκισε το αίτημά μου. Καθώς επιθυμεί να ολοκληρώσει φθηνά την εργασία για την γέφυρα του Coleroon, σε βάρος των φτωχών, κι έτσι να αποκτήσει καλή φήμη στην κυβέρνηση, δεν τον ενδιαφέρει ό,τι φόνο και να διαπράξει ο <i>tahsildar. </i></blockquote>
Το φως υπό το οποίο εξετάστηκαν οι παράνομες πρακτικές, ως τον τελευταίο βαθμό εκβιασμού και βίας, από τις ανώτερες αρχές, είναι φανερότερο στην περίπτωση του κυρίου Breteton, Επιτρόπου υπεύθυνου για την επαρχία Ludhiana στο Punjab το 1855. Σύμφωνα με την Αναφορά του ΑρχιΕπιτρόπου του Punjab, αποδείχθηκε πως<br />
<blockquote class="tr_bq">
για θέματα τα οποία γνώριζε άμεσα ή διήυθηνε ο Αναπληρωτής Επίτροπος, ο ίδιος ο κύριος Brereton, έγινε αναίτια έρευνα στα σπίτια πλούσιων πολιτών· πως η περιουσία που κατακρατήθηκε σε τέτοιες περιπτώσεις παρακρατήθηκε για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα· πως πολλοί πετάχτηκαν στη φυλακή κι έμειναν εκεί για εβδομάδες, χωρίς να τους έχουν διατυπωθεί κατηγορίες· και πως οι νόμοι που αφορούν την ασφάλεια έναντι κακού χαρακτήρα είχαν εφαρμοστεί με ισοπεδωτική και αδιάκριτη αυστηρότητα. Πως ο Αναπληρωτής Επίτροπος ακολουθούνταν από νομό σε νομό από διάφορους αστυνομικούς και πληροφοριοδότες, τους οποίους απασχολούσε όπου κι αν πήγαινε, και ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι κύριοι αυτουργοί αδικημάτων.</blockquote>
Στην αναφορά του για την περίπτωση, ο Λόρδος Νταλουζί σημειώνει:<br />
<blockquote class="tr_bq">
Έχουμε αναντίρρητες αποδείξεις--αποδείξεις που ούτε ο κύριος Brereton δεν αμφισβητεί-- ότι ο αξιωματούχος είναι ένοχος όλων των κατηγοριών στον μεγάλο κατάλογο παρατυπιών και παρανομιών με τον οποίο τον έχει κατηγορήσει ο ΑρχιΕπίτροπος και οι οποίες έχουν ατιμάσει ένα τμήμα της Βρετανικής διοίκησης, και έχουν υποβάλλει μεγάλο αριθμό υπηκόων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας σε μεγάλη αδικία, αυθαίρετη φυλάκιση και σκληρά βασανιστήρια. </blockquote>
Ο Λόρδος Νταλουζί προτείνει ο κατηγορούμενος να "γίνει μεγάλο και δημόσιο παράδειγμα" και συνεπώς έχει την άποψη ότι:<br />
<blockquote class="tr_bq">
Ο κύριος Brereton δεν μπορεί <i>προς το παρόν</i> να απολάβει της εμπιστοσύνης του αξιώματος του Αναπληρωτή Επιτρόπου, και πρέπει να υποβιβαστεί από αυτόν τον βαθμό σε αυτόν του Βοηθού Πρώτης Τάξης.</blockquote>
Αυτά τα αποσπάσματα από τα Μπλε Τετράδια μπορούν να συνοψιστούν με το αίτημα των κατοίκων του Taluk στην Canara, στην ακτή του Malabar, οι οποίοι, αφού δηλώσουν ότι έχουν υποβάλλει σειρά αιτημάτων στην κυβέρνηση χωρίς αποτέλεσμα, αντιπαραθέτουν την παλιότερη με τη σημερινή τους κατάσταση ως εξής:<br />
<blockquote class="tr_bq">
Ενώ καλλιεργούσαμε υγρή και στεγνή γη, λοφίσκους, κοιλάδες και δάση, πληρώνοντας το μικρό ποσό που οριζόταν, κι έτσι απολαμβάνοντας ησυχία και ευτυχία υπό τη διοίκηση του 'Ranee', του Bahadur και του Tippoo, οι τότε κυβερνητικοί υπάλληλοι μας επέβαλλαν επιπρόσθετο φόρο, και δεν τον πληρώσαμε. Δεν μας υπέβαλλαν σε στερήσεις, καταπίεση και κακομεταχείριση όταν εισέπραξαν το φόρο. Όταν παραδόθηκε αυτή η χώρα στην αξιότιμη Εταιρεία [την Εταιρεία της Ανατολικής Ινδίας], σκαρφίστηκαν κάθε είδος σχεδίου για να μας αφαιμάξουν από χρήματα. Με αυτόν τον βλαβερό στόχο, επινόησαν κανόνες και κανονισμούς και υπαγόρευσαν στους φοροεισπράκτορες και τους δικαστές να τους εφαρμόσουν. Αλλά οι τότε Έφοροι και οι υφιστάμενοί τους ντόπιοι αξιωματούχοι έδωσαν σημασία για αρκετό καιρό στα παράπονά μας και έπραξαν σε συμφωνία με τις επιθυμίες μας. Αντιθέτως, οι σημερινοί Έφοροι και υφιστάμενοι αξιωματούχοι τους, <i>επιθυμώντας να πάρουν προαγωγή με κάθε μέσο</i>, αδιαφορούν για την κατάσταση και τα συμφέροντα του λαού εν γένει, κωφεύουν προς τα παράπονά μας, και μας υποβάλλουν σε κάθε είδος καταπίεσης.</blockquote>
Παρουσιάσαμε εδώ μονάχα ένα σύντομο και ήπιο κεφάλαιο απ' την πραγματική ιστορία της Βρετανικής εξουσίας στην Ινδία. Με βάση αυτά τα γεγονότα, οι άνθρωποι που είναι απροκατάληπτοι και σκεπτόμενοι μπορεί πιθανώς να οδηγηθούν να αναρωτηθούν αν ένας λαός δεν δικαιολογείται να αποτάξει τους ξένους κατακτητές που έχουν κακομεταχειριστεί τους υπηκόους τους έτσι. Κι αν κάνουν εν ψυχρώ τέτοια πράγματα οι Άγγλοι, είναι άραγε αναπάντεχο που οι εξεγερμένοι Ινδουϊστές διέπραξαν, στην οργή της εξέγερσης και της σύγκρουσης, τα εγκλήματα και τις πράξεις σκληρότητας που τους αποδίδονται;<br />
<br />
Καρλ Μαρξ,<br />
<i>New-York Daily Tribune</i><br />
αρ. φύλλου 5120, 28 Αυγούστου 1857.<br />
Στη συλλογή <i>Marx-Engels on Colonialism</i>, Μόσχα, Εκδ. Progress, 1977.</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-33611723501121773922015-06-08T21:15:00.001+03:002015-06-08T21:15:36.884+03:00"Δεξιός Τομέας": Ιστορία, φασιστική ιδεολογία, ρόλος στη Μεϊντάν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/cYyy0aeWrnw" width="560"></iframe></div></div>Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-79517367862178368812015-06-07T20:13:00.000+03:002015-06-08T13:16:46.032+03:00Η ουκρανική γενοκτονία και οι υποστηρικτές της<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.globalresearch.ca/wp-content/uploads/2014/06/ukraineembassyinusa.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.globalresearch.ca/wp-content/uploads/2014/06/ukraineembassyinusa.jpeg" height="246" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Η ουκρανική γενοκτονία και οι υποστηρικτές της</b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>της Vera Graziadel</b></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.globalresearch.ca/the-ukraine-genocide-and-its-cheerleaders/5387825?print=1">Global Research</a></div>
<div style="text-align: center;">
20 Ιούνη 2014 </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Καθώς το παγκόσμιο μιντιακό τσίρκο μετακινείται στο Ιράκ και η ήδη συρρικνούμενη προσοχή της διεθνούς κοινότητας περνάει απ' την Ουκρανία σε μια νέα σειρά τρόμου της "καταστροφής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής", ο πρωθυπουργός της Ουκρανίας Γιατσένιουκ ανακοινώνει τα γενοκτονικά σχέδια της κυβέρνησης του Κιέβου σε ό,τι αφορά τους αντικυβερνητικούς αντάρτες αλλά και όλο τον πληθυσμό αμάχων στην ανατολική Ουκρανία, που αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από ρωσικής καταγωγής ανθρώπους που αντιτίθενται στο νεοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ακολουθώντας το βιβλίο ιστορίας του Γ' Ράιχ και χωρίς καν την απόπειρα να το αποκρύψει, ο πρωθυπουργός Γιατσένιουκ αναφέρει την ομάδα προς εξόντωση ως "υπανθρώπους." Αυτό το φασιστικό μανιφέστο, κατόπιν, επιδεικνύεται περήφανα στην ιστοσελίδα της Ουκρανίας στις ΗΠΑ (βλ. πιο πάνω εικόνα).<br />
<a name='more'></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Την ίδια περίπου χρονική περίοδο, ο ουκρανός Υπουργός Άμυνας ανακοινώνει σχέδια για "στρατόπεδα φιλτραρίσματος", όπου θα κρατούνται οι επιζώντες που συνδέονται με τις "αποσχιστικές τάσεις" [πιο κάτω βίντεο], και η Αρχή Γης της Ουκρανίας αποκαλύπτει ότι έχει καθοριστεί ουκρανικό σχέδιο <i>Lebensraum</i> [ζωτικού χώρου], το οποίο υπόσχεται δωρεάν γη σε ουκρανούς στρατιώτες που εμπλέκονται στην γενοκτονία των ρωσικής καταγωγής <i>Untermensch</i> [υπανθρώπων].</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/eGZLUxtUnlQ" width="420"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Χίτλερ θα ήταν περήφανος. Περήφανη ήταν και η εκπρόσωπος του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζην Ψάκι, η οποία αγνόησε τις επιφυλάξεις του Matt Lee από το Associated Press σχετικά με την επιλογή του όρου "υπάνθρωποι". Η Ψάκι, αντιθέτως, εγκωμίασε τον ουκρανό πρωθυπουργό και την ηγεσία του ως "συνεπή στην στήριξη μιας ειρηνικής επίλυσης" (αργότερα, η ιστοσελίδα άλλαξε τον όρο σε "απάνθρωποι" αλλά είχε ήδη κυκλοφορήσει screenshot του αρχικού κειμένου).</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/DBy7tQ124Fk" width="420"></iframe><br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τα πιο "αποτελεσματικά βήματα" από τα πολλά που πήρε η κυβέρνηση του Κιέβου προς "στήριξη μιας ειρηνικής επίλυσης στην Ανατολική Ουκρανία" αποτελούνται από τις ακόλουθες "επιχειρήσεις δολοφονίας": </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
1) <a href="http://www.wsws.org/en/articles/2014/05/10/ukra-m10.html">Τις δολοφονίες της Μαριούπολης</a>: ενσυνείδητη δολοφονία άοπλων από πράκτορες της κυβέρνησης</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
2) <a href="http://www.voltairenet.org/article183807.html">Τη σφαγή της Οδησσού</a>: έγινε "ανεπίσημα" από ομάδες ιδιωτών με την κυβέρνηση να προάγει τη σφαγή και να κάνει πως δεν βλέπει </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
3) <a href="http://revolution-news.com/the-bombing-of-civilians-in-lugansk-by-the-kyiv-government-graphic-behind-ukraines-walls-of-fire-iv/">Τους βομβαρδισμούς του Λουγκάνσκ</a>: τη διενέργεια βομβαρδισμού αμάχων (παράνομου σύμφωνα με το άρθρο 48 της Συνθήκης της Γενεύης)</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
4) <a href="http://www.theguardian.com/world/2014/jun/12/ukraine-humanitarian-crisis-tens-of-thousands-flee">Την χρήση πυροβολικού ενάντια στο Σλαβιάνσκ</a>: δολοφονία αμάχων με πυρά πυροβολικού (όπως πιο πάνω)</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
5) <a href="http://rutube.ru/video/a209582d3bdc6c460e7f621d0a043067/">Τη χρήση πυροβολικού ενάντια στο Κραματόρσκ</a>: δολοφονία αμάχων με πυρά πυροβολικού (όπως πιο πάνω) </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτά είναι ορισμένα μόνο από τα πολλά "επιτυχημένα ειρηνευτικά μέτρα" που πήρε η ουκρανική "κυβέρνηση", και τα οποία έχουν ως τώρα (11.06.14) επίσημα κοστίσει τη ζωή σε <a href="http://www.bbc.com/news/world-europe-27804611">270 άτομα</a>, ανάμεσά τους ένα δωδεκάχρονο αγόρι και ένα εξάχρονο κορίτσι. Ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει γοργά.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ανεξάρτητα απ' το αν αντιλαμβάνεται κανείς αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία ως εμφύλιο πόλεμο, ως πόλεμο ενάντια σε ξένο κατακτητή ή ως αντι-τρομοκρατική επιχείρηση, τα εγκλήματα πολέμου της ουκρανικής κυβέρνησης σε βάρος πολιτών της Ανατολικής Ουκρανίας αποτελούν ορισμική περίπτωση <a href="http://www.hawaii.edu/powerkills/DBG.CHAP2.HTM#2">δημοκτονίας</a> ή ενσυνείδητης γενοκτονίας εκ μέρους μιας κυβέρνησης κατά τη διάρκεια πολέμου. Δεν έχει ακόμη σκοτωθεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού καθώς είναι μόνο η αρχή, αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι αν δεν σταματήσει θα οδηγήσει σε μεγάλης κλίμακας καταστροφή.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Αν αμφιβάλλετε ακόμα ότι αυτό που συμβαίνει είναι πράγματι γενοκτονία, τότε συνεχίστε να διαβάζετε καθώς θα σας εξηγήσω τα <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Genocide">οκτώ στάδια γενοκτονίας</a>, με απτές αποδείξεις από την Ουκρανία, διαθέσιμες στο διαδίκτυο. Εκτός των εγκληματιών που διέταξαν και διενήργησαν τα εγκλήματα, υπάρχουν και τα άτομα ή τα μιντιακά συγκροτήματα που αγνόησαν, διευκόλυναν, ενθάρρυναν, προώθησαν ή επικρότησαν ένα ή όλα τα στάδια αυτής της γενοκτονίας. Θεωρώ ότι αυτοί οι υποστηρικτές φέρουν επίσης ηθική υπαιτιότητα, όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό με τους δράστες.</div>
<br />
Τα οκτώ στάδια της γενοκτονίας:<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUwMAnSai_K-KiijEsCkWkE7KFCFFi2wpmMIKnu5ptUx0jYujiAFYsOik3-0QpJmXDS8CqCvtC6e-I6CNWsVf18oRZ5zqLAK1SG7uZ4NDVi-9kzc8AUJ6nZ3MOlt4l42qwfTWPmqIMVLoF/s1600/CGyaLYMU8AA0FGJ.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUwMAnSai_K-KiijEsCkWkE7KFCFFi2wpmMIKnu5ptUx0jYujiAFYsOik3-0QpJmXDS8CqCvtC6e-I6CNWsVf18oRZ5zqLAK1SG7uZ4NDVi-9kzc8AUJ6nZ3MOlt4l42qwfTWPmqIMVLoF/s400/CGyaLYMU8AA0FGJ.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φυλετικός εθνικισμός της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών-B, που έδρασε για την "εκκαθάριση" της Ουκρανίας από "κατώτερες φυλές" κατά τον Β' Παγκόσμιο</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<b>Στάδιο 1: Κατηγοριοποίηση</b>. Ο λαός χωρίζεται σε "εμάς" και "αυτούς".<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
α) Ουκρανοί εναντίον Ρώσων: Ο ακραίος ουκρανικός εθνικισμός που χαιρετίστηκε στη Μεϊντάν είναι η ρίζα απ' την οποία μεγάλωσε το μίσος και οι γενοκτονικές προθέσεις απέναντι στους Ρώσους και τους Ουκρανο-Ρώσους. Κρύβοντας τις σκοτεινές διαστάσεις αυτού που συνέβαινε, οι Ουκρανοί έπαιζαν ένα παιχνίδι όπου όλοι ενθαρρυνόντουσαν να πηδήξουν για να δείξουν ότι δεν είναι Ρώσοι: “Hto ne skache, tot moskal” (αυτός που δεν πηδά είναι Moskal- προσβλητικός όρος για τους Ρώσους), το οποίο μετά επαναλήφθηκε στον υπόγειο και σε σχολικές συγκεντρώσεις. </div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Wf9QSL9UNZ4" width="420"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/qkC8WPfRtfw" width="420"></iframe><br /></div>
Οι γενοκτονικές προθέσεις αποκαλύφθηκαν από νωρίς, ιδιαίτερα απ' τις πιο ακραίες ομάδες όπως ο Δεξιός Τομέας: "Moskali na nozhi!" (μαχαιρώστε τους Ρώσους!), αλλα κι από την εθνικιστική νεολαία: "κρεμάστε τους Ρώσους!"</div>
<br />
Υποστηρικτές:<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η ANNE APPLEBAUM (πρώην αρχισυντάκτης του περιοδικού<i> Economist,</i> μέλος του εκδοτικού συμβουλίου της <i>Washington Post</i>), στο άρθρο της "<a href="http://ukrainianpolicy.com/applebaum-nationalism-is-exactly-what-ukraine-needs/">Ο εθνικισμός είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η Ουκρανία</a>", υποβιβάζει τη βιομηχανική Ανατολή και χαιρετίζει τους "εθνικιστές πατριώτες" που διεξάγουν πόλεμο σε βάρος της ως μόνη ελπίδα του ουκρανικού μέλλοντος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λιγότερο επιτυχείς αλλά αρκετά διαδεδομένες απόπειρες να διαιρεθεί ο ουκρανικός λαός είναι:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
β) πολιτισμένη Δύση ενάντια στον "όχλο" (bidlo) της Ανατολής </div>
<br />
Υποστηρικτές:<br />
<br />
REUTERS: <a href="http://www.reuters.com/article/2014/05/05/us-ukraine-crisis-mob-idUSBREA4406E20140505">Ο όχλος κυριαρχεί στην Ανατολική Ουκρανία</a><br />
<br />
EUROMAIDAN PR:<a href="http://www.euromaidanpr.com/2014/06/17/refugees-from-donbas-as-seen-by-the-volunteers/"> Οι πρόσφυγες απ' το Ντόνετσκ είναι αγενείς, δολοπλόκοι και τζαμπατζήδες</a>. [ο σύνδεσμος δεν λειτουργεί πλέον]<br />
<br />
γ) Η φιλελεύθερη Δύση ενάντια στη Σοβιετική Ανατολή<br />
<br />
Υποστηρικτές:<br />
<br />
FORBES: <a href="http://www.forbes.com/sites/realspin/2014/05/25/russian-separatists-in-ukraine-are-nostalgic-for-the-soviet-union/">Οι ρώσοι αποσχιστές της Ουκρανίας νοσταλγούν τη Σοβιετική Ένωση</a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε κατοπινό στάδιο, πολλοί θα δικαιλογούν τη γενοκτονία είτε ως πάλη ενάντια στους διαβολικούς Ρώσους είτε ως εξάλειψη του "όχλου" ή ως πάλη ενάντια στη σοβιετική μενταλιτέ. Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί συνιστούν άρνηση αποδοχής του ότι διαπράττεται έγκλημα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<b>Στάδιο 2: Συμβολοποίηση</b>. Όταν συνδυάζονται με το μίσος, τα σύμβολα επιβάλλονται δια βίας σε μη συνεργαζόμενα μέλη ομάδων που έχουν καταστεί παρίες:<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Οι ανατολικο-ουκρανοί που εξεγέρθηκαν ενάντια στην ρωσοφοβική πραξικοπηματική κυβέρνηση βαφτίστηκαν "αποσχιστές", κι απ' την στιγμή που άρχισαν να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια (όπως κάνανε αυτοί στην Μεϊντάν), ονομάστηκαν "τρομοκράτες". Το πιο κοινό σύμβολο που χρησιμοποιείται είναι το πορτοκαλί και μαύρο σκαθάρι του Κολοράντο, επειδή μοιάζε με τα χρώματα της κορδέλας του Αγίου Γεωργίου που φορούν οι φιλορώσοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://veragraziadei.files.wordpress.com/2014/06/8c05c367-e715-41f2-a8d0-176f2e219362_w748_r1_s.jpg?w=300&h=168" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://veragraziadei.files.wordpress.com/2014/06/8c05c367-e715-41f2-a8d0-176f2e219362_w748_r1_s.jpg?w=300&h=168" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><a href="http://www.rferl.mobi/a/ukraine-colorado-beetle-separatists/25365793.html">Η σύνδεση των εντόμων και των ρωσικής καταγωγής κατοίκων γίνεται ρητά από το Radio Free Europe/Radio Liberty</a></td></tr>
</tbody></table>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://veragraziadei.files.wordpress.com/2014/06/bncqvticeaaih7w.png?w=190&h=170" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="288" src="https://veragraziadei.files.wordpress.com/2014/06/bncqvticeaaih7w.png?w=190&h=170" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Οι φιλορώσοι σηματοδοτούνται ως έντομα που αντιμετωπίζονται με κυβερνητικά τανκ σε χάρτη των εχθροπραξιών </td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Στάδιο 3: Άρνηση ανθρώπινης υπόστασης</b>. Μια ομάδα αρνείται ότι μια άλλη ομάδα αποτελείται από ανθρώπους.<b> Τα μέλη της δεύτερης ομάδας εξισώνονται με ζώα, με μικρόβια, με έντομα, με αρρώστιες, που πρέπει να "απολυμανθούν" ή να "εξαλειφθούν".</b></div>
<b> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://veragraziadei.files.wordpress.com/2014/06/bmqrxfbcaaakm2u.jpg?w=216&h=179" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://veragraziadei.files.wordpress.com/2014/06/bmqrxfbcaaakm2u.jpg?w=216&h=179" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ουκρανικό σκίτσο για την ανάγκη εξάλειψης των ρωσόφωνων "εντόμων"</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><br />
</b></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><br />
</b></td></tr>
</tbody></table>
</b><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://veragraziadei.files.wordpress.com/2014/06/y2r8sim1lw4.jpg?w=241&h=179" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://veragraziadei.files.wordpress.com/2014/06/y2r8sim1lw4.jpg?w=241&h=179" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Εκκαθάριση "παρασίτων"</td></tr>
</tbody></table>
Υποστηρικτές:<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
CHANNEL 5 (ιδιοκτησίας Ποροσένκο): πρόβαλε διαφήμιση εξόντωσης παρασίτων που ενθαρρύνει την εξολόθρευση των σκαθαριών του Κολοράντο [συμβόλων των ρωσόφωνων, βλ. πιο πάνω] με τη χρήση δοχείου καπνού το οποίο φέρει τα χρώματα του Δεξιού Τομέα, μαύρο και κόκκινο (υπόρρητο μήνυμα ότι η εξολόθρευση των ρωσόφωνων θα φέρει ευμάρεια στη χώρα).</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/YfO7SmdwK2Y" width="420"></iframe><br /></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
RADIO FREE EUROPE/RADIO LIBERTY: <a href="http://www.rferl.mobi/a/ukraine-colorado-beetle-separatists/25365793.html">Τι είναι πορτοκαλί και μαύρο και έχει γίνει τσιμπούρι της Ουκρανίας;</a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Στάδιο 4: Οργάνωση</b>. Εκπαιδεύονται και εξοπλίζονται ειδικές μονάδες και παραστρατιωτικοί. </div>
<br />
<b>Ουκρανική Εθνική Φρουρά</b><br />
<br />
<a href="http://en.crisisua.net/praviy-sector-creates-battalion-donbass-fight-separatists-eastern-ukraine/">Δημιουργία του "Τάγματος Ντονμπάς" απ' τον Δεξιό Τομέα</a><br />
<br />
<a href="http://en.crisisua.net/praviy-sector-creates-battalion-donbass-fight-separatists-eastern-ukraine/">Εκπαίδευση νεοφασιστών στο Τάγμα Αζόφ, ενάντια στους "ουκρανούς αντάρτες"</a><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Στάδιο 5: Πόλωση</b>. Ομάδες διασπείρουν το μίσος μέσω μιντιακής προπαγάνδας πόλωσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υποστηρικτές:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
HROMADSKE TV: "<a href="https://www.youtube.com/watch?v=XGB1OXSCMbM">Πολεμιστές του φωτός</a>". Γενοκτονική προπαγάνδα με αμερικανική χρηματοδότηση.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Στάδιο 6: Προετοιμασία.</b> Ταυτοποιούνται και ξεχωρίζονται τα υποψήφια θύματα.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η ηγεσία της ΛΔ Ντόνετσκ και της ΛΔ Λουγκάνσκ και όλος ο λαός που δεν έχει διαφύγει από τις πόλεις που βομβαρδίζει η κυβέρνηση (δεν έχουν δημιουργηθεί ανθρωπιστικοί διάδρομοι διαφυγής για τους άμαχους!)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο Σλαβιάνσκ, το Λουγκάνσκ, την Σεμενκόβα, το Κραματόρσκ... </div>
<br />
YAROSH: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=ePZp5NLIglQ">Κάλεσμα σε πόλεμο στην Ανατολική Ουκρανία</a><br />
<br />
Tyahnibok: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=g5wLecFJfaY&list=PLjTVXTBy5nFGMpuh9_yHhyTFFjzRQLSdS">Κάλεσμα για την "εξουδετέρωση των τρομοκρατών"</a><br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
YULIA TIMOSHENKO: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=m6t5PQ3rQ8U">διαρροή τηλεφωνήματος</a>, όπου λέει "Χέσ' το, να πάρουμε τα όπλα και να καθαρίσουμε τους κωλο katsaps" — προσβλητικός ουκρανικός όρος για τους Ρώσους — "και τον αρχηγό τους μαζί." Απαντώντας σε ερώτηση για το τι θα πρέπει να γίνει με τα 8 εκατομμύρια Ρώσων που ζουν στην Ουκρανία, απάντησε: "Να εξολοθρευτούν όλοι με ατομικά όπλα."</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
EUROMAIDAN PR και THOMAS THEINER: <a href="http://euromaidanpress.com/2014/04/13/plan-b-flatten-belgorod/">Κάλεσμα σε γενοκτονία και πυρηνική καταστροφή:</a> "Δώστε στις στρατιωτικές ομάδες αντιαρματικά, φορητούς πυραύλους εναέριας άμυνας, νάρκες, εκρηκτικά...βγάλτε το ουράνιο απ' τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ουκρανίας και ετοιμαστείτε να το διασπείρουμε στη Ρωσία."</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Στάδιο 7: Εξολόθρευση</b>. Οι δολοφόνοι "εξολοθρεύουν" γιατί δεν θεωρούν τα θύματά τους ανθρώπους: <a href="http://euromaidanpress.com/2014/04/13/plan-b-flatten-belgorod/">Σφαγή της Οδησσού</a>, βομβαρδισμός του Λουγκάνσκ, φόνοι της Μαριούπολης, βομβαρδισμός του Σλαβιάνσκ.</div>
<br />
Υποστηρικτές:<br />
<br />
Σφαγή της Οδησσού:<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δήμαρχος Οδησσού VOLODIMYR NEMIROVSKY: "Η αντιτρομοκρατική επιχείρηση της Οδησσού είναι νόμιμη".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
OLESYA OROBETS, εκπρόσωπος κόμμα Σβόμποντα:"Είναι μια ιστορική μέρα για την Ουκρανία. Είμαι πολύ χαρούμενος που αυτοί οι ενοχλητικοί αποσχιστές της Οδησσού εξολοθρεύτηκαν επιτέλους."</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Εκπρόσωπος του Σβόμποντα IRYNA FARION στο facebook μετά τη σφαγή της Οδησσού: "Μπράβο στην Οδησσό, το μαργαριτάρι του ουκρανικού πνεύματος. Οι διάβολοι να καούν στην κόλαση. Μπράβο."</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b>Στάδιο 8: Άρνηση.</b> Οι υπεύθυνοι αρνούνται ότι διέπραξαν οποιοδήποτε έγκλημα.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το να αποκαλεί κάποιος αυτό που συμβαίνει "αντιτρομοκρατική επιχείρηση" ή "πάλη ενάντια στη ρωσική εισβολή" αποτελεί άρνηση του γεγονότος ότι ο ουκρανικός στρατός ακολουθεί γενοκτονικές διαταγές. Πιο συγκεκριμένες μορφές της άρνησης εμφανίστηκαν στη θέση ότι <a href="http://www.kyivpost.com/content/ukraine/sbu-russia-behind-kidnapping-of-osce-military-observers-updates-videos-346066.html">τα θύματα της Οδησσού κάηκαν μόνα τους ή</a> ότι τα θύματα του Λουγκάνσκ βομβαρδίστηκαν μόνα τους.</div>
<br />
Υποστηρικτές:<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Πρώην δήμαρχος Οδησσού Edward Gurvits: <a href="http://tvrain.ru/teleshow/intervju/besporjadki_v_odesse_horosho_produmannaja_provokatsija_kogda_ljudej_ubivajut_oni_soprotivljajutsja_intervju_s_kandidatom_v_mery_odessy_eduardom_gurvitsem-367928/">Η σφαγή της Οδησσού ήταν πράξη αυτοάμυνας.</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
KYIV POST: <a href="http://www.kyivpost.com/content/ukraine/dmytrashkovsky-ukrainian-air-force-didnt-bomb-luhansk-regional-administrations-building-350358.html">Δεν βομβάρδισε το Λουγκάνσκ η ουκρανική αεροπορία</a> (<a href="http://scgnews.com/video-ukrainian-air-force-caught-bombing-civilians-osce-confirms">ο βομβαρδισμός του Λουγκάνσκ</a>).</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η ιστορία γράφτηκε απ' τους νικητές πολύ πριν την επινόηση του διαδικτύου. Τώρα, παρά το γεγονός ότι ο ουκρανικός στρατός προσπαθεί να εμποδίσει την εργασία των ΜΜΕ, πολλοί δημοσιογράφοι αποκαλύπτουν τα <a href="http://www.opednews.com/articles/The-Propaganda-War-About-U-by-Eric-Zuesse-Obama-Administration_Peace_War_President-Barack-Obama-POTUS_Propaganda-140616-116.html">κατάφωρα ψέματα της ουκρανικής κυβέρνησης και των ουκρανικών/δυτικών ΜΜΕ</a> σε ό,τι αφορά τη "ρωσική εισβολή", όπως έγινε στην περίπτωση της παρατήρησης του Mark Franchetti ότι η πλειοψηφία όσων αντιμάχονται την κυβέρνηση του Κιέβου είναι πολίτες του Ντονμπάς και όχι Ρώσοι μισθοφόφοι, κλέφτες, αλκοολικοί ή ναρκομανείς. Αυτή την εντύπωση πήρα βλέποντας πολλά από τα βίντεο του youtube απ' το πεδίο της μάχης. Η αλήθεια θα βγει στο τέλος στην επιφάνεια και οι Ουκρανοί και όσοι τους στηρίζουν δεν θα μπορούν να γράψουν την ιστορία τους χωρίς αρκετά σχόλια στο περιθώριο. Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που γνωρίζουν τι συμβαίνει και κάποιος θα γράψει τους δράστες και τους υποστηρικτές τους στην ιστορία ως εγκληματίες, όπως και είναι. </div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Όπως πήγε ο Βύρωνας να πολεμήσει στον ελληνικό πόλεμο της ανεξαρτησίας από τους Τούρκους, έτσι υπάρχουν και ρώσοι πολίτες που αποφάσισαν να πάνε στην Ανατολική Ουκρανία και να πολεμήσουν τον ουκρανικό στρατό. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάποια χρήματα για την υποστήριξή τους να προέρχονται από τη Ρωσία. Υπάρχει επίσης μεγάλη πιθανότητα όλος ο "ουκρανικός εμφύλιος" να είναι απλώς πάλη ανάμεσα σε ουκρανικές αριστοκρατίες ή παγκόσμιες ελίτ, ή ένας πόλεμος για το φυσικό αέριο (http://bit.ly/1lCylAK), ή ένας πόλεμος οργανωμένος απ' τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές ελίτ. Όμως το σημαντικότερο είναι πως υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό του λαού στην Ανατολική Ουκρανία που επέλεξε να ψηφίσει σε δημοψήφισμα, αν όχι απόσχιση από την Ουκρανία, τουλάχιστο Ομποσπονδοποίηση. Αυτοί οι εκπρόσωποι, βασικά, της εργατικής τάξης (οι πλούσιοι δεν ρισκάρουν την υγεία τους αντιπαλεύοντας την κυβέρνηση του Κιέβου), δεν αποδέχθηκαν το ιστορικό αφήγημα που προσέφερε η Ευρωμεϊντάν, μαζί με τον Μπαντέρα, τα αντιρώσικα συναισθήματα, τους ουράνιους εκατό, την άρνηση της νίκης των λαών στο Β' Παγκόσμιο, κλπ. Αυτοί οι αντικυβερνητικοί άνθρωποι πρέπει να έχουν φωνή, να τους μιλούν και να διαπραγματεύονται μαζί τους, και όχι να αγνοούνται εντελώς και στο τέλος να βομβαρδίζονται.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η γενοκτονία αποτελεί ολικό εξευτελισμό του ανθρώπινου είδους και πρέπει να καταδικαστεί από οποιονδήποτε έχει ίχνος συνείδησης όταν την συνειδητοποιήσει. Θεωρώ τους υποστηρικτές, αυτούς που στήριξαν, ενθάρρυναν ή επικρότησαν οποιοδήποτε ή και όλα τα στάδια της γενοκτονίας που λαμβάνει πια χώρα στην Ουκρανία εκτρώματα το ίδιο φρικτά με το έγκλημα το οποίο υποστηρίζουν. Με τη βοήθεια των ισχυρών και φιλοπόλεμων συμμάχων της, η Ουκρανία μπορεί να γίνει ένα ισχυρό και πλούσιο έθνος (πράγμα μάλλον όχι πιθανό), που θα έχει εκκαθαριστεί απ' τους "διαβολικούς" Ρώσους, αλλά ποτέ δεν θα κερδίσει πίσω αυτό που έχασε για πάντα – την ΑΝΘΡΩΠΙΑ της. Ως μισή Ουκρανή και μισή Ρωσίδα που μεγάλωσε στο Ντονμπάς, το κέντρο των "σκαθαριών Κολοράντο" και των "υπανθρώπων", έχω βαθιά πληγωθεί από αυτούς τους άλλους Ουκρανούς που είχαν τόσο μίσος για το Ντονμπάς στις καρδιές τους. Θλίβομαι που βλέπω τη χώρα μου να παίρνει το δρόμο της γενοκτονίας και ανησυχώ σφοδρότατα για τη μοίρα των πολιτών του Ντονμπάς, που αργά ή γρήγορα θα απειληθούν σημαντικά με το θάνατο. Ενθαρρύνω όλους τους Ουκρανούς που διαβάζουν αυτό και δεν έχουν χάσει ακόμα την ανθρωπιά τους να πιέσουν την τοπική και κεντρική κυβέρνηση στο Κίεβο να σταματήσει τις "αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις" πριν πνιγεί στο αίμα η Ανατολική Ουκρανία.</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-10859164166526618192015-06-07T00:37:00.000+03:002015-06-07T00:45:09.140+03:00«Κοινή Ευρώπη»-Ντ.Λοζούρντο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://waltendegewalt.files.wordpress.com/2014/01/40d9a-heartfield252c2bvoice2bfrom2bthe2bswamp.jpg?w=404&h=576" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://waltendegewalt.files.wordpress.com/2014/01/40d9a-heartfield252c2bvoice2bfrom2bthe2bswamp.jpg?w=404&h=576" width="224" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Ντ. Λοζούρντο, Αναθεωρητισμός στην Ιστορία, Κεφ. 4</b></div>
<div style="text-align: center;">
[«Αποσχιστικός Πόλεμος μεταξύ των Λευκών», «Διεθνής Εμφύλιος», «Αμερικανικός Αιώνας» & «Δεύτερος Τριακονταετής Πόλεμος»] </div>
<div style="text-align: center;">
<a href="https://waltendegewalt.wordpress.com/2014/01/24/%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7-%CE%BD%CF%84-%CE%BB%CE%BF%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF/">Waltendegewalt </a></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>4.2. Το δράμα τής γερμανικής κουλτούρας: Από τον Βέμπερ στους Νόλτε & Χίλγκρουμπερ</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κάνοντας τον απολογισμό τού δεύτερου τριακονταετή πολέμου, διαπιστώνουμε τη δυσμενή θέση στην οποία είχε περιέλθει η γερμανική κουλτούρα. Απέναντι σε μια παράδοση που, στα μάτια τουλάχιστον ενός οξυδερκούς παρατηρητή, χαρακτηρίζεται από κρίσιμα διακυβεύματα τόσο από υλικής όσο και από γεωπολιτικής πλευράς, η στροφή προς το πνεύμα ενός μάλλον ιστοριογραφικού αν όχι καθαρά πολιτικού ρεβανσισμού συνεχίζει να εμφανίζεται ανθεκτική. Πριν ακόμη σιγήσουν τα όπλα, ο Βέμπερ χλεύαζε τον υποτιθέμενο δημοκρατικό παρεμβατισμό τής Αντάντ, επισημαίνοντας ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, την χώρα που ανέλαβε στο εξής να ηγηθεί των συμμαχικών δυνάμεων στην σταυροφορία τους ενάντια στη Γερμανία, οι μαύροι όχι μόνο στερούνταν κάθε πολιτικού δικαιώματος αλλά υπόκειντο σε ένα λεπτομερέστατο καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού και σε αυστηρές νομοθετικές απαγορεύσεις όσον αφορά τη σύναψη μεικτών φυλετικών γάμων.[33] Τη στιγμή μάλιστα που θα ξεκινήσει η συζήτηση για την πολεμική «ευθύνη» με αφορμή τη συνθήκη των Βερσαλλιών, ο Βέμπερ θα υπογραμμίσει την ύπαρξη μιας ισχυρής «ιδεολογίας πολέμου» ακόμη και στις ΗΠΑ — και μάλιστα μεταξύ των «επιφανέστερων στρωμάτων τής “νέας Αμερικής”». Έτσι, το 1904, ήταν ένας διακεκριμένος αμερικανός ερευνητής που έδωσε κύρος στην ευρύτατα διαδεδομένη αλλά ωστόσο «εντελώς εσφαλμένη θεωρία για την υποτιθέμενη αναγκαιότητα ενός πολέμου για το εμπόριο»· στο βιβλίο τού Βέμπλεν, στο οποίο αναφέρεται ο Βέμπερ:</div>
<a name='more'></a><br />
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
θα μπορούσε να διαβάσει κανείς το πασίχαρο συμπέρασμα ότι πλησίαζε ο καιρός που η πολεμική επίλυση των διαφορών που ανακύπτουν στον τομέα τού παγκοσμίου εμπορίου θα αντιμετωπιζόταν εκ νέου ως μια έλλογη υπόθεση [<i>a sound business view</i>], πράγμα που θα είχε ως συνέπεια την επαναφύπνιση τού φιλοπόλεμου πνεύματος και την αντικατάσταση τού άθλιου κυνηγιού των δολαρίων από ένα αίσθημα αξιοπρέπειας.[34]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Δεν είναι τυχαίο που ο Βέμπερ ήταν μεταξύ των πρώτων που επισήμαναν την έλευση τού «αμερικανικού αιώνα» — όπως θα αποκληθεί, δύο δεκαετίες αργότερα, το φαινόμενο αυτό τής ακαταμάχητης ανόδου μιας νέας δύναμης προσηλωμένης στον στόχο τής «οικονομικής υπεροχής» και τής «παγκόσμιας ηγεμονίας» κατά το πρότυπο τής αρχαίας Ρώμης.[35]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παρ’ όλ’ αυτά η βούληση απομυθοποίησης τής κοινότοπης μανιχαϊκής ερμηνείας τής πρώτης παγκόσμιας σύρραξης στην οποία προβαίνουν οι νικητές τού πολέμου δεν συνοδεύεται από κανένα αυτοκριτικό απολογισμό τής ιστορίας τού γερμανικού ιμπεριαλισμού, τής οποίας γνώστης ήταν δίχως άλλο ο Βέμπερ, αφού ήδη στα τέλη τού 19ου αιώνα είχε προβλέψει με βεβαιότητα το επικείμενο τέλος τού «διαλείμματος τού φαινομενικά ειρηνικού ανταγωνισμού» μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.[36] Με το ενδιαφέρον του στραμμένο στον αγώνα ενάντια στον τσαρισμό, ο μεγάλος κοινωνιολόγος εξακολουθεί αντιθέτως να υποστηρίζει το γερμανικό σκεπτικό: η ίδια η γερμανική σοσιαλδημοκρατία δεν συμμεριζόταν, άλλωστε, την εκτίμηση ότι «ο πόλεμος ενάντια σε ένα τέτοιο σύστημα ήταν ένας δίκαιος πόλεμος»;[37] Ο αγώνας για τη «συντριβή τού τσαρισμού» δεν μπορούσε επομένως παρά να είναι ένας «καλός πόλεμος».[38] Αν και αντικείμενο αποδοκιμασίας, καθόσον ασκείται από τις δυνάμεις τής Αντάντ, ο δημοκρατικός παρεμβατισμός εμφανίζεται ως πλήρως νομιμοποιημένος στην περίπτωση τής ανατολικής εκστρατείας τής αυτοκρατορίας τού Γουλιέλμου τού Β΄. Στο τέλος όμως η εν λόγω ιδεολογία διαψεύδεται από τον ίδιο τον Βέμπερ, όταν δηλώνει ότι «έχουμε συντρίψει τον τσαρισμό, αλλά η αντιπαράθεσή μας με την Ανατολή δεν θα λάβει ποτέ τέλος».[39] Εν προκειμένω, η αιωνιότητα τής διαπάλης μοιάζει να παραπέμπει, όχι τόσο στα χαρακτηριστικά ενός συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, όσο στην γεωπολιτική ή, ακόμη χειρότερα, στο μοτίβο τής αιώνιας αντίθεσης μεταξύ σλάβων και γερμανών. Εν πάση περιπτώσει, εκείνο που υπονοείται είναι ότι ο πόλεμος εναντίον τής Γαλλίας, μιας χώρας που ανέκαθεν ενδιαφερόταν να έχει «έναν αδύναμο γείτονα»,[40] δεν χρειάζεται καν να καταστεί αντικείμενο αυτοκριτικού αναστοχασμού — πόσο δε μάλλον ο επιβεβλημένος και δίκαιος πόλεμος εναντίον τής Ρωσίας: «Το δυστύχημα για μας ήταν ότι ο πόλεμος αυτός εξελίχθηκε σε πόλεμο εναντίον τής Δύσης, εναντίον τού αγγλοσαξωνικού κόσμου».[41]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι αλήθεια ότι εν μέσω τής διαμάχης που ξέσπασε για την «ευθύνη» και τις «φρικαλεότητες» τού πολέμου ο Βέμπερ δεν θα διστάσει να καταγγείλει τον «προφανώς παράνομο» και απάνθρωπο «αγγλικό ναυτικό αποκλεισμό» που προκάλεσε «επτακόσια πενήντα χιλιάδες περίπου» θύματα μεταξύ τού αμάχου γερμανικού πληθυσμού.[42] Και όμως, η βαθύτερή του πρόθεση από πλευράς ιστοριογραφίας και πολιτικής συνίσταται στη θεραπεία τού ατυχούς σχίσματος ανάμεσα στη Γερμανία και τις αγγλοσαξωνικές χώρες και στην αποκατάσταση τής ενότητας τού πολιτισμένου κόσμου, θέτοντας, για το σκοπό αυτό, στο εδώλιο των κατηγορουμένων την τσαρική και μετέπειτα μπολσεβίκικη Ρωσία. Η ίδια τάση συναντάται αργότερα και στον Σμιτ, ο οποίος, ήδη από τα πρώτα χρόνια τού μεσοπολέμου, θα καταδικάσει τον αγγλικό «θαλάσσιο πόλεμο» και «ναυτικό αποκλεισμό» ως μορφές ολικού πολέμου που καταργούν την «ηπειρωτική διάκριση μεταξύ εμπολέμων και αμάχων» και πλήττουν αδιακρίτως «το σύνολο τού πληθυσμού τής ζώνης στην οποία επιβάλλεται ο αποκλεισμός».[43] Κατά τη δεύτερη μεταπολεμική περίοδο, ο Σμιτ θα επαναλάβει την καταγγελία του αυτή, όσον αφορά ειδικότερα τις πολεμικές επιδόσεις τού αγγλοαμερικανικού αεροστόλου, υποστηρίζοντας ότι δυνητικά επρόκειτο για έναν «καθαρά εξοντωτικό πόλεμο».[44] Εντούτοις, ο γερμανός δημοσιολόγος θα επιρρίψει, κατ’ ανάλογο τρόπο, το μεγαλύτερο μερίδιο τής ευθύνης για την εμφάνιση τού ολικού πολέμου, όπως επίσης και για τις γενοκτονίες και τις σφαγές που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα, στην επαναστατική παράδοση, τής οποίας επιστέγασμα ήταν η μπολσεβίκικη οκτωβριανή επανάσταση. Σύμφωνα με τον Σμιτ, το σφάλμα των δυτικών εχθρών τής Γερμανίας συνίστατο κυρίως στο ότι έθεσαν σε κρίση το <i>jus publicum europeum</i> [<i>ευρωπαϊκό δημόσιο δίκαιο</i>], διακυβεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την ενότητα τού πραγματικά πολιτισμένου κόσμου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει και τις κριτικές αναφορές τού Νόλτε στα γεγονότα τής Δρέσδης ή την εκτίμησή του για την ύπαρξη μιας «σαφούς και απροκάλυπτης γενοκτονικής» πρόθεσης εκ μέρους τού Τσέρτσιλ, όταν ο τελευταίος δήλωνε, σε ομιλία του το 1941, ότι:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν σήμερα λιγότεροι από 70 εκ. κακοήθεις ούννοι, εκ των οποίων ορισμένοι είναι ιάσιμες περιπτώσεις, ενώ άλλοι είναι, για να το πω απλά, για σκότωμα· πολλοί εξ αυτών συμμετέχουν ήδη ενεργά στην καταπίεση των αυστριακών, των τσέχων, των πολωνών, των γάλλων και πολλών άλλων ιστορικών, αρχαίων φυλών, τις οποίες λεηλατούν και καταδυναστεύουν.[45][i]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Προς επίρρωση τής θέσης του, ο γερμανός ιστορικός θα αποδώσει τη λέξη «others» που χρησιμοποιεί ο Τσέρτσιλ ως «die Anderen», έτσι ώστε το υποτιθέμενο νόημα να είναι ότι θα έπρεπε να εξοντωθούν όλοι οι υπόλοιποι γερμανοί εκτός από τους ελάχιστους που θα μπορούσαν να «ανανήψουν». Και όμως, για μια ακόμη φορά και παρά την μάλλον ακραία αυτή υπερβολή (δεδομένου τού ότι, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα, ο άγγλος πολιτικός είχε πράγματι κατά νου ένα σχέδιο μαζικής εκκαθάρισης των «ούνων»), ο Νόλτε θα εστιάσει τα πυρά του στην ασιατική και μπολσεβίκικη βαρβαρότητα. Η σύγκλιση των πολλαπλών οπτικών ανάλυσης τού δεύτερου τριακονταετή πολέμου με κοινό πλέον παρονομαστή την κατηγορία τού διεθνούς εμφυλίου επιτελείται σε συνάρτηση με την απόδειξη τής πρότασης ότι η μοναδική γνήσια αντίφαση των υπό εξέταση δεκαετιών είναι αυτή τής σύγκρουσης ανάμεσα στη Δύση συνολικά (συμπεριλαμβανομένης εδώ και τής Γερμανίας) και τον κομμουνισμό. Ως εκ τούτου, όμως, καθίσταται δυσεξήγητο το γεγονός τής μη εμπλοκής τής Σοβιετικής Ένωσης στην παγκόσμια σύρραξη πριν από την έναρξη τής επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Εν προκειμένω, ο γερμανός ιστορικός επιχειρεί να παρακάμψει τη δυσκολία αυτή επισημαίνοντας απλώς τον «παράδοξο» χαρακτήρα των εν λόγω εξελίξεων.[46]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο ίδιο πλαίσιο μπορούμε να εντάξουμε και τον Α. Χίλγκρουμπερ, ο οποίος είναι αλήθεια ότι εφιστά την προσοχή στο ότι ήταν η αγγλική κυβέρνηση που πίεζε για τη «μαζική μεταφορά πληθυσμών από τα ανατολικογερμανικά εδάφη και τη Σουδητία», καθώς και στο ότι η ιδέα τής «εκτόπισης στη Σιβηρία των γερμανών τής Ανατολικής Πρωσίας και τής Άνω Σιλεσίας» διατυπώθηκε το πρώτον από τον άγγλο υφυπουργό Σάρτζεντ. Ο γερμανός ιστορικός μάλιστα θα σκιαγραφήσει το πορτραίτο ενός Στάλιν που ενδίδει, με μισή καρδιά, «στις πιέσεις τού Μπένες [;] για τη βίαιη μετακίνηση των γερμανών σουδητών από το έδαφος τής ανασυσταθείσης Τσεχοσλοβακίας».[47] Ωστόσο, οι λεπτομέρειες αυτές αποδεικνύονται ασήμαντες, όταν έρχεται η στιγμή τού γενικού απολογισμού. Ξανά και ξανά, η «βαρβαρότητα» εντοπίζεται εκτός τής Δύσης — στους κόλπους τής οποίας η Γερμανία προσδοκά να γίνει ξανά δεκτή με όλες τις πρέπουσες τιμές. Εδώ αναγνωρίζουμε την κοινή κατευθυντήρια γραμμή τού φαινομένου τού γερμανικού αναθεωρητισμού στο σύνολό του. Τα εγκώμια και οι ευχαριστίες εκ μέρους τού Νόλτε κάθε άλλο παρά εμποδίζουν τον Φυρέ, όταν ασχολείται με τη συγγραφή τής ιστορίας τού 20ού αιώνα, να ταυτιστεί με την εμπειρία των πρωταγωνιστών τής αντι-γερμανικής σταυροφορίας. Και, όπως συμβαίνει και με τις συγκρούσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, βλέπουμε και εδώ να επιχειρείται, στο μέτρο τού δυνατού, η δημιουργική ανασύνθεση των διαφόρων ρευμάτων τού αναθεωρητισμού στη βάση τής αποκατάστασης τής ενότητας τής Δύσης και τής καταγγελίας τού ανατολίτικου-μπολσεβίκικου Οκτώβρη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνο λοιπόν που προέχει είναι να ξαναγραφεί η ιστορία τής ΕΣΣΔ. Πρόσφατα δε κυκλοφόρησαν και βιβλία που επιχειρούν να δείξουν ότι η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα προηγήθηκε μόλις τής επίθεσης που είχε προγραμματιστεί από τον Στάλιν κατά τής Γερμανίας.[48] Αυτή όμως η θέση κινδυνεύει να υπονομεύσει μια από τις βασικές κατηγορίες τού κατηγορητηρίου εναντίον τής μπολσεβίκικης επανάστασης, που, όπως μας πληροφορεί ο Φυρέ, θα οδηγούσε στην εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος το οποίο θα τιμούσε μέχρι τέλους τη συμμαχία του με τον Χίτλερ. Πιθανώς για να αποφύγει αντιφάσεις αυτού τού είδους, ο ιστορικός αναθεωρητισμός προκρίνει μια διαφορετική επιχειρηματολογική στρατηγική. Επιχειρείται επομένως να δειχθεί ότι ο πόλεμος τής ΕΣΣΔ εναντίον τής Γερμανίας είναι ανάλογος με αυτόν που εξαπέλυσε το Γ΄ Ράιχ με την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα· υποστηρίζεται έτσι ότι η σοβιετική πολεμική αντεπίθεση στο έδαφος τής ανατολικής Ευρώπης προκαλεί αδιακρίτως θύματα μεταξύ των κρατουμένων πολέμου και τού άμαχου πληθυσμού. Πέραν τής κατανοητής επιθυμίας για εκδίκηση, τα δεδομένα αυτά μοιάζουν να παραπέμπουν, σύμφωνα με τον Χίλγκρουμπερ, στον εγγενώς «βάρβαρο» χαρακτήρα «τής σοβιετικής αντίληψης για τον τρόπο διεξαγωγής τού πολέμου».[49]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο <i>a priori </i>χαρακτήρας τής δήλωσής αυτής συνδέεται άμεσα με το γεγονός ότι ο ιστορικός δεν επιχειρεί καν να προβεί σε μια συγκριτική ανάλυση με τα τεκταινόμενα στα άλλα μέτωπα τού Β΄ ΠΠ ή με τη συμπεριφορά που επέδειξαν τα αντι-μπολσεβίκικα ρωσικά στρατεύματα που, σε συνεργασία με τους Ναζί, έσπειραν τον τρόμο σε περιοχές όπως η Καρνία.[50][ii] Κυρίως όμως απουσιάζει κάθε μορφή συγκριτικής ανάλυσης με τη συμπεριφορά τού τσαρικού στρατού στην ανατολική Πρωσία είκοσι χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια τής πρώτης παγκόσμιας σύρραξης. Στις 23 Αυγούστου τού 1914, ένας συνεργάτης τού Λούντερντορφ σημειώνει στο ημερολόγιό του: «Δεν υπήρξε και, αναμφίβολα, δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά άλλος πόλεμος σαν αυτόν, όπου οι συγκρούσεις έφθασαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα κτηνώδους βίας. Οι ρώσοι κατακαίουν και καταστρέφουν τα πάντα στο διάβα τους».[51] Ομοίως, στο έργο τού Χίλγκρουμπερ, απουσιάζει κάθε προσπάθεια αυτοκριτικού στοχασμού όσον αφορά τη συμβολή που είχε ήδη παράσχει η προχιτλερική Γερμανία στην ερμηνεία μέσα από ένα φυλετικό πρίσμα τής πάλης μέχρι θανάτου που εκτυλισσόταν στην Ανατολή. Στις παραμονές τού πρώτου παγκοσμίου πολέμου ο Γουλιέλμος ο Β΄ βλέπει να διαγράφεται στον ορίζοντα «η τελική μάχη ανάμεσα στους σλάβους και τους γερμανούς»· «δεν πρόκειται καθόλου για ένα μείζον πολιτικό πρόβλημα, αλλά για ένα καθαρά φυλετικό ζήτημα […]. Το ερώτημα πλέον είναι αν, στην Ευρώπη, θα ανήκει κανείς ή όχι στη γερμανική φυλή».[52] Οι πολεμικοί στόχοι προς επίτευξη είναι επίσης πρωτοφανείς. Το Β΄ Ράιχ επιδιώκει να «προκαλέσει τη διάσπαση τής Ρωσίας, προκειμένου να απωθηθεί ο ανατολικός γείτονας στα προγενέστερα σύνορα, όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί προ τής βασιλείας τού Μεγάλου Πέτρου».[53] Μετά την ειρήνη τού Μπρεστ-Λίτοβσκ και το ξέσπασμα τού εμφυλίου, ιθύνοντες κύκλοι τής βιλχελμιανής αυτοκρατορίας στοιχημάτιζαν όχι μόνο σε μια ενδεχόμενη μελλοντική επέκταση των εδαφικών κατακτήσεων, αλλά ακόμη και στην ολοκληρωτική αποσύνθεση τής Ρωσίας. Για τον Γουλιέλμο τον Β΄, «δεν [υπήρχε] καμία δυνατότητα για ειρήνη μεταξύ σλάβων και γερμανών».[54] Αυτό ακριβώς το πρόγραμμα κληρονόμησε και ριζοσπαστικοποίησε ο Χίτλερ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η θέση, άλλωστε, τού Χίλγκρουμπερ διαψεύδεται και από τα κείμενα και τις πηγές που περιέχονται στον συλλογικό τόμο στον οποίο παραπέμπει.[55] Υπήρξαν βέβαια κάποια περιστατικά σφαγών, αλλά συγχρόνως απευθύνθηκαν εκκλήσεις από τις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές προς τους στρατιώτες, προκειμένου να αντιμετωπισθούν με αξιοπρέπεια και σεβασμό οι αιχμάλωτοι πολέμου και ο άμαχος πληθυσμός και να αποφευχθούν «συμπεριφορές ανάρμοστες για τον Κόκκινο Στρατό»· διαβάζουμε, επί παραδείγματι, για τις επανειλημμένες παραινέσεις και συστάσεις όσον αφορά τον διαχωρισμό των καλών από τα σάπια μήλα στο εχθρικό στράτευμα, δεδομένου ότι «καθήκον μας είναι να φροντίσουμε ώστε ο γερμανός στρατιώτης να συμπαραταχθεί στο πλευρό τού Κόκκινου Στρατού». Θα μπορούσε ακόμη κανείς να μείνει απλώς στη διαπίστωση τού επιμελητή τού εν λόγω συλλογικού τόμου, ότι δηλαδή οι άνωθεν εντολές βρίσκονταν σε προφανή αναντιστοιχία με την πραγματική συμπεριφορά στα πεδία των μαχών και τα κατεχόμενα εδάφη.[56] Παραμένει, ωστόσο, το γεγονός ότι τις πρώτες μέρες τού Φεβρουαρίου τού 1945 οι σοβιετικές αρχές κατέβαλαν «κάθε προσπάθεια για να μετριάσουν το εκδικητικό μένος των στρατιωτών τους», οι οποίοι, διασχίζοντας «ορισμένες από τις πλέον κατεστραμμένες από τον δεύτερο τριακονταετή πόλεμο περιοχές»,[57] βρέθηκαν μπροστά σε ένα θέαμα που, όπως θα δούμε στη συνέχεια, θα κάνει τον Ρούσβελτ να πει ότι «διψάει για το αίμα των γερμανών». Όσον δε αφορά τους σοβιετικούς στρατιώτες, είναι αδιαμφισβήτητη η σημασία τού κινήτρου τής προσωπικής εκδίκησης που επιδίωκαν να πάρουν οι νεοσύλλεκτοι χωρικοί — ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των οποίων είδαν συγγενικά τους πρόσωπα να εκτελούνται, να βασανίζονται ή να εκτοπίζονται ως δούλοι των κατακτητών. Δεν τίθεται καν θέμα ύπαρξης σχεδίου πολιτικής εξόντωσης. Για παράδειγμα, είναι κάθε άλλο παρά τυχαίο το ότι «οι πράξεις βαρβαρότητας που διεπράχθησαν από τους ρώσους» αντιμετωπίσθηκαν συχνά από το στρατιωτικό επιτελείο με αυστηρότατα μέτρα καταστολής, όπως ήταν η καταδίκη των υπευθύνων σε ποινές υπηρεσίας στα «πειθαρχικά τάγματα».[58]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από την άλλη, όμως, πλευρά, ο ίδιος ο Χίλγκρουμπερ επισημαίνει το γεγονός ότι «η ιδέα μιας εθνοφυλετικής ανασύνθεσης τής περιοχής» πρωτοεμφανίστηκε «στη διάρκεια των εθνοτικών διαμαχών στην περιφέρεια τής Ευρώπης», ήδη κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο[59] και, επομένως, σε χρονικό σημείο προγενέστερο τής οκτωβριανής επανάστασης. Υπάρχει κάποιος άλλος λόγος για την προαναφερθείσα αναφορά στη «σοβιετική αντίληψη για τον τρόπο διεξαγωγής τού πολέμου» πέραν τής ιδεολογικής προκατάληψης βάσει τής οποίας επιχειρείται η εξίσωση τής ναζιστικής με την κομμουνιστική «βαρβαρότητα»; Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η σαφής διαφορά μεταξύ των όρων τής σύγκρισης προκύπτει από την εικόνα που σκιαγραφεί ο ίδιος ο γερμανός ιστορικός: ο Χίτλερ επιδίωκε να «οικοδομήσει στα ερείπια τής ΕΣΣΔ μια γερμανική αυτοκρατορία μέσω τής εξαφάνισης τής μπολσεβίκικης άρχουσας τάξης, τού μαζικού αποδεκατισμού τού σλαβικού πληθυσμού και τής συστηματικής εξόντωσης των εβραίων»·[60] ο «πραγματικός αγώνας για επιβίωση» στον οποίο υποχρεώθηκε να επιδοθεί η ΕΣΣΔ ώθησε τον Στάλιν να «ενισχύσει την ασφάλεια τής χώρας μέσω τής επέκτασης προς δυσμάς τής σοβιετικής επικράτειας, πράγμα που κατά κάποιο τρόπο συνεπαγόταν την αναστροφή ή ανατροπή τής πολιτικής δημιουργίας “υγειονομικού κλοιού” που είχε πρωτοεφαρμοστεί τη διετία 1919-20 με σαφώς εχθρικές προθέσεις έναντι τής ΕΣΣΔ»[61]. Είναι προφανές ότι ο σκοπός τής ένταξης τής Γερμανίας στη σφαίρα επιρροής τής Μόσχας, για την επιδίωξη τού οποίου χρησιμοποιήθηκαν, ομολογουμένως, σκληρότατα μέσα, δεν έχει καμία σχέση με το χιτλερικό σχέδιο περιαγωγής των «ιθαγενών» τής ανατολικής Ευρώπης στο καθεστώς των ερυθρόδερμων τής Βορείου Αμερικής.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχει νόημα να κατηγορεί κανείς το καθεστώς που γεννήθηκε από την οκτωβριανή επανάσταση για το ότι αποδύθηκε σε έναν αγώνα που έλαβε τα χαρακτηριστικά τού διεθνούς εμφυλίου πολέμου και, συγχρόνως, σε έναν πόλεμο φυλετικής εξολόθρευσης. Αυτές οι δύο μορφές σύγκρουσης διαφέρουν ριζικά, καθόσον βασίζονται σε διαφορετικούς τύπους «αποπροσδιορισμού» [<i>déspécification</i>][iii] που δεν πρέπει να συγχέονται μεταξύ τους. Παραμένει βέβαια το γεγονός ότι το όριο ανάμεσα στον ηθικοπολιτικό και τον νατουραλιστικό «αποπροσδιορισμό» είναι ασταθές και ευμετάβλητο και ότι ορισμένες δηλώσεις και εκκλήσεις, το περιεχόμενο των οποίων στόχευε στην απανθρωποποίηση τού γερμανικού λαού στο σύνολό του, υπερέβησαν το όριο αυτό. Εδώ όμως γίνεται αισθητό το βάρος τής παλιότερης πολιτικο-πολιτισμικής παράδοσης και όχι τής υποτιθέμενης πολεμικής ιδεολογίας τής οκτωβριανής επανάστασης. Θα δούμε στη συνέχεια ότι οι Σοβιετικοί κατέβαλαν συστηματικές προσπάθειες προκειμένου να πάρουν με το μέρος τους όσο το δυνατόν περισσότερους στρατιώτες, αξιωματικούς και ακόμα και στρατηγούς τού εχθρικού στρατού. Το ξέσπασμα τού εμφυλίου στη Γερμανία προϋπόθετε τον κάθετο διχασμό τής χώρας και όχι τη μονολοθική αντιμετώπισή της ως μιας ενιαίας μάζας καταδικασμένης σε εξαφάνιση. Ακόμη και από τον ίδιο τον Νόλτε αναγνωρίζεται «ένα προτέρημα στον σοβιετικό κομμουνισμό»:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Κατά τη διάρκεια τού πολέμου, [ο κομμουνισμός] υιοθέτησε για μικρό μόνο διάστημα την αποκαλούμενη σήμερα «ρατσιστική» θεώρηση («Σλάβοι εναντίον Γερμανών»), πριν ασπαστεί εκ νέου την αντίληψη ότι ο γερμανικός λαός αποτελούνταν από εθνικοσοσιαλιστές ή φασίστες, από αντιφασίστες, από μη εθνικοσοσιαλιστές και τέλος από αντι-εθνικοσοσιαλιστές. Το περί ου ο λόγος «υποκείμενο» συγκροτούνταν στη βάση τού εθνικο-σοσιαλισμού ή και στη βάση τού μονοπωλιακού κεφαλαίου που υποκρυπτόταν πίσω από αυτόν. Πρόκειται για τη διαμόρφωση μιας μάλλον ιστορικής αντίληψης, την ίδια μάλιστα στιγμή που στη Δύση, όλως παραδόξως, εμφανιζόταν μια θεώρηση που αποτελούσε, κατά κάποιο τρόπο, πιστό αντίγραφο τής προσφιλούς στον εθνικοσοσιαλισμό αντίληψης, σύμφωνα με την οποία οι λαοί αποτελούσαν τα μόνα υποκείμενα. Η πολεμική φιλολογία των συμμάχων απέπνεε την ίδια αίσθηση υποστηρίζοντας, για παράδειγμα, ότι υπάρχει μια ευθεία γραμμή που οδηγεί από τον Αρμίνιο στον Χίτλερ ή από τον Λούθηρο στον Χίτλερ κ.ο.κ.[62]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Με τη σειρά της, η ιστορικός Ντέμπορα Ε. Λίπσταντ, υιοθετώντας θέσεις διαμετρικά αντίθετες από αυτές τού αναθεωρητισμού, έρχεται να καταδικάσει τους κομμουνιστές, επειδή δίδαξαν ότι «οι φασίστες (και όχι οι γερμανοί) ήταν εκείνοι που σκότωναν τους κομμουνιστές (και όχι τους εβραίους)», αναιρώντας έτσι το «χαρακτηριστικά εβραϊκό στοιχείο τής τραγωδίας» που διαδραματίστηκε στο Γ΄ Ράιχ.[63] Όπως θα δούμε στη συνέχεια, πρόκειται για έναν προβληματικό, αν όχι εντελώς αυθαίρετο, ισχυρισμό. Τουλάχιστον εδώ αναγνωρίζεται, έστω και με τίμημα την ανωτέρω ιδιαίτερα αρνητική αξιολογική κρίση, ότι η μαρξιστική διδασκαλία όσον αφορά την ανάλυση τού συγκεκριμένου παρεμπόδισε ή απέτρεψε την ταύτιση των γερμανών με τους ναζί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δίνοντας έμφαση στα αντικειμενικά γνωρίσματα τού ιμπεριαλισμού, ο Λένιν είχε αρνηθεί να καταλογίσει την αποκλειστική ευθύνη για το ξέσπασμα τού Α΄ ΠΠ στη Γερμανία βάσει τής καθαρά ανεδαφικής κατασκευής ενός υποτιθέμενα φιλοπόλεμου γερμανικού λαού που, στη συντριπτική του πλειοψηφία και καθ’ όλη την ιστορική του διαδρομή, χαρακτηριζόταν από άκρατο μιλιταρισμό. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός ότι, κατά τη σύναψη τής ειρήνης τού Μπρεστ-Λιτόφσκ, που ο Λένιν καταδίκασε ως ληστρική, ο μπολσεβίκος ηγέτης συνέκρινε την πάλη τής νέας σοβιετικής δημοκρατίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό με τον αγώνα ενάντια στην εισβολή και κατοχή τού στρατού τού Ναπολέοντα, που είχε στο παρελθόν διεξάγει η Πρωσία, κάτω όμως από την ηγεσία των Χοεντσόλερν, χωρίς όμως την ίδια στιγμή να διστάσει να χαρακτηρίσει τον ίδιο τον Ναπολέοντα «πειρατή που δεν διέφερε σε τίποτα από τους σημερινούς Χοεντσόλερν».[64] Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αντίδρασης και προόδου, όπως και μεταξύ των δυνάμεων τής ειρήνης και τού πολέμου, δεν μπορεί να καθοριστεί άπαξ και διαπαντός και, εν πάση περιπτώσει, δεν δύναται ποτέ να ταυτιστεί με κάποια εθνικά σύνορα. Επομένως, είναι αναγκαία κάθε φορά η συγκεκριμένη ανάλυση τής συγκεκριμένης κατάστασης. Και ενώ αρχικά ο Λένιν θα επικαλεστεί — την ίδια ακριβώς ώρα που ο στρατός τού Γουλιέλμου κατάγει περιφανείς νίκες — το ενδεχόμενο εθνικοαπελευθερωτικών πολέμων ενάντια στον γερμανικό ιμπεριαλισμό ακόμη και εντός τής Ευρώπης, δεν θα διστάσει, στη συνέχεια, να καταγγείλει την εθνική καταπίεση την οποία υφίσταται ο γερμανικός λαός. Είτε εξαιτίας των οικονομικών ρητρών που περιελήφθησαν στη συνθήκη των Βερσαλιών, είτε επειδή, μέσω τής ρήτρας ενοχής, καταλογίστηκε στη Γερμανία η πλήρης ευθύνη για τον πόλεμο, η εν λόγω συνθήκη εμφανίζεται στα μάτια τού μπολσεβίκου ηγέτη ως εξαιρετικά εκδικητική και βάρβαρη, ακόμη και εν συγκρίσει με εκείνη τού Μπρεστ-Λιτόφσκ. Στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά έκφραση τής ίδιας ιμπεριαλιστικής αρπακτικότητας, την οποία οι δυνάμεις τής Αντάντ θεωρούν, αδίκως, ότι συνιστά εγγενές χαρακτηριστικό των γερμανών ή καλύτερα των ούννων. Στο λενινιστικό εννοιολογικό σύμπαν δεν έχει θέση η φυλετική ταυτοποίηση των γερμανών ως ούννων ή ως βανδάλων, μια μορφή φυλετικοποίησης που, όπως θα δούμε, αντιθέτως, εξαπλώνεται στις τάξεις των δυτικών εχθρών τής Γερμανίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Από μια άλλη άποψη, η επαναστατική ρήξη διαιρεί στα δύο την ίδια τη ρωσική ιστορία: οι πρώτες φασιστικές συμμορίες, οι επονομαζόμενες «λευκές φρουρές», παρομοιάζονται από τον Λένιν με τις μαύρες εκατονταρχίες, τις ένοπλες συμμορίες τής αντίδρασης στην τσαρική Ρωσία. Διδασκόμενος από τη συγκεκριμένη ιστορική εμπειρία, ο Κίροφ, λίγο μετά την άνοδο τού Χίτλερ στην εξουσία, θα αποκηρύξει «τον γερμανικό φασισμό, με τον αντισημιτισμό του, την ιδεολογική του εμμονή στις διώξεις και τα πογκρόμ, την αντίληψη περί ανώτερων και κατώτερων φυλών» ως ιδεολογικό απόγονο των «μαύρων εκατονταρχιών».[65] Η χιτλερική εισβολή δεν αρκεί για να γεφυρωθεί το ρήγμα που υπέστη η ρωσική ιστορία. Παρά τις ανείπωτες απώλειες και καταστροφές που προκλήθηκαν από την επίθεση και παρά το ότι το επιθετικό εγχείρημα φαίνεται να χαρακτηρίζεται από ένα στοιχείο συνέχειας που ανάγεται στο απώτερο παρελθόν των τευτόνων ιπποτών, τους οποίους εξάλλου επικαλείται ρητά ο «Αγών μου»,[66] ο Στάλιν δεν είναι καθόλου πρόθυμος να προβεί στη φυλετικοποίηση και τη συλλήβδην καταδίκη τού γερμανικού λαού. Όπως δηλώνει τον [Φεβρουάριο] τού 1942:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Θα ήταν γελοίο να ταυτίσουμε την χιτλερική κλίκα με τον γερμανικό λαό ή με το γερμανικό κράτος. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι οι Χίτλερ έρχονται και φεύγουν, αλλά το γερμανικό κράτος, ο γερμανικός λαός μένει. Η δύναμη τού Κόκκινου Στρατού έγκειται στο γεγονός ότι δεν τρέφει, δεν μπορεί να τρέφει κανένα φυλετικό μίσος για κανέναν λαό, ούτε ακόμη και για τον γερμανικό λαό. [67][iv]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Επομένως, η στάση τού Στάλιν δείχνει πόσο ελάχιστα ήταν διατεθειμένος να ταυτίσει την ιστορία τής Γερμανίας με αυτή τού Γ΄ Ράιχ, πράγμα που, ωστόσο, δεν τον εμπόδισε, όταν απηύθυνε μια φλογερή έκκληση για εθνική ενότητα στον «πατριωτικό αγώνα» ενάντια στον εισβολέα, να καταδικάσει το ναζιστικό καθεστώς ως συνέχεια, από πλευράς ορισμένων ουσιωδών πτυχών, τού τσαρικού καθεστώτος που κατέρρευσε μετά τη ρωσική επανάσταση:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Το χιτλερικό καθεστώς είναι ουσιαστικά αντίγραφο τού αντιδραστικού εκείνου καθεστώτος που υπήρχε στη Ρωσία με τον τσαρισμό. Είναι γνωστό, πως οι χιτλερικοί με την ίδια προθυμία καταπατούν τα δικαιώματα των εργατών, τα δικαιώματα των διανοουμένων και τα δικαιώματα των λαών, όπως τα καταπατούσε το τσαρικό καθεστώς, πως με την ίδια προθυμία οργανώνουν μεσαιωνικά πογκρόμ κατά των Εβραίων, όπως τα οργάνωνε και το τσαρικό καθεστώς.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το χιτλερικό κόμμα είναι κόμμα των εχθρών των δημοκρατικών ελευθεριών, κόμμα τής μεσαιωνικής αντίδρασης και των πιο φανατικών πογκρόμ.</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Δεν πρόκειται για κάποιο μεμονωμένο περιστατικό· οι ναζί στιγματίζονται διαρκώς ως «πρωταγωνιστές των πογκρόμ», ενώ επίσης υπογραμμίζεται ότι επιχειρούν, εις μάτην, να συγκαλύψουν ή να εξωραΐσουν τον «πογκρομιστικό, αντιδραστικό τους χαρακτήρα».[68] Ανεξάρτητα από την όποια ηθικο-πολιτική αξιολόγηση τού Στάλιν, δεν παύει να ισχύει το γεγονός ότι, στη βάση τής λενινιστικής διδασκαλίας, ο σοβιετικός ηγέτης επισήμανε ότι οι γενεσιουργές αιτίες και οι συγκεκριμένες εκφάνσεις τού πολέμου «δεν μπορούν να αναχθούν στην ιδιοσυγκρασία των γιαπωνέζων ή των γερμανών».[69] Όταν, προς το τέλος τού πολέμου, ο συγγραφέας Έρενμπουργκ, σε μια στιγμή αδυναμίας, δήλωσε ότι οι γερμανοί ήταν «όλοι τους ίδιοι», η Πράβδα παρενέβη καταδικάζοντας απερίφραστα τις στερεοτυπικές αυτές αντιλήψεις και υπενθυμίζοντας την προαναφερθείσα δήλωση τής 23ης Φεβρουαρίου τού 1942 τού σοβιετικού ηγέτη.[70] Δεν αποκλείεται βεβαίως η στάση αυτή να υπαγορεύτηκε για λόγους προπαγάνδας ή, εξίσου πιθανό, να ήταν απόρροια διπλωματικών υπολογισμών. Ωστόσο, αυτό δεν ακυρώνει ούτε στο ελάχιστο τη σημασία της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>4.3 Το δράμα τής γερμανικής κουλτούρας: Από τον Σουμπέτερ στον Χάμπερμας</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δίπλα στην ιστοριογραφική και πολιτισμική παράδοση που έλκει την καταγωγή της από το έργο τού Νόλτε και τού Χίλγκρουμπερ εμφανίζεται στη Γερμανία και μια άλλη, φαινομενικά αντίθετη προς αυτή προσέγγιση, η οποία βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι, υιοθετώντας δουλικά την ιδεολογία των νικητών, συμβάλλει στην προαγωγή τής ειρηνικής και δημοκρατικής αναγέννησης τής χώρας. Στις ηττημένες Κεντρικές Αυτοκρατορίες, τα πρώτα χρόνια αμέσως μετά τον πόλεμο, οι φιλελεύθεροι κύκλοι, καθώς και οι κύκλοι που ήταν ιδεολογικά συγγενείς με τη μερίδα εκείνη τής σοσιαλδημοκρατίας που αφενός μεν ήθελε να ξεχαστεί η ψήφος της υπέρ των πολεμικών πιστώσεων, αφετέρου δε ήταν αποφασισμένη να πολεμήσει την επιρροή τού Λένιν, φάνηκαν να υιοθετούν το σκεπτικό τού «δημοκρατικού παρεμβατισμού» τής Αντάντ. Ενώ λοιπόν ο μεγάλος ρώσος επαναστάτης εντόπιζε τις αιτίες τού Α΄ ΠΠ στην αντικειμενική διαλεκτική τού καπιταλισμού και τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων, βλέπουμε τώρα τον Κάουτσκι και τον Χίλφερντιγκ να υπογραμμίζουν τις ριζικές διαφορές που υφίστανται μεταξύ τού αγγλοσαξωνικού κόσμου και τής Γερμανίας: από τη μια μεριά καταβάλλεται προσπάθεια να δημιουργηθεί μια εξιδανικευμένη εικόνα των υποτιθέμενα «φιλειρηνικών» αγγλοσαξωνικών χωρών, με ειδική μάλιστα αναφορά στον αμερικανό πρόεδρο Γουίλσον, ενώ, από την άλλη, η Γερμανία στιγματίζεται ως η μόνη γνήσια κοιτίδα τού μιλιταρισμού, αλλά και ως η έδρα τής λατρείας τού κράτους και τής σύμφυτης με αυτό «βούλησης», η οποία κατευθύνεται «προς την κατάφαση και ενίσχυση τής ισχύος του».[71]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, η εν λόγω θεώρηση θα τύχει πληρέστερης «επιστημονικής» επεξεργασίας στο έργο τού Γιόζεφ Σουμπέτερ, που είχε διατελέσει υπουργός οικονομικών τής Αυστρίας από το 1919 έως το 1920. Σύμφωνα με τον Σουμπέτερ, ο ιμπεριαλισμός, αντί να αποτελεί το «ανώτατο στάδιο τού καπιταλισμού», όπως υποστήριζε ο Λένιν, δεν είναι παρά έκφραση τής επιβίωσης προκαπιταλιστικών σχηματισμών και τής συναφούς «στενότητας πνεύματος». Ως αδιαμφισβήτητη απόδειξη για τον εν λόγω ισχυρισμό χρησιμοποιείται το παράδειγμα των ΗΠΑ, οι οποίες μπόρεσαν, με ήπια μέσα, να εντάξουν στη σφαίρα επιρροής τους τον Καναδά, το Μεξικό, καθώς και άλλες αχανείς ζώνες τού δυτικού ημισφαιρίου, παραμένοντας πάντα πιστές στον ειρηνικό τους προσανατολισμό. Πρόκειται, λοιπόν, για μια διαφωτιστική περιγραφή και απεικόνιση τής εξωτερικής πολιτικής μιας μεγάλης δύναμης που, κατά την περίοδο που εξετάζει ο Σουμπέτερ, δεν διστάζει να ανάγει σε θεωρητικό δόγμα την αναγκαιότητα και τον επωφελή χαρακτήρα τής πολιτικής τής «ράβδου» [big stick policy]. Καθίσταται, επομένως, προφανές ότι οι επανειλημμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις και επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική δεν θεωρούνται ότι υπάγονται στην κατηγορία τού πολέμου. Ο μεγάλος οικονομολόγος και κοινωνιολόγος δεν υποψιάζεται καν ότι ακριβώς στο στοιχείο αυτό τής μη υπαγωγής εντοπίζεται από τον Λένιν η καταδικαστέα αλαζονεία που χαρακτηρίζει τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος προκάλεσε και εξακολουθεί να προκαλεί «μια ολόκληρη σειρά πολέμων, που δεν θεωρούνταν πόλεμοι, γιατί συχνά ήταν μόνο μακελειό, όπου τα ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά στρατεύματα, οπλισμένα με τα πιο σύγχρονα όπλα εξόντωσης, εξολόθρευαν τους άοπλους και ανυπεράσπιστους κατοίκους των αποικιακών χωρών».[72]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα ήταν εύκολο κανείς να συγκρίνει τη θέση τού Σουμπέτερ με τον πολύ πιο ρεαλιστικό ιστορικό απολογισμό των αγγλοσαξώνων συγγραφέων. Χαρακτηριστικά διαφορετική και απαλλαγμένη από τέτοιες προκαταλήψεις είναι η στάση που υιοθετεί ο Κίσινγκερ, όταν πραγματεύεται την πολιτική των ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική. Είδαμε, εξάλλου, ότι ο Βέμπλεν, με τον οποίο ασχολήθηκε ο Βέμπερ, προσπάθησε να κατανοήσει τη σχέση ανάμεσα στην κατάκτηση των διεθνών αγορών και την εθνική καπιταλιστική οικονομία. Πίσω από αυτή την ανάλυση βρίσκεται η εμπειρία τής στενής σύνδεσης μεταξύ τής βιομηχανικής ανάπτυξης και τής διάδοσης τού «πολεμοχαρούς πνεύματος» στις ΗΠΑ. Το 1895, ο επιφανής αμερικανός γερουσιαστής Χένρι Κάμποτ Λοτζ, αφού εκθείασε τις αρετές τής χώρας του, η οποία είχε αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην υλοποίηση ενός προγράμματος «κατάκτησης, αποικισμού και επέκτασης που δεν [είχε] προηγούμενο μεταξύ των εθνών τού 19ου αιώνα», απαίτησε να υπάρξει μια νέα ισχυρή ώθηση προς τα εμπρός:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Μεταξύ τού Ρίο Γκράντε και τού Αρκτικού Ωκεανού πρέπει να κυματίζει η σημαία μίας και μόνης χώρας […]. Για τη διασφάλιση τής εμπορικής κυριαρχίας μας στον Ειρηνικό, πρέπει να θέσουμε υπό τον έλεγχό μας τα νησιά τής Χαβάης και να διατηρήσουμε την επιρροή μας στη Σαμόα.[73]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ βλέπουμε να αναγγέλλεται η έλευση τού «αμερικανικού αιώνα», που θα σημάνει τη σταδιακή αντικατάσταση τής ηγεμονίας τής Μεγάλης Βρετανίας από εκείνη των ΗΠΑ, τόσο από πλευράς βιομηχανικής ανάπτυξης, όσο και από πλευράς αποικιακής εξάπλωσης. Στα μέσα τού 19ου αιώνα, ο βρετανός φιλελεύθερος Ρίτσαρντ Κόμπντεν διατυπώνει τις εξής αυτοκριτικές παρατηρήσεις:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Είμαστε η πλέον μαχητική και επιθετική κοινωνία που υπήρξε ποτέ από την εποχή τής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Από την επανάσταση τού 1688 και μετά, έχουμε ξοδέψει πάνω από 1,5 δις [στερλίνες] σε πολέμους που κανένας τους δεν έγινε στις ακτές μας ή για την υπεράσπιση των σπιτιών και των οικογενειών μας […]. Η εριστικότητά μας είναι ένα στοιχείο που ποτέ δεν διέφυγε τής προσοχής όλων όσων ασχολήθηκαν με τον εθνικό μας χαρακτήρα.[74][v]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι, στους προαναφερθέντες συγγραφείς και σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην περίπτωση τού Σουμπέτερ, δεν υπάρχει κανένας κραυγαλέος εξωραϊσμός τού αγγλοσαξωνικού κόσμου και τής αναπτυγμένης βιομηχανικής κοινωνίας. Ο Σουμπέτερ, μάλιστα, ισχυρίζεται ότι η εγγενώς ειρηνική φύση τού αμερικανικού καπιταλισμού συνάγεται αβίαστα από την υποτιθέμενη άρνηση τής χώρας αυτής να συγκροτήσει «επαγγελματικό στρατό»· όπως όμως γνωρίζουμε, η χώρα που ο αυστροαμερικανός συγγραφέας επέλεξε ως πρότυπο διαθέτει σήμερα τεράστια στρατιωτική ισχύ, πράγμα που της επιτρέπει να χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες επαγγελματιών στρατιωτών έτοιμων να επέμβουν οπουδήποτε στον κόσμο ή να βομβαρδίσουν οποιαδήποτε χώρα, ώσπου να την στείλουν πίσω στη «λίθινη εποχή». Δεν είναι όμως αυτό το εντυπωσιακότερο στοιχείο. Υποχρεωμένος να αναγνωρίσει τη δραστηριοποίηση κάθε άλλο παρά φιλειρηνικών δυνάμεων εντός των ίδιων των ΗΠΑ, ο Σουμπέτερ ισχυρίζεται, προκειμένου να παρακάμψει τη δυσκολία αυτή, ότι η αιτία τού φαινομένου δεν είναι άλλη από την ύπαρξη «προκαπιταλιστικών καταλοίπων» που συνδέονται με τα μεταναστευτικά ρεύματα από τις πλέον καθυστερημένες χώρες τής Ευρώπης![75] Στον πυρήνα, λοιπόν, τής «επιστημονικής» αυτής ερμηνείας τού ιμπεριαλισμού βρίσκονται μια σειρά εθνικά στερεότυπα, που εξάλλου βρίθουν από κραυγαλέες αντιφάσεις. Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς ότι οι ευρωπαίοι μετανάστες εντάχθηκαν μαζικά στις γραμμές τού σοσιαλιστικού και φιλειρηνικού κινήματος που αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ, καθώς και ότι, όταν κατήγγειλε την επεκτατική πολιτική τής χώρας του στα μέσα τού 19ου αιώνα, ο Κόμπτεν έθεσε στο στόχαστρο τον «εθνικό χαρακτήρα» των άγγλων, που, όπως γνωρίζουμε, απετέλεσαν τον πρωταρχικό εθνοτικό κορμό τής αμερικανικής δημοκρατίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι η ανάλυση και αξιολόγηση από τον Σουμπέτερ τού αμερικανικού καπιταλισμού στηρίζεται μάλλον στην αυτο-απολογητική εικόνα που η χώρα αυτή συνηθίζει να προβάλει προς τα έξω με σκοπό τον εξωραϊσμό τής παρουσίας και τής δράσης της στη διεθνή πολιτική σκηνή, παρά στην αντικειμενική πραγματικότητα των πολιτικών και κοινωνικών της σχέσεων. Παρόμοιες εκτιμήσεις μπορούν να προβληθούν και σε σχέση με άλλους συγγραφείς, όπως ο Χάγιεκ, ο Μίζες και ο Πόπερ (όλοι τους επίσης διανοούμενοι αυστριακής καταγωγής που, έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία τους να μετοικήσουν σε χώρες τού αγγλοσαξωνικού κόσμου, δεν έπαψαν ποτέ να τον εκθειάζουν με τον φανατικό ζήλο των νεοφώτιστων). Για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται, αρκεί να αντιπαραβάλουμε τις απόψεις τους για τον ρόλο τής Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ στους δύο παγκοσμίους πολέμους με τις σχετικές εκτιμήσεις συγγραφέων όπως ο Τέιλορ και ο Κίσινγκερ — για να μην αναφερθούμε καν στον Κέινς, που εξέφρασε κατά καιρούς την περιφρόνησή του απέναντι ακόμη και στον Γουίλσον!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το φαινόμενο τής εσωτερίκευσης τής ιδεολογίας των νικητών τού πολέμου συνεχίζει, κατά κάποιο τρόπο, να έχει αντίκτυπο στη σύγχρονη γερμανική ιστοριογραφία. Η σημαντική μονογραφία τού Φριτς Φίσερ, η οποία δημοσιεύτηκε τη δεκαετία τού εξήντα, έχει το προτέρημα ότι καταρρίπτει μια για πάντα τον ευσεβή μύθο τής σταδιακής και ανεπαίσθητης ολίσθησης τού Β΄ Ράιχ στην τραγωδία τής πρώτης παγκόσμιας σύρραξης. Ωστόσο, ο ιστορικός επιμένει να θεωρεί ότι ο ιμπεριαλισμός είχε μία και μοναδική έκφανση, δείχνοντας να μην καταλαβαίνει ότι η Γερμανία (συμπεριλαμβανομένης εδώ και τής χιτλερικής Γερμανίας), που, βέβαια, δεν ήταν η μοναδική ιμπεριαλιστική δύναμη,[76] αντιμετώπιζε πάντα με θαυμασμό και φθόνο το παράδειγμα τής βρετανικής αυτοκρατορίας. Ο Χάμπερμας κινείται στο ίδιο πλαίσιο. Η οξεία του πολεμική εναντίον τού ιστορικού αναθεωρητισμού αναπτύσσεται στο όνομα τού εκθειασμού των «δυτικών μορφών ζωής».[77] Άθελά του ο γερμανός φιλόσοφος συναντά εδώ τον Νόλτε, που, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, συνέδεσε το όνομά του με τη προσπάθεια κατάδειξης τού ασιατικού ή ανατολικού χαρακτήρα τού ναζισμού. Και, για μια ακόμη φορά, βλέπουμε, τόσο στη μια όσο και στην άλλη περίπτωση, να πραγματοποιείται η απώθηση ή αποσιώπηση τής επιρροής που άσκησε η δυτική και κυρίως η αγγλοσαξωνική αποικιακή παράδοση στον χιτλερικό πόλεμο εξόντωσης και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια τής ναζιστικής Γερμανίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>4.4. Ο Πόλεμος στην Ασία: Λευκοί & Έγχρωμοι Πληθυσμοί</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ενώ από τη μια μεριά ο Χίλγκρουμπερ καταγγέλλει τον «βάρβαρο» τρόπο με τον οποίο διεξήγαγαν τον πόλεμο οι σοβιετικοί, από την άλλη ο Νόλτε υποχρεώνεται να αναγνωρίσει ότι τα φαινόμενα φυλετικοποίησης τού γερμανικού λαού ήταν περισσότερο διαδεδομένα στους δυτικούς εχθρούς τής Γερμανίας από ό,τι στην ΕΣΣΔ. Σύμφωνα με τον ιστορικό, πρόκειται για «προτέρημα» εγγενές στην έννοια και πρακτική τού διεθνούς εμφυλίου πολέμου και, γενικότερα, στην επαναστατική παράδοση, η οποία όμως στιγματίζεται από τον ίδιο ως πηγή κάθε κακού. Σε περιπτώσεις, λοιπόν, όπου η παράδοση αυτή έχει μικρή ή καθόλου επιρροή, η διαδικασία τού νατουραλιστικού «αποπροσδιορισμού» τού εχθρού θα συναντά ελάχιστα προσκόμματα, κάτι που επαληθεύτηκε στη διάρκεια τού αμερικανοϊαπωνικού πολέμου. Είναι γνωστά τα εγκλήματα πολέμου που διεπράχθησαν από τους Ιάπωνες, οι οποίοι, σε αντίποινα για τους μαζικούς και αδιάκριτους βομβαρδισμούς των πόλεών τους, ξεσπούσαν πάνω στους αιχμαλώτους πολέμου, στέλνοντάς τους στο απόσπασμα ή, συχνότερα, μετατρέποντάς τους σε δούλους καταδικασμένους να πεθάνουν μαζικά από την εξάντληση και τις στερήσεις κατά την κατασκευή στρατιωτικών έργων.[78] Ας ρίξουμε όμως τώρα μια ματιά σε ένα ελάχιστα γνωστό κεφάλαιο τής ιστορίας. Η ιδεολογία που ενέπνεε τους αμερικανούς στρατιώτες περιγράφεται ως εξής: «το 90% εξ αυτών» θεωρούσαν ως «ισχυρότερα κίνητρα: α) τον εθνικισμό […], [και] β) τη φυλετική προκατάληψη» έναντι των εχθρών, που τους ενέτασσαν στην ίδια κατηγορία με τους «νέγρους» και τους οποίους συχνά αποκαλούσαν «τσακάλια», «πιθηκάνθρωπους» ή «υπάνθρωπους», στερώντας τους έτσι συστηματικά την ανθρώπινη υπόστασή τους.[79] Εναντίον αυτών των «υπανθρώπων», που, σύμφωνα με πλήθος δημοσιευμάτων τού αμερικανικού τύπου, συνιστούσαν «φυλετική απειλή», έπρεπε να διεξαχθεί ένας πολύ σκληρός «φυλετικός πόλεμος» — ο οποίος, πριν ακόμη λάβει χώρα η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, είχε χαρακτηρισθεί ως «ανηλεής» από τον τότε στρατηγό (και μετέπειτα υπουργό εξωτερικών) Τζορτζ Κ. Μάρσαλ.[80]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας δούμε τώρα τι συνέβαινε στο μέτωπο σύμφωνα με την εικόνα που μας δίνουν δύο αμερικανοί ιστορικοί, οι οποίοι, ας σημειωθεί, έχουν ελάχιστη σχέση με τον ιστορικό αναθεωρητισμό:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Οι πεζοναύτες διασκέδαζαν χρησιμοποιώντας ως στόχο σκοποβολής τους ιάπωνες που τους πλησίαζαν για να παραδοθούν και ένιωθαν μεγάλη ικανοποίηση βλέποντας τα θύματά τους να πέφτουν στο έδαφος και να σφαδάζουν, ενώ τους τύλιγαν οι φλόγες των ναπάλμ. Τα ιαπωνικά κρανία δεν ήταν τα μόνα περιζήτητα τρόπαια: μεγάλη ζήτηση είχαν και τα χρυσά δόντια, που μερικές φορές τα αφαιρούσαν από το στόμα των ζωντανών θυμάτων τους χρησιμοποιώντας τη λαβή των μαχαιριών Κα-Μπαρ, που ήταν μέρος τού εξοπλισμού των πεζοναυτών.[81]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή είναι η οπτική των ιστορικών. Ας ακούσουμε όμως τι έχει να μας πει ένας πολεμικός ανταποκριτής τής εποχής:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Πυροβολήσαμε εν ψυχρώ αιχμαλώτους πολέμου, καταστρέψαμε νοσοκομεία, σφυροκοπήσαμε σκάφη και λέμβους διάσωσης· σκοτώσαμε ή κακομεταχειριστήκαμε τον άμαχο πληθυσμό και δώσαμε τη χαριστική βολή στους τραυματίες τού εχθρού· ρίξαμε σε λάκκους τους ημιθανείς μαζί με τους νεκρούς και, στον Ειρηνικό, βράσαμε τα κρανία τους, για να φτιάξουμε μπιμπελό για τις φιλενάδες μας, ενώ τα κόκαλα τού εχθρού κατέληξαν να γίνουν χαρτοκόπτες.[82]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Πεπεισμένος ότι «το κρανίο των ιαπώνων βρισκόταν περίπου 2.000 χρόνια πίσω σε εξέλιξη σε σχέση με το δικό μας», ένας διακεκριμένος ανθρωπολόγος έκρινε σκόπιμο να πληροφορήσει σχετικά τον αμερικανό πρόεδρο.[83] Πρόκειται για «ανακάλυψη», που, όπως πληροφορούμαστε, συνέβαλε στη χαλάρωση των συνηθισμένων αναστολών: «Θα ήταν ανάρμοστο ή ίσως και ιερόσυλο να μεταχειριστεί κάποιος με τον ίδιο τρόπο το κρανίο ενός γερμανού ή ενός ιταλού ή, με άλλα λόγια, το κρανίο ενός “λευκού”». Ο επικεφαλής τού αμερικανικού στόλου στον Ειρηνικό υποχρεώθηκε, εκ των υστέρων, να παρέμβει για να βάλει τέλος και να αποτρέψει στο μέλλον την επανάληψη παρόμοιων περιστατικών σε βάρος των «κίτρινων».[84]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεδομένης τής ύπαρξης τού φαινομένου τού νατουραλιστικού «αποπροσδιορισμού» τού εχθρού, γίνεται κατανοητή η εμφάνιση σχεδίων που έτειναν να λάβουν τον χαρακτήρα γενοκτονίας. Ως ο μετριοπαθέστερος μεταξύ των εμπνευστών παρόμοιων σχεδίων αποδεικνύεται ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ, ο οποίος για κάποιο διάστημα έπαιζε με την ιδέα τής αναγκαστικής στείρωσης («τους βάζουμε να περάσουν μέσα από ένα στενό διάδρομο και …. μπιζζζ … ακούγεται ο ήχος τής ηλεκτρικής συσκευής») ή με την ιδέα τής «αναγκαστικής υβριδοποίησής τους με τους ιθαγενείς των νότιων θαλασσών, ούτως ώστε να εξαλειφθεί η ιαπωνική βαρβαρότητα». Ο γιος του Έλιοτ, πολύ πιο ευφάνταστος σε σύγκριση με τον πατέρα του, πρότεινε τον βομβαρδισμό τής εχθρικής χώρας «για να μειωθεί στο μισό ο άμαχος πληθυσμός».[85] Δεν έλειψαν βέβαια και ορισμένες ριζοσπαστικότερες ή δελεαστικότερες προτάσεις. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο τού 1944, το 13 τοις εκατό των αμερικανών συμφωνούσαν με την ολοκληρωτική εξολόθρευση τού ιαπωνικού λαού· στο ερώτημα τι έπρεπε να γίνει με τη γονατισμένη και εξουθενωμένη ασιατική χώρα, μια ομάδα αξιωματικών, ειδικά εκπαιδευμένων για να αναλάβουν τη μελλοντική στρατιωτική διακυβέρνηση τής χώρας, έδωσαν την εξής απάντηση: «οι “κίτρινοι μπάσταρδοι” έπρεπε να αφεθούν να πεθάνουν από την πείνα».[86] Τέλος, ο πρόεδρος τής «War Manpower Commission»[vi] Πολ Β. Μακ Νατ τάχθηκε υπέρ μιας τρόπο τινά τελικής λύσης στο ιαπωνικό πρόβλημα, απαιτώντας την «ολική εξόντωση τού ιαπωνικού πληθυσμού».[87]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι αν υπάρχει σχέση ανάμεσα στο φαινόμενο τής φυλετικοποίησης και την εκστρατεία μαζικών βομβαρδισμών που εξαπέλυσαν οι αμερικανικές δυνάμεις με αποκορύφωμα την καταστροφή τής Χιροσίμα και τού Ναγκασάκι. Με δεδομένη την εξάπλωση τού μίσους ενάντια στους «κίτρινους» πριν ακόμη από τα γεγονότα τού Περλ Χάρμπορ και την επίσημη έναρξη τού πολέμου, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τα σχέδια και οι προβλέψεις τού στρατηγού Τζορτζ Κ. Μάρσαλ, όσον αφορά τον επικείμενο «ανηλεή» πόλεμο, περιελάμβαναν και τη διεξαγωγή μαζικών και αδιάκριτων εμπρηστικών βομβαρδισμών, με δηλωμένο σκοπό την καταστροφή των εύφλεκτων κατασκευών από ξύλο και χαρτόνι στις πυκνοκατοικημένες ιαπωνικές πόλεις. Στην πραγματικότητα, αυτού τού είδους τα σχέδια ανάγονται στις αρχές τής δεκαετίας τού ’30. Στη διάρκεια τού πολέμου, χρησιμοποιήθηκαν εκτός από εμπρηστικές βόμβες και βόμβες βραδείας ανάφλεξης, με αντικειμενικό σκοπό τη δυσχέρανση τού έργου των επιχειρήσεων διάσωσης.[88] Κατά τη στιγμή τής λήψης τής απόφασης για τη χρήση πυρηνικών όπλων, ο Τρούμαν θα προσπαθήσει να καταπνίξει τις επικριτικές φωνές και τις ηθικές του αναστολές λέγοντας τα εξής: «όταν έχω να κάνω με ζώα, οφείλω να συμπεριφερθώ αναλόγως»· «οι ιάπωνες διεξήγαγαν τον πόλεμο με τρόπο σκληρό, βάρβαρο και φαύλο».[89]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το χρώμα τού δέρματος διαδραμάτισε βεβαίως καίριο ρόλο στις αμοιβαίες διαδικασίες φυλετικοποίησης. Ωστόσο, ο παράγοντας αυτός δεν πρέπει να ιδωθεί μεμονωμένα ή να απολυτοποιηθεί. Ενώ, από τη μια μεριά, η Ιαπωνία καλεί σε αγώνα ενάντια στις «λευκές αυτοκρατορίες»,[90] εντούτοις τα σοβαρότερα πολεμικά της εγκλήματα στρέφονται εναντίον των «κίτρινων» κορεατικών και κινεζικών πληθυσμών, οι οποίοι έχουν την επιπλέον ατυχία να αντιμετωπίζονται ως αποικιακοί λαοί, που η μοίρα τους είναι να υποδουλωθούν, να υποχρεωθούν σε καταναγκαστική εργασία ή να υποβληθούν σε πειράματα βακτηριολογικού πολέμου.[91] Ωστόσο, η ιδεολογία και η συμπεριφορά των αμερικανών παραπέμπει επίσης στην αποικιακή παράδοση. Οι κίτρινοι εχθροί εξομοιώνονται με τους μαύρους και τους ερυθρόδερμους και κατατάσσονται στους έγχρωμους πληθυσμούς. Η «χειροτεχνία» με υλικά τα κρανία ή τα κόκαλα των νεκρών εχθρών φέρνει στο νου τον πόλεμο εναντίον των αμερινδών, όταν ακόμα και ο ίδιος ο πρόεδρος Τζάκσον μοίραζε παρόμοια αναμνηστικά στις «κυρίες τού Τενεσί».[92] Ο αμερικανός ιστορικός Φάσελ, στον οποίο αναφέρθηκα επανειλημμένα, παρομοιάζει την ιδεολογία των ΗΠΑ κατά τον πόλεμο στην Ασία με την πολεμική ιδεολογία τού Γ΄ Ράιχ κατά τη διάρκεια τής εκστρατείας στην Ανατολική Ευρώπη· πράγματι, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ήταν ο ίδιος ο Χίτλερ που εξομοίωνε τους πολωνούς και ρώσους «ιθαγενείς» με τους ερυθρόδερμους τής Αμερικής.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>4.5 Ηθική οργή και φυλετικοποίηση τού εχθρού</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας εξετάσουμε τώρα ορισμένα χαρακτηριστικά τού πολέμου στο δυτικό μέτωπο. Από το 1914 και μετά, η Γερμανία βρέθηκε στο στόχαστρο μιας εκστρατείας ηθικο-πολιτικού «αποπροσδιορισμού» στη βάση τής αντίληψης ότι αποτελούσε τον κατ’ εξοχήν φορέα τού αυταρχισμού και τού μιλιταρισμού τού «παλαιού καθεστώτος». Ωστόσο, το εν λόγω μοτίβο, που, σε τελική ανάλυση, παραπέμπει στην επαναστατική παράδοση ( — και αφήνοντας κατά μέρος τη συζήτηση, η οποία αναπτύσσεται σε συνάρτηση με το επαναστατικό κύμα τού 1789 και, στη συνέχεια, τού 1917, για το κατά πόσον είναι θεμιτή ή εφικτή η «εξαγωγή τής επανάστασης») συνυπάρχει αντιφατικά με το μοτίβο κατά το οποίο οι ευθύνες για τον πόλεμο επιρρίπτονται στις βαρβαρικές ορδές των «γότθων» ή στους «απογόνους των ούννων και των βανδάλων».[93] Ανάλογες εκτιμήσεις μπορούν να διατυπωθούν και για την πολεμική ιδεολογία των ΗΠΑ: η ιδέα τής δημοκρατικής σταυροφορίας υποκαθίσταται συχνά από τον προσδιορισμό των γερμανών είτε ως «ούννων», είτε ως «βαρβάρων» που αψηφούν τον «πολιτισμό», είτε τέλος ως απολίτιστων αγρίων που κατατάσσονται σε κατηγορία χαμηλότερη και από αυτή των «ερυθρόδερμων τής Αμερικής ή των μαύρων φυλών τής Αφρικής».[94]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η συνύπαρξη και εναλλαγή τού ηθικο-πολιτικού και νατουραλιστικού «αποπροσδιορισμού», όπως επίσης και η τάση μεταλλαγής μεταξύ των δύο αυτών μορφών «αποπροσδιορισμού», καθίστανται πιο έκδηλες κατά τη διάρκεια τής δεύτερης παγκόσμιας σύρραξης. Ενδεικτικά μπορεί εδώ να αναφερθεί η δριμύτατη καταγγελία των εγκλημάτων των «ούννων» εκ μέρους τόσο τού Τσέρτσιλ,[95] όσο και τού Αϊζενχάουερ.[96] Ο δεύτερος, μάλιστα, θα γράψει τα εξής στη γυναίκα του: «Θεέ μου, πόσο μισώ τους γερμανούς».[97] Το μίσος του είναι «αιώνιο»[98] και ασίγαστο: «σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους γερμανούς να αποποιηθούν την ευθύνη τους, τον ρόλο τους στα τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν την υφήλιο».[99] Ο μελλοντικός αμερικανός πρόεδρος συνεχίζει με την κάθε άλλο παρά ασήμαντη επισήμανση ότι, εν προκειμένω, πρόκειται για «εξατομικευμένη [!] ευθύνη» που, ωστόσο, βαρύνει κάθε άτομο που ανήκει στο γερμανικό έθνος.[100] Το ηθικό πάθος ρίχνει λάδι στη φωτιά τής αγανάκτησης και τού μίσους: «Ο γερμανός είναι άγριο θηρίο». Επιπλέον, από ό,τι φαίνεται, η εισαγωγή διακρίσεων στο εσωτερικό τού καταραμένου αυτού έθνους θεωρείται αδιανόητη και ανεπίτρεπτη: «Θα τους κάνουμε να το πληρώσουν ακριβά, μόλις παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία»·[101] «πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε με σκληρότητα».[102] Παρόμοια ήταν και η εν γένει στάση τού αμερικανικού επιτελείου στρατού, που θεωρούσε ως δεδομένο ότι «οι γερμανοί είναι όλοι τους ένοχοι, αν και ορισμένοι είναι περισσότερο ένοχοι από τους υπόλοιπους»· αυτό ήταν το σκεπτικό τής πολιτικής που συνίστατο στην αντιμετώπιση «όλων των γερμανών ως λεπρών»[103] και τής αρχικής απαγόρευσης που αφορούσε την ανάπτυξη σχέσεων συμπάθειας μεταξύ των στρατευμάτων κατοχής και τού πληθυσμού τής ηττημένης χώρας.[104]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο ηθικός φανατισμός φαίνεται να έπαιξε κάποιο ρόλο και στη σύλληψη τού σχεδίου Μοργκεντάου [1944] (υπουργού των οικονομικών των ΗΠΑ), που προέβλεπε την ολοκληρωτική διάλυση τού βιομηχανικού συστήματος τής Γερμανίας και, στη συνέχεια, τη μετατροπή τής οικονομίας της σε «αγροτο-ποιμενική». Από τη μια μεριά, το σχέδιο αυτό ανταποκρινόταν σε συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους, δεδομένου ότι, αφενός, η ΕΣΣΔ εξέταζε τη δυνατότητα να λάβει στην κατοχή της σημαντικό μέρος τού γερμανικού βιομηχανικού εξοπλισμού (ως αποζημίωση για τις υλικές ζημιές και τη βιομηχανική αποδιάρθρωση που υπέστη κατά τη διάρκεια τού πολέμου) και, αφετέρου, η Αγγλία εμφανιζόταν έτοιμη να αδράξει την ευκαιρία για να εκτοπίσει έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή από τη διεθνή αγορά. Από την άλλη, όμως, μεταξύ των εκπροσώπων τής αμερικανικής κυβέρνησης δεν έλειπαν και εκείνοι που επιθυμούσαν ο γερμανικός πληθυσμός να φτάσει στο «κατώτατο επίπεδο διαβίωσης», προκειμένου έτσι «να εξιλεωθεί για τα αμαρτήματά του» και για «τα δεινά που προκάλεσε στα θύματά του».[105]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχοντας προηγηθεί η πλήρης αποσιώπηση των ανηλεών διώξεων στις οποίες υπέβαλε τους εσωτερικούς του αντιπάλους το Γ΄ Ράιχ, η ηθική αγανάκτηση στρέφεται πλέον συνολικά κατά τού γερμανικού λαού, γεγονός το οποίο καθίσταται δυνατό μόνο μέσω τής σύμφυρσης τού ηθικού και τού νατουραλιστικού «αποπροσδιορισμού» — στο μέτρο, λοιπόν, που ο εχθρός μπορεί να θεωρηθεί συλλήβδην ένοχος, καταλήγει σταδιακά να ενσαρκώνει μια «παράδοση» ή μια «φυλή», που η συμπεριφορά και η διαγωγή της παραπέμπει όχι τόσο στην ιστορία όσο στην ίδια τη φύση. Είδαμε ήδη τον Τσέρτσιλ να αποκαλεί υποτιμητικά τους γερμανούς «κακοήθεις ούννους» και, ενώ, στη συνδιάσκεψη τής Γιάλτας, ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούσβελτ θα πει αναφερόμενος στα ναζιστικά εγκλήματα ότι «διψάει περισσότερο από ποτέ για το αίμα των γερμανών»,[106] θα καταλήξει να επαναφέρει στο προσκήνιο μια πρόταση, που, χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, είχε διατυπωθεί από έναν επιφανή αμερικανό ιερωμένο κατά τη διάρκεια τού Α΄ ΠΠ.[107] Πιο συγκεκριμένα, ο αμερικανός πρόεδρος θα δηλώσει τα εξής:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Πρέπει να είμαστε σκληροί απέναντι στη Γερμανία και με αυτό εννοώ ολόκληρο τον γερμανικό λαό και όχι μόνο τους ναζί. Πρέπει να ευνουχίσουμε τον γερμανικό λαό ή να προσπαθήσουμε, τουλάχιστον, να βρούμε κάποιο τρόπο, ώστε να εμποδιστούν να αναπαράγουν ανθρώπους που θα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν.[108][vii]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Η ιδέα αυτή τού «ευνουχισμού» αποτελεί ξεκάθαρα το αποκορύφωμα τής διαδικασίας φυλετικοποίησης τού εχθρού. Επομένως, δεν μπορεί κανείς παρά να κατανοήσει την αγανάκτηση που εξέφρασε εν προκειμένω ο Μπενεντέτο Κρότσε. Όπως είχε ήδη επισημάνει ο ιταλός φιλόσοφος κατά τη διάρκεια τού Α΄ ΠΠ, η θεώρηση τού πολέμου υπό την οπτική γωνία τής σύγκρουσης μεταξύ «γερμανισμού» και «λατινικότητας» δεν αποβάλλει τον απεχθή χαρακτήρα της, ακόμη και αν επιχειρηθεί από την πλευρά των ιταλών (ή/και των αγγλογάλλων) η αλλαγή τού προσήμου τής σχετικής αξιολογικής κρίσης: η ιδέα τής συλλήβδην καταδίκης των γερμανών ως «απόκληρου λαού» είναι «εξίσου ανόητη» με την εξύμνησή του ως «περιούσιου λαού».[109] Κατά τον Β΄ ΠΠ ο φιλόσοφος υπογραμμίζει μεν τον «ιστορικό χαρακτήρα» τού «κακού» που ενσαρκώνει το ναζιστικό καθεστώς και ιδεολογία, ταυτοχρόνως όμως επισημαίνει ότι όσοι προτείνουν το μέτρο των αναγκαστικών «στειρώσεων» μιμούνται ουσιαστικά «το παράδειγμα, που έδωσαν οι ίδιοι οι ναζί».[110] Πράγματι, στην περίοδο τού Γ΄ Ράιχ, μια σειρά από προγράμματα ή προτάσεις σχετικά με τη «μαζική στείρωση των εβραίων» είχαν προηγηθεί τής υιοθέτησης τής «τελικής λύσης» τού εβραϊκού ζητήματος.[111]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Προσδίδοντάς του μόνιμα, αν όχι αιώνια, χαρακτηριστικά και απαγορεύοντας την εισαγωγή διακρίσεων στο εσωτερικό τού αντίπαλου έθνους, ο νατουραλιστικός «αποπροσδιορισμός» τού εχθρού στρώνει τον δρόμο σε μορφές βίας που τείνουν να πάρουν τον χαρακτήρα γενοκτονίας. Στην συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση, υπάρχει πιθανώς σχέση ανάμεσα στα προαναφερθέντα φαινόμενα φυλετικοποίησης και την απόφαση τής βρετανικής κυβέρνησης και γενικού επιτελείου στρατού να προχωρήσουν σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς που είχαν ως στόχο να προκαλέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα θύματα μεταξύ τού άμαχου γερμανικού πληθυσμού μέσω τής συστηματικής καταστροφής, κατά κύριο λόγο, των λαϊκών συνοικιών (δηλαδή των περιοχών με τη μεγαλύτερη αστική πυκνότητα).[112] Μεταξύ των πρωτεργατών τής εφαρμογής τού σχεδίου αυτού, βρίσκουμε έναν από τους πλέον ένθερμους θιασώτες τής σταυροφορίας εναντίον των «κακοήθων ούννων», τον Ουίνστον Τσέρτσιλ, ο οποίος δεν φαίνεται να πτοείται από το γεγονός ότι μετά το τέλος τού Α΄ ΠΠ είχε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να προσαχθούν ως εγκληματίες πολέμου στη δικαιοσύνη οι γερμανοί πιλότοι οι οποίοι είχαν λάβει μέρος σε επιχειρήσεις βομβαρδισμών συγκριτικά μικρότερης κλίμακας.[113] Ανάλογες εκτιμήσεις ισχύουν όσον αφορά και τον Ρούσβελτ, ο οποίος, το 1939, είχε καλέσει τα εμπόλεμα μέρη να απέχουν από τη «βάρβαρη και απάνθρωπη» πρακτική των βομβαρδισμών κατά τού αμάχου πληθυσμού·[114] κατά τη διάρκεια, ωστόσο, τού τελικού σταδίου τού ολικού πολέμου, ο αμερικανός πρόεδρος θα προκαλέσει μαζικές και αδιάκριτες καταστροφές πολύ μεγαλύτερης έκτασης από εκείνες που ο ίδιος είχε αποδοκιμάσει στο παρελθόν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι ολέθριες συνέπειες τής φυλετικοποίησης τού εχθρού συνεχίζουν να είναι αισθητές και μετά το πέρας τού πολέμου. Πρόσφατα, ο καναδός ιστορικός Τζέιμς Μπακ κατηγόρησε τον Αϊζενχάουερ ότι καταδίκασε σε θάνατο από την πείνα και τις στερήσεις χιλιάδες γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου και ζήτησε για τον λόγο αυτό να καταστραφούν τα μνημεία που ανεγέρθηκαν προς τιμήν τού αμερικανού στρατηγού και πολιτικού. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο διευθυντής τού Κέντρου Αϊζενχάουερ τού Πανεπιστημίου τής Νέας Ορλεάνης, αν και υπερασπίστηκε την υστεροφημία τού μεγάλου ανδρός διαψεύδοντας τις σοβαρότερες από τις διατυπωθείσες κατηγορίες, παραδέχτηκε τελικά ότι:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι τού 1945 σημειώθηκαν εκτεταμένα περιστατικά κακομεταχείρισης των γερμανών αιχμαλώτων πολέμου, οι οποίοι ξυλοκοπούνταν, στερούνταν επαρκών ποσοτήτων πόσιμου νερού, λάμβαναν πενιχρό συσσίτιο, υποχρεώνονταν να ζουν στην ύπαιθρο, χωρίς κατάλυμα και χωρίς επαρκή ιατρική φροντίδα· εμποδιζόταν επίσης η επικοινωνία τους με τον έξω κόσμο και τους παρακρατούνταν η αλληλογραφία· σε ορισμένες περιπτώσεις, για να ξεγελάσουν την πείνα τους, οι αιχμάλωτοι έφτιαχναν «ζωμό» βράζοντας χόρτα.[115]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Ωστόσο, η εικόνα που περιγράφουν οι φύλακες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι οποίοι, σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, έγιναν «μάρτυρες φρικαλεοτήτων», είναι πολύ πιο τραγική:</div>
<blockquote class="tr_bq">
Δεν υπήρχε έλλειψη νερού, αφού βρισκόμαστε δίπλα στο Ρήνο· αυτό που συνέβαινε ήταν ότι δεν τους δίναμε αρκετό νερό. Κάποιοι από αυτούς, τρελαμένοι από τη δίψα, σέρνονταν κάτω από το συρματόπλεγμα και έτρεχαν στο ποτάμι, μέσα από τα χωράφια μέρα μεσημέρι, ενώ τους πυροβολούσαν οι αμερικανοί δεσμοφύλακες. </blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Ένας φίλος που δούλευε στην κουζίνα τού στρατοπέδου μού έδειξε τις άφθονες προμήθειες τροφίμων και παραδέχτηκε ότι οι κρατούμενοι θα μπορούσαν να σιτίζονται καλύτερα. Όταν δοκίμασα να τους προσφέρω, πάνω από το συρματόπλεγμα, λίγο από το συσσίτιο που μου περίσσεψε, απειλήθηκα με φυλάκιση. Διαμαρτυρήθηκα σχετικά στους υπευθύνους αξιωματικούς, οι οποίοι με πληροφόρησαν ότι υπήρχε άνωθεν εντολή για την επιβολή καθεστώτος πείνας και ότι το εν λόγω μέτρο αποτελούσε γενικότερη πολιτική επιλογή.</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ένας άλλος αυτόπτης είναι το εξής: «Μερικές φορές ξεπεράσαμε τα όρια τής πολιτισμένης συμπεριφοράς και τελικά, σε κάποιο βαθμό, γίναμε ίδιοι με αυτούς που πολεμούσαμε».[116]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ενώ το μοτίβο τής δημοκρατικής σταυροφορίας παραπέμπει ως ένα βαθμό στην επαναστατική παράδοση, ο προσδιορισμός τού εχθρού ως βαρβαρικού φύλου έλκει την καταγωγή του από μια διαφορετική παράδοση που θέτει στο στόχαστρο τους ίδιους τους επαναστάτες, καθόσον αυτοί περιγράφονται από τους αντιπάλους τους ως «τούρκοι», ως «άγριοι» ή ακόμα και ως «βάρβαροι εισβολείς» που απειλούν να καταστρέψουν τον πολιτισμό. Από τη μια μεριά, λοιπόν, μετά την εξέγερση τού Ιούνη τού 1848, οι επαναστατημένοι εργάτες εμφανίζονται στα μάτια μιας πολύ μεγάλης μερίδας τής κοινής γνώμης ως «γότθοι» και «βάνδαλοι», σύμφωνα τουλάχιστον με την προαναφερθείσα παρατήρηση τού Τοκβίλ. Από την άλλη όμως μεριά, στη διάρκεια τού δεύτερου τριακονταετούς πολέμου, βλέπουμε τους ίδιους τους γερμανούς να μεταμορφώνονται πλέον σε «βανδάλους», «γότθους» και «ούννους». Ο «αποπροσδιορισμός» αυτής τής μορφής, που δημιουργεί ένα γεωγραφικό, ανθρωπολογικό ή εθνικό χάσμα εχθρότητας ανάμεσα στον εαυτό και τον άλλο, φτάνει στο αποκορύφωμά του με τη στάση που υιοθετείται απέναντι στους πληθυσμούς που κατοικούν στις ζώνες τής αποικιακής επέκτασης. Επιπλέον, καθώς εμφανίζονται στο προσκήνιο νέες οξύτατες αντιπαραθέσεις, το φαινόμενο τής φυλετικοποίησης αγγίζει πλέον και τους άμαχους πληθυσμούς των πολιτισμένων χωρών. Έτσι, από τη μια μεριά, βλέπουμε τους αμερικανούς, με μακρά εμπειρία στις εκστρατείες κατά των νέγρων και των ερυθροδέρμων, να απαξιώνουν χωρίς ιδιαίτερες αναστολές τους ιάπωνες ως «κίτρινους», ενώ, από την άλλη, βλέπουμε να αναπτύσσεται στην Ευρώπη μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα και πολύπλοκη διαλεκτική. Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών τού δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, ο Τσέρτσιλ — έχοντας αποκαλέσει τον Χίτλερ «Αττίλα» — καλεί τους Ιταλούς να αρνηθούν να συμμαχήσουν με τη Γερμανία, δείχνοντας ανυπακοή στα κελεύσματα τού Μουσολίνι: «Στον τελευταίο πόλεμο κατά των βάρβαρων ούννων ήμαστε στο ίδιο στρατόπεδο […]. Ένας και μόνον άνδρας υποχρεώνει σήμερα εσάς, τους κληρονόμους και συνεχιστές τής αρχαίας Ρώμης, να συμπαραταχθείτε με τους βάρβαρους ειδωλολάτρες».[117][viii] Ενώ, λοιπόν, στις αρχές τού δεύτερου τριακονταετούς πολέμου, ο άγγλος πολιτικός πίστευε ότι η βαρβαρότητα ενδημούσε αποκλειστικά στον εξωευρωπαϊκο κόσμο και πιο συγκεκριμένα στις αποικιακές περιοχές, τώρα όμως θεωρεί ότι αυτή ενσαρκώνεται στους «ούννους», που ήδη από τη ρωμαϊκή εποχή συνιστούν διαρκή απειλή για τον πολιτισμό. Γίνεται έτσι κατανοητό το περιεχόμενο μιας πινακίδας που χρησιμοποιήθηκε προς το τέλος τού Β΄ ΠΠ και η οποία προειδοποιούσε τους στρατιώτες που επρόκειτο να εισέλθουν στην ηττημένη πλέον Γερμανία από τα ολλανδογερμανικά σύνορα ότι: «Εδώ τελειώνει ο πολιτισμένος κόσμος».[118] Δεδομένου ότι η χάραξη των ορίων μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας είναι αποτέλεσμα μονομερούς διακήρυξης, παραμένει πάντα ανοικτό το ενδεχόμενο να υποβιβαστούν στην κατηγορία των βαρβάρων οι λαοί και οι χώρες που έχουν εμπλακεί σε έναν ανηλεή πόλεμο: η ιδεολογία που διαμορφώνεται με σκοπό τη νομιμοποίηση και την αποθέωση των πολεμικών επιχειρήσεων σε βάρος των «βαρβάρων» καταλήγει να εμφανίζεται και να εφαρμόζεται ακόμη και στο εσωτερικό τής καπιταλιστικής μητρόπολης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η εν λόγω διαδικασία διευκολύνεται από το γεγονός ότι, ακόμη και εν καιρώ ειρήνης, η οριοθέτηση τού πολιτισμένου κόσμου συντελείται με ποικίλους και συχνά αντιφατικούς τρόπους. Το γεγονός αυτό επισημαίνεται και από τον ίδιο τον Σμιτ, όταν, αφήνοντας κατά μέρος τη συνήθη καταγγελτική ρητορική εναντίον τής επαναστατικής παράδοσης, υποχρεώνεται να αναφερθεί στο δόγμα Μονρόε και στη γεωπολιτική κοσμοθεώρηση που θεμελιώνεται σε αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται η Αμερική το όριο ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα αντιβαίνει στις αντιλήψεις των ευρωπαίων ηγετών και στοχαστών. Ο πολιτισμός εξακολουθεί μεν να ταυτίζεται με τη Δύση, αλλά η Δύση μετατοπίζεται τώρα στην άλλη πλευρά τού Ατλαντικού:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Κατά τρόπο παράδοξο, η έννοια τού δυτικού ημισφαιρίου λαμβάνει πολεμική χροιά, εξαιρώντας από το πεδίο εφαρμογής της την Ευρώπη, την αρχαία Δύση. Αρνητικό σημείο αναφοράς αποτελεί πλέον όχι η παλιά Ασία ή η Αφρική, αλλά η παλιά Δύση. Η νέα Δύση διεκδικεί για τον εαυτό της τον τίτλο τής γνήσιας Δύσης, τής αληθινής Ευρώπης.</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, «η παλιά Ευρώπη» τίθεται εκτός πολιτισμού, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την περίπτωση τής Ασίας και τής Αφρικής, με τις οποίες πλέον μοιράζεται κοινή μοίρα.[119]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αρκεί εδώ να αναφερθεί ότι, στο αποχαιρετιστήριο διάγγελμά του, ο Τζορτζ Ουάσιγκτον είχε καλέσει τους συμπολίτες του να μην εμπλακούν στο πλέγμα «των ανταγωνισμών, των φιλοδοξιών, των συμφερόντων, των αντιφατικών βλέψεων και των απρόβλεπτων συγκρούσεων»[120][ix] των ευρωπαϊκών δυνάμεων, των οποίων τη συμπεριφορά παρομοίασε με εκείνη των ερυθροδέρμων:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
[Τ]ην ίδια στιγμή που όλα σχεδόν τα έθνη τής Ευρώπης συγκλονίζονται από πολέμους και ταραχές, παντού στον τόπο μας επικρατεί ειρήνη και ηρεμία — με εξαίρεση ορισμένες περιοχές στα δυτικά μας σύνορα, όπου οι Ινδιάνοι μάς προκαλούν κάποια προβλήματα, για την αντιμετώπιση των οποίων έχουν ήδη ληφθεί τα κατάλληλα σωφρονιστικά μέτρα.[121][x]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Η τάση εξοβελισμού τής Ευρώπης από τον πολιτισμένο κόσμο επανεμφανίζεται κατά τον πόλεμο τού 1812 εναντίον των Άγγλων. Πέραν τής κατηγορίας ότι στον πόλεμο κατά των αποικιών δεν είχαν διστάσει να χρησιμοποιήσουν τη βοήθεια των «άγριων» αμερικανικών φυλών (—κατηγορία, που, ας σημειωθεί, είχε διατυπωθεί στο κείμενο τής Διακήρυξης τής Ανεξαρτησίας), οι Άγγλοι κατηγορούνται τώρα από τον Μάντισον για το ότι οι πρακτικές στις οποίες καταφεύγουν δεν διαφέρουν καθόλου από εκείνες των «απολίτιστων» ερυθροδέρμων, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τους ναυτικούς βομβαρδισμούς, που προκαλούν αδιακρίτως θύματα, μεταξύ των οποίων και γυναικόπαιδα.[122]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η εν λόγω τάση εξακολουθεί να γίνεται αισθητή κατά τον δεύτερο τριακονταετή πόλεμο. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, στις εβδομάδες και μήνες που ακολουθούν το ξέσπασμα τού Α΄ ΠΠ, οι αποδοκιμασίες στρέφονται εναντίον όλων ανεξαιρέτως των εμπολέμων, που, όπως επισημαίνεται σε κύριο άρθρο τής εφημερίδας <i>Times</i> στις 2 Αυγούστου 1914, «έχουν περιπέσει στην κατάσταση των πρωτόγονων φυλών».[123] Στην ομιλία που εκφωνεί στις 26 Οκτωβρίου 1916, ο Γουίλσον καταγγέλλει για μια ακόμα φορά το «ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του», που με τη μορφή ενός «πολύπλοκου πλέγματος συμμαχιών και συμφωνιών, ενός σκοτεινού δικτύου κατασκοπείας και σκευωριών, […] ενέπλεξε» σε έναν καταστροφικό πόλεμο «ολόκληρη την ανθρώπινη οικογένεια».[124][xi] Στη συνέχεια, καθώς αρχίζει να διαγράφεται η προοπτική τής αμερικανικής επέμβασης στο πλευρό τής Αντάντ, οι καταγγελίες εστιάζονται αποκλειστικά στους γερμανούς, οι οποίοι, όπως είδαμε, αποκαλούνται απαξιωτικά «ούννοι» και «βάρβαροι» και θεωρούνται χειρότεροι και από τους «ερυθρόδερμους τής Αμερικής και τις μαύρες αφρικανικές φυλές». Μια ανάλογη διαλεκτική θα αναπτυχθεί και κατά τη διάρκεια τού Β΄ ΠΠ. Ακόμη και τον Απρίλιο τού 1939, ο Φραγκλίνος Ντελάνο Ρούσβελτ εξακολουθούσε να κατηγορεί συλλήβδην τις ευρωπαϊκές χώρες για το ότι δεν μπόρεσαν να βρουν άλλες μεθόδους επίλυσης των διαφορών τους από εκείνες που χρησιμοποιούσαν «οι ούννοι και οι βάνδαλοι πριν από χίλια πεντακόσια χρόνια»· ευτυχώς, όμως, χάριν στον «τυπικά αμερικανικό θεσμό» τής παναμερικανικής ένωσης, που περιελάμβανε όλες τις χώρες τής «αμερικανικής οικογένειας», «οι δημοκρατίες τού δυτικού κόσμου [Western World]», τουτέστιν τής αμερικανικής ηπείρου, κατάφεραν να προάγουν «τον κοινό τους πολιτισμό στο πλαίσιο ενός συστήματος ειρήνης» και να προστατεύσουν τη «δύση» από τη σκληρή μοίρα που επιφυλάχθηκε στον «παλιό κόσμο».[125] Μετά την είσοδο τής Αμερικής στον πόλεμο, ο Ρούσβελτ επικεντρώνει τα πυρά του αποκλειστικά στη Γερμανία, χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ύπαρξη διαφοροποιήσεων στο εσωτερικό τής χώρας, όπως άλλωστε φαίνεται και από την προαναφερθείσα πρότασή του όσον αφορά την «αναγκαστική στείρωση» τού γερμανικού λαού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>4.6 Αποσχιστικός Πόλεμος των Λευκών στη Δύση, Αποικιακός Πόλεμος στην Ανατολή</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατά τις δεκαετίες που προηγήθηκαν των δύο παγκοσμίων πολέμων, οι χώρες τής Δύσης επαίρονταν για το ότι ανήκαν όλες στην ίδια οικογένεια χωρών — ή ακόμα και στην ίδια φυλή ή την ίδια οικογένεια φυλών, ο προαιώνιος προορισμός των οποίων ήταν να υποτάξουν τις λοιπές «κατώτερες» φυλές· υπήρχε, λοιπόν, μια «ανώτερη, επεκτατική φυλή» ή μια «αυτοκρατορική φυλή» (για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια τού Θίοντορ Ρούσβελτ και τού Τόμας Μακόλεϊ αντίστοιχα),[126-7] η οποία προσδιοριζόταν είτε ως «νορδική» είτε ως «άρια» είτε, ακόμη, ως «τευτονική». Ένας διακεκριμένος άγγλος εθνολόγος, γράφοντας το 1842, σημειώνει ότι «κατά σχεδόν γενική παραδοχή, το συλλογικό σώμα των ευρωπαϊκών εθνών [είναι] ινδοευρωπαϊκής ή άριας καταγωγής»· δέκα περίπου χρόνια αργότερα, ένας απολογητής τού βρετανικού ιμπεριαλισμού θα πλέξει το εγκώμιο των άγγλων και των γερμανών, που αποτελούν «τα δύο μεγάλα παρακλάδια τής τευτονικής φυλής».[128] Το 1899, ο βρετανός υπουργός αποικιών Τζόζεφ Τσάμπερλεν θα απευθύνει έκκληση στις ΗΠΑ και τη Γερμανία για τη σύναψη μιας τριμερούς «τευτονικής» συμμαχίας.[129] Έπρεπε να μεσολαβήσει το ξέσπασμα τού Α΄ ΠΠ για να μετατραπούν οι εν λόγω έννοιες από όργανα εξύμνησης εν χορώ τής Ευρώπης και τής Δύσης (και προπαντός των ηγέτιδων δυτικών δυνάμεων) σε όργανα «αδελφοκτόνου» πάλης. Στις ΗΠΑ, μετά την εμπλοκή τής χώρας στον πόλεμο κατά τής Γερμανίας, ο όρος «τεύτονας» χάνει τις θετικές συνδηλώσεις που είχε αποκτήσει μέχρι τότε σε ευρείς κύκλους διανοουμένων και πολιτικών και μετατρέπεται στο εξής σε προσβολή στρεφόμενη κατά τού εχθρού.[130]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο διχασμός στους κόλπους τής Ευρώπης, τής Δύσης και τής άριας φυλής προκαλεί έντονες αποδοκιμασίες και βαθιές απογοητεύσεις. Ενώ μαίνεται ο πόλεμος, δεν λείπουν τα παραδείγματα γερμανών συγγραφέων που εκφράζουν τη λύπη τους για το ότι γίνονται μάρτυρες τόσο μιας αιματηρής σύγκρουσης μεταξύ «δύο αδελφών εθνών γερμανικής καταγωγής» όσο και τής «συναδέλφωσης μεταξύ τής ινδογερμανικής Μεγάλης Βρετανίας και τής μογγολικής Ιαπωνίας».[131] Ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση προκαλεί η παρουσία στο πλευρό των συμμάχων τής Αντάντ και, κατόπιν, στις τάξεις τού στρατού κατοχής στη Γερμανία μαύρων στρατιωτών, οι οποίοι κατηγορούνται για τη ροπή τους προς την ακολασία. Η εκδικητική μανία των νικητών θα φτάσει, άραγε, μέχρι την αναγκαστική «μιγαδοποίηση» των ηττημένων; Ακολουθεί σωρεία διαμαρτυριών με αποδέκτες τα πολιτισμένα κράτη και την Αγία Έδρα τού Βατικανού για την πρωτόγνωρη αυτή παραβίαση τής αλληλεγγύης μεταξύ των λευκών εθνών και των επιταγών τής φυλετικής (και κοινωνικής) ιεραρχίας:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Η Γερμανία βλέπει, με φρίκη και αποτροπιασμό, να απειλείται η καθαρότητα τού αίματός της […]· μολύνουν το αίμα μας, βεβηλώνουν την ιερότητα τού αίματός μας, για να μας μετατρέψουν σε λαό μιγάδων, καθώς για χρόνια ολόκληρα το αίμα μας θα αναμειγνύεται με το αίμα των πλέον πρωτόγονων φυλών. Μια τέτοια προσβολή δεν θα γίνει ποτέ ανεκτή! Οι υπόλοιποι λαοί τής Ευρώπης, που τουλάχιστον ως προς το ζήτημα αυτό έχουν χάσει κάθε αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τον κίνδυνο που θα διέτρεχε ολόκληρη η Ευρώπη, εάν η Γερμανία κατοικούνταν από έναν ασεβή, προλεταροποιημένο και μιγαδοποιημένο λαό.</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Το κείμενο τής έκκλησης, με τίτλο «κραυγή απόγνωσης των γερμανίδων γυναικών», ζητά να δοθεί άμεσα τέλος σε έναν τέτοιου είδους φυλετικό εμφύλιο πόλεμο:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
Με καλυμμένη την κεφαλή, παρουσιαζόμαστε ενώπιον σας, άνδρες και γυναίκες τής λευκής φυλής, και δείχνοντάς σας την σπαραγμένη μας καρδιά, […] σας καλούμε να υψώσετε μαζί μας τη δική σας φωνή διαμαρτυρίας και αγανάκτησης ενάντια στην απολίτιστη φυλή που στο πρόσωπό μας εξευτελίζει την παγκόσμια φυλή των λευκών.[132]</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Η εν λόγω θεματική γνωρίζει μεγάλη διάδοση και στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Ο Λόθροπ Στόνταρντ — το έργο τού οποίου θα γίνει γρήγορα παγκοσμίως γνωστό, αποσπώντας μάλιστα τα εγκώμια δύο αμερικανών προέδρων, τού Γ. Χάρντινγκ και τού Χ. Χούβερ — εκφράζει τη θλίψη και την απογοήτευσή του για τον «εμφύλιο» ή «αποσχιστικό πόλεμο μεταξύ των λευκών» ή ακόμη για τον «νέο πελοποννησιακό πόλεμο» τού «λευκού πολιτισμού».[133] Σύμφωνα με τον συγγραφέα, πρόκειται για έναν αδελφοκτόνο αγώνα, που, μέσω τής διάρρηξης τής «λευκής αλληλεγγύης» και τού σπαραγμού, κατά κύριο λόγο, τής Ευρώπης, «τής χώρας των λευκών, τής καρδιάς τού λευκού κόσμου», συνιστά «αυτοκτονία για τη λευκή φυλή». Όπως συνέβη και στην περίπτωση τού καθαυτό πολέμου απόσχισης των νότιων πολιτειών, ο οποίος οδήγησε στη μαζική κατάταξη των μαύρων στις τάξεις τού στρατού τής Ένωσης, έτσι και ο Α΄ ΠΠ κατέστησε αναγκαία τη μεγάλης κλίμακας χρήση εκ μέρους τής Αντάντ έγχρωμων στρατευμάτων. Αυτός ο διχασμός τού λευκού πολιτισμένου κόσμου και το συνακόλουθο φαινόμενο τής κατάργησης των συνόρων μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας φτάνουν στο απόγειό τους με την εμφάνιση τού μπολσεβικισμού, ο οποίος, καθώς επιδιώκει τη συγκρότηση μιας παγκόσμιας συμμαχίας με τους αποικιακούς λαούς εναντίον τής Δύσης και των Λευκών, ενισχύοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, την «ανερχόμενη πλημμυρίδα των έγχρωμων λαών», θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως «ο αποστάτης, ο προδότης στις τάξεις μας, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να παραδώσει τα κλειδιά τού φρουρίου» και, επομένως, ως «θανάσιμος εχθρός τού πολιτισμού και τής φυλής μας».[134]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Σπένγκλερ καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα και καταγγέλλει την «υποδαύλιση μίσους κατά τής Ευρώπης» και «τής λευκής ανθρωπότητας», στην οποία σημαντικό ρόλο παίζουν οι μπολσεβίκοι, που όχι μόνο έχουν συμμαχήσει με τους «έγχρωμους πληθυσμούς τού πλανήτη», αλλά, στην πραγματικότητα, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι τους. Ο γερμανός συγγραφέας θα ασχοληθεί συστηματικά με την ιστορική αναδόμηση τής ολέθριας αυτής αλληγορίας με πρώτο ιστορικό σταθμό την αναζήτηση εκ μέρους τής Αγγλίας τής βοήθειας των ερυθροδέρμων (μοτίβο που, όπως ήδη αναφέρθηκε, πρωτοεμφανίζεται με την αμερικανική Διακήρυξη τής Ανεξαρτησίας)· επόμενο σταθμό αποτελεί η σύναψη συμμαχίας μεταξύ των γάλλων ιακωβίνων και των μαύρων τής Αϊτής, στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»· έπεται η χρήση από τους συμμάχους τής Αντάντ έγχρωμων στρατευμάτων,[135] ενώ, τέλος, η μπολσεβίκικη επανάσταση θα σημάνει το αποκορύφωμα τής όλης αυτής διαδικασίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι εν λόγω στάσεις και αντιλήψεις ασκούν επιρροή και στον Χίτλερ, ο οποίος στο «Μάιν Καμπφ» εξαγγέλλει ένα πρόγραμμα αποικιακής επέκτασης στην ευρωπαϊκή ανατολή, για την αποφυγή, ακριβώς, ενός αδελφοκτόνου πολέμου με τη Μεγάλη Βρετανία. Όπως μάλιστα παρατηρεί σε συνέντευξή του σε βρετανό δημοσιογράφο λίγο μετά την άνοδο των ναζί στην εξουσία, ο Α΄ ΠΠ αποτέλεσε τραγωδία για τα «δύο γερμανικά έθνη». Ένα χρόνο αργότερα, συνομιλώντας με έναν άλλο βρετανό δημοσιογράφο, ο Φύρερ διατυπώνει την ιδέα ότι «οι γερμανικοί λαοί, όπως οι δικοί μας, πρέπει να είναι φίλοι μεταξύ τους, για τον απλό και μόνο λόγο ότι αυτό υπαγορεύουν τα φυσικά τους ένστικτα. Το ναζιστικό κίνημα θα θεωρούσε φυλετικό έγκλημα τον πόλεμο μεταξύ Γερμανίας και Αγγλίας». Το 1937, η «Ντέιλι Μέιλ» θα δημοσιεύσει επιστολή τού Χίτλερ, με την οποία αυτός εκθειάζει «τη ναυτική ισχύ και την ιστορικά μοναδική αποικιακή στάση και νοοτροπία τής Μεγάλης Βρετανίας» και διατυπώνει την επιθυμία του για τη σύναψη βρετανογερμανικής συμφωνίας, στην οποία θα μπορούσε αργότερα «να προσχωρήσει και το αμερικανικό έθνος», ούτως ώστε να κρατηθεί ψηλά η σημαία τής «λευκής φυλής».[136] Αυτή την έννοια έχει και η εξύμνηση εκ μέρους τού Ρόζενμπεργκ των «δημιουργικών αξιών» και «τού εν γένει πολιτισμού τού δυτικού κόσμου» ή ακόμη των «γερμανικο-δυτικών αξιών», που πρέπει να σωθούν από το «χάος των λαών».[137]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μην μπορώντας να αποφύγει τον πόλεμο στη Δύση, ο Φύρερ δηλώνει ότι θα συμμορφωθεί ουσιωδώς με τις επιταγές τού <i>jus publicum europeum</i> κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον τής Γαλλίας, τής Αγγλίας και των ΗΠΑ (— ας σημειωθεί παρενθετικά ότι το θέμα τής καταστολής τού αντάρτικου απαιτεί ιδιαίτερη ανάλυση λόγω των συναφών διεθνοδικαιικών ζητημάτων), ενώ, ταυτόχρονα, επιχειρεί να προσδώσει θεωρητικό επίχρισμα στον πόλεμο εξόντωσης κατά των «ιθαγενών» τής αποικιακής αυτοκρατορίας που προτίθεται να οικοδομήσει. Έτσι, από τη μια μεριά, ασκεί κριτική στην Αγγλία (η οποία, σε αντίθεση με τη Γερμανία, είχε πλούσια ιστορική εμπειρία από τις επεμβάσεις της σε βάρος «ξένων» βαρβαρικών λαών) για τους βομβαρδισμούς αστικών περιοχών και τη μη συμμόρφωσή της προς τους «παραδεδεγμένους κανόνες που ρυθμίζουν τη διεξαγωγή τού πολέμου μεταξύ ίσων», ενώ, από την άλλη, δηλώνει ότι δεν αποδίδει «καμιά σημασία στην αντιμετώπιση και έκβαση, από πλευράς δικαίου, τού πολέμου στην Ανατολή»[138] Κι αυτό γιατί πρόκειται για έναν ξεκάθαρα αποικιακό πόλεμο εναντίον των «βαρβάρων». Μετά την ολοκλήρωση τής κατάκτησης και τής αποίκισης των νέων εδαφών, θα είναι αναγκαία η δημιουργία «ενός τεράστιου αναχώματος για την απόκρουση των μαζών τής κεντρικής Ασίας».[139] Το πάθος για την ενότητα των γερμανικών εθνών, από το οποίο εξακολουθεί να διαπνέεται η πολιτική τού Γ΄ Ράιχ, δεν είναι παρά η άλλη όψη τής φυλετικής αντιπαράθεσης με την Ανατολή, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ο ακραίος νατουραλιστικός αποπροσδιορισμός τού «ασιατικού» εχθρού εμποδίζει, παρά τον ολικό χαρακτήρα τού πολέμου, την πλήρη εκδήλωση τού φαινομένου τού νατουραλιστικού αποπροσδιορισμού τού «δυτικού» εχθρού, που, παρά ταύτα, εξακολουθεί να θεωρείται ότι ανήκει στον πολιτισμένο κόσμο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με τη λήξη τού πολέμου ο Χίμλερ παραδίδεται στον «φυλετικά συγγενή εχθρό», τους αγγλοσάξωνες, που δεν παύουν να αποτελούν «τμήμα τής νορδικής φυλετικής οικογένειας». Το ηγετικό στέλεχος τής ναζιστικής συμμορίας είναι πιθανό να έτρεφε την ψευδαίσθηση ότι θα τον αντιμετώπιζαν με κατανόηση,[140] αφού, σε τελική ανάλυση, ο πόλεμος που εξαπέλυσε το Γ΄ Ράιχ στράφηκε κυρίως εναντίον τής Ανατολής και των «ιθαγενών» της. Η εν λόγω στάση έχει μακρά ιστορία πίσω της. Έχει επισημανθεί επανειλημμένα το γεγονός τής «χρήσης δύο μέτρων και δύο σταθμών σε σχέση με τον αμερικανικό τρόπο διεξαγωγής τού πολέμου», ανάλογα με το αν οι εχθροί ήταν λευκοί ή ερυθρόδερμοι. Η αντίληψη αυτή εκδηλώθηκε και στον πόλεμο μεταξύ Βορείων και Νοτίων. Ωστόσο, παρά την σφοδρότητά του, ο εμφύλιος αυτός πόλεμος δεν μπορεί με κανένα τρόπο να συγκριθεί ή να εξισωθεί με τις διαδοχικές εκστρατείες εξόντωσης που, την ίδια περίοδο, εξαπολύοντο εναντίον των εξεγερμένων ινδιάνικων πληθυσμών, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, δεν αποτελούσαν κίνδυνο για την ασφάλεια τής Ένωσης. Εν προκειμένω, οι ρητές διαταγές προς τα στρατεύματα ήταν να μην πιάνουν αιχμαλώτους· στην «επονείδιστη σφαγή στο Σαντ Κρικ» το φθινόπωρο τού 1864, τα θύματα ήταν κυρίως γυναικόπαιδα.[141] Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η εφαρμογή «δύο μέτρων και σταθμών» αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα τής ιστορίας ολόκληρου τού δυτικού κόσμου. Το γεγονός ότι το στοιχείο αυτό είναι ιδιαίτερα προφανές στην περίπτωση των ΗΠΑ οφείλεται απλώς και μόνο στην παρουσία αποικιακών πληθυσμών στο μητροπολιτικό έδαφος τής χώρας. Η εν λόγω πρακτική θα φτάσει στο απόγειο της κατά την περίοδο τού Γ΄ Ράιχ: η κατά το μάλλον ή ήττον «ιπποτική» μονομαχία στη Δύση, σύμφωνα πάντα με την εκπεφρασμένη ευχή των ναζί στο πλαίσιο τού διαρκούς και ολέθριου εμφυλίου μεταξύ των λευκών, συνδέεται αναπόσπαστα με την αποικιακή εκστρατεία εξόντωσης των βαρβάρων που έχουν τεθεί εκτός τού πολιτισμένου κόσμου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>4.7 Ολικός Πόλεμος και «Βάρβαροι»</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι, βλέπουμε να καταρρέει κάτω από το βάρος των αντιφάσεών του ο ισχυρισμός τού Σμιτ (αλλά και γενικότερα τού ιστορικού αναθεωρητισμού), κατά τον οποίον η ευθύνη για την εμφάνιση τού ολικού πολέμου πρέπει να αποδοθεί στην επαναστατική πολιτική παράδοση και κυρίως στο γεγονός τής κήρυξης τού διεθνούς εμφυλίου πολέμου. Πρόκειται για μια απαράδεκτη ερμηνευτική κατασκευή όχι μόνο για τον λόγο ότι, σε περιόδους οξείας κρίσης, μια πληθώρα συντηρητικών και αντιδραστικών διανοουμένων απηύθυναν εκκλήσεις για σταυροφορίες, αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι η κρίση στην οποία περιήλθε το<i> jus publicum europeum</i> και το <i>jus in bello</i> οφείλεται, όχι τόσο στον ιδεολογικό φανατισμό και το συνακόλουθο φαινόμενο τού ηθικοπολιτικού «αποπροσδιορισμού», όσο κυρίως στην αιφνίδια είσοδο των «βαρβάρων» στο προσκήνιο τής ιστορίας. Άκρως ενδεικτικά είναι τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια τού αμερικανικού εμφυλίου. Καθώς ο πόλεμος παρατείνεται και καθώς οι συγκρούσεις γίνονται όλο και σκληρότερες, αυξάνεται αλματωδώς ο αριθμός των μαύρων από τον Βορρά και τον Νότο που συρρέουν στις τάξεις των Βορείων. Ως πρόεδρος τής Συνομοσπονδίας, ο Τζέφερσον Ντέιβις καλεί την παγκόσμια κοινή γνώμη των Λευκών να εκφράσει την αγανάκτηση και την οργή της για το σκάνδαλο τής μαζικής στράτευσης στο πλευρό τής Ένωσης των βαρβάρων, μελών μιας «υποδεέστερης φυλής», ενώ συγχρόνως αρνείται να θεωρήσει ως αιχμαλώτους πολέμου τους συλληφθέντες μαύρους στρατιώτες, όπως επίσης και τους λευκούς αξιωματικούς που έχουν τεθεί επικεφαλής έγχρωμων στρατιωτικών μονάδων και οι οποίοι, εκ τού λόγου τούτου, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη θανατική ποινή για το έγκλημα τής υποκίνησης σε εξέγερση των σκλάβων.[142]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επιστρέφουμε τώρα στη θεματική τού αποσχιστικού πολέμου μεταξύ των λευκών, ο οποίος, όπως είδαμε, προκάλεσε αποτροπιασμό κυρίως στην αμερικανική και γερμανική κοινή γνώμη εξαιτίας τής συμμετοχής έγχρωμων στρατευμάτων σε έναν πόλεμο μεταξύ πολιτισμένων λαών. Παρά το γεγονός ότι οι διεθνοδικαιικοί θεσμοί κατάφεραν να επιβιώσουν τής δοκιμασίας τού Μεγάλου Πολέμου, το σύστημα τού <i>jus publicum europeum</i> θα περιέλθει σε βαθιά κρίση κατά τη διάρκεια τού Β΄ ΠΠ. Όπως έγινε και με τους μαύρους τής Συνομοσπονδίας, έτσι και στην περίοδο τού Γ΄ Ράιχ ο «ιθαγενής» πληθυσμός τής Ανατολικής Ευρώπης θα τεθεί εκτός διεθνούς νομιμότητας· συγχρόνως, η μεταχείριση που επιφυλάχθηκε στους λευκούς διοικητές των έγχρωμων μονάδων δεν μπορεί παρά να φέρει στον νου τη μεταχείριση από το ναζιστικό καθεστώς των πολιτικών επιτρόπων τού Κόκκινου Στρατού, των σοβιετικών και κομματικών στελεχών, καθώς επίσης και των εβραίων, οι οποίοι θεωρούνταν ως οι εγκέφαλοι τού μπολσεβίκικου συστήματος και επομένως υπάγονταν στην ίδια κατηγορία με τους προηγούμενους. Ως εκ τούτου, διαπιστώνουμε ότι η καταστροφικότερη κρίση τού συστήματος τού <i>jus publicum europeum</i> σημειώθηκε στην Ανατολή, με πρωταγωνιστή τη χώρα που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή τής «άριας επανάστασης».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το παράδειγμα τού αμερικανικού εμφυλίου είναι σημαντικό και για άλλον έναν λόγο. Επιδιώκοντας να κάμψουν την αντίσταση των Νοτίων, τα στρατεύματα τής Ένωσης καταστρέφουν συστηματικά τις σοδιές, ενώ δεν διστάζουν να πυρπολούν ακόμη και πόλεις. Εκείνο όμως που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι «η πορεία τού Σέρμαν προς τη θάλασσα είχε τις ρίζες της στις εκστρατείες εναντίον των Ινδιάνων κατά την αποικιακή και την επαναστατική περίοδο» — εκστρατείες από τις οποίες αναδείχθηκαν «τα στελέχη, όπως και το νέο στρατιωτικό δόγμα, που θα χρησιμοποιηθούν αργότερα στις ιμπεριαλιστικές περιπέτειες των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική και στις Φιλιππίνες».[143] Με άλλα λόγια, σε περιόδους έντονων συγκρούσεων μεταξύ των μελών τού δυτικού κόσμου, οι μορφές πολέμου που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά εναντίον των βαρβάρων τείνουν να εμφανίζονται και στους κόλπους τού πολιτισμένου κόσμου. Φαίνεται, μάλιστα, ότι κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων μαζικής εξόντωσης εναντίον των «ιθαγενών» τής ανατολικής Ευρώπης ο Χίτλερ, εμπνεόμενος από το παράδειγμα τού Σέρμαν,[144] επικαλέστηκε ρητά το προηγούμενο τού πολέμου εναντίον των ερυθροδέρμων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επομένως, μπορούμε τώρα να δούμε κάτω από νέο φως την κατηγορία που διατύπωσε ο Σμιτ εναντίον τής επαναστατικής παράδοσης, ότι, δηλαδή, κατέστρεψε το <i>jus publicum europeum</i> — τα όρια και τις αρχές που οφείλουν να διέπουν κάθε σύγκρουση μεταξύ των πολιτισμένων λαών. Αυτή η θεματική έχει πίσω της μακρά παράδοση που θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι ανάγεται στον ίδιο τον Πλάτωνα, ο οποίος διακρίνει μεταξύ καθαυτό «πολέμου» και «στάσεως», δηλαδή μεταξύ τού απεριόριστου πολέμου ανάμεσα σε έλληνες και βαρβάρους (οι οποίοι, σε περίπτωση ήττας, δύνανται να θανατωθούν ή και να στερηθούν τής ελευθερίας τους) και τού εμφυλίου πολέμου μεταξύ ελλήνων (η διεξαγωγή τού οποίου, αν δεν μπορεί να αποφευχθεί, πρέπει πάντα να υπόκειται σε συγκεκριμένους περιορισμούς, όπως την απαγόρευση τής θανάτωσης ή τής υποδούλωσης των ηττημένων). Η ένοπλη αντιπαράθεση με τους ομόαιμους «συγγενείς» οφείλει να υπακούει σε διαφορετικούς κανόνες απ’ ό,τι ο ολικός πόλεμος εναντίον ενός όλως διόλου ξένου και βαρβάρου «γένους».[145] Με τη σειρά του, ο Κικέρωνας διακρίνει αυστηρά μεταξύ ενός πολέμου όπου διακυβεύεται η ηγεμονία ανάμεσα σε ανταγωνιστές [<i>competītōrēs</i>], των οποίων οι σχέσεις χαρακτηρίζονται από αλληλοσεβασμό και αλληλοεκτίμηση, και έναν πόλεμο που διεξάγεται ανάμεσα σε ολικούς εχθρούς [<i>inimīcōs</i>] και όπου το μόνο διακύβευμα είναι η επιβίωση· στη δεύτερη περίπτωση, για παράδειγμα, ανήκει ο πόλεμος εναντίον των Κίμβρων και των Τευτόνων, όπου το ζητούμενο ήταν «ποιος θα επιζήσει και όχι ποιος θα κυριαρχήσει» (<i>uter esset, non uter imperaret</i>). Στο πλαίσιο αυτό, ενώ η εκ θεμελίων καταστροφή τής Καρχηδόνας ή τής Νουμαντίας δεν φαίνεται να εγείρει κανένα πρόβλημα, η ανάλογη τύχη τής Κορίνθου προξενεί επιφυλάξεις, διότι επρόκειτο για μια ελληνική πόλη που κατοικούνταν από ένα πολιτισμένο λαό (πέρα από το ότι η Ελλάδα πρωτοστατούσε στον αγώνα εναντίον των «βαρβάρων» από τον καιρό ήδη τού Τρωικού πολέμου).[146]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, η πανελλήνια κοινότητα τού Πλάτωνα μετασχηματίζεται στη <i>respublica christiana</i> τού Εράσμου, ο οποίος αποδίδει τον όρο «πόλεμος» ως «<i>bellum</i>» και τον όρο «στάσις» ως «<i>seditio</i>» (με τη δεύτερη έννοια να εξακολουθεί να υποδηλώνει την απαίτηση εφαρμογής όσο το δυνατόν αυστηρότερων περιορισμών στον τρόπο διεξαγωγής τού πολέμου).[147] Ωστόσο, αργότερα, ο αββάς ντε Σαιν-Πιερ έρχεται να διατυπώσει τον παράτολμο στόχο τής εδραίωσης μιας διαρκούς ειρήνης στο εσωτερικό τής χριστιανικής κοινότητας, με τη διευκρίνηση ότι τα ευρωπαϊκά κράτη θα είναι, τότε, σε θέση να εκμεταλλευτούν «τις ευκαιρίες να καλλιεργήσουν το στρατιωτικό πνεύμα και τις δεξιότητες» στον αγώνα τους εναντίον των «τούρκων», των «κουρσάρων τής Αφρικής» και των «ταρτάρων».[148] Μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Φίχτε αποδοκιμάζει τον Ναπολέοντα, επειδή προκάλεσε με τους πολέμους του τη διάσπαση τής ενότητας τής «κοινής Ευρώπης», τής «μόνης αληθινής πατρίδας» των «χριστιανών ευρωπαίων»:[149] θα ήταν προτιμότερο ο γάλλος κοντοτιέρος να είχε διοχετεύσει τον επεκτατικό δυναμισμό του εκτός «τού βασιλείου τού πολιτισμού», εκεί δηλαδή όπου υπήρχε «περίσσεια βαρβάρων» που έπρεπε να συντριβούν με τη βία και τον πόλεμο, πράγμα που θα επέτρεπε και την εκτόνωση τής ζωτικότητας τής «ευρωπαϊκής νεολαίας» σε υγιή και δημιουργικά κανάλια.[150] Τέλος, στα κείμενα τού Σμιτ, η πανελλήνια κοινότητα, η <i>respublica christiana</i> και η «κοινή Ευρώπη» μετασχηματίζονται στη «δυτική κοινότητα», η οποία έχει πλέον ως συνδετικό ιστό το <i>jus publicum europeum</i> και όχι βέβαια τη «διαρκή ειρήνη»· ομοίως, ο πλατωνικός «πόλεμος» και η ερασμική έννοια τού «bellum» επανεμφανίζονται με τη μορφή τού ασύμμετρου πολέμου εξόντωσης, που σύμφωνα με τον Σμιτ θα πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία στο εσωτερικό και μόνον τού πολιτισμένου κόσμου, ενώ η «στάσις» ή η <i>seditio</i> αντιστοιχεί τώρα στον «συμμετρικό» πόλεμο-μονομαχία, ο οποίος δεν πρέπει ποτέ να μετατραπεί στο είδος εκείνο τής «εμφύλιας» πάλης όπου όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται και που συνήθως συνοδεύεται από εκκλήσεις για σταυροφορία, προκαλώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο διχασμό στο εσωτερικό τής δυτικής-ευρωπαϊκής κοινότητας ή και των κρατών που την αποτελούν. Σύμφωνα με τον γερμανό πολιτειολόγο, η επαναστατική παράδοση, η οποία, παρασυρμένη από το πάθος τού καθολικού, αντιπαρέρχεται ή σκόπιμα καταστέλλει τις ιστορικές και γεωγραφικές ιδιαιτερότητες τού «νόμου τής γης», αμαυρώνεται από το γεγονός ότι καταργεί ή καθιστά ασαφή τη διάκριση μεταξύ πολιτισμένων και βαρβάρων με αποτέλεσμα και τη συσκότιση των ορίων μεταξύ στάσεως και πολέμου, <i>seditio</i> και <i>bellum</i>, συμμετρικού και ασύμμετρου πολέμου εξόντωσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Σμιτ θα επικαλεστεί και τον «μεγάλο και γενναίο διανοητή τού παλαιού καθεστώτος», τον Ζοζέφ Ντε Μεστρ, που ομοίως καταδικάζει τη γαλλική επανάσταση για το ότι συνέβαλε στον εκβαρβαρισμό και εκφυλισμό τού «ιπποτικού ευρωπαϊκού πολέμου», στον οποίο «εμπλέκονταν πολεμιστές, που πολεμούσαν πρόσωπο με πρόσωπο, και ποτέ τα ίδια τα έθνη». Ο προσφιλής στον γερμανό πολιτειολόγο συγγραφέας εκθειάζει επίσης «τον πολεμικό οίστρο και την αιμοδιψία των [παλαιών] μαχητών», ενώ όπως φαίνεται θεωρεί δικαιολογημένη και την εξόντωση των ινδιάνων, «των εκφυλισμένων αυτών ανθρώπων», τους οποίους οι «Ευρωπαίοι» αρνούνταν εύλογα να αναγνωρίσουν ως «ομοίους» τους. Η θρηνολογία για την εξαφάνιση τού ιπποτικού πολέμου αφορά αποκλειστικά και μόνο το τμήμα εκείνο τού πλανήτη που καταυγάζεται από το «θείο πνεύμα»· κατά τα άλλα, όπως καθίσταται σαφές στο πλαίσιο τής «διαρκούς σφαγής» που ανήκει στο «ευρύτερο σχέδιο» τής θείας οικονομίας, υπάρχουν «ορισμένα έθνη» που ο «εξολοθρευτής άγγελος» πασχίζει με κάθε τρόπο να βυθίσει στο αίμα.[151] Το γεγονός όμως παραμένει ότι, στον θλιβερό απολογισμό που καταγράφει ο «Νόμος τής Γης» όσον αφορά την ιστορική εμφάνιση των πολέμων εξολόθρευσης, δεν υπάρχει χώρος για οποιαδήποτε κριτική εξέταση των αποικιακών πολέμων εξολόθρευσης, συμπεριλαμβανομένου και τού πολέμου που εξαπέλυσε ο Χίτλερ εναντίον των «ιθαγενών» τής Ανατολικής Ευρώπης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αποβολή από τους κόλπους τής Ευρώπης συνεπάγεται και την αποβολή από τους κόλπους τού χριστιανισμού (πρόκειται ακριβώς περί αφορισμού). Δεδομένου ότι, όπως διευκρινίζει ο Σμιτ, η «διάκριση μεταξύ πολιτισμένων και μη- ή ημι-πολιτισμένων λαών» συνιστά «εκκοσμίκευση τής διάκρισης μεταξύ χριστιανικών και μη λαών»,[152] συμβαίνει συχνά ο πόλεμος εναντίον των βαρβάρων στα μέσα τού 20ού αιώνα να παίρνει κυριολεκτικά τη μορφή θρησκευτικού πολέμου· έτσι, για παράδειγμα, ο Εμίλ Μπουτρού εκφράζει την αποδοκιμασία του για το γεγονός ότι η Γερμανία «δεν έχει ακόμη πλήρως ασπαστεί τη χριστιανική διδασκαλία τής αγάπης και τής καλοκαγαθίας»,[153] ενώ, όπως ήδη αναφέρθηκε, ο Τσέρτσιλ καλεί σε αγώνα εναντίον των γερμανών (ή των ούνων), τους οποίους αποκαλεί «βάρβαρους ειδωλολάτρες».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο έργο τού Σμιτ, η καταδίκη τής επαναστατικής παράδοσης, η οποία σύμφωνα πάντα με τον γερμανό νομικό κατάργησε τη διαφορά ή τη διάκριση μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας, πηγαίνει χέρι-χέρι με την καταδίκη των αποικιακών επαναστάσεων: η φιγούρα τού παρτιζάνου, που εμπνέεται από τον μαρξισμό και συμμετέχει ενεργά στον απελευθερωτικό, αντιαποικιακό αγώνα, ευθύνεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, «για την κατάρρευση τού παλιού ευρωκεντρικού κόσμου, που ο Ναπολέων θέλησε να διασώσει και τον οποίο το Συνέδριο τής Βιέννης ήλπιζε να αποκαταστήσει»,[154] ενώ άμεση συνέπεια τής κατάρρευσης αυτής είναι και ο μαρασμός τού «<i>jus publicum europeum</i>, ενός, δηλαδή, καθαρά ευρωκεντρικού διεθνούς δικαίου».[155]</div>
<div style="text-align: justify;">
------------------------------</div>
<div style="text-align: justify;">
[i] «There are less than seventy million malignant Huns – some of whom are curable and others killable – many of whom are already engaged in holding down Austrians, Czechs, Poles, French, and the many other ancient races they now bully and pillage.»</div>
<div style="text-align: justify;">
[ii] Αναφέρεται στους Κοζάκους που το 1944 εγκαταστάθηκαν στην Καρνία, στη βορειοδυτική Ιταλία.</div>
<div style="text-align: justify;">
[iii] Άρνηση τής ανθρώπινης ιδιότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
[iv] πβ. G. Roberts, <i>Stalin’s Wars</i>, σελ. 116.</div>
<div style="text-align: justify;">
[v] [Since the revolution of 1688 we have expended more than fifteen hundred millions of money upon wars, not one of which has been upon our own shores, or in defence of our hearths and homes. […] [Τ]his pugnacious propensity has been invariably recognised by those who have studied our national character.]</div>
<div style="text-align: justify;">
[vi] «Πολεμική Επιτροπή Ανθρώπινου Δυναμικού».</div>
<div style="text-align: justify;">
[vii] «We have got to be tough with Germany and I mean the German people not just the Nazis. We either have to castrate the German people or you have got to treat them in such a manner so they can’t just go on reproducing people who want to continue the way they have in the past» [Η συγκεκριμένη δήλωση φέρεται να έγινε στον Μοργκεντάου].</div>
<div style="text-align: justify;">
[viii] «In the last war against the barbarous Huns we were your comrades […]. It is all one man [who …] has arrayed the trustees and inheritors of ancient Rome upon the side of the ferocious pagan barbarians».</div>
<div style="text-align: justify;">
[ix] «Why by interweaving our destiny with that of any part of Europe, entangle our peace and prosperity in the toils of European ambition, rivalry, interest, humor or caprice?» [17/09/1796]</div>
<div style="text-align: justify;">
[x] «[W]hile in Europe, wars or commotions seem to agitate almost every nation, peace and tranquillity prevail among us, except on some parts of our western frontiers, where the Indians have been troublesome, to reclaim or chastise whom proper measures are now pursuing». [28/07/1791]</div>
<div style="text-align: justify;">
[xi] «There has been growing up in Europe […] an interlacing of alliances and understandings, a complex web of intrigue and spying, that presently was sure to entangle the whole of the family of mankind on that side of the water in its meshes».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
33. Weber, 1988, σελ. 354.</div>
<div style="text-align: justify;">
34. Weber, 1971, σελ. 495 & 585; Weber, 1988, σελ. 44.</div>
<div style="text-align: justify;">
35. Mommsen, 1974, σελ. 92-93.</div>
<div style="text-align: justify;">
36. Για τον Βέμπερ και τον ιμπεριαλισμό, δες Losurdo, 1993, σελ. 176-180.</div>
<div style="text-align: justify;">
37. Weber, 1971, σελ. 492.</div>
<div style="text-align: justify;">
38. Στο Mommsen, 1993, σελ. 711.</div>
<div style="text-align: justify;">
40. Weber, 1971, σελ. 492.</div>
<div style="text-align: justify;">
41. Weber, 1988, σελ. 356.</div>
<div style="text-align: justify;">
42. Weber, 1971, σελ. 494.</div>
<div style="text-align: justify;">
43. Schmitt, 1988, σελ. 238; Schmitt, 1985a, σελ. 382 και επ.</div>
<div style="text-align: justify;">
44. Schmitt, 1991a, σελ. 423.</div>
<div style="text-align: justify;">
45. Churchill, 1974, σελ. 6384 (ομιλία τής 27ης Απριλίου 1941)· πβ. Nolte, 1987a, σελ. 503.</div>
<div style="text-align: justify;">
46. Canfora, 1992, σελ. 96.</div>
<div style="text-align: justify;">
47. Hillgruber, 1991, σελ. 439.</div>
<div style="text-align: justify;">
48. Hoffmann, 1995, σελ. 18-64.</div>
<div style="text-align: justify;">
49. Hillgruber, 1990, σελ. 45; πβ. επίσης Hoffmann, 1995.</div>
<div style="text-align: justify;">
50. Rigoni Stern, 1996.</div>
<div style="text-align: justify;">
51. Gilbert, 1994.</div>
<div style="text-align: justify;">
52. Fischer, 1965, σελ. 33.</div>
<div style="text-align: justify;">
53. Ibid., σελ. 139.</div>
<div style="text-align: justify;">
54. Ibid., σελ. 743.</div>
<div style="text-align: justify;">
55. Hillgruber, 1990, σελ. 78, σημ. 9.</div>
<div style="text-align: justify;">
56. Zayas, 1984, σελ. 287-289.</div>
<div style="text-align: justify;">
57. Mayer, 1990, σελ. 436.</div>
<div style="text-align: justify;">
58. Duffy, 1991, σελ. 273-275.</div>
<div style="text-align: justify;">
59. Hillgruber, 1990, σελ. 71.</div>
<div style="text-align: justify;">
60. Ibid., σελ. 53.</div>
<div style="text-align: justify;">
61. Ibid., σελ. 63.</div>
<div style="text-align: justify;">
62. Στο Schmidt-Stein, 1993, σελ. 29.</div>
<div style="text-align: justify;">
63. Lipstadt, 1993, σελ. 7.</div>
<div style="text-align: justify;">
64. Lénine, 1958, τομ. XXVII, σελ. 191 & 102 [πβ. «<a href="https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1918/mar/13.htm">Report On Ratification Of The Peace Treaty March 14</a>» & «<a href="https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1916/jul/junius-pamphlet.htm">The Junius Pamphlet</a>»</div>
<div style="text-align: justify;">
65. Στο Tucker, 1990, σελ. 258.</div>
<div style="text-align: justify;">
66. Hitler, 1939, σελ. 154.</div>
<div style="text-align: justify;">
67. Staline, 1972, σελ. 50 [«<a href="https://www.marxists.org/reference/archive/stalin/works/1942/02/23.htm">Order of the Day</a>»]. Είναι αστήρικτη η θέση ότι «στη διάρκεια τού Β΄ ΠΠ» ο Στάλιν δήλωσε ότι «ο γερμανικός λαός στο σύνολό του είναι εχθρός τού σοσιαλισμού και των σοβιετικών λαών»: πβ. Rosdolsky, 1964, σελ. 149, υποσ. 11.</div>
<div style="text-align: justify;">
68. Staline, 1972, σελ. 28-29 & 137 [«<a href="http://www.rizospastis.gr/story.do?id=2851472">Ομιλία τού Στάλιν στην πανηγυρική συνεδρίαση για την επέτειο τού Μεγάλου Οχτώβρη, το 1941</a>»]. Χωρίς να παραθέτει κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει τον ισχυρισμό του, ο Φυρέ δηλώνει ότι «ήδη από την αρχή τής εμφάνισης τού χιτλερισμού, ο Στάλιν δεν έδειξε την παραμικρή συμπάθεια προς τους Εβραίους.» (Furet, 1995, σελ. 621-622). Στην πραγματικότητα, αναφορικά με την υπό εξέταση περίοδο, η καταδίκη τού αντισημιτισμού παίζει σημαντικό ρόλο όχι μόνο στην εν γένει στη διαμόρφωση των θέσεων των σοβιετικών ηγετών, αλλά και ειδικά σε σχέση με την τραγωδία τού Κατίν, όπου οι πολωνοί αξιωματικοί εκτελέστηκαν ως «αντισημίτες». Τυφλωμένος ίσως από το αντικομμουνιστικό του μένος, ο αναθεωρητής ιστορικός φαίνεται να συγχέει ανεπίτρεπτα τις διαφορετικές φάσεις από τις οποίες διήλθαν οι σχέσεις μεταξύ τής Σοβιετικής Ένωσης και τού εβραϊκού κόσμου. Κατά το τέλος τού πολέμου, η ΕΣΣΔ έχαιρε ιδιαίτερα μεγάλης εκτίμησης μεταξύ των «σιωνιστών σε ολόκληρο τον κόσμο», σε σημείο που αυτοί οι τελευταίοι να «ενθουσιάζονται με κάθε τι ρωσικό»· πρόκειται για διαπίστωση τής Χ. Άρεντ, η οποία, ακόμα και τον Μάιο τού 1948, εξέφραζε τη δυσαρέσκειά της για τον προσοβιετικό προσανατολισμό τού σιωνιστικού κινήματος που, ελαφρά τη καρδία, στηλίτευε τον «αντισημιτισμό» τής Μεγάλης Βρετανίας και καταδίκαζε τις ΗΠΑ ως «ιμπεριαλιστική δύναμη».</div>
<div style="text-align: justify;">
69. Staline, 1972, σελ. 192.</div>
<div style="text-align: justify;">
70. Deutscher, 1969, σε. 755· Boffa, 1979, τόμ.11, σελ. 273-274.</div>
<div style="text-align: justify;">
71. Losurdo, 1987b, σελ. 101-102.</div>
<div style="text-align: justify;">
72. Lénine, 1958, τόμ. XXXI, σελ. 222· τόμ. XXIV, σελ. 422-23. [«<a href="http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6358777">Εισήγηση για τη διεθνή κατάσταση και τα βασικά καθήκοντα τής κομμουνιστικής διεθνούς</a>»]</div>
<div style="text-align: justify;">
73. Στο Millis, 1989, σελ. 27.</div>
<div style="text-align: justify;">
74. Στο Pick, 1994, σελ. 33.</div>
<div style="text-align: justify;">
75. Schumpeter, 1974, σελ. 76 & 79-80.</div>
<div style="text-align: justify;">
76. Fischer, 1965.</div>
<div style="text-align: justify;">
77. Habermas, 1987, σελ. 164.</div>
<div style="text-align: justify;">
78. Markusen-Kopf, 1995, σελ. 170· La Forte-Marcello, 1993.</div>
<div style="text-align: justify;">
79. Fussell, 1991, σελ. 177-178 & 152-153.</div>
<div style="text-align: justify;">
80. Markusen-Kopf, 1995, σελ. 191 & 165.</div>
<div style="text-align: justify;">
81. Fussell, 1991, σελ. 155.</div>
<div style="text-align: justify;">
82. Stannard, 1992, σελ. 252.</div>
<div style="text-align: justify;">
83. Ibid., σελ. 252.</div>
<div style="text-align: justify;">
84. Fussell, 1991, σελ. 152-153.</div>
<div style="text-align: justify;">
85. Στο Thomas, 1988, σελ. 891 & 585.</div>
<div style="text-align: justify;">
86. Friedman-Lebard, 1991, σελ. 95.</div>
<div style="text-align: justify;">
87. Markusen-Kopf, 1995, σελ. 190.</div>
<div style="text-align: justify;">
88. Ibid., σελ. 165, 173 & 178.</div>
<div style="text-align: justify;">
89. Alperovitz, 1995, σελ. 563-564.</div>
<div style="text-align: justify;">
90. Morgenstern, 1991, σελ. 101.</div>
<div style="text-align: justify;">
91. Harris, 1994.</div>
<div style="text-align: justify;">
92. Fussell, 1991, σελ. 177-178 & 152-153· Stannard, 1992, σελ. 252.</div>
<div style="text-align: justify;">
93. Losurdo, 1992, σελ. 347-348.</div>
<div style="text-align: justify;">
94. Gabriel, 1986, σελ. 394-399.</div>
<div style="text-align: justify;">
95. Harbutt, 1986, σελ. 28.</div>
<div style="text-align: justify;">
96. Ambrose, 1992, σελ. 31.</div>
<div style="text-align: justify;">
97. Bischof-Ambrose, 1992, σελ. 25.</div>
<div style="text-align: justify;">
98. Eisenhower, 1948, σελ. 470.</div>
<div style="text-align: justify;">
99. Ibid., σελ. 287.</div>
<div style="text-align: justify;">
100. Ambrose, 1992, σελ. 33 (η έμφαση δική μου).</div>
<div style="text-align: justify;">
101. Bacque, 1993, σελ. 35-36.</div>
<div style="text-align: justify;">
102. Ibid., σελ. 21.</div>
<div style="text-align: justify;">
103. Bischof-Ambrose, 1992, σελ. 12.</div>
<div style="text-align: justify;">
104. Ambrose, 1992, σελ. 33-34.</div>
<div style="text-align: justify;">
105. Σύμφωνα με τη σαφώς προκλητική δήλωση τού τότε υπουργού πολέμου Χ.Λ. Στίμσον· πβ. Stimson-Bundy, 1971, σελ. 571-579.</div>
<div style="text-align: justify;">
106. Bacque, 1993, σελ. 27.</div>
<div style="text-align: justify;">
107. Canedy, 1990, σελ. 10-11.</div>
<div style="text-align: justify;">
108. Bacque, 1993, σελ. 21.</div>
<div style="text-align: justify;">
109. Croce, 1950, σελ. 75 & 64.</div>
<div style="text-align: justify;">
110. Croce, 1993, σελ. 157-158.</div>
<div style="text-align: justify;">
111. Breitman, 1993, σελ. 184 & 199-200.</div>
<div style="text-align: justify;">
112. Veale, 1979, σελ. 18-19· Irving, 1992, σελ. 44 και επ.</div>
<div style="text-align: justify;">
113. Schmid, 1974, σελ. 322.</div>
<div style="text-align: justify;">
114. Johnson, 1989, σελ. 470.</div>
<div style="text-align: justify;">
115. Ambrose, 1991, σελ. 35.</div>
<div style="text-align: justify;">
116. <i>The New York Times Book Review</i>, 1991, σελ. 26-27· πβ. επίσης Adams, 1995, σελ. 217. Η έλλειψη αυτοκριτικού στοχασμού όσον αφορά το φαινόμενο τής φυλετικοποίησης τού εχθρού εξηγεί την επανειλημμένη παρουσίαση ιστορικών αναλύσεων στο πλαίσιο των οποίων εξακολουθεί να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο η τάση ενοχοποίησης ενός ολόκληρου λαού. Ως παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί η περίπτωση ενός δημοφιλούς αμερικανού ιστορικού, ο οποίος ορίζει τον αντισημιτισμό και, πιο συγκεκριμένο, τον «δολοφονικό αντισημιτισμό» ως «γενικό χαρακτηριστικό γνώρισμα τού γερμανικού λαού». Με την απάλειψη από τον ιστορικό πίνακα των δεδομένων που αφορούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη μαζική αποδημία προς αποφυγή των διώξεων και τον ανήλεη προληπτικό εμφύλιο πόλεμο που εξαπέλυσε ο ναζισμός με σκοπό, μεταξύ άλλων, την αποφυγή τής επανάληψης τής επανάστασης τού Νοέμβρη, η πρόθεση παρουσίασης ενός αδυσώπητου κατηγορητηρίου τείνει να μετατραπεί στο αντίθετό της: ο Χίτλερ εμφανίζεται να πρωταγωνιστεί σε μια «ειρηνική επανάσταση στην οποία συμμετέχει οικειοθελώς ο γερμανικός λαός» (στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα επίμονο μοτίβο τής προπαγάνδας τού Τρίτου Ράιχ, που, κατά παράδοξο τρόπο, αναπαράγεται άκριτα στο εν λόγω βιβλίο). Ο αμερικανός ιστορικός υπογραμμίζει με κάθε ευκαιρία το γεγονός τής ύπαρξης μαζικής συναίνεσης στη Γερμανία όσον αφορά τις αντιεβραϊκές διώξεις που αποκορυφώθηκαν με την «τελική λύση». Όμως, τότε, εύλογα θα αναρωτιόταν κανείς τι είδους και ποιας έκτασης ήταν η συναίνεση που εκφράστηκε στις ΗΠΑ σε σχέση με τους εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πολιτών ιαπωνικής καταγωγής, τη ρίψη ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, καθώς και για τις προτάσεις συστηματικών εκκαθαρίσεων ή ολικής εξόντωσης σε βάρος τού «κίτρινου» εχθρού. Οπωσδήποτε η απλή πρόθεση διαφέρει ουσιαστικά από την αποπεράτωση τού εγκλήματος τής γενοκτονίας. Ωστόσο, εν τη απουσία οποιασδήποτε συγκριτικής ανάλυσης, η στάση αδιαλλαξίας τού αμερικανού ιστορικού όχι μόνο στερείται αξίας από τη σκοπιά τής ιστοριογραφίας, αλλά ακόμη και αν αντιμετωπιστεί με όρους ατομικής αγανάκτησης, αποδεικνύεται τελικά ανειλικρινής και αναξιόπιστη (πβ. Goldhagen, 1996, σελ. 454-456, 49 και επ. και σποράδην).</div>
<div style="text-align: justify;">
117. Churchill, 1965, σελ. 687-689 (ραδιοφωνικό μήνυμα στις 23/12/1940).</div>
<div style="text-align: justify;">
118. Bischof-Ambrose, 1992, σελ. 17.</div>
<div style="text-align: justify;">
119. Schmitt, 1991a, σελ. 381.</div>
<div style="text-align: justify;">
120. Washington, 1988, σελ. 525.</div>
<div style="text-align: justify;">
121. Ibid., σελ. 555.</div>
<div style="text-align: justify;">
122. Στο Commager, 1963, τόμ. 1, σελ. 208-209.</div>
<div style="text-align: justify;">
123. Στο Gabriel, 1986, σελ. 388.</div>
<div style="text-align: justify;">
124. Στο Schmitt, 1991a, σελ. 348.</div>
<div style="text-align: justify;">
125. Στο Commager, 1963, τόμ. II, σελ. 414.</div>
<div style="text-align: justify;">
126. Roosevelt, 1951, τόμ. 11, σελ. 377 & 620· Roosevelt, 1901, σελ. 251 & 275.</div>
<div style="text-align: justify;">
127. Στο Charmley, 1993, σελ. 424.</div>
<div style="text-align: justify;">
128. MacDougall, 1982, σελ. 120 & 98.</div>
<div style="text-align: justify;">
129. Στο Kissinger, 1994, σελ. 186.</div>
<div style="text-align: justify;">
130. Gosset, 1965, σελ. 341.</div>
<div style="text-align: justify;">
131. Ernst Haeckel, όπως παρατίθεται στο Buchner-Baumgart, 1976, τόμ. VII, σελ. 417.</div>
<div style="text-align: justify;">
132. Fattorini, 1991, σελ. 47-50.</div>
<div style="text-align: justify;">
133. Stoddard, 1925, σελ. 7-8 & 153· αναφορά στην κολακευτική αξιολόγηση εκ μέρους τού προέδρου Χάρντινγκ γίνεται στην αρχή τής γαλλικής μετάφρασης· για την εκτίμηση που έτρεφε ο Χούβερ προς το πρόσωπο τού Στόνταρντ, πβ. Kühl, 1994, σελ. 61.</div>
<div style="text-align: justify;">
134. Ibid., σελ. 7-8, 159, 173 & 193-195.</div>
<div style="text-align: justify;">
135. Spengler, 1933, σελ. 150.</div>
<div style="text-align: justify;">
136. Kilzer, 1994, σελ. 122-123.</div>
<div style="text-align: justify;">
137. Alfred Rosenberg, 1937, σελ. 81-82.</div>
<div style="text-align: justify;">
138. Hitler, 1952, τόμ. 1, σελ. 92 και τόμ. 11, σελ. 325 (συνομιλίες που έλαβαν χώρα στις 26-27 Οκτωβρίου 1941 και στις 6 Σεπτεμβρίου 1942).</div>
<div style="text-align: justify;">
139. Hitler, 1989 [1952], σελ. 69, 237 & 449 (συνομιλίες στις 9-10 Σεπτεμβρίου 1941 και στις 23 Απριλίου και 21 Ιουλίου 1942).</div>
<div style="text-align: justify;">
140. Breitmann, 1993, σελ. 9.</div>
<div style="text-align: justify;">
141. Grimsley, 1995, σελ. 18.</div>
<div style="text-align: justify;">
142. Du Bois, 1992, σελ. 113-114.</div>
<div style="text-align: justify;">
143. Slotkin, 1994, σελ. 304 & 322.</div>
<div style="text-align: justify;">
144. Kilzer, 1994, σελ. 53 & 185.</div>
<div style="text-align: justify;">
145. Πολιτεία, V, 469 c – 471 b.</div>
<div style="text-align: justify;">
146. De officiis, I, 35-38, et III, 99.</div>
<div style="text-align: justify;">
147. Érasme, 1992, σελ. 912 και επ.</div>
<div style="text-align: justify;">
148. Σύμφωνα, τουλάχιστον, με τη συνθετική παρουσίαση τής μελέτης του με τίτλο «Projet pour rendre la paix perpétuelle en Europe» από τον Ρουσό (Rousseau, 1959, τόμ. III, σελ. 585-586).</div>
<div style="text-align: justify;">
149. Fichte, 1971, vol. VII, σελ. 204-205.</div>
<div style="text-align: justify;">
150. Ibid., τόμ. XI, σελ. 426.</div>
<div style="text-align: justify;">
151. Maistre, 1984, τόμ. IV, σελ. 83 και τόμ V, σελ. 18-28· Schmitt, 1981, σελ. 41.</div>
<div style="text-align: justify;">
152. Schmitt, 1988, σελ. 163.</div>
<div style="text-align: justify;">
153. Boutroux, 1926, σελ. 234.</div>
<div style="text-align: justify;">
154. Schmitt, 1981, σελ. 41.</div>
<div style="text-align: justify;">
155. Schmitt, 1991a, σελ. 29.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Βιβλιογραφία</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Adams, Michael C. C., 1995: <i>Retelling the Tale: Wars in Common Memory</i>, in Gabor S. Boritt éd., <i>War Comes Again. Comparative Vistas on the Civil War and World War II</i>, avec une introduction de David Eisenhower, New York-Oxford, Oxford University Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ambrose, Stephen E., 1991: «Ike and the Disappearing Atrocities», <i>The New York Times Book Review</i>, 24 février.</div>
<div style="text-align: justify;">
—, 1992: «Eisenhower and the Germans», in Günther Bischof-Stephen E. Ambrose éd., Eisenhower and the German POW’s. <i>Facts against Falsehood</i>, Baton Rouge-Londres, Louisiana State University Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
Alperovitz, Gar, 1995: <i>The Decision to Use the Atomic Bomb and the Architecture of an American Myth</i>, New York, Knopf.</div>
<div style="text-align: justify;">
Bacque, James, 1993: <i>Other Losses</i> (1989), New York, Saint Martin’s Press, 1991.</div>
<div style="text-align: justify;">
Bischof G.-Ambrose, Stephen E., 1992: Introduction à G. Bischof-Stephen E. Ambrose (éd.), <i>Eisenhower and the German POWs</i> [cf. Ambrose, 1992].</div>
<div style="text-align: justify;">
Boffa, Giuseppe, 1979: <i>Storia dell’Unione Sovietica</i>, Milan, Mondadori.</div>
<div style="text-align: justify;">
Boutroux, Émile, 1926: <i>Études d’histoire de la philosophie allemande</i>, Paris, Vrin.</div>
<div style="text-align: justify;">
Breitman, Richard D., 1993: <i>The Architect of Genocide</i> (1991), New York, Knopf.</div>
<div style="text-align: justify;">
Canedy, Suzan, 1990: <i>America’s Nazis. A Democratic Dilemma</i>, Markgraf, Menlo Park.</div>
<div style="text-align: justify;">
Canfora, Luciano, 1992: <i>Marx vive a Calcutta,</i> Bari, Dedalo.</div>
<div style="text-align: justify;">
Charmley, John, 1993: <i>Churchill. The End of Glory</i>, Londres-Sydney-Auckland, Hodder & Staughton.</div>
<div style="text-align: justify;">
Churchill, Winston, 1965: <i>Great Destiny</i>, anthologie éditée par F. W. Heath (1962), Putnam’s Sons, New York.</div>
<div style="text-align: justify;">
—, 1974: <i>His Complete Speeches 1897-1963</i>, vol. VI, New York-Londres, Chelsea House.</div>
<div style="text-align: justify;">
Commager, Henry S. (éd.), 1963: <i>Documents of American History</i> (7 éd.) New York, Appelton-Century-Crofts.</div>
<div style="text-align: justify;">
Croce, Benedetto, 1950: <i>L ‘Italia dal 1914 al 1918</i>. Pagine sulla guerra, Bari, Laterza.</div>
<div style="text-align: justify;">
—, 1993: <i>Scritti e discorsi politici</i> <i>(1943-1947)</i>, A. Carella éd., vol. I (vol. VII, I de l’édition nationale), Naples, Bibliopolis.</div>
<div style="text-align: justify;">
Deutscher, Isaac, 1969: <i>Stalin. A Political Biography</i> (1965); trad. fr. Jean-Pierre Herbert, Staline, Paris, Gallimard, 1953.</div>
<div style="text-align: justify;">
Du Bois, William E. B., 1992: <i>Black Reconstruction in America, 1860-1880</i> (1935), D. L. Lewis éd., New York, Atheneum.</div>
<div style="text-align: justify;">
Duffy, Christopher, 1991: <i>Red Storm in the Reich. The Soviet March on Germany</i>, 1945, New York, Atheneum.</div>
<div style="text-align: justify;">
Eisenhower, Dwight D., 1948: <i>Crusade in Europe</i> (1948), New York, Doubleday; trad. fr. Paule de Beaumont, <i>Mémoires sur la Deuxième Guerre mondiale</i>, Paris, Robert Laffont, 1949.</div>
<div style="text-align: justify;">
Breitman, Richard D., 1993: <i>The Architect of Genocide</i> (1991), New York, Knopf.</div>
<div style="text-align: justify;">
Buchner, Rudolf et Baumgart, Winfried (éd.), 1976: <i>Quellen zum politischen Denken der Deutschen im 19. und 20. Jahrhundert. Freiherr vom Stein-Gedächtnisausgabe</i>, Darmstadt, Wissenschaftliche Buchgesellschaft, 1976 sqq.</div>
<div style="text-align: justify;">
Érasme, 1992: <i>Querela pacis</i> (1517); trad. fr. J.-C. Margolin, in Érasme, Paris, Robert Laffont.</div>
<div style="text-align: justify;">
Fattorini, Emma, 1991: <i>Il colpo di grazia sessuale. La violenza delle truppe nere in Renania negli anni venti</i>, in A. Bravo (éd.), Donne e uomini nelle guerre mondiali, Rome-Baril Laterza.</div>
<div style="text-align: justify;">
Fichte, Johann G., 1971: <i>Werke</i>, I. H. Fichte (éd.), Berlin, De Gruyter.</div>
<div style="text-align: justify;">
Fischer, Fritz, 1965: <i>Griff nach der Weltmacht</i> (1961); trad. fr. Geneviève Migeon et Henri Thies, Les Buts de l’ Allemagne impériale, Trévise, Paris, 1970.</div>
<div style="text-align: justify;">
Friedman, George et Lebard, Meredith, 1991: <i>The Coming War with Japan</i>, New York, Saint Martin’s Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
Furet, François, 1995: <i>Le Passé d’une illusion. Essai sur l’idée communiste au XXe siècle</i>, Paris, le Livre de Poche, Robert Laffont.</div>
<div style="text-align: justify;">
Fussell, Paul, 1991: <i>Wartime</i> (1989), Oxford, Oxford University Press; tract. fr. Paul Chemla, À la guerre, Paris, Seuil, 1992.</div>
<div style="text-align: justify;">
Gabriel, Ralph H. 1986: <i>The Course of American Democratic Thought</i>, Greenwood Press (3e éd.), New York-Westport-Londres.</div>
<div style="text-align: justify;">
Gilbert, Martin, 1994: <i>The First World War. A Complete History</i>, New York, Henry Holt and Company.</div>
<div style="text-align: justify;">
Goldhagen, Daniel J., 1996: <i>Hitler’s Willing Executioners. Ordinary Germans and the Holocaust</i>, Londres, Little Brown and Company; tract. fr. Pierre Martin, <i>Les Bourreaux volontaires de Hitler. Les Allemands ordinaires et l’Holocauste</i>, Paris, Seuil, 1998.</div>
<div style="text-align: justify;">
Gosset, Thomas F., 1965: <i>Race. The History of an Idea in America</i>, New York, Schocken Books.</div>
<div style="text-align: justify;">
Grimsley, Mark, 1995: The Hard Hand of War. Union Military Policy Toward Southern Civilians 1861-1865, Cambridge, Cambridge University Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
Habermas, Jürgen, 1987: Nachspiel (1987); trad. it. de G. E. Rusconi, <i>Germania: un passato the non passa</i>, Turin, Einaudi.</div>
<div style="text-align: justify;">
Harbutt, Fraser J., 1986: <i>The Iron Curtain. Churchill, America and the Origin of the Cold War</i>, New York-Oxford, Oxford University Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
Harris, Sheldon H., 1994: <i>Factories of Death. Japanese Biological Warfare and the American Cover Up</i>, Londres-New York, Routledge.</div>
<div style="text-align: justify;">
Hillgruber, Andreas, 1990: <i>Zweierlei Untergang. Die Zerschlagung des Deutschen Reich und das Ende des europäischen Judentums</i> (1986), Berlin, Siedler, 1986.</div>
<div style="text-align: justify;">
—, 1991: <i>Die Zerstörung Europas. Beiträge zur Weltkriegsepoche 1914 bis 1945</i> (1988), Berlin, Propyläen, 1988.</div>
<div style="text-align: justify;">
Hitler, Adolf, 1939: <i>Mein Kampf </i>(1925-1927), Zentral Verlag der NSDAP, Munich.</div>
<div style="text-align: justify;">
—, 1952: <i>Tischgespräche</i>, H. Picker, Ullstein, Francfort-sur-le-Main-Berlin; trad. fr. Françoise Genoud, <i>Libres propos sur la guerre et la paix (conversations de table recueillis par Martin Bormann)</i>, Paris, Flammarion.</div>
<div style="text-align: justify;">
Hoffmann, Joachim, 1995: <i>Stalins Vernichtungskrieg, 1941-1945</i>, Verlag für Wehrwissenschaften, Munich; trad. fr. Erik Strasser, <i>La Guerre d’ extermination de Staline, 1941-1945</i>, Saint-Genis-Laval, Akribeia, 2003.</div>
<div style="text-align: justify;">
Irving, David, 1992: <i>The Destruction of Dresden</i> (1963); trad. fr. Jean-Daniel Katz, La Destruction de Dresde, Paris, Robert Laffont, 1964.</div>
<div style="text-align: justify;">
Johnson, Paul, 1989: <i>A History of the Modern World from 1917 to the 1980s </i>(1983); trad. fr. Philippe Delranc et Philippe Vitrac, <i>Une histoire du monde moderne,</i> Paris, Robert Laffont, 1985.</div>
<div style="text-align: justify;">
Kilzer, Louis C., 1994: <i>Churchill’s Deception. The Dark Secret that Destroyed Nazi</i> Germany, New York, Simon & Schuster.</div>
<div style="text-align: justify;">
Kissinger, Henry, 1994: <i>Diplomacy</i>, New York, Simon & Schuster; trad. fr. Marie-France de Paloméra, Diplomatie, Paris, Fayard, 1996.</div>
<div style="text-align: justify;">
Kühl, Stefan, 1994: <i>The Nazi Connection. Eugenics, American Racism and German National Socialism</i>, New York-Oxford, Oxford University Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
LaForte, Robert S. et Marcello, Ronald E., 1993: <i>Building the Death Railway. The Ordeal of American POWs in Burma</i>, 1942-1945, Wilmington, SR Books.</div>
<div style="text-align: justify;">
Lénine, Vladimir I., 1958: <i>Œeuvres complètes</i>, Éditions sociales, Paris, et Éditions en langues étrangères, Moscou, 1958 sq.</div>
<div style="text-align: justify;">
Lipstadt, Deborah E., 1993: <i>Denying the Holocaust. The Growing Assault on Truth and Memory</i>, New York-Toronto, The Free Press-Macmillan.</div>
<div style="text-align: justify;">
Losurdo, Domenico, 1987b: <i>La catastrofe della Germania e l’immagine di Hegel</i>, Guerini, Milano; trad. fr. Charles Alunni, Hegel et la catastrophe allemande, Paris, Albin Michel, 1994.</div>
<div style="text-align: justify;">
—¸ 1992: <i>Hegel e la libertà dei moderni,</i> Editori Riuniti, Rome.</div>
<div style="text-align: justify;">
—¸ 1993: <i>Democrazia o bonapartismo. Trionfo e decadenza del suffragio universale</i>, Bollati Boringhieri, Turin; trad. fr. Jean-Michel Goux, Démocratie ou bonapartisme, Paris, Le Temps des cerises, 2003.</div>
<div style="text-align: justify;">
MacDougall, Hugh A., 1982: <i>Racial Myth in English History. Trojans, Teutons and Anglo-Saxons</i>, Montréal-Londres, Harvest-University Press of New England.</div>
<div style="text-align: justify;">
Maistre, Joseph de, 1984: <i>Œuvres complètes</i>, Lyon 1884, réimpression anastatique, Hildesheim-Zürich-New York, Olms.</div>
<div style="text-align: justify;">
Markusen, Eric et Kopf, David, 1995: <i>The Holocaust and Strategic Bombing. Genocide and Total War in the Twentieth Century</i>, Boulder-San Francisco-Oxford, Westview Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
Mayer, Arno J., 1990: <i>Why Did the Heavens not Darken?</i>, New York, Pantheon Books, 1988.</div>
<div style="text-align: justify;">
Millis, Walter, 1989: <i>The Martial Spirit </i>(1931), Chicago, Elephant Paperbacks.</div>
<div style="text-align: justify;">
Mommsen, Wolfgang J., 1974: <i>Max Weber. Gesellschaft, Politik and Geschichte</i>, Francfort-sur-le-Main, Suhrkamp.</div>
<div style="text-align: justify;">
—, 1993: <i>Max Weber and die deutsche Politik, 1890-1920</i> (2e éd., 1974); trad. fr. Jean Amsler, Jean-Rodolphe Amsler, Delphine Bechtel et al., <i>Max Weber et la politique allemande</i>, Paris, PUE, 1985.</div>
<div style="text-align: justify;">
Morgenstern, George, 1991: <i>Pearl Harbor. The Story of the Secret War</i> (1947), Newport, Institute for Historical Review.</div>
<div style="text-align: justify;">
Pick, Daniel, 1994: War Machine. <i>The Rationalization of Slaughter in the Modern Age</i> (1993).</div>
<div style="text-align: justify;">
Rigoni, Stern, 1996: Introduction à Leonardo Zanier, Carnia, Kosakenland, Kazackajia Zemlja, Udine, Mittelcultura.</div>
<div style="text-align: justify;">
Roosevelt, Theodore, 1901: <i>The Strenuous Life. Essays and Adresses</i>, New York, The Century.</div>
<div style="text-align: justify;">
—, 1951: The Letters, E. E. Morison, J. M. Blum, J. J. Buckley (éd.), Cambridge (Mass.), Harvard University Press, 1951 sqq.</div>
<div style="text-align: justify;">
Rosdolsky, Roman, 1964: «Friedrich Engels und das Problem der «geschichtslosen Völker»», in <i>Archiv für Sozialgeschichte</i>, Bd IV.</div>
<div style="text-align: justify;">
Rosenberg, Alfred, 1937: <i>Der Mythus des XX. Jahrhunderts</i> (1930), Munich, Hoheneichen; trad. fr. Adler von Scholle, Le Mythe du XXe siècle, Paris, Deterna, 1999.</div>
<div style="text-align: justify;">
Rousseau, Jean-Jacques, 1959: <i>Œuvres complètes</i>, B. Gagnebin et P. Raymond (éd.), Paris, Gallimard, 1959 sqq.</div>
<div style="text-align: justify;">
Schmid, Alex P., 1974: <i>Churchills privater Krieg. Intervention und Konterrevolution im russischen Bürgerkrieg, November 1918-März 1920</i>, Zürich, Atlantis.</div>
<div style="text-align: justify;">
Schmidt, Martin et Stein, Dieter, 1993: <i>Im Gespräch mit Ernst Nolte</i>, Postdam, Junge Freiheit.</div>
<div style="text-align: justify;">
Schmitt, Carl, 1985a: <i>Verfassungsrechtliche Aufsätze</i> (1958), 3e éd., Berlin, Dunker & Humblot.</div>
<div style="text-align: justify;">
— 1981: <i>Theorie der Partisanen</i> (1963); trad. fr. Marie-Louise Steinhauser, <i>Théorie du partisan</i>, Paris, Flammarion, 1992.</div>
<div style="text-align: justify;">
— 1988: <i>Positionen und Begriffe im Kampf mit Weimar-Genf-Versailles 1932-1939</i> (1940), Berlin, Duncker & Humblot.</div>
<div style="text-align: justify;">
—, 1991a: <i>Der Nomos der Erde im Völkerrecht des Jus Publicum Europeum</i> (1950); trad. fr. Lilyane Deroche-Gurcel, Le Nomos de la terre, Paris, PUE, 2001.</div>
<div style="text-align: justify;">
Schumpeter, Joseph, A. 1974: <i>Zur Soziologie der Imperialismen</i> (1919; 1953); trad. fr. Suzanne de Segonzac, <i>Impérialisme et classes sociales</i>, Paris, Flammarion, 1984.</div>
<div style="text-align: justify;">
Slotkin, Richard, 1994: <i>The Fatal Environment. The Myth of the Frontier in the Age of Industrialization 1800-1890</i> (1985), NewYork, Harper Perennial.</div>
<div style="text-align: justify;">
Spengler, Oswald, 1933: <i>Jahre der Entscheidung</i>, Beck, Munich, trad. fr. Raïa Hadekel-Bogdanovitch, 1933: année décisive, Paris, Copernic, 1980.</div>
<div style="text-align: justify;">
Staline, Joseph W., 1972: <i>Über den grossen Vaterländischen Krieg der Sowietunion</i>, Francfort-sur-le-Main, Roter Druckstock.</div>
<div style="text-align: justify;">
— 1995: <i>Letters to Molotov</i>, L. T Lih, O. V Naumov et O. V Khlevniuk éd., préface de R. C. Tucker, New Haven-Londres, Yale University Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
Stannard, David E., 1992: <i>American Holocaust. The Conquest of the New World</i>, Oxford, Oxford University Press.</div>
<div style="text-align: justify;">
Stimson, Henry L. et Bundy, Mc George, 1971: <i>On Active Service in Peace and War</i>, New York, Octagon Books.</div>
<div style="text-align: justify;">
Stoddard, Lothrop, 1925: <i>The Rising Tide of Color Against White-World-Supremacy</i> (1920); trad. fr. A. Doysié, Le Flot montant des peuples de couleur contre la suprématie mondiale des Blancs, Paris, Payot, 1925.</div>
<div style="text-align: justify;">
Thomas, Hugh, 1988: <i>Armed Truce. The Beginnings of the Cold War 1945-1946</i> (1986), Londres, Sceptre.</div>
<div style="text-align: justify;">
Tucker, Robert C., 1990: <i>Stalin in Power. The Revolution from Above, 1928-1941</i>, New York-Londres, Norton.</div>
<div style="text-align: justify;">
Veale, Frederick J. P., 1979: <i>Advance to Barbarism. The Develoment of Total Warfare</i> (1948), Newport, Institute for Historical Review.</div>
<div style="text-align: justify;">
Washington, George, 1988: <i>A Collection</i>, W.B. Allen éd., Indianapolis, Liberty Classics.</div>
<div style="text-align: justify;">
Weber, Max, 1971: <i>Gesammelte politische Schriften</i> (1958), J. Winckelmann éd., 3e éd., Tübingen, Mohr (Siebeck).</div>
<div style="text-align: justify;">
— 1988. Zur Politik im Weltkrieg. <i>Schriften und Reden 1914-1918</i>, W J. Mommsen éd., en collaboration avec G. Hübinger, Tübingen, Mohr.</div>
<div style="text-align: justify;">
Zayas, Alfred M. de (éd.), 1984: <i>Die Wehrmachtuntersuchungstelle. Deutsche Ermittlungen über allierte Völkerrechtsverletzungen im zweiten Weltkrieg</i>, édité par A. M. de Zayas avec la collaboration de Walter Rabus, 4e éd., Munich, Universitas.</div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7675978440957790230.post-54525620292615459952015-06-06T19:43:00.000+03:002015-06-07T00:58:52.730+03:00Ο παρτιζάνικος πόλεμος (Β.Ι. Λένιν)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4a/The_Russian_Revolution,_1905_Q81555.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4a/The_Russian_Revolution,_1905_Q81555.jpg" height="214" width="320" /></a></div>
<b>Ο ΠΑΡΤΙΖΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ </b>[1] </div>
<div style="text-align: center;">
<b>του Β. Ι. Λένιν </b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το ζήτημα της παρτιζάνικης δράσης ενδιαφέρει πάρα πολύ το κόμμα μας και την εργατική τάξη. Έχουμε ήδη θίξει ανάμεσα στ' άλλα επανειλημμένα το ζήτημα αυτό και τώρα σκοπεύουμε να κάνουμε, όπως υποσχεθήκαμε, μια πιο ολοκληρωμένη έκθεση των απόψεων μας [2].</div>
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Ι</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Αρχίζουμε από την αρχή. Ποιες βασικές απαιτήσεις πρέπει να προβάλλει κάθε μαρξιστής κατά την εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης; Πρώτο, ο μαρξισμός διαφέρει απ' όλες τις πρωτόγονες μορφές σοσιαλισμού κατά το ότι δεν δεσμεύει το κίνημα με μια οποιαδήποτε καθορισμένη μορφή πάλης. Παραδέχεται τις πιο διαφορετικές μορφές πάλης, όμως δεν τις «επινοεί», αλλά μόνο γενικεύει, οργανώνει, προσδίνει συνειδητότητα σε εκείνες τις μορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που εμφανίζονται μόνες τους στην πορεία του κινήματος. Ο μαρξισμός, που είναι αναμφισβήτητα εχθρός κάθε αφηρημένης διατύπωσης, κάθε δογματικής συνταγής, απαιτεί να μελετάμε προσεκτικά τη διεξαγόμενη μαζική πάλη, που με την ανάπτυξη του κινήματος, με το ανέβασμα της συνειδητότητας των μαζών, με την όξυνση των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων γεννά συνεχώς όλο και νέους, όλο και πιο ποικίλους τρόπους άμυνας και επίθεσης. Γι' αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της δοσμένης περιόδου. Απ' αυτήν την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες. Ξέρουμε, - έλεγε, λογουχάρη, ο Κάουτσκι, εξετάζοντας τις μορφές της κοινωνικής επανάστασης, - ότι η επερχόμενη κρίση θα μας δώσει νέες μορφές πάλης, που δεν μπορούμε τώρα να τις προβλέψουμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεύτερο, ο μαρξισμός απαιτεί αναμφισβήτητα την ιστορική εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης. Το να βάζει κανείς το ζήτημα αυτό έξω από την ιστορικά-συγκεκριμένη κατάσταση σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει το αλφάβητο του διαλεκτικού υλισμού. Στις διαφορετικές στιγμές της οικονομικής εξέλιξης, σε εξάρτηση από τους διαφορετικούς όρους πολιτικούς, εθνικοπολιτιστικούς, βιοτικούς κτλ., οι διαφορετικές μορφές πάλης προωθούνται στην πρώτη γραμμή, γίνονται κύριες μορφές πάλης, και σε συνάρτηση μ' αυτό, αλλάζουν με τη σειρά τους και οι δευτερεύουσες, οι επικουρικές μορφές πάλης. Το να προσπαθεί κανείς ν' απαντήσει με ένα ναι ή ένα όχι στο ζήτημα που άφορα ένα ορισμένο μέσο πάλης, χωρίς να εξετάσει λεπτομερειακά τη συγκεκριμένη κατάσταση του δοσμένου κινήματος στο δοσμένο βαθμό ανάπτυξής του, σημαίνει ότι εγκαταλείπει εντελώς το έδαφος του μαρξισμού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτές είναι οι δυο βασικές θεωρητικές θέσεις, από τις όποιες πρέπει να καθοδηγούμαστε. Η ιστορία του μαρξισμού στη Δυτική Ευρώπη μας δίνει άφθονα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτά που είπαμε. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία θεωρεί σήμερα τον κοινοβουλευτισμό και το συνδικαλιστικό κίνημα σαν τις κύριες μορφές πάλης, στο παρελθόν αναγνώριζε την εξέγερση και, με μια αλλαγή της συγκυρίας, είναι πέρα για πέρα έτοιμη να την αναγνωρίσει και στο μέλλον, παρά τη γνώμη των φιλελεύθερων αστών, σαν τους ρώσους καντέτους και τους μπεζζαγκλάβτσι. Στη δεκαετία 1870-1880 η σοσιαλδημοκρατία δεν αναγνώριζε τη γενική απεργία σαν κοινωνική πανάκεια, σαν μέσο άμεσης ανατροπής της αστικής τάξης με μη πολιτικό δρόμο, όμως η σοσιαλδημοκρατία αναγνωρίζει πέρα για πέρα τη μαζική πολιτική απεργία (ιδιαίτερα ύστερα από την πείρα της Ρωσίας στα 1905), σαν ένα από τα μέσα πάλης, απαραίτητο κάτω από ορισμένες συνθήκες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η σοσιαλδημοκρατία αναγνώριζε τον αγώνα οδοφραγμάτων στη δεκαετία 1840-1850- τον απέκρουε όμως με βάση ορισμένα συγκεκριμένα στοιχεία στα τέλη του XIX αιώνα- δήλωνε ότι ήταν απόλυτα έτοιμη να αναθεωρήσει την τελευταία αυτή άποψη και να αναγνωρίσει τη σκοπιμότητα του αγώνα οδοφραγμάτων ύστερα από την πείρα της Μόσχας, που ανάδειξε, σύμφωνα με τα λόγια του Κ. Κάουτσκι, μια νέα τακτική του αγώνα οδοφραγμάτων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>II</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Αφού καθορίσαμε τις γενικές θέσεις του μαρξισμού, περνάμε στη ρωσική επανάσταση. Ας θυμηθούμε την ιστορική εξέλιξη των μορφών πάλης που μας έδωσε. Πρώτα οικονομικές απεργίες των εργατών (1896-1900), ύστερα πολιτικές διαδηλώσεις των εργατών και των φοιτητών (1901-1902), αγροτικές ταραχές (1902), έναρξη των μαζικών πολιτικών απεργιών σε διάφορους συνδυασμούς με τις διαδηλώσεις (Ροστόβ 1902, καλοκαιρινές απεργίες 1903, 9 του Γενάρη 1905), πανρωσική πολιτική απεργία με τοπικές περιπτώσεις αγώνα οδοφραγμάτων (Οκτώβρης 1905), μαζικός αγώνας οδοφραγμάτων και ένοπλη εξέγερση (1905, Δεκέμβρης), κοινοβουλευτική ειρηνική πάλη (Απρίλης-Ιούνης 1906), μερικότερες στρατιωτικές εξεγέρσεις (Ιούνης 1905-Ιούλης 1906), μερικότερες αγροτικές εξεγέρσεις (φθινόπωρο 1905-φθινόπωρο 1906).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή είναι η κατάσταση κατά το φθινόπωρο του 1906 από την άποψη των μορφών πάλης γενικά. «Απαντητική» μορφή πάλης της απολυταρχίας είναι το μαυροεκατονταρχίτικο πογκρόμ, αρχίζοντας από το Κισινιόφ την άνοιξη του 1903 και καταλήγοντας στο Σέντλετς το φθινόπωρο του 1906 [3]. Σε όλη αυτή την περίοδο η οργάνωση του μαυροεκατονταρχίτικου πογκρόμ και της σφαγής των εβραίων, των φοιτητών, των επαναστατών, των συνειδητών εργατών όλο και περισσότερο προχωρεί και τελειοποιείται συνενώνοντας τις βιαιοπραγίες των μαυροεκατονταρχίτικων στρατευμάτων με τις βιαιοπραγίες του εξαγορασμένου όχλου, φτάνοντας μέχρι τη χρησιμοποίηση πυροβολικού στα χωριά και στις πόλεις, συγχωνευόμενη με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, τις καταδιωκτικές αμαξοστοιχίες κτλ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό είναι το βασικό φόντο της εικόνας. Στο φόντο αυτό διαγράφεται - αναμφισβήτητα, σαν κάτι το μερικό, το δευτερεύον, το επικουρικό - το φαινόμενο εκείνο, που στη μελέτη και την εκτίμησή του είναι αφιερωμένο το άρθρο τούτο. Τι πράγμα είναι το φαινόμενο αυτό; Ποιες είναι οι μορφές του; οι αιτίες του; Ο χρόνος εμφάνισης και ο βαθμός εξάπλωσής του; η σημασία του στη γενική πορεία της επανάστασης; Η σχέση του προς την πάλη της εργατικής τάξης, που την οργανώνει και την καθοδηγεί η σοσιαλδημοκρατία; Αυτά είναι τα ζητήματα, στα όποια πρέπει τώρα να περάσουμε, αφού δώσαμε το διάγραμμα του γενικού φόντου της εικόνας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το φαινόμενο που μας ενδιαφέρει είναι η ένοπλη πάλη. Την πάλη αυτή την διεξάγουν μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες ατόμων. Ένα μέρος από τα άτομα αυτά ανήκουν στις επαναστατικές οργανώσεις, ένα άλλο μέρος (σε μερικές περιοχές της Ρωσίας το μεγαλύτερο μέρος) δεν ανήκουν σε καμιά επαναστατική οργάνωση. Η ένοπλη πάλη επιδιώκει δυο διαφορετικούς σκοπούς, που είναι ανάγκη να ξεχωρίζουμε αυστηρά τον ένα από τον άλλο. Συγκεκριμένα η πάλη αυτή αποβλέπει πρώτο, στην εξόντωση ορισμένων ατόμων, διοικητών και ανδρών της στρατιωτικής-αστυνομικής υπηρεσίας. Δεύτερο, στην κατάσχεση χρημάτων τόσο της κυβέρνησης, όσο και ιδιωτών. Ένα μέρος από τα χρήματα που κατάσχονται πηγαίνει στο κόμμα, άλλο μέρος πηγαίνει ειδικά για τον εξοπλισμό και την προετοιμασία της εξέγερσης και άλλο για τη συντήρηση των προσώπων που διεξάγουν την πάλη για την οποία μιλάμε. Οι μεγάλες απαλλοτριώσεις (του Καυκάσου σε ποσό πάνω από 200 χιλ. ρούβλια, της Μόσχας 875 χιλ. ρούβλια) [4] περιέρχονταν ακριβώς στα επαναστατικά κόμματα κατά πρώτο λόγο, ενώ οι μικρές απαλλοτριώσεις χρησιμοποιούνται πριν απ' όλα, και κάποτε ολοκληρωτικά για τη συντήρηση των «απαλλοτριωτών». Η μορφή αυτή πάλης πήρε αναμφισβήτητα πλατιά ανάπτυξη και εξάπλωση μόλις το 1906, δηλαδή ύστερα από την εξέγερση του Δεκέμβρη. Η όξυνση της πολιτικής κρίσης ως το βαθμό της ένοπλης πάλης και ιδιαίτερα η αύξηση της ανέχειας, της πείνας και της ανεργίας στα χωριά και στις πόλεις έπαιξαν μεγάλο ρόλο ανάμεσα στις αιτίες που προκάλεσαν την πάλη που περιγράφουμε. Τη μορφή αυτή πάλης την αναγνώρισαν σαν κύρια ή ακόμα και σαν αποκλειστική μορφή κοινωνικής πάλης τα αλήτικα στοιχεία του πληθυσμού, οι λούμπεν και οι αναρχικές ομάδες. Σαν «απαντητική» μορφή πάλης από την πλευρά της απολυταρχίας πρέπει να βλέπουμε το στρατιωτικό νόμο, την επιστράτευση νέων στρατευμάτων, τα μαυροεκατονταρχίτικα πογκρόμ (Σέντλετς), τα έκτακτα στρατοδικεία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>III</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Η συνηθισμένη εκτίμηση της πάλης που εξετάζουμε συνοψίζεται στα έξης: πρόκειται για αναρχισμό, για μπλανκισμό [5], για την παλιά τρομοκρατία, για ενέργειες μεμονωμένων ατόμων, ξεκομμένων από τις μάζες, ενέργειες που διαφθείρουν τους εργάτες, απωθούν απ' αυτούς τα πλατιά στρώματα του πληθυσμού, αποδιοργανώνουν το κίνημα, ζημιώνουν την επανάσταση. Παραδείγματα, που να επιβεβαιώνουν την εκτίμηση αύτη, μπορούν να βρεθούν εύκολα από τα γεγονότα που αναγράφονται καθημερινά στις εφημερίδες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μα είναι πειστικά τα παραδείγματα αυτά; Για να το ελέγξουμε αυτό ας πάρουμε την περιοχή όπου είναι περισσότερο αναπτυγμένη η μορφή πάλης που εξετάζουμε: την περιοχή της Λετονίας. Να τι παράπονα έχει για τη δράση της σοσιαλδημοκρατίας της Λετονίας η εφημερίδα «Νόβογε Βρέμια» (9 και 12 Σεπτέμβρη). Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Λετονίας (τμήμα του ΣΔΕΚΡ) εκδίδει τακτικά σε 30.000 φύλλα την εφημερίδα του. Σε ειδική στήλη δημοσιεύονται οι κατάλογοι των χαφιέδων, που η εξόντωση τους είναι υποχρέωση κάθε τίμιου ανθρώπου. Οι συνεργάτες της αστυνομίας κηρύσσονται «εχθροί της επανάστασης» και τιμωρούνται με την ποινή του θανάτου και με κατάσχεση της περιουσίας τους. Χρήματα για το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ο πληθυσμός υποχρεώνεται να δίνει μόνο εφόσον του παρουσιάζουν σφραγισμένη απόδειξη. Στον τελευταίο απολογισμό του κόμματος σημειώνεται ότι από τις 48.000 ρούβλια έσοδα το χρόνο, τις 5.600 ρούβλια, που προέρχονται από απαλλοτριώσεις τις έχει προσφέρει το τμήμα της Λιμπάβας για όπλα. Η «Νόβογε Βρέμια» λυσσομανάει, βέβαια, ενάντια σ' αυτή την «επαναστατική νομοθεσία», σ' αυτή τη «φοβερή κυβέρνηση».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κανείς δεν θα τολμήσει να ονομάσει αναρχισμό, μπλανκισμό, τρομοκρατία τη δράση αυτή των Λετονών σοσιαλδημοκρατών. Άλλα γιατί; Γιατί εδώ είναι ξεκάθαρη η σχέση της νέας μορφής πάλης με την εξέγερση που έγινε το Δεκέμβρη και που ωριμάζει ξανά. Στην περίπτωση ολόκληρης της Ρωσίας η σχέση αυτή δεν φαίνεται τόσο καθαρά, όμως υπάρχει. Η εξάπλωση της «παρτιζάνικης» πάλης ύστερα ακριβώς από το Δεκέμβρη, η σχέση της με την όξυνση όχι μόνο της οικονομικής, αλλά και της πολιτικής κρίσης είναι πράγματα αναμφισβήτητα. Η παλιά ρωσική τρομοκρατία ήταν δουλειά του διανοούμενου συνωμότη, σήμερα την παρτιζάνικη πάλη τη διεξάγει, κατά γενικό κανόνα, ο οργανωμένος σε μια μαχητική ομάδα εργάτης ή απλώς ο άνεργος εργάτης. Ο μπλανκισμός και ο αναρχισμός έρχονται εύκολα στο μυαλό των ανθρώπων που έχουν την τάση να σκέπτονται στερεότυπα, μα στις συνθήκες της εξέγερσης, που είναι τόσο ξεκάθαρες στην περιοχή της Λετονίας, η ακαταλληλότητα των αποστηθισμένων αυτών τύπων χτυπάει στο μάτι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο παράδειγμα των Λετονών φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι εντελώς λαθεμένη, αντιεπιστημονική, αντιιστορική η τόσο συνηθισμένη στη χώρα μας εξέταση του παρτιζάνικου πολέμου ανεξάρτητα από τις συνθήκες της εξέγερσης. Πρέπει να πάρουμε υπόψη τις συνθήκες αυτές, να σκεφτούμε τις ιδιομορφίες της περιόδου που μεσολαβεί ανάμεσα στις μεγάλες εκδηλώσεις της εξέγερσης, πρέπει να καταλάβουμε ποιες μορφές πάλης γεννιούνται στο διάστημα αυτό αναπόφευκτα, και όχι να ξοφλάμε με μια αποστηθισμένη επιλογή λέξεων, που είναι ίδιες και για τον καντέτο και για τον νοβοβρεμενίτη: αναρχισμός, ληστεία, αλητεία!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λένε: η παρτιζάνικη δράση αποδιοργανώνει τη δουλειά μας. Ας εξετάσουμε το συλλογισμό αυτό σε σχέση με τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν μετά το Δεκέμβρη του 1905, σε σχέση με την εποχή των μαυροεκατονταρχίτικων πογκρόμ και του στρατιωτικού νόμου. Τι αποδιοργανώνει περισσότερο το κίνημα σε μια τέτοια εποχή: η έλλειψη αντίστασης ή η οργανωμένη παρτιζάνικη πάλη; Συγκρίνετε την κεντρική Ρωσία με τις δυτικές ακρινές περιοχές της, με την Πολωνία και την περιοχή της Λετονίας. Είναι αναμφισβήτητο ότι η παρτιζάνικη πάλη είναι ευρύτερα διαδομένη και περισσότερο αναπτυγμένη στις δυτικές περιοχές. Και είναι επίσης αναμφισβήτητο ότι το επαναστατικό κίνημα γενικά, το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα ειδικότερα, είναι περισσότερο αποδιοργανωμένο στην κεντρική Ρωσία, παρά στις δυτικές ακρινές περιοχές της. Βέβαια ούτε καν σκεφτόμαστε να βγάλουμε από δω το συμπέρασμα ότι το πολωνικό και το λετονικό σοσιαλδημοκρατικό κίνημα είναι λιγότερο αποδιοργανωμένα εξαιτίας του παρτιζάνικου πολέμου. Όχι. Από δω βγαίνει μόνο ότι δεν φταίει ο παρτιζάνικος πόλεμος για την αποδιοργάνωση του σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κινήματος στη Ρωσία του 1906.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο σημείο αυτό επικαλούνται συχνά την ιδιομορφία των εθνικών συνθηκών. Μα η επίκληση αυτή προδίνει πολύ καθαρά την αδυναμία της χρησιμοποιούμενης επιχειρηματολογίας. Αν είναι ζήτημα εθνικών συνθηκών, σημαίνει ότι δεν πρόκειται εδώ για αναρχισμό, μπλανκισμό, τρομοκρατία -αμαρτίες πανρωσικές και μάλιστα ειδικά ρωσικές- μα για κάτι άλλο. Εξετάστε συγκεκριμένα αυτό το κάτι άλλο, κύριοι! Θα δείτε τότε ότι η εθνική καταπίεση ή ο εθνικός ανταγωνισμός δεν εξηγούν τίποτε, γιατί αυτά υπήρχαν πάντα στις δυτικές ακρινές περιοχές, ενώ την παρτιζάνικη πάλη την γέννησε μόνο η δοσμένη ιστορική περίοδος. Υπάρχουν πολλά μέρη, όπου έχουμε εθνική καταπίεση και εθνικό ανταγωνισμό, μα δεν έχουμε παρτιζάνικη πάλη, που αναπτύσσεται κάποτε χωρίς να υπάρχει καμιά εθνική καταπίεση. Η συγκεκριμένη εξέταση του ζητήματος θα μας δείξει ότι το ζήτημα δεν βρίσκεται στην εθνική καταπίεση, αλλά στις συνθήκες που προκαλούν την εξέγερση. Η παρτιζάνικη πάλη είναι αναπόφευκτη μορφή πάλης σε μια περίοδο που το μαζικό κίνημα έχει πια φτάσει ουσιαστικά ως την εξέγερση και που δημιουργούνται λίγο-πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα ανάμεσα στις «μεγάλες συγκρούσεις» του εμφυλίου πολέμου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το κίνημα δεν το αποδιοργανώνει η παρτιζάνικη δράση, μα η αδυναμία του κόμματος, που δεν μπορεί να πάρει στα χέρια του τη δράση αυτή. Να γιατί τα συνηθισμένα σε μας, τους ρώσους, αναθεματίσματα ενάντια στις παρτιζάνικες εκδηλώσεις συνδέονται με τις κρυφές, συμπτωματικές, ανοργάνωτες παρτιζάνικες ενέργειες που πραγματικά αποδιοργανώνουν το κόμμα. Ανίσχυροι να καταλάβουμε ποιες ιστορικές συνθήκες προκαλούν την πάλη αυτή, είμαστε ανίσχυροι και να παραλύσουμε τις άσχημες πλευρές της. Και παρ' όλα αυτά η πάλη διεξάγεται. Την προκαλούν ισχυρές οικονομικές και πολιτικές αιτίες. Εμείς δεν έχουμε τη δύναμη να εξαλείψουμε τις αιτίες αυτές και να εξαλείψουμε αυτή την πάλη. Τα παράπονά μας ενάντια στην παρτιζάνικη πάλη, είναι παράπονα ενάντια στην κομματική μας αδυναμία στο ζήτημα της εξέγερσης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσα είπαμε για την αποδιοργάνωση αφορούν και την ηθική κατάπτωση. Ο παρτιζάνικος πόλεμος δεν φέρνει την ηθική αυτή κατάπτωση, αλλά η ανοργανωσιά, η αταξία, η ακομματικότητα των παρτιζάνικων εκδηλώσεων. Απ' αυτήν την ολότελα αναμφισβήτητη ηθική κατάπτωση δεν μας γλιτώνουν ούτε κατ' ελάχιστο οι επικρίσεις και οι κατάρες κατά των παρτιζάνικων εκδηλώσεων, γιατί αυτές οι επικρίσεις και οι κατάρες είναι τελείως ανίσχυρες να σταματήσουν ένα φαινόμενο που προκαλείται από βαθιές οικονομικές και πολιτικές αιτίες. Θα μας αντιτείνουν: αν είμαστε ανίσχυροι να σταματήσουμε ένα αντικανονικό και αποσυνθετικό φαινόμενο, αυτό δεν είναι δικαιολογία για να περάσει το κόμμα σε αντικανονικά και αποσυνθετικά μέσα πάλης. Μια τέτοια όμως αντίρρηση θα ήταν πια καθαρά φιλελευθεροαστική, και όχι μαρξιστική αντίρρηση, γιατί ο μαρξιστής δεν μπορεί να θεωρεί γενικά τον εμφύλιο πόλεμο ή τον παρτιζάνικο πόλεμο, που είναι μια από τις μορφές του, σαν αντικανονικό και αποσυνθετικό φαινόμενο. Ο μαρξιστής στηρίζεται πάνω στη βάση της ταξικής πάλης και όχι της κοινωνικής ειρήνης. Σε ορισμένες περιόδους οξύτατων οικονομικών και πολιτικών κρίσεων η ταξική πάλη αναπτύσσεται τόσο που φτάνει ως τον ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή ως την ένοπλη πάλη ανάμεσα σε δυο μερίδες του λαού. Σε τέτοιες περιόδους ο μαρξιστής είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει την άποψη του εμφυλίου πολέμου. Κάθε ηθική καταδίκη του πολέμου αυτού είναι εντελώς απαράδεκτη από μαρξιστική άποψη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την εποχή του εμφυλίου πολέμου ιδανικό του κόμματος του προλεταριάτου είναι το μαχόμενο κόμμα. Αυτό είναι απόλυτα αδιαφιλονίκητο. Δεχόμαστε πέρα για πέρα ότι από την άποψη του εμφυλίου πολέμου μπορεί κανείς να αποδείχνει και να αποδείξει ότι είναι άσκοπες τούτες ή εκείνες οι μορφές εμφυλίου πολέμου στην άλφα ή βήτα στιγμή. Παραδεχόμαστε πέρα για πέρα την κριτική των διαφόρων μορφών εμφυλίου πολέμου από την άποψη της στρατιωτικής σκοπιμότητας και συμφωνούμε αναντίρρητα ότι τον τελευταίο λόγο σ' αυτό το ζήτημα τον έχουν οι σοσιαλδημοκράτες που κάνουν την πρακτική δουλειά σε κάθε ιδιαίτερη περιοχή. Εν ονόματι όμως των αρχών του μαρξισμού απαιτούμε κατηγορηματικά να μη ξεφεύγουμε από την ανάλυση των συνθηκών του εμφύλιου πολέμου, με χιλιοειπωμένες και στερεότυπες φράσεις για αναρχισμό, μπλανκισμό, τρομοκρατία, να μην προβάλλονται οι άστοχες μέθοδοι παρτιζάνικης δράσης, που χρησιμοποιήθηκαν από την τάδε πεπεσική οργάνωση [6] στην τάδε περίοδο, σαν σκιάχτρο στο ζήτημα της ίδιας της συμμετοχής της σοσιαλδημοκρατίας στον παρτιζάνικο πόλεμο γενικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τους ισχυρισμούς ότι ο παρτιζάνικος πόλεμος αποδιοργανώνει το κίνημα πρέπει να τους βλέπουμε κριτικά. Κάθε νέα μορφή πάλης, συνδεμένη με νέους κινδύνους και νέες θυσίες, «αποδιοργανώνει» αναπόφευκτα τις οργανώσεις που δεν έχουν προετοιμαστεί γι' αυτή τη νέα μορφή πάλης. Τους παλιούς μας ομίλους προπαγανδιστών τους αποδιοργάνωνε το πέρασμα στη ζύμωση. Τις επιτροπές μας τις αποδιοργάνωνε σε συνέχεια το πέρασμα στις διαδηλώσεις. Κάθε πολεμική επιχείρηση σ' ένα οποιοδήποτε πόλεμο προκαλεί μια ορισμένη αποδιοργάνωση στις γραμμές των μαχόμενων. Από δω δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι δεν πρέπει να πολεμάμε. Από δω πρέπει να συμπεράνουμε ότι πρέπει να μάθουμε να πολεμάμε. Τίποτε περισσότερο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν βλέπω σοσιαλδημοκράτες να δηλώνουν με υπεροψία και αυτοϊκανοποίηση: εμείς δεν είμαστε αναρχικοί, δεν είμαστε κλέφτες, δεν είμαστε ληστές, εμείς είμαστε ανώτεροι απ' αυτά, εμείς αποδοκιμάζουμε τον παρτιζάνικο πόλεμο, τότε αναρωτιέμαι: καταλαβαίνουν μήπως οι άνθρωποι αυτοί τι λένε; Σ' ολόκληρη τη χώρα γίνονται ένοπλες συγκρούσεις και συμπλοκές της μαυροεκατονταρχίτικης κυβέρνησης με τον πληθυσμό. Το φαινόμενο αυτό είναι εντελώς αναπόφευκτο σε τούτη τη βαθμίδα εξέλιξης της επανάστασης. Ο πληθυσμός αυθόρμητα, ανοργάνωτα -και γι' αυτό ακριβώς συχνά με αποτυχημένες και άσχημες μορφές- αντιδρά στο φαινόμενο αυτό επίσης με ένοπλες συγκρούσεις και επιθέσεις. Καταλαβαίνω ότι, επειδή η οργάνωσή μας είναι αδύνατη και απροετοίμαστη, εμείς μπορούμε ν' αρνηθούμε σε μια ορισμένη περιφέρεια και σε μια ορισμένη στιγμή ν' αναλάβουμε την κομματική καθοδήγηση της αυθόρμητης αυτής πάλης. Καταλαβαίνω ότι το ζήτημα αυτό οφείλουν να το λύσουν τα τοπικά στελέχη, ότι δεν είναι εύκολο πράγμα η αναδιοργάνωση των αδύνατων και απροετοίμαστων οργανώσεων. Όταν όμως βλέπω ένα θεωρητικό ή ένα δημοσιολόγο της σοσιαλδημοκρατίας να μην αισθάνεται λύπη γι' αυτή την έλλειψη προετοιμασίας, αλλά να αυτοϊκανοποίεται υπεροπτικά και να επαναλαμβάνει με ναρκισσισμό και θαυμασμό φράσεις, για αναρχισμό, μπλανκισμό και τρομοκρατία, που τις έχει αποστηθίσει από τα μικρά του χρόνια, τότε νοιώθω τον εαυτό μου προσβεβλημένο για τον εξευτελισμό που υφίσταται η πιο επαναστατική στον κόσμο θεωρία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λένε: ο παρτιζάνικος πόλεμος φέρνει το συνειδητό προλεταριάτο κοντά στους ξεπεσμένους μεθύστακες, στους αλήτες. Αυτό είναι σωστό. Μα από 'δω βγαίνει μόνο ότι το κόμμα του προλεταριάτου δεν μπορεί ποτέ να θεωρεί τον παρτιζάνικο πόλεμο σαν μοναδικό ή ακόμη σαν κύριο μέσο πάλης, ότι το μέσο αυτό πρέπει να υποτάσσεται σε άλλα, πρέπει να εναρμονίζεται με τα κύρια μέσα πάλης, να εξευγενίζεται με τη διαφωτιστική και οργανωτική επίδραση του σοσιαλισμού. Ενώ χωρίς αυτόν τον τελευταίο όρο όλα, κυριολεκτικά όλα τα μέσα πάλης στην αστική κοινωνία φέρνουν το προλεταριάτο κοντά στα διάφορα μη προλεταριακά στρώματα που στέκουν πάνω ή κάτω απ' αυτό και, αν αφεθούν στη διάθεση της αυθόρμητης πορείας των πραγμάτων, κουρελιάζονται, εκφυλίζονται, εκπορνεύονται. Οι απεργίες που αφήνονται στη διάθεση της αυθόρμητης πορείας των πραγμάτων, εκφυλίζονται σε «Alliances»-συμφωνίες των εργατών με τ' αφεντικά σε βάρος των καταναλωτών. Το κοινοβούλιο εκφυλίζεται σε οίκο ανοχής, όπου η συμμορία των αστών πολιτικάντηδων εμπορεύεται χονδρικά και λιανικά τη «λαϊκή ελευθερία», το «φιλελευθερισμό», τη «δημοκρατία», το ρεπουμπλικανισμό, τον αντικληρικαλισμό, το σοσιαλισμό και όλα τα άλλα εμπορεύματα που έχουν πέραση. Η εφημερίδα εκφυλίζεται σε κοινό προαγωγό, σε όργανο διαφθοράς των μαζών, χοντροκομμένης κολακείας των ταπεινών ενστίκτων του όχλου κτλ.κτλ. Για τη σοσιαλδημοκρατία δεν υπάρχουν καθολικά μέσα πάλης, τέτοια, που θα χώριζαν το προλεταριάτο με σινικά τείχη από τα στρώματα που στέκουν λίγο παραπάνω ή λίγο παρακάτω απ' αυτό. Η σοσιαλδημοκρατία σε διαφορετικές εποχές χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα, εξαρτώντας πάντα τη χρησιμοποίησή τους από αυστηρά καθορισμένους ιδεολογικούς και οργανωτικούς όρους [7] .</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>IV</b></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι μορφές πάλης στη ρωσική επανάσταση διακρίνονται για την τεράστια ποικιλία τους σε σύγκριση με τις αστικές επαναστάσεις της Ευρώπης. Ο Κάουτσκι το πρόβλεψε αυτό ως ένα σημείο, λέγοντας το 1902 ότι μελλοντική επανάσταση (εδώ πρόσθετε: με εξαίρεση ίσως τη Ρωσία) θα είναι όχι τόσο πάλη του λαού ενάντια στην κυβέρνηση, όσο πάλη ανάμεσα σε δυο μερίδες του λαού. Στη Ρωσία βλέπουμε, αναμφισβήτητα, μια πλατύτερη ανάπτυξη αυτής της δεύτερης πάλης, παρά στις αστικές επαναστάσεις της Δύσης. Οι εχθροί της επανάστασής μας από το περιβάλλον του λαού είναι λιγοστοί, με την όξυνση όμως της πάλης οργανώνονται όλο και περισσότερο και υποστηρίζονται από τα αντιδραστικά στρώματα της αστικής τάξης. Γι' αυτό είναι εντελώς φυσικό και αναπόφευκτο, ότι σε μια τέτοια εποχή, στην εποχή των παλλαϊκών πολιτικών απεργιών, η εξέγερση να μην μπορέσει να πάρει την παλιά μορφή των μεμονωμένων εκδηλώσεων, περιορισμένων μέσα σε πολύ στενά χρονικά όρια και σε πολύ μικρό χώρο. Είναι εντελώς φυσικό και αναπόφευκτο, η εξέγερση να αποκτά ανώτερες και πιο σύνθετες μορφές μακρόχρονου εμφύλιου πολέμου που αγκαλιάζει όλη τη χώρα, δηλαδή ένοπλης πάλης ανάμεσα σε δυο μερίδες του λαού. Έναν τέτοιο πόλεμο δεν μπορούμε να τον φανταστούμε αλλιώς, παρά σαν μια σειρά από λίγες μεγάλες συγκρούσεις, που ανάμεσά τους μεσολαβούν σχετικά μεγάλα χρονικά διαστήματα και σαν ένα πλήθος μικροσυμπλοκών που γίνονται στη διάρκεια αυτών των χρονικών διαστημάτων. Και μια που έτσι είναι τα πράγματα -και αναμφισβήτητα έτσι είναι- η σοσιαλδημοκρατία πρέπει εξάπαντος να βάλει σαν καθήκον της τη δημιουργία τέτοιων οργανώσεων που θα ήταν στον ανώτερο βαθμό ικανές να καθοδηγούν τις μάζες και σ' αυτές τις μεγάλες συγκρούσεις και, κατά το δυνατό, σ' αυτές τις μικροσυμπλοκές. Η σοσιαλδημοκρατία την εποχή που η πάλη των τάξεων οξύνθηκε και έφθασε ως τον εμφύλιο πόλεμο πρέπει να βάλει σαν καθήκον της όχι απλώς να πάρει μέρος, αλλά και να παίξει καθοδηγητικό ρόλο σ' αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο. Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να διαπαιδαγωγεί και να προετοιμάζει τις οργανώσεις της έτσι, που να δρουν πραγματικά σαν εμπόλεμο μέρος, που δεν αφήνει να περάσει καμιά ευκαιρία χωρίς να προξενήσει απώλειες στις δυνάμεις του αντιπάλου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό είναι δύσκολο καθήκον, συζήτηση δεν χρειάζεται. Δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αμέσως. Όπως στην πορεία του εμφύλιου πολέμου αναδιαπαιδαγωγείται και μαθαίνει να αγωνίζεται ολόκληρος ο λαός, έτσι και οι οργανώσεις μας πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν, πρέπει να ανασυγκροτηθούν με βάση τα δεδομένα της πείρας για να ανταποκριθούν πέρα για πέρα σ' αυτό το καθήκον.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχουμε ούτε την παραμικρή αξίωση να επιβάλουμε στα στελέχη της πρακτικής δουλειάς μια οποιαδήποτε επινοημένη μορφή πάλης, ή ακόμη να λύνουμε από το γραφείο το ζήτημα του ρόλου αυτών ή εκείνων των μορφών του παρτιζάνικου πολέμου στη γενική πορεία του εμφύλιου πολέμου στη Ρωσία. Μακριά από μας η σκέψη να θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη εκτίμηση αυτών ή εκείνων των παρτιζάνικων εκδηλώσεων είναι ζήτημα κατεύθυνσης μέσα στη σοσιαλδημοκρατία. Θεωρούμε όμως καθήκον μας να βοηθήσουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας στη σωστή θεωρητική εκτίμηση των νέων μορφών πάλης που προβάλλει η ζωή, να καταπολεμούμε αμείλικτα τα καλούπια και τις προλήψεις που εμποδίζουν τους συνειδητούς εργάτες να τοποθετήσουν σωστά το καινούργιο και δύσκολο ζήτημα, να βρουν το σωστό δρόμο για τη λύση του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[1] Αναδημοσιεύεται από το Β. Ι. Λένιν, <i>Άπαντα</i>, τ. 14, Έκδοση 5η, Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή, 1991, σσ. 1-12. Το πρωτότυπο ρωσικό κείμενο δημοσιεύτηκε στις 30.9.1906 στην εφημερίδα <i>Προλετάρι,</i> αρ.φυλ. 5. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[2] Βλ. <i>Άπαντα</i>, 5η εκδ., τόμ. 13ος, σ. 369. (Υποσημείωση ελληνικής έκδοσης <i>Απάντων</i> του Λένιν).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[3] Το πογκρόμ τον Κισινιόφ - ήταν ένα από τα πιο αιματηρά πογκρόμ ενάντια στους εβραίους της τσαρικής Ρωσίας, που οργανώθηκε από τον τσαρικό υπουργό των Εσωτερικών Β. Κ. Πλέβε τον Απρίλη του 1903. Στο πογκρόμ σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν κάμποσες εκατοντάδες άτομα, καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν πάνω από χίλια διαμερίσματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το εβραϊκό πογκρόμ του Σέντλετς οργανώθηκε στα τέλη του Αυγούστου 1906. Τον καιρό του πογκρόμ η πόλη βομβαρδίστηκε με πυροβολικό και βλήθηκε με όπλα πεζικού· σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν' εκατοντάδες άνθρωποι. (ΣτΕ).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[4] Η απαλλοτρίωση του Καυκάσου έγινε στην πόλη Ντουσέτ του κυβερνείου Τιφλίδας. Τη νύχτα προς τις 13 (26) του Απρίλη 1906 έξι οπλισμένα άτομα, ντυμένα με στολή στρατιώτη του συντάγματος πεζικού Νοβομπαγιάζετσκι που στάθμευε στη Ντουσέτ και προσποιούμενα τη φρουρά εισχώρησαν στο τοπικό ταμείο κι άρπαξαν 315 χιλιάδες ρούβλια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η απαλλοτρίωση της Μόσχας έγινε από εσέρους στις 7 (20) του Μάη 1906 στην τράπεζα της εμπορικής εταιρίας αμοιβαίας πίστης. Μια ομάδα από 20 περίπου οπλισμένα άτομα αφόπλισε τη φρουρά της τράπεζας και απαλλοτρίωσε 875 χιλιάδες ρούβλια (ΣτΕ).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[5] Μπλανκισμός : ρεύμα μέσα στο γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα, που επικεφαλής του ήταν ο διάσημος επαναστάτης κι επιφανής εκπρόσωπος του γαλλικού ουτοπικού κομμουνισμού Λουί-Ογκύστ Μπλανκί (1805-1881). Οι μπλανκιστές περίμεναν «την απαλλαγή της ανθρωπότητας από τη μισθωτή σκλαβιά όχι με την ταξική πάλη του προλεταριάτου, αλλά με τη συνωμοσία μιας μικρής μειοψηφίας διανοουμένων» (Β. Ι. Λένιν. Άπαντα , 5η εκδ., τόμ. 13ος, σ. 77). Οι μπλανκιστές υποκαθιστώντας τη δράση του επαναστατικού κόμματος με τις ενέργειες μιας μυστικής δράκας συνωμοτών, δεν έπαιρναν υπόψη τη συγκεκριμένη κατάσταση που είναι απαραίτητη για τη νίκη της εξέγερσης και περιφρονούσαν τη σύνδεση με τις μάζες (ΣτΕ).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[6] ΠΠΣ -- Πολωνικό σοσιαλιστικό κόμμα (Polska Partia Socjalistyczna) -- ρεφορμιστικό εθνικιστικό κόμμα που ιδρύθηκε το 1892. Το ΠΠΣ, παλεύοντας κάτω από το σύνθημα της ανεξαρτησίας της Πολωνίας, με την καθοδήγηση του Πιλσούδσκι και των οπαδών του, έκανε χωριστική, εθνικιστική προπαγάνδα ανάμεσα στους πολωνούς εργάτες και προσπαθούσε να τους αποτραβήξει από την κοινή πάλη με τους ρώσους εργάτες ενάντια στην απολυταρχία και στον καπιταλισμό. Σ' όλη την ιστορία του ΠΠΣ, χάρη στην επίδραση των απλών εργατών, εμφανίζονταν μέσα στο κόμμα αριστερές ομάδες. Ορισμένες απ' αυτές προσχώρησαν αργότερα στην επαναστατική πτέρυγα του πολωνικού εργατικού κινήματος (ΣτΕ).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
[7] Συχνά κατηγορούν τους μπολσεβίκους σοσιαλδημοκράτες για απερίσκεπτα μεροληπτική στάση απέναντι στις παρτιζάνικες εκδηλώσεις. Γι' αυτό δεν είναι περιττό να υπενθυμίσουμε ότι στο σχέδιο απόφασης για τις παρτιζάνικες ενέργειες («Παρτίνιγε Ίσβεστιγια» αρ. φύλλου 2 και έκθεση του Λένιν για το συνέδριο) η μερίδα των μπολσεβίκων που τις υποστηρίζει πρότεινε τους παρακάτω όρους αναγνώρισής τους: «κατασχέσεις» ιδιωτικής περιουσίας δεν επιτρέπονταν καθόλου· «κατασχέσεις» δημόσιας περιουσίας δεν συνιστούνταν, αλλά επιτρέπονταν μόνο υπό τον όρο του κομματικού έλεγχου και της διάθεσης των χρημάτων για τις ανάγκες της εξέγερσης. Παρτιζάνικες ενέργειες με τη μορφή της τρομοκρατίας συνιστούνταν ενάντια στους κυβερνητικούς δήμιους και τους δραστήριους μαυροεκατονταρχίτες, αλλά με τους ορούς: 1) να παίρνονται υπόψη οι διαθέσεις των πλατιών μαζών· 2) να παίρνονται υπόψη οι συνθήκες του εργατικού κινήματος της οικείας περιφέρειας· 3) να καταβάλλεται φροντίδα ώστε να μη σπαταλούνται άσκοπα οι δυνάμεις του προλεταριάτου. Η πρακτική διαφορά της απόφασης που πάρθηκε στο Ενωτικό Συνέδριο από το σχέδιο αυτό βρίσκεται αποκλειστικά στο ότι δεν επιτρέπονται οι «κατασχέσεις» της δημόσιας περιουσίας. </div>
</div>
Anti-Imperialist Perspectiveshttp://www.blogger.com/profile/04007617926734515011noreply@blogger.com0